Lekker warm dagje!

Als ik de lamellen open zie ik, dat er een flinke mist hangt. Dat komt hier niet zo vaak voor en ik hoop, dat het snel zal wegbranden, want er is ons eindelijk een zonnige dag beloofd. Christine belt uit Fairfax, maar zo'n vijftien kilometer verderop en daar is het al zonnig. Grappig, dat mist zo plaatselijk kan zijn.

Saskia is zo doodmoe van alle middagen repeteren voor de musical, dat ze er misselijk van is en erge hoofdpijn heeft. Zij blijft dus thuis uitrusten. Ik ben blij, dat de uitvoeringen volgende week zijn, want de "regisseuse" is idioot fanatiek en laat de kinderen keihard werken.

Mary Ellen is nog steeds ziek, maar gaat toch met haar jongste mee op schoolreis. Petje af, hoor! Ik doe mijn halve uurtje dus weer alleen met Marceleus. Mijn nek wordt nog ontzien, want daar heb ik nog wel last van.

Na elkaar een heel aantal weken niet gezien te hebben, heb ik weer eens met Kirsten afgesproken bij de Whole Foods. We gaan een stuk lopen op het W&OD pad. Het is inmiddels zo warm, dat ik in een mouwloos truitje kan lopen (en later zie, dat mijn schouders zijn verbrand, oeps!).

Als we langs het gedeelte lopen, waar Sylvia's huis staat, komt er een hert vlak voor ons uit de bosjes gerend. Cosmo wil er achteraan, maar helaas voor hem verdwijnt het vrijwel meteen weer in het struikgewas. Sylvia heeft een ware dierentuin achter haar huis, herten, maar ook wasberen, die regelmatig op hun deck komen "buurten".

Verderop langs het pad is het weer een lawaai van jewelste. De kikkers zijn ontwaakt en binnenkort zal er weer heel wat kikkerdril liggen, zo te horen! Langs de kant bloeien ook mooie margrietjes en roze bloemetjes. Na bijna vijf mijl zijn we terug bij de auto na een heerlijke wandeling.

Thuis kleed ik me gauw in zomerkleding en installeer me met computer op het deck. De achtertuin is zo mooi op het moment. Het Japanse kersenboompje bloeit en de Redbud (die eigenlijk paars is) van de overburen ook bijna. Ook de bloemen van de Dogwoods komen langzaam te voorschijn.




Overal hoor je de cardinalen hun lied fluiten. Nu de lawaaierige insekten er nog niet zijn is het gezang van de vogels extra goed te horen. Achter de schuur zie ik, dat onze schildpad Tucker ook uit zijn winterslaap is ontwaakt en lekker zit te zonnen.


Een cardinaal in de redbud van de buren (de kleuren vloeken ;))



Tucker aan het zonnen

Aan het einde van de middag komt Laura om mij een massage te geven. Ze voelt wel, dat mijn spieren veel meer gespannen zijn, vooral in mijn schouders. Het is weer even doorbijten kwa pijn, maar na afloop voelt het allemaal wel losser.

Omdat Saskia telkens spanningshoofdpijnen heeft, vraag ik Laura haar nek ook even te masseren. Ze staat versteld van de knooppunten, die ze in Saskia's spieren voelt en stelt voor de volgende keer wat langer te masseren. Het is dus zo moeder, zo dochter, helaas in dit geval!

We eten lekker met zijn allen buiten en ik zit nog tot negen uur te genieten van het mooie weer.