Alexa wekt me om kwart over vijf met "I just can't wait to be king" van de Lion King. Vrolijker wakker worden kan bijna niet.
Ricks wekker gaat tegelijkertijd, want we willen er altijd zeker van zijn dat tenminste een wekker af zal gaan.
Rick gaat naar beneden om koffie en thee te zetten en ik kleed me aan en pak de laatste dingen in. Dan sleep ik mijn tassen naar beneden.
Terwijl Rick zich klaarmaakt laat ik Orion uit. Het is flink mistig en ik hoop maar dat die optrekt voor we gaan vliegen (doet hij inderdaad).
De taxi komt keurig om zes uur en twintig minuten later zijn we op het vliegveld. In tegenstelling tot vorige maand is het helemaal niet druk.
We hebben onze koffers binnen vijf minuten afgegeven en ook bij TSA Pre staat geen rij. We vertrekken van D14 en moeten daarvoor het people mover busje naar die terminal nemen.
Er zijn nog net twee plaatsen open aan de bar van L'Atelier en we bestellen ons gewoonlijke ontbijt. Voor Rick is dat de eggs Benedict met zalm en voor mij die met spinazie en tomaat.
Onze gate is tegenover het restaurant dus dat is handig. Ik koop nog even een fles water van de winkel waar geen personeel is. Je zwaait je credit card, neemt wat je wil en vertrekt weer. Zo hoef je nooit in de rij te staan.
Altijd een mooie zonsopgang bij Dulles
We zitten tegenwoordig aan weerszijden van het gangpad. Ik vind eigenlijk het raam leuker, maar nu hoef ik niet telkens iedereen op doen staan als ik naar de wc moet.
Als drankje neem ik koffie en als snack het quinoa chocolade koekje. Rick kiest de stroopwafel en ik zie dat veel mensen dat doen.
Met een lichte vertraging komen we op Chicago O'Hare aan. Onze gate is E12 en we moeten naar C11. Dat blijkt een wandeling van twintig minuten te zijn en we lopen snel!
De architectuur en de tunnel met veel kleur maken het wel een leuke wandeling. Bij de gate zijn ze al begonnen met boarden, maar als groep 1 hoeven we niet in de rij te wachten.
Dat is fijn, want het is een volle vlucht en ik wil graag mijn rugzak in het bagagevak te doen.
Dit keer vertrekken we keurig op tijd. Als lunch koop ik een kaasplankje en een Takeoff snack doos. Het is niet ideaal, maar vult de maag.
Twee rijen voor ons zit een gezin met een baby en een meisje van een jaar of twee-drie. De baby is heel rustig, maar het meisje begint halverwege de vlucht te huilen en houdt niet meer op. Arme ouders denk ik dan, maar als ik een ouder dame achter ze boos op ze zie worden besluit ik te kijken of ik kan helpen.
De moeder geeft de baby borstvoeding (yay!) en de vader probeert het kleine meisje te kalmeren. Ik praat met haar en kennelijk is even iemand anders een goed idee. Het meiske antwoordt nog nasnikkend dat ze een zusje heeft die "Baby" heet.
Op mijn vraag of ze moe is knikt ze ja. Ze kalmeert helemaal en een paar minuten later is ze in slaap. Missie geslaagd! De vrouw die kwaad werd steekt haar duim op naar me. Zoiets had zij natuurlijk ook kunnen doen, maar misschien heeft zij geen (klein)kinderen.
Inmiddels heb ik flinke rugpijn en de ibuprofen doet niets. Gelukkig duurt het nog maar een uur voor we landen. Als dat eenmaal gebeurd is hebben we onze bagage snel en zitten binnen het halve uur in de taxi.
Het is altijd weer een beetje thuiskomen als we Seattle binnenrijden. We zijn hier zo vaak geweest en het is een van onze favoriete Amerikaanse steden.
De conferentie wordt in het Sheraton hotel gehouden en wij krijgen een kamer op de 17e verdieping. Ons uitzicht is mooi en we kunnen nog net de Puget Sound zien.
Na ons even opgefrist te hebben gaan we op zoek naar een restaurant waar Rick even een hapje kan eten. Dat wordt Elephant & Castle en hij bestelt de mini pies. Ik heb niet zo'n trek en neem een paar hapjes. Mijn virgin Mary is ook lekker.
De Super Bowl begint, maar wij gaan niet de hele wedstrijd kijken. Rick wil wel af en toe de score bijhouden. Eerst gaan we even door Pike Place Market lopen. Er is hier zoveel te zien en fotograferen, er gaat met gemak een uur voorbij.
Mijn rugpijn blijft me parten spelen en we gaan naar de Pike Brewing Company om wat te drinken. Ze hebben een Aperol spritz mocktail, die inderdaad net zo smaakt. Rick geniet van een donker biertje.
We kijken naar de Super Bowl, maar Rick wordt er niet vrolijk van. Hij is voor Kansas City en Philadelphia scoort en speelt veel beter. Mij kan het niets schelen. Ik ken het spel wel, maar als Washington niet speelt interesseert het me niet.
Om vijf uur lopen we naar Elliott's Oyster House waar we gereserveerd hebben. Het is overal zo koud! Ik ben blij dat ik truien en handschoenen meeheb. Het eten is heerlijk. Ik smul van de Dungeness krabcakes en een paddenstoelen strudel. Rick heeft een lekker uitziend visgerecht.
Ook hier staat de televisie aan, gelukkig wel zonder geluid. De Kansas City Chiefs worden duidelijk niet voor de derde keer achtereen football kampioen. Veel mensen in ons gebied zullen dolblij zijn dat de Philadelphia Eagles winnen.
We nemen een Uber terug naar het hotel en ik bestel een alcoholvrije Moskou muilezel cocktail bij de bar om naar boven te nemen. Rick gaat bier halen van Yard House aan de overkant. Dan gaan we op bed nog even een show kijken en vervolgens slapen.
10 reacties:
Lief van je dat je de ouders van dat huilende meisje te hulp schoot.
Leuk om weer foto’s van Seattle te zien.
Fijne maandag!
Ik kies om dezelfde reden ook meestal een stoel aan het gangpad, tenzij het een korte vlucht is.
Super dat je dat meisje rustig kreeg. Soms helpt het inderdaad als een vreemde een praatje aangaat.
Geniet in Seattle!
Reisverslagen vind ik altijd zo leuk! 20 minuten lopen of een vliegveld! Dat zou ik niet meer kunnen, 500 meter is wel max voor me maar er zijn vast wel oplossingen dan.
Was tijdje geleden in het Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam en daar is het zo groot dat er golfkarretjes staan en je gereden wordt. Het was voor mij de eerste keer dat ik er moest zijn. Niet als patient maar doe mee aan een wetenschappelijk onderzoek. Ik had ruim de tijd genomen en mijn rollator ook, dat was wel erg fijn want ook hoef je je tas dan niet te sjouwen.
Een paar jaar geleden ging ik alleen naar IJsland om mijn zus te bezoeken die daar tijdje vrijwilligerswerk deed. Op Brussel Airport liep ik met stok en vrijwel meteen kwam een vrijwilliger die aanbood mijn koffer te trekken, ik had nog niet zo'n mooie met 4 wieltjes. Op IJsland een auto gereserveerd en die werd voor mij speciaal voor de deur gezet en bagage erin ook toen ze zagen dat ik met stok liep. Dat is dan weer voordeel van lichamelijke ongemakken hebben.
Fijn dat jullie een vlotte reis hadden.
Nu genieten van Seattle!
Heel veel plezier!
Onbegrijpelijk dat die oudere dame boos werd, waarschijnlijk geen kleine kinderen gewend. Seattle vond ik ook erg leuk, veel plezier!
@Anja - het blijft een leuke stad
@Petra - Dank je!
@Lot - de Amerikaanse vliegvelden zijn heel groot. Je kunt een rolstoel reserveren of er zijn karretjes die mensen van en naar gates brengen.
@Carla - Dank je wel
@Anja - ik snap dat soort mensen niet, maar er zijn er veel.
Een reactie posten