Dag 5 Seattle: Over een gezellige middag met een vriendin

Vannacht hebben we opeens wel heel lekker geslapen en worden om kwart over zes uitgerust wakker. We maken ons klaar en halen dan onze Starbucks koffies van het cafe in de lobby. Als Rick klaar is om naar zijn laatste conferentiedag te gaan loop ik met hem mee naar buiten. 

Bij de Crumpet Shop word ik al herkend, maar dit is alweer de laatste crumpet deze reis. Ik bestel hem dit keer met ham, kaas, groen ei, komkommer en tomaat. Ik eet met kleine hapjes, zodat ik er zo lang mogelijk van kan genieten. 

Na het eten wil ik eigenlijk door de stad gaan wandelen. Die heeft flinke heuvels en is dus goede cardio. Ik loop langs de markt en even naar een uitkijkpunt om Mount Rainier nog eens te zien voor hij later vandaag weer in de wolken gaat. 

Een witte reus in de verte

Helaas krijg ik het veel te koud voor een wandeling buiten, want het waait hard waardoor de temperatuur als ver onder nul voelt. Ik besluit dan toch mijn cardio in de fitnessruimte van het hotel te gaan doen. Daar heb ik ook uitzicht op Mount Rainier. 

Kathleen logeert bij vrienden en mag een van hun auto's lenen. Gisteren sprong de achterband van haar auto, waardoor onze middag toen     niet door kon gaan. Ik ben blij dat we elkaar in ieder geval vandaag zien.

Om tien voor twaalf rijdt Kathleen voor en we gaan eerst lunchen bij Toulouse, een Creools restaurant in de Queen Anne buurt. Kathleen komt oorspronkelijk uit New Orleans en dit is de keuken van haar jeugd. 

Het is een gezellig restaurant en de warme thee is welkom. Ik bestel een heerlijke salade met Dungeness krab en Kathleen de eggs Benedict met tomaat en spinazie. Het gesprek is weer alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Met sommige mensen heb ik zo'n klik dat het niet uitmaakt hoe lang er tussen ontmoetingen zit. 

Na het eten gaan we naar Fremont. Dit is een grappige buurt met een aantal bezienswaardigheden. Het weer is omgeslagen en behalve een ijskoude harde wind dwarrelen er ook sneeuwvlokken naar beneden. 

Bij onze eerste stop, de trol onder de brug, houden we het dan ook niet langer uit dan wat foto's maken. Met beter weer zou ik er wat langer rond willen kijken en het fantasiepad lopen. Zo'n trol met een Volkswagen busje in zijn hand zie je niet iedere dag. 

Een ander kunststuk vlakbij de trol

Je ziet het wiel van het busje

De volgende bezienswaardigheid is een beeld van Lenin. Dat werd in 1993 gekocht door een Amerikaan, die het naar Seattle bracht. Het staat nu dertig jaar op deze plek, maar er gaan veel stemmen op om het weg te halen, aangezien Lenin een symbool voor het communisme is. Iemand heeft de beste man een sjaal omgedaan. 

Dan neemt Kathleen me mee naar een enorme curiosawinkel. Ze hebben er van alles en nog wat, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. Ik heb wat foto's gemaakt om een idee te geven, maar dat laat nog lang niet alles zien. 

Er zijn in was gegoten dode insekten, clowns, kaarten, boeken, dierenhoofden, enge poppen en andere enge spullen. Ik loop wel vier keer door de gangen en iedere keer zie ik nieuwe dingen. We zijn er bijna een uur en dan rekent Kathleen wat stickers en een broche af. Voor mij is dit niets om te kopen, maar wel leuk om rond te kijken. 

Het sneeuwt nog steeds, maar blijft niet liggen. We besluiten een cafe op te zoeken om warme koffie te drinken. Dat wordt Base Camp waar ze ook ski's verhuren, een interessante combinatie. De koffie is erg lekker. Ik merk op dat dit veel lekkerder is dan Starbucks. Kathleens man werkt voor Starbucks en zelfs hij geeft dat toe vertelt ze.

En zo loopt het opeens tegen vijven. Kathleen brengt me terug naar het hotel. Ik bedank haar heel hartelijk voor de leuke middag. We zijn blij dat het uiteindelijk toch is gelukt.

Rick sms-t dat hij nog even een biertje gaat drinken met een Nederlandse collega, die hier woont. Ik ken die collega wel, maar op Ricks vraag of ik ook wil komen antwoord ik negatief. Dit koude weer gaat me aan het einde van de dag parten spelen en ik moet gewoon even rusten voor het avondeten. 

Dat gaan we vanavond bij Ivar's eten. We nemen er een Uber heen en de hostess zegt dat ze ons bij de open haard gaat zetten. Daar zijn we heel blij mee, want ook dit restaurant voelt alsof men nog nooit van verwarming heeft gehoord. 

Alleen geeft de "open haard" absoluut geen warmte af! Ik zit gewoon in mijn jas en Rick heeft het ijskoud in zijn wintertrui. Het maakt het gewoon niet prettig eten. Dat is trouwens wel goed. 

We delen een krab en garnalen dip en dan neemt Rick het zalmgerecht en ik de cioppino. Dat is een tomatensoep met schaaldieren en vis erin. De soep is rijk gevuld en de tomaten soep waar alles in ligt zeer smakelijk. 

Het was een smakelijk laatste maal in Seattle. Morgenvroeg vliegen we terug. Het blijft een leuke stad.