Dag 4 Seattle: Over een mooie dag, maar weer alleen

Gisteravond zagen we het al en vanochtend bij het wakker worden krijg ik onderstaande foto toegestuurd van Lorraine. Er is 18 centimeter sneeuw gevallen in Vienna. Lorraine en Chuck zijn zo lief geweest onze oprit en stoep al schoon te maken.

We staan weer om kwart over zes op, maar hoeven ons niet zo te haasten, want Ricks eerste sessie begint pas om half negen. We kleden ons op ons gemak aan en gaan naar de Starbucks beneden. In de lobby staat een prachtig werk van Chihuly en in een vitrine een heel aantal van zijn kommen en vazen. 

Bij Starbucks zie ik de barista koude koffie voor mij maken in plaats van nitro brew. De nitro machine is weer kapot, maar ik vind het vreemd dat ze me dat niet vertelt. Ik vind hun koude koffie namelijk helemaal niet lekker en hij is goedkoper dan de nitro brew.

Ze verontschuldigt zich en maakt een warme koffie voor me. Verder mag ik wat ik maar wil uitkiezen om het goed te maken. Ik kies een fles water, die kan ik altijd gebruiken. 

Samen met Rick loop ik naar buiten waar het weer ijzig koud is, maar stralend zonnig. Ik heb gezocht naar een restaurant met een redelijk geprijsde omelet, maar de enige die ik vond gaat pas om negen uur open. Nu "moet" ik wel een crumpet gaan eten, absoluut geen straf natuurlijk. 

Green eggs and ham, net als het Dr. Seuss boek

Na het eten dwaal ik wat door de markt en maak wat foto's. Er liggen lekkere vishapjes, maar daar is het me nog te vroeg voor. De gedroogde bloemen zijn hier populair en ik vind ze mooi, maar heel duur!

De tulpen zijn zo mooi, dit gebied is bekend om zijn tulpenvelden in de lente

Om Mount Rainier te kunnen zien moet ik naar de waterkant lopen. Hij is weer helemaal uit de wolken en het Olympisch gebergte aan de overkant van Puget Sound ook. 

De markt aan de straatkant is maar een klein gedeelte van Pike Place Market. Er zijn ook een heel aantal interessante winkeltjes. Alles is nog dicht, maar hopelijk is het winkeltje met miniaturen later open. Ik wil graag een eendje voor mijn verzameling. 

Dit is Rachel, een echt spaarvarken, de opbrengst wordt gebruikt voor opvang van daklozen en meer

Terug in het hotel ga ik naar de 35ste verdieping en de fitnessruimte in. Daar ga ik een uur op een van de ligfietsen trappen. Ik geniet zo van het uitzicht dat het uur niet lang lijkt. Op de kamer maak ik me vervolgens klaar voor de dag. 

Voor Kathleen komt ga ik nog even naar de markt. Mijn bakje met bramen is op en bij een van de kraampjes koop ik frambozen en kerstomaatjes. Daarna kom ik langs een tentje met geroosterde noten en die ruiken zo heerlijk dat ik daar ook een zakje van meeneem.

Dit zijn echte rozen. Ik ben er nog niet uit of ik ze mooi vind

Als ik de kamer binnenloop schrik ik, want er zit iemand. Het is Rick en ik had hem niet voor vijf uur terug verwacht. Een geldautomaat "at" gisteren zijn pinkaart en er is geen manier die terug te vragen. Nu moet Rick hem annuleren en een nieuwe bestellen, altijd heel vervelend.

Mijn telefoon trilt en het is Kathleen. Zij heeft net een ongeluk gehad en het gaat vanmiddag weer niet lukken samen iets te doen. Gelukkig heeft ze geen letsel, maar ik snap natuurlijk dat je na zoiets even bij moet komen. 

Gelukkig weet ik al wat ik dan als middageten wil. Ik loop met Rick een stukje mee naar het Convention Center, ga de Pacific Mall in en loop naar Pike Place Chowder. 

De chowder hier is wereldberoemd. Ik kies de seafood bisque met vis, garnalen en krab en die is werkelijk verrukkelijk. 

Nu eens even bedenken wat ik de rest van de middag wil doen en ik besluit naar het reuzenrad te lopen. Daar koop ik een kaartje en ga dan een aantal keren rond. Het is vandaag zo mogelijk nog mooier weer dan gisteren en Mount Rainier en de Space Needle zijn van bovenaf te zien. Ik geniet van mijn ritje. 

Eenmaal weer beneden ga ik de lagere verdiepingen van de markt verkennen. Het winkeltje vol met verzamelspulletjes is open en heeft eendjes. Ik vind ze echter allemaal vreselijk en veel te duur. 

Het is nu een stuk drukker dan vanochtend dus ik ben blij al eerder foto's te hebben gemaakt. Ik wandel nog wat rond, maar tegen vieren begint mijn rug weer op te spelen en ik loop terug naar het hotel. 

Daar koop ik bij de Starbucks een decaf pistache koffie en drink die in een van de lekker zittende stoelen langzaam op. 

Om vijf uur ga ik naar boven en kom daar tegelijk met Rick aan. Hij is moe van zijn dag, maar krijgt maar een half uurtje om wat te rusten. 

Rick heeft vanavond een diner bij een van zijn collega's die hier in Seattle woont. Mijn reservering is voor zeven uur bij Sushi Kashiba, algemeen bekend als het beste sushi restaurant in Seattle. Ik neem er een Uber heen. 

Aan de sushi bar heb ik enorm geluk, chef Shiro Kashiba zelf is onze sushi chef. Hij is inmiddels 84 jaar oud en heeft een aantal Michelin ster sushi chefs getraind, inclusief Nakazawa, wiens restaurant in DC Rick en ik vorig jaar bezochten. 

De verwachtingen zijn hoog. Ik zit naast een Koreaanse dame, die ook alleen is, en aan de andere kant zitten een paar vrienden, die zonder hun vrouwen uit zijn. Het wordt heel gezellig en de chef overtreft alle verwachtingen.

We krijgen 24 stukjes nigiri en elke hap is vol smaak en de vis zo vers. Sommigen van de vissoorten zijn plaatselijk uit de Puget Sound dus verser kan niet. Het worden bijna twee uur vol nieuwe smaken en bekende, maar veel lekkerdere dan gewoonlijk hapjes, zoals tonijn en zalm. 

Soms vind ik omakase eigenlijk te weinig, maar als er nu een stukje sushi voor mijn neus gezet zou worden zou ik het werkelijk niet op kunnen! Dit is een ervaring, die ik niet snel ga vergeten (ik heb hier jaren geleden ook al een keer een omakase gedaan, die ik me nog goed herinner). 

Na "Domo arigato" tegen de chef te hebben gezegd roep ik een Uber om me terug naar het hotel te brengen. Daar tref ik Rick aan, die een leuke avond had, maar niet nog verder met zijn collega's uit is gegaan. We zijn beiden moe en het bed ziet er heerlijk uit moet ik zeggen!