Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, februari 28, 2009

Een heel rustig weekend

Zaterdag

Na alle drukte van de afgelopen week hebben we dit weekend niets bijzonders op het programma staan. Het wordt dan ook een luier-, speel- en leesweekend voor mij.

Katja heeft vanochtend een afspraak met Mona, die haar lange manen weer mooi in model knipt. Katja heeft mooi golvend dik haar met natuurlijke blonde "highlights" erin. Een andere klant van Mona vraagt haar, hoe ze die schakeringen zo natuurlijk krijgt. Katja lacht, dat het allemaal natuurlijk is! Van wie ze dat haar heeft geerfd is een raadsel, zeker niet van Rick of mij!

Inmiddels is Justin ook weer van de wereld en komt Leah. Rick zet de drie tieners bij de Metro af, zodat ze naar de conferentie, waarvoor ze hier zijn, kunnen gaan. Over deze Power Shift conferentie moeten ze voor Earth Sustainability een essay schrijven.

Na een lange wandeling met Cosmo speel ik een uur en een kwartier op de Wii Fit. Wat een heerlijk ding, toch! Vooral van het boxen raak ik helemaal buiten adem, dus het "doet" ook nog wat. Het is natuurlijk niet zo intensief sporten als aerobics of gewichtheffen, maar voor vandaag is het goed genoeg.

Nu schiet ik wel heel goed op in de Twilight boeken. Vanmiddag lees ik nummer drie uit, tot Saskia's ongenoegen. Zij vindt om de een of andere reden, dat zij ze eerst moet lezen, maar ze is nu eenmaal geen grote lezeres. Als ik eenmaal in een boek ben, kan ik het niet meer neerleggen. Gelukkig hebben we drie exemplaren van het vierde boek "Breaking Dawn" in huis (dubbele Kerstcadeaus, die ik nog niet geruild heb), dus ik kan meteen door.

Katja, Justin en Leah zullen pas laat terugkomen uit DC en Saskia heeft Samira te logeren en heeft al gegeten. Rick heeft hard in de tuin gewerkt en wil erg graag ergens heen. De keuze valt op Glory Days, lekker dichtbij, en Kai gaat graag mee. Het is geen wonder, dat dit restaurant goed loopt. Het eten is er altijd prima en de bediening vriendelijk en snel.

Thuis check ik het weerbericht en er wordt voor vannacht sneeuw voorspeld, maar slechts een klein laagje (een "dusting"). Gisteren was het nog 18 graden hier!! Voor morgenavond wordt er ook sneeuw voorspeld, maar niet meer dan twee centimeter. Gelukkig, denk ik, want Katja moet maandag terugrijden en dan kunnen we geen sneeuw gebruiken!

Zondag

Inderdaad ligt er bij het opstaan een laagje sneeuw. Rick en ik gaan naar Starbucks voor ons wekelijkse ontbijt. Bij de Safeway ernaast valt ons de grote drukte op, terwijl het er anders op zondag erg rustig is.

Het eerste, wat ik hoor, als ik mijn computer opstart is het krekeltje van Weatherbug, dat een weerswaarschuwing aangeeft. Het weersbericht is dramatisch veranderd in de uren, dat wij sliepen! Nu wordt er voorspeld, dat er vannacht een fikse sneeuwstorm over ons heen zal komen, die 15 tot 20 centimeter zal brengen!

Dat verklaart dan ook meteen de drukte bij Safeway, want in dit gebied gaat iedereen dan melk, brood, eieren en toiletpapier kopen. Alsof we meteen dagenlang ingesneeuwd zullen zijn! Vandaag sneeuwt het zover zuidelijk als Georgia en Alabama!!

Mary Ellen en ik lopen ons geijkte rondje door de motsneeuw en kou. Ik moet toegeven, dat ik een sneeuwstorm altijd wel spannend vind, maar hoop, dat het dit keer meevalt. Het idee, dat Katja, Leah en Justin er morgen doorheen zullen moeten, maakt me zenuwachtig. Het ziet er gelukkig wel naar uit, dat het naar het westen minder zal zijn.

De tieners vertrekken weer naar Washington. De conferentie duurt officieel tot morgenmiddag, maar of de sessies met een fikse sneeuwval doorgang zullen kunnen vinden valt te betwijfelen. Dit gebied is daar qua infrastructuur en sneeuwruimbudgets gewoon niet op berekend.

De middag besteden Rick en ik aan het opruimen van de garage. Rick wil zijn auto daar ook in kwijt, zodat hij hem morgen niet zal hoeven uit te graven. Het is onvoorstelbaar, wat een troep het is! Maar na een paar uur is er genoeg puin geruimd en past Ricks auto keurig naast de van.

Vanavond gaan we, zodra Katja en Justin terug zijn, met zijn allen Japans eten. We zullen Justin dan ook wat beter leren kennen. Het is een erg leuke, spontane jongen, van wat we tot nu toe hebben gezien.

Het sneeuwt inmiddels gestaag, maar blijft nog niet liggen. De uiteindelijk voorspelde totalen varieren van vijftien tot dertig (!) centimeter. Ik hoop van harte, dat het bij het lagere getal zal blijven!

vrijdag, februari 27, 2009

Nashville en naar huis

Keiharde regen op het dak maakt me al vroeg wakker, hopelijk hoeven we daar straks niet doorheen te rijden. Terwijl Christine Mallory naar school brengt, pak ik mijn spullen in. De week hier in Huntsville zit er alweer op. Hij is voorbij gevlogen!

Het is alweer vrijwel droog als we om een uur of tien vertrekken richting Nashville. De honderdtien mijlen gaan snel en bijna twee uur later zien we de mistige wolkenkrabbers van de stad verschijnen. Het is saai, miezerig weer, maar niets, dat mijn vlucht zou kunnen vertragen, gelukkig.

We zijn (heel) ruim op tijd vertrokken, dus hebben nog een flink aantal uren voor mijn vertrek. In het leuke centrum van Nashville vindt Christine een parkeerplaats en we lopen rond om een restaurant te vinden voor de lunch.

Online had ik gelezen, dat de Wildhorse Saloon leuk is, dus valt onze keuze daarop. Het is een enorm restaurant met een podium en grote dansvloer. Duidelijk is er hier 's avonds van alles te beleven.

Nu is het restaurant vrijwel leeg. Terwijl we op ons eten wachten, oefenen een paar serveersters line dancing passen. Dat lijkt mij ook wel leuk om eens te leren. Christine en ik hebben hetzelfde besteld: de apple BLT (Bacon Lettuce and Tomato). Wat is dat een lekkere combinatie! Die ga ik thuis ook eens maken: meergranenbrood met mayonnaise, een blad sla, tomatenplakjes, bacon en Granny Smith appelplakjes.

Omdat we vrijwel de enige gasten zijn, gaat de lunch heel snel. Om de tijd nog wat verder te doden dwalen we door het gezellige centrum van Nashville. Country muziek komt uit speakers op de hoeken van de straat. De openbare bibliotheek is een prachtig gebouw en een vriendelijke voorbijganger vertelt ons, dat het Life and Casualty gebouw de oudste wolkenkrabber in het zuiden is.

Na een uurtje zijn we wel uitgekeken en rijden we naar het vliegveld. Daar neem ik afscheid van Christine, die nog wat gaat winkelen en vannacht bij vrienden hier in Nashville zal verblijven.


Downtown Nashville

Het duurt nog ruim drie uur, voor mijn vlucht vertrekt. Het inchecken (weer $40 kwijt, omdat ik twee tassen in moet checken!) gaat snel. Ik ben helemaal blij, want ik kan mijn stoelnummer veranderen en zit nu aan de "A" kant. Dan zit er niemand naast me.

Ook de veiligheidscontrole is zo voorbij. Ik vergeet mijn riem af te doen en moet twee keer door het poortje, maar verder doen ze er niet moeilijk over. Het gaat er eigenlijk allemaal best gemoedelijk aan toe bij dit vliegveld.

In een van de souvenirwinkeltjes kies ik iets uit voor Rick, Kai en Saskia. Rick is dol op pittige sauzen, dus de Jack Daniel's Habanero saus is zeker wat voor hem! Voor Kai vind ik een leuk t-shirt van Nashville en voor Saskia moon pies, die in Chattanooga worden gemaakt.

Met computeren en lezen vliegt de tijd voorbij. Het vliegtuig is een kwartiertje vertraagd, maar de vlucht verloopt daarna heel rustig. Ik heb geluk, want we landen zo, dat we de stad Washington en alle monumenten prachtig kunnen zien liggen. Ik zit ook aan de goede kant ervoor en geniet van het uitzicht. Wat is het toch een mooie stad!

Rick en Saskia staan me op te wachten en al gauw komt de bagage. We hebben elkaar van alles te vertellen, natuurlijk. Vooral Saskia's mond staat op de terugweg niet stil.

Thuis is Cosmo dolblij om me te zien en Kai komt me ook omarmen. Ze hebben me allemaal duidelijk gemist. Het is fijn weer terug te zijn! Rick bestelt kabobs als avondeten, die er maar al te goed ingaan.

Om een uur of half elf komen Katja, Justin en Leah aan. Zij gaan dit weekend meedoen met Power Shift 09, als deel van hun Earth Sustainability vak.

Justin komt hier logeren. We kletsen nog even na met Katja en Justin, die zich meteen op zijn gemak lijkt te gevoelen in ons gezin. Al gauw zoeken we echter ons bed op, moe na een lange, drukke dag.

donderdag, februari 26, 2009

Davidson Space Center

Eindelijk schijnt de zon en is de temperatuur zeer aangenaam. Prima voor een lange wandeling, dus, in plaats van ons oorspronkelijke Wii Fit plan. Christine heeft gehoord, dat er een mooi natuurpad dichtbij is en daar rijden we heen. Ze grapt, dat ze nu met mij meer van haar omgeving ziet, dan het halve jaar, dat ze hier woont!

De Indian Creek Greenway blijkt inderdaad erg mooi en landelijk. We lopen langs een beekje en aan de andere kant staan koeien te grazen. Het is hier zo anders, dan hun oude buurt in Fairfax, waar ze tussen de rijtjeshuizen en condominiums woonden. Het is fantastisch weer en wordt zelfs zo warm, dat ik mijn mouwen opstroop. Heerlijk!

Bij elkaar lopen we iets meer dan een uur, genietend van de langzaam ontwakende natuur. Die is hier toch wel een paar weken vooruit op de onze. Thuis frissen we ons op en gaan dan naar downtown Madison, het stadje, waar Christine woont.

Al de hele week waarschuwt Christine me voor we ergens heen gaan, dat het niet veel voorstelt. Ik weet heus wel, dat Huntsville niet Washington is. Ik vind het juist leuk om eens een heel andere woonomgeving mee te maken. Maar wat "downtown" Madison betreft moet ik haar gelijk geven. Als je met je ogen knippert ben je er doorheen.

Het zijn drie huizen en een restaurant aan het spoor. Voor het restaurant zijn we hier gekomen. Hier ga ik Christine op een verlate verjaarslunch trakteren. Het Main Street Cafe is gehuisvest in de oude stadshal van Madison (er staan ook tafeltjes in wat vroeger de gevangeniscellen waren). De cuisine is country en zo te zien is het erg populair.

Jammer genoeg verzuimt onze serveerster ons over hun dagspecialiteiten te vertellen en zien we die pas bij ons vertrek. We hadden de fried green tomatoes zeker besteld! Maar Christines kipsalade en mijn blackened tilapia zijn prima bereid en de atmosfeer in het restaurant is heel gezellig.

Na het eten gaan we op weg naar het Davidson Space Center. Christine neemt de lange weg ernaartoe (alweer benadrukkend, dat "lang" hier relatief is) om mij meer van hun omgeving te tonen. Opvallend zijn alle bar-b-que restaurantjes met ieder een claim van "speciale saus".

Het Space Center is mooi opgezet. In Washington hebben we natuurlijk het Air and Space Museum, dus veel raketten en dergelijke heb ik al gezien. De tentoonstellingen over hoe de astronauten in de ruimte leven vinden we verreweg het interessantst.


Ook de verhalen over de Apollo vluchten zijn indrukwekkend. Dat zoveel mensen bereid zijn desnoods hun leven te geven voor verkenning van de ruimte is altijd weer iets, waar ik versteld van sta.


Lees het grappige verhaal achter deze foto hier


We lopen een paar uur rond in het Space Center, maar willen dan naar huis om van het lekkere weer te profiteren. We installeren ons op de veranda en genieten van de rust. Terwijl we daar zo zitten komen er een paar herten vlak langs rennen. Het is hier echt het platteland!


Wat foto's van de binnenkant van hun huis en de veranda

Als avondeten maakt Christine kipwraps, lekker en gemakkelijk. We zijn allebei best moe van alle activiteiten van de afgelopen dagen. Dit is alweer mijn laatste avond hier, de tijd is omgevlogen! Zoals altijd zijn Chuck en Christine ontzettend hartelijk en gastvrij geweest en hebben mij een heel fijne week bezorgd!

woensdag, februari 25, 2009

Chattanooga, Tennessee

Vandaag staat er een rit naar Tennessee op het programma en wel naar Chattanooga. Christine wil mij de mooie omgeving laten zien en ook die leuke stad. We vertrekken vroeg, zodat we goed de tijd hebben.

Via de Trail of Tears corridor rijden we Huntsville uit het platteland in. Opvallend zijn de vele boerderijen met koeien hier. Het landschap doet hier soms op een of andere manier aan Nederland denken.

Al gauw rijden we de voetheuvels van de Smokey Mountains in. Het landschap wordt prachtig met bergen en meren.

We komen door Scottsboro, Alabama, waar het Unclaimed Baggage Center is. Alle bagage, die nooit wordt opgehaald, wordt hier verkocht. Volgens Christine is het heel groot en interessant. Maar we nemen vandaag niet de tijd er te stoppen. We rijden via een klein stukje Georgia Tennessee in en daarbij ook de Oostelijke tijdzone, waar het een uur later is.

Helaas werkt het weer niet erg mee. Het regent zo af en toe en is kouder, dan je zover zuidelijk zou verwachten. Daardoor ziet Chattanooga er bij het binnenrijden ook een beetje mistroostig uit. Het is al een oude stad en vrij industrieel.

Maar dichter bij de Tennessee rivier wordt het veel leuker. Hier zijn allerlei restaurantjes en musea. Het centrum is leuk om doorheen te lopen. De stad heeft ook een rijke geschiedenis.


Het is inmiddels lunchtijd en we gaan op zoek naar een leuk restaurant. De Big River Grille is zeker een aanrader! Ze hebben een uitgebreid menu en het is er binnen erg gezellig. Het Griekse "flatbread" met feta kaas, olijven en artisjokharten gaat er maar al te goed in!

Na het eten gaan we naar de modernste gebouwen in de stad: het Tennessee Aquarium. De entree voor alleen het aquarium (er is ook een IMAX theater en een bootrit op de rivier verkrijgbaar) bedraagt $19,95. Het aquarium bestaan uit een zoetwater en een zoutwater gedeelte, twee aparte gebouwen.

We beginnen in het zoetwater gedeelte, al is de eerste tentoonstelling zoutwater daar: zeepaardjes. Wat een prachtige dieren zijn het toch, vooral de zeedraken, die er buitenaards uitzien.

Daarna gaan we naar de vierde verdieping en lopen langzaam omlaag langs allerlei verschillende rivier- en meeraquaria. Twee schattige rivierotters spelen in een groot bassin en in het midden is een huizenhoog aquarium met enorme zoetwatervissen en -schildpadden. Ik ben al in heel wat aquaria hier in de VS geweest en deze komt zeker in mijn top drie van mooiste!


Het zoutwater gedeelte is nieuwer en een copie van het andere gebouw. Ook hier beginnen we bovenaan. Daar kun je roggen aaien en door een vlindertuin lopen. Een verdieping lager vermaken we ons met het kijken naar de grappige pinguins. Het enorme aquarium in het midden hier heeft haaien en reuzeroggen en andere tropische vissen, echt schitterend!

Op het laatst lopen we nog langs bakken met prachtige kwallen en dan is de koek helaas op. We hebben hier ongeveer twee uur lang rondgekeken en ik wilde wel, dat dit aquarium dichter bij ons was, want ik weet, dat de kinderen het ook heel mooi zouden vinden.

Natuurlijk is een bezoek aan Chattanooga niet compleet, zonder de Chattanooga Choo Choo, beroemd gemaakt door het gelijkgenaamde lied uit 1941. Al gauw vinden we het oude station en stappen uit om rond te kijken.

Het station is nu deel van een Holiday Inn hotel, maar de stationshal is nog precies als in de tijd, dat de choo choo reed. Buiten op het spoor staat de "Choo Choo" locomotief, mooi kleurig geschilderd. In de treinkarren zijn restaurants gehuisvest, maar alles is nog buiten het seizoen en dus dicht.

We lopen er wat rond en maken foto's, maar houden het al gauw voor gezien. In de zomer is dit zo te zien wel een erg leuke plek om te bezoeken. Het lijkt me grappig om in een van die restaurants te eten en er ligt een mooi park omheen.


Het is alweer tegen drieen en tijd om huiswaarts te gaan. Huntsville ligt ongeveer 80 mijl van Chattanooga, dus het is ongeveer anderhalf uur rijden. Chuck en Mallory zijn al thuis.

Christine heeft geen zin om te koken en Chuck wil mij graag een van hun favoriete Italiaanse restaurants laten. Terranova's is erg gezellig van binnen en de bediening supervriendelijk. De vriendelijkheid hier overal valt me echt op, het is de befaamde "Southern Hospitality".

Als ik mijn eten, tilapia met een pecankorst en orzo met spinazie en zongedroogde tomaten, voorgezet krijg, snap ik helemaal, waarom zij dit zo'n goed restaurant vinden. Het is werkelijk perfect bereid, heel licht met een knapperige korst en superzachte vis van binnen.

Thuis kijken we American Idol, maar zijn moe van de lange dag en zoeken al vroeg ons bed op.

dinsdag, februari 24, 2009

Redstone Arsenal

Na een goede nachtrust beginnen Christine en ik onze dag met een lange wandeling door hun buurt. Er staan heel mooie huizen en de architectuur is leuk origineel. Opvallend in dit gebied vind ik, hoeveel bakstenen huizen er staan. In ons gebied is ons helemaal bakstenen huis ongewoon.

De natuur is hier duidelijk verder, dan bij ons. Sommige bomen beginnen al te bloeien en de narcissen zijn bijna open. Ik kan niet wachten tot het bij ons zover is!

Na de wandeling laat Christine mij hun omgeving zien. Ze rijdt eerst naar het gedeelte met veel billboards en ketens. Dit is typisch voor de meeste Amerikaanse steden en ziet er niet erg gezellig uit. Christine vertelt, dat Chuck dit als eerst aan haar en Mallory liet zien bij hun eerste bezoek aan Huntsville. Daardoor wilden ze hier bijna niet gaan wonen. Gelukkig zagen ze al snel, dat er veel mooiere gedeeltes zijn!

Daarna rijden we de heuvels in, waar de ene rijke buurt na de andere staat. Er is heel wat geld hier, zo te zien! Eigenlijk had ik dat niet verwacht zo middenin Alabama.

Nadat Christine mij de buurt, waar vrienden van hen wonen, en andere plekjes heeft laten zien, is het lunchtijd. In een er van buiten niet bijzonder aantrekkelijk uitziend winkelpand weet Christine een leuk cafeetje. Cafe Michael is klein en gezellig, met een Italiaanse atmosfeer.

Christine bestelt een stuk quiche en ik een panini met gegrilde groentes. Het komt met fruit en een lekkere salade. Het smaakt allemaal even lekker! Na de lunch lopen we nog even door de kleine snuisterijenwinkeltjes in de Interior Marketplace. De saaie buitenkant doet helemaal niet vermoeden, hoe gezellig het er binnen is!

Dan zet Christine haar rondleiding voort. We rijden door het historische gedeelte van Huntsville met mooie oude huizen. Bij veel ervan staat een bordje met de naam en het bouwjaar in de tuin. De oudste, die wij zien, dateert uit 1843. Interessant zijn de verschillende stijlen architectuur.

Het centrum van Huntsville is enorm klein en ik mis de wolkenkrabbers, die ik hier zeker had verwacht. Christine vertelt, dat dat ook een teleurstelling was om te beginnen. Het vergde wel even aanpassing om vanuit ons gebied hierheen te verhuizen. Maar nu hebben ze het erg naar hun zin, ook, omdat andere steden, zoals Birmingham en Nashville redelijk dichtbij liggen en meer vertier hebben.


Bij het Bridge Street Town Centre hebben we om half drie met Chuck afgesproken. We zijn een uur te vroeg, dus lopen wat rond in dit leuke openluchtwinkelcentrum. Er zijn leuke restaurants, allerlei winkels en een prachtige bioscoop. Zoals Christine zegt doet het wat aan Fairfax Corner in hun vroegere buurt denken, dus ze voelen zich er erg thuis.

In de bar van P.F. Chang's drinken we een wijntje. Christine, die ernstig allergisch is voor schaaldieren, vindt uit, dat ze hier wel kan eten. Ze maken alles voor allergische mensen in aparte wokken. Dat is fijn, want er zijn verder vrijwel geen Aziatische restaurants, waar Christine terecht kan.

Chuck komt ons ophalen om ons door het Redstone Arsenal te rijden. Dit is het gigantische militaire complex, waar Huntsville omheen is gebouwd. Na Houston is er bovendien het grootste NASA complex, het Marshall Space Flight Center, waar zelfs de spaceshuttle kan landen.

Na het tonen van onze rijbewijzen mogen we het complex binnenrijden. Chuck werkt hier bij het Missile Defense Agency en in de verte zien we net de rook van een test, vertelt hij.

We rijden langs enorme NASA gebouwen, in een waarvan alles met betrekking tot het internationale spacestation wordt gebouwd en beheerd. Regelmatig worden er raketten afgeschoten van deze basis. Ook vertelt Chuck, dat de shuttles van hier naar Orlando wordt vervoerd over de Tennessee rivier en andere rivieren naar Florida.

Verder zien we natuurlijk het gebouw, waar Chuck werkt, en de enorme militaire basis, die hier ook gevestigd is. Erg vrolijk ziet dat er allemaal niet uit, moet ik zeggen. De barakken zijn heel kaal en er is weinig begroeiing. De basis is een stad op zich, met een enorme "PX" (supermarkt), scholen, sportvelden enz. Heel interessant om eens doorheen te rijden.


Het is inmiddels laat in de middag en tijd om naar huis te gaan. Ik heb zo een heel goede indruk gekregen van de omgeving, waarin Chuck en Christine wonen. Ik kan me voorstellen, dat ze het hier nu naar hun zin hebben, al missen ze ons gebied natuurlijk wel.

Mallory doet het goed op school en in tegenstelling tot waar ze in Fairfax woonden, waar niets dichtbij was, is alles hier binnen vijf a tien minuten rijden. Dat is iets wat wij in Vienna ook hebben en waarom Christine ons altijd beneed. En ze wonen in een prachtig en gezellig huis nu. Erg leuk om een beeld te hebben van waar Christine me al zoveel over heeft verteld!




maandag, februari 23, 2009

Naar Huntsville

Nadat ik afscheid heb genomen van de kinderen voor de week, ga ik verder met inpakken. Ik moet twee tassen mee om in te checken, omdat ik mijn enorme kussen altijd meesleep. Verder gaat natuurlijk mijn fototoestel mee als handbagage en mijn backpack met de laptop. Vier stuks bagage, dus, als het allemaal is ingepakt.

Mijn vlucht zal om 11 uur vertrekken en Rick brengt mij gewoontegetrouw naar Dulles. We nemen afscheid en het is half tien, dus ik denk ruim de tijd te hebben. Bij een van de zelf check-in machines voer ik mijn credit card in. Maar er is een probleem en ik moet naar de balie. Uh oh, is er een probleem met mijn vlucht?

Ietwat nerveus sta ik in de (gelukkig korte) rij om geholpen te worden. De agente achter de balie is zeer abrupt. Ze kijkt naar mijn niet-boarding pass en zegt, dat ik op het verkeerde vliegveld sta! Nee, toch??? Jawel, mijn vlucht vertrekt van Reagan National, wat een schrik!

Koortsachtig (en trillend) denk ik na. Ik bel Rick om te kijken of hij terug kan komen. Maar dat gaat niet makkelijk en hij adviseert me een taxi te nemen. De tijd dringt hard, want het is kwart voor tien, de vlucht zal om vijf over elf vertrekken en Reagan National is zeker een half uur rijden.

De American mensen hebben medelijden met me en een van hun bagage medewerkers helpt mij heel snel naar beneden met mijn bagage. Na hem dankbaar een grote fooi in zijn handen te hebben gedrukt, spring ik in de taxi. Ik vraag de chauffeur of het gaat lukken om mijn vlucht te halen en hij is daarvan overtuigd.

Geen wonder, dat hij zo overtuigd was, want hij rijdt zeker vijftien mijl harder, dan de snelheidslimiet! En zo vliegen de kilometers voorbij. We komen even in langzaamrijdend verkeer terecht dicht bij ons huis, maar de chauffeur stelt me gerust. En inderdaad, in record tijd, in vijfentwintig minuten rijden we bij Reagan National Airport voor.

Het is tien voor half elf en heel gauw reken ik af. Ik geef de chauffeur een flinke fooi, want ik had nooit verwacht hier al zo snel te zijn! Gelukkig heeft American Airlines hier ook de mogelijkheid je koffers buiten in te checken en daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik voel me nog zeer zenuwachtig over het behalen van de vlucht, maar als ik de vrouw met baby naast me hoor zeggen, dat zij op dezelfde vlucht zit. Opeens word ik helemaal rustig, want als zij met haar baby nog de vlucht denkt te halen zit ik goed.

Heel gauw loop ik naar de veiligheidscontrole. Als dit omgekeerd was geweest en ik was naar Reagan gegaan, terwijl mijn vlucht uit Dulles zou vertrekken, had ik het wel kunnen schudden. Daar moet je nog door een lange veiligheidsrij en met een bus naar je terminal gebracht worden.

Maar hier maken ze grapjes bij de controle, ik heb vier mensen voor me, twee Venezolanen. Al grappend gaan we door de controle. Er wordt serieus gekeken naar onze dingen, maar de atmosfeer is zoveel meer ontspannen, dan Dulles!

Bij de gate zie ik, dat het vliegtuig er nog niet eens is! Als ik om kwart voor elf (vertrektijd 11:05) bezorgd vraag, of het vliegtuig wel op tijd zal vertrekken, kijkt de American Airlines medewerker me verbaasd aan. Natuurlijk zullen ze op tijd vertrekken, zegt ze.

En inderdaad, we gaan precies op tijd aan boord. Ik kom naast dezelfde moeder te zitten, die met haar zoontje incheckte buiten. Wat een schatje, hij is net een jaar oud en echt een lieverdje. Duidelijk reizen ze vaak, het jochie is lekker rustig en super schattig.

De stoel voor ons is leeg en de moeder vraagt of ze mag verplaatsen aan de flight attendant. Maar dat mag niet, want we zitten in een klein vliegtuig en het gewicht is precies verdeeld, volgens de flight attendant. We stijgen op en als het eenmaal rustig is, zo'n uur later, mogen ze eindelijk verplaatsen. De rest van de vlucht lees ik in mijn Eclipse boek.

Op tijd landen we in Nashville, de "country capital". Ik loop richting "bagage claim" en opeens zie ik Christine staan! Zo leuk! Dat is heel anders hier dan in Washington. Nashville is, wat we noemen, small town, al wonen er een miljoen mensen.

Onderweg hoor ik country muziek in een bar, een genre, waar ik niet dol op ben, maar hier past het gewoon. De mannen met cowboyhoeden vallen meteen op. Christine's auto's staat vlakbij en we rijden naar het Opryland Hotel. Daar zoeken we een restaurant om te lunchen. Wat een prachtig hotel is dit! Prachtige tuinen en mooie balkons, een genot om doorheen te lopen.

Bij het Cascades restaurant krijgen we een tafeltjes bij de fonteinen. De zalm salade is super lekker en Christine heeft een kip wrap. De bediening is supergoed!

Na de heerlijke lunch lopen we nog wat verder en zien de Grand Ole Opry, waar Nashville zo bekend om is. We kijken er even rond en het is wel heel leuk om dit te zien. Dit is echt iets, wat je alleen in Amerika vindt, deze country muziek met alles, wat daarbij hoort.

We houden het voor gezien en gaan aan de twee uur durende rit naar Madison, Alabama. Dit is voor mij de eerste keer, dat ik in deze staat ben. Nu ben ik in vijfenveertig staten geweest!

We halen kip voor het avondeten bij Publix en Christine laat me zien, waar Mallory naar school gaat. Hun huis is werkelijk prachtig! We eten lekkere gegrilde kip, asperge en risotto. Ik voel me hier helemaal thuis!

zaterdag, februari 21, 2009

Een rustig weekend

Zaterdag

Heerlijk van het weekend is altijd het uitslapen. Geen wekker om kwart over zes, hoewel Cosmo zijn best doet onze wekker te zijn!

Mary Ellen belt, of ik wil gaan wandelen. Ze voelt zich niet zo lekker, zoals zoveel mensen op het moment, dus we lopen maar een heel klein stukje hard. Toch krijgt Cosmo zijn 3,5 mijl. Het is mooi weer, dus een genot om buiten te zijn.

Als ik thuiskom belt Jan of ik zin heb om vandaag te gaan fietsen, want het weerbericht voor morgen ziet er niet goed uit. Prima, we spreken om half twee af.

Ons brood is op en Peapod komt pas morgenochtend (bovendien vind ik hun brood helemaal niet lekker). Rick stelt voor naar Whole Foods te gaan. We zijn dol op hun 9 granen brood! De Whole Foods bakkerij is heel erg goed, eigenlijk een van de weinige bakkerijen, waarvan ik het brood lekker vind.

Kai gaat tot onze verbazing ook mee en rijdt er gelijk maar heen. In de winkel zijn ook allerlei lekkere hapjes te proeven. Kai begint echt avontuurlijker te worden qua eten. Hij probeert zelfs een stukje sushi!

Jan en ik beginnen aan onze fietstocht en het gaat lekker! Voor we het weten zijn we in Loudoun County, twintig kilometer verderop! Als we terugkeren merken we, waarom het allemaal zo makkelijk ging: we hebben de wind hard tegen!

Meestal waait hier een westelijke wind, maar vandaag is dat kennelijk anders. Daarbovenop is een groot deel van de terugweg geleidelijk heuvel op. Ik moet toegeven, dat het bij tijd en wijlen echt zwoegen is. Ondanks de harde wind zijn er veel mensen op de been, het pad is vooral in Vienna erg druk.

Na al deze lichamelijke beweging ben ik toch wel echt moe. Door de wind voel ik me helemaal rozig. Rick is intussen bezig op het dak, wat ik maar niets vind. Hij wil eindelijk zijn Kerstcadeau van mij installeren: satelietradio voor in huis. Gelukkig brengt hij het er heelhuids van af!

Saskia is naar een verjaarspartijtje en Rick en Kai hebben zin in Indiaas eten. Bij Jaipur moeten we even wachten op een tafeltje. Het eten is weer echt genieten. We krijgen papadum als "brood" met twee sausjes. Die is lekker pittig.

Als hoofdgerecht neem ik de Indiase "cottage cheese" uit de tandoori oven, die met gegrilde paprika wordt geserveerd. Kai neemt een heel pittig kipgerecht en Rick, zoals altijd, de lam met spinazie. Voor Indiaas in dit gebied vinden wij dit restaurant het beste en het is lekker dichtbij. Bovendien is het met $15 of minder per gerecht zeer betaalbaar.

Zondag

Het is maar goed, dat Jan en ik gisteren zijn gaan fietsen, want ik zie bij het wakker worden weer witte vlokken naar beneden dwarrelen. De sneeuw blijft niet liggen, maar het ziet er toch leuker uit, dan regen (al zijn we de winter allang zat).

Door de natte sneeuw rijden Rick en ik naar Starbucks voor het ontbijt. We zijn laat en de croissants zijn op, helaas voor Saskia. Mijn misto met caramel smaakt weer heerlijk!

Rick biedt aan met Cosmo te wandelen. Ik ga in de relatief warme "exercise kamer" boven wat gewichten heffen, want ik zal volgende week de core trainingen missen. Daarbij kijk ik naar de Daily Show en het Colbert Report, de tijd vliegt. Ik ben Jon Stewart en Stephen Colbert oprecht dankbaar, want in mijn hart heb ik een hekel aan in mijn eentje gewichten heffen!

Saskia en ik doen samen wat Wii Fit en eindelijk doe ik het eens goed in de slalom. Het leuke aan dit "spel" vind ik, dat je constant met jezelf in competitie bent. En er is, vooral aan mijn balans, van alles te verbeteren. Mijn arme Mii hangt regelmatig zielig te hangen, omdat ik "unbalanced" ben. Tja.

Vandaag was mijn Wii leeftijd 27, dus daar valt niet over te klagen. Morgen zal het vast weer 47 zijn, maar voor een dag voelt het fijn om twintig jaar jonger te zijn, althans in virtuele leeftijd.

Saskia gaat naar Aoife en (natuurlijk) naar de mall. Kai gaat naar Claudia voor zijn wiskunde bijles. Gelukkig voelen ze zich beiden beter. Ik bel Petra op, om haar te feliciteren met haar verjaardag. Super om weer even bij te kletsen! Ook hier nog van harte met je verjaardag, Peet!!

Rick zou Rick niet zijn, als hij niet op het weekend naar de film zou willen. De kinderen hebben er geen oren naar, maar ik heb wel zin. We kiezen Pink Panther 2 en gebruiken onze coupons van vorige week ervoor. Zo voelt het alsof de film gratis is.

Ondanks de slechte recensies zit het theater wel vol. En ik moet zeggen, de film valt alles mee. Nu ga ik voornamelijk voor de lol naar de film, moet ik toegeven. Het hoeft van mij niet zo diepgaand te zijn. Ik ben nu eenmaal een Steve Martin fan en vermaak me prima.

Natuurlijk zien we heus wel, dat het geen Oscar materiaal is, maar de diepe lach van het ongeveer zesjarige jochie naast me doet mij hartelijk meelachen en dat zegt wat. Een, dat wij feitelijk nog kinderen zijn en dus die "domme" humor snappen, twee, dat wij feitelijk nog kinderen zijn en lol kunnen hebben om de kleinste dingen. Wellicht moeten we volwassener worden in onze filmkeuzes, maar echt behoefte heb ik daar niet aan. We doen niet mee aan het applaus aan het einde van de film, maar zijn het erover eens, dat we hem leuker vonden, dan verwacht.

Het is etenstijd en we zijn in de mall. Rick wil Thais gaan eten bij Neisha Thai. Saskia eet met Aoife en familie en Kai heeft al soep gegeten.

Onderweg zien we, dat Bistro 123, een restaurant, waar we soms aten, er niet meer is. Echt verbaasd ben ik er niet over. Zij hadden een gezellig Frans restaurant in het midden van Vienna en verhuisden naar een grote ruimte hier in de mall. De bediening en het eten gingen daarop achteruit. Jammer, want toen ze nog in Vienna waren, was het een goed restaurant.

Thais eten is en blijft een van mijn favorieten. Nu bestel ik een Thaise sukiyaki en krijg een heel smakelijke maaltijd met garnalen, scallops en inktvis. Iedere hap is zo smakelijk!

Na ingepakt te hebben voor mijn reis van morgen, kijken we naar Oscars. Het blijft een leuke show. Het is niet zo overdreven dit jaar en een heel leuk show om naar te kijken. Ik hoop, dat Kate Winslet een Oscar krijgt!

vrijdag, februari 20, 2009

Chiropractor evaluatie

Gelukkig beleven de kinderen met behulp van de medicijnen een betere nacht. Ik houd ze nog wel thuis van school, want ze moeten 24 uur koortsvrij zijn voor ze terug mogen. Laatst kregen we een strenge email van Kai's school, dat mensen hun kinderen te vroeg terug zouden sturen. Het is ook wel goed voor ze, nog een dag rust.

Bij core training vertelt Sharon, dat haar oudste zoon thuis is, want het is uit met zijn vriendin. Dat wist ik al gisteravond van Katja, die hen ook kent, zij had het op Facebook gezien. Vrijwel iedereen communiceert tegenwoordig via Facebook en als relaties aan- of uitgaan wordt dat door de tieners ook via die website doorgegeven. Onderstaand filmpje over hoe Facebook in het echte leven zou zijn vind ik hilarisch:


Me niet realiserend hoe bitterkoud het buiten is, ga ik met Cosmo aan de wandel. Onderwijl praat ik met mijn zus, die eindelijk een rustige ochtend heeft na een hele week met zieke kleintjes. De snijdende wind doet mijn gezicht zo'n pijn, dat ik voorovergebogen moet lopen. Lang duurt de wandeling dus niet, want dit is geen plezier om buiten te zijn.

De afspraak met de chiropractor is van gisteren naar vanmiddag verzet. Ik krijg een hele evaluatie met EMG en roentgenfoto's.

Eerst moet ik een hele lijst met vragen beantwoorden over mijn gezondheid. Ik bedenk me, hoe lang ik al met chronische pijn leef. Hoeveel dingen ik daarvoor al heb geprobeerd, voor ik in mijn huidige routine de beste manier van ermee leven heb gevonden. Dit zou ook niet de eerste keer zijn, dat ik chiropractie probeer.

Mijn spieren werken goed "mee", want ik heb het gevoel, dat er een mes tussen mijn schouderbladen steekt. Op de EMG is dat duidelijk te zien, fascinerend. Er is heel veel rood op te zien en precies bij dat gedeelte van mijn rug lopen twee zwarte balken. Volgens Dr. Brandon betekent dat, dat het daar heel erg vastzit. Dat klopt zeker!

Op 2 maart moet ik terugkomen voor de rest van de evaluatie. Dan zal hij ook vertellen of hij denkt, dat chiropractie mij kan helpen (ik weet vrijwel zeker dat hij dat zal denken) en wat voor behandelingsschema hij voorstelt. Nu alles weer zo vast zit begin ik er toch maar liever eerder aan, dan te wachten tot Saskia klaar is met haar behandelingen.

Thuis warm ik mijn "pitten" hot pack op in de magnetron en lees New Moon uit. Dat ging veel sneller, dan Twilight, ik vond dit ook een spannender boek. Op naar Eclipse!

Als Rick thuiskomt stelt hij voor Vietnamees te gaan eten. Soms moet ik wel lachen om zijn plotselinge zin in bepaalde cuisines. Nu is Vietnamees een van mijn favorieten, het doet me altijd weer denken aan mijn kindertijd, toen we in Senegal woonden.

Bij dit restaurant, The Four Sisters, hebben ze bijvoorbeeld de loempiaatjes precies zoals ik me van meer dan dertig jaar geleden herinner. We moeten even wachten op een tafeltje, dus bestellen bij de bar alvast de loempia's. Ik haal herinneringen op over Senegal met Rick en hoop ooit hem en de kinderen te kunnen laten zien, waar wij toen woonden. Ik heb heel fijne herinneringen aan Dakar!

donderdag, februari 19, 2009

Ziekenboeg

Na een heel onrustige nacht, waarbij ik ook vaak wakker word van haar gedraai (als Rick weg is, slaapt ze bij mij), verbaast het me niet, dat Saskia weer koorts heeft. Ook Kai heeft nu koorts. Beiden zijn al meer dan een week niet lekker en nu hebben ze koorts, dus tijd om een doktersafspraak te maken.

Daar is het duidelijk druk en de enige afspraak voor twee kinderen, die nog open is, is om tien over half vier. Dat betekent, dat de chiropractor afspraak verzet moet worden. Daar kunnen we op zijn laatst om kwart voor vijf terecht en ik waarschuw de receptioniste maar vast, dat dat wellicht niet gaat lukken. Het is vaak een lange wachttijd bij de kinderartsenpraktijk.

Moe van de slechte nacht besluit ik langer te blijven liggen. Zo mis ik de Pilatesles, maar ik voel me al niet daverend en wil niet het risico lopen ziek te worden!

Gelukkig schijnt de zon weer uitbundig, al is het koud en waait er een harde wind. Met mijn tien pond vest aan loop ik een uur met Cosmo. De wind wordt tijdens de wandeling veel erger en de bomen kraken vervaarlijk.

Je hoeft hier niet in een bos te lopen om een fikse tak op je hoofd te krijgen, heb ik vorige week nog gemerkt. En verdomd, we lopen langs een tuin en plof, neer komt een flinke tak! Ik denk, dat ik bij de volgende storm maar binnen blijf! Drie keer is scheepsrecht en zo!

Met lunchbestellingen van de zieken begeef ik me even naar Vienna. Bij het postkantoor stuur ik een pakje naar Nederland. De USPS schijnt geld te verliezen en de verzendkosten gaan alweer omhoog.

Maar nu willen ze ook geld besparen door op zaterdag geen post meer te bezorgen. Daar wordt ernstig tegen geprotesteerd! Onze post is vrijwel alleen rekeningen, dus die hoeven we op het weekend niet te zien, ha ha. Ik vraag me echter wel af, waarom de Postal Service het zo slecht doet, dat is zo'n service, die iedereen toch nog nodig heeft. Er staat altijd een rij.

De zieken hebben allebei zin in bagels. Ik ook wel, dus ik haal bagels met cream cheese (scallions voor Saskia en gewone voor Kai) en voor mij een bagel met zalm en cream cheese bij Manhattan Bagel.

Dat bagels populair zijn, wist ik al, maar het is net na enen en mijn favoriete spinaziebagels zijn al uitverkocht! Maar de "gewone" bagels zijn net gebakken en nog warm. De beste bagels, vooral die met zalm, vind je in de Joodse deli's in New York City. Maar Manhattan Bagel doet er niet veel voor onder!

Thuis zie ik, dat UPS mijn Nederlandse bestelling van Kaas & Co heeft gebracht. Dinsdag besteld en vandaag is het hier! Mijn drop was bijna op (mede dankzij Christine) en Ricks thee ook, dus dat is voornamelijk de inhoud.

Daarbij is Kai dol op Cassis limonadesiroop, hij neemt er meteen een glas van. Als ontbijt heb ik hun krentenbollen besteld. Die blijken wel uit Michigan te komen, dus ik ben benieuwd, hoe ze smaken. Ik neem meteen een kop zoethoutthee, die heb ik nog nooit geprobeerd. Ik was vroeger dol op zoethout en de thee smaakt precies zo. Heerlijk!

Met twee koortsige kinderen rijd ik naar de dokter. Gelukkig kunnen we vrijwel voor de deur parkeren. In de wachtkamer is het oncomfortabel warm en we kunnen niet wachten tot we in een kamer worden geplaatst. Later verontschuldigt de dokter zich ervoor, dit is het warmst, dat ze het ooit gehad hebben en ze weten nog niet waarom.

De kinderen worden gewogen en hun temperatuur opgenomen. Beiden hebben koorts, ondanks de Dayquil, maar dat is geen verrassing. Helaas is de kamer, waar we in worden gezet, net zo warm als de rest van de praktijk.

De tijd schrijdt voort en om kwart over vier hebben we nog geen dokter gezien. Ik bel de chiropractor dus af voor vandaag, kwart voor vijf halen we niet meer. De afspraak wordt verzet naar morgen.

Dr. Weinstein grapt bij binnenkomst, dat hij ons eerst jaren niet ziet en nu opeens een paar keer achter elkaar. Bij Kai constateert hij al gauw een fikse kaakholteontsteking. Die heeft flinke pijn bij het kloppen op de holtes. De dokter zegt, dat hij opeens heel veel sinusinfecties en bronchitis ziet.

Tot mijn verbazing is Saskia hetzelfde verhaal. Die begint zelfs te huilen, als hij haar wangen aanraakt, zo gevoelig zijn ze! Het arme kind! Haar klieren zijn ook erg opgezet en ze is er erger aan toe dan Kai. De dokter denkt, dat ze nooit helemaal genezen is van haar vorige virus een paar weken geleden.

Beide kinderen krijgen antibiotica en ze moeten stomen, veel naar buiten en niet in het verwarmde huis blijven. De wisselingen in temperaturen en de droge lucht zijn er volgens de dokter debet aan, dat zoveel mensen last hebben van hun sinussen.

Bij Rite Aid halen we de medicijnen op en dat duurt wel even. De kinderen zijn uitgeput en hangen in de stoelen. Ik heb echt met ze te doen en ben blij, dat we naar de dokter zijn gegaan, ondanks Saskia's eerdere protest.

Thuis warm ik een stel bevroren pizza's op in de oven voor de kinderen. Voor mezelf heb ik een stuk citruszalm, broccoli met rode paprika en pijnboompitten en een heerlijk stukje meergranenbrood van Whole Foods. Zo lekker, maar ik ben de enige, die daarvan houd, dus ik haal het, als Rick weg is.

Rick belt net op, dat hij onderweg is van het vliegveld naar huis. Ik ben altijd weer opgelucht, als hij weer veilig is geland!

woensdag, februari 18, 2009

Terug naar de winter

Door de lamellen zie ik ze al vallen: grote sneeuwvlokken. Het blijft liggen, maar er wordt voorspeld, dat het zal overgaan in regen. Maar voor nu is het wel mooi, al zijn de berichten van nare ongelukken door onverwachte gladheid minder. Dit werd niet voorspeld en dus zijn er geen strooiwagens voorradig.

Gelukkig valt het hier in Vienna wel mee, als ik naar de sportschool rijd. Ik ben als de dood voor gladde wegen, maar er zijn maar een paar moeilijke stukken. Als ik aankom komt de sneeuw met bakken naar beneden.

Het uur core training is zo voorbij. Allerlei onderwerpen passeren weer de revue tijdens het gewichten heffen. Grappig is, dat er ook vrijwel altijd over eten wordt gesproken. Zoals iemand grapte: "Daarvoor doen we dit toch ook, om lekker te kunnen eten?".

Thuis tref ik Rick, die net met Katja aan de telefoon zit. Ze heeft de eerste "hearing" over het alcohol incident goed doorstaan. Maar dat was slechts een algemene hearing, die van het Leadership programma moet nog komen. En daar is ze erg zenuwachtig voor. Vanmiddag moet ze met de directrice van dat programma gaan praten.

Rick gaat vandaag naar Knoxville, Tennessee, voor hem de eerste keer in Tennessee. Voor mij is dat ook een vrij onbekende staat, ik ben alleen een keer in Memphis geweest. Daar gaat volgende week verandering in komen, aangezien ik in Nashville zal landen op maandag.

Nadat ik afscheid van Rick heb genomen, die laat morgenavond alweer terugkomt, waag ik het erop Cosmo uit te laten. Inmiddels is de sneeuw overgegaan in "sleet", oftewel een soort hagel of ijsregen. Dat doet pijn in mijn gezicht en Cosmo vindt het ook niets. Hij wil na een paar straten absoluut niet verder!

Aangezien mijn gezicht pijn doet, mijn handschoenen doorweekt zijn en mijn benen pijn doen van de kou, protesteer ik niet. Later schrijft een buurvrouw op Facebook, dat ze me zag lopen en me voor gek verklaart. Tja, ik vind, dat Cosmo hoe dan ook zijn beweging verdient.

Na een warme douche voel ik me weer prima. Ik ga Vienna in om een cadeautje te zoeken voor een vriendin, die binnenkort jarig is. Daarvoor slaag ik bij Ink Stop. Dat is een verrassend leuke winkel met allerlei "gadgets" voor redelijke prijzen!

Starbucks ligt daarnaast en ik heb het alweer koud. Ik bestel een tall "misto" (koffie met gestoomde melk) en caramelsiroop en zie, dat ze ook mijn favoriete sandwich met champignons en geitenkaas hebben. Die laat ik warmmaken en geniet er hapje voor heel klein hapje van!

Gisteren verzuchtte Saskia, dat ik nooit eens wat leuks met haar alleen doe (onzin natuurlijk, maar wel lief). Langzaam ontstaat er een plannetje in mijn hoofd. Ik bel de school en vraag, of ze Saskia ervan kunnen verwittigen, dat ik haar met de auto uit school kom halen, omdat ze een afspraak heeft.

Tien minuten voor de bel gaat sta ik in de "Kiss and Ride" rij, slechts een ouder is me voor. Als de bel gaat komen er allerlei kinderen naar buiten, maar geen Saskia! Na tien minuten begin ik te vrezen, dat ze toch mijn berichtje niet heeft gekregen. Dan bedenk ik me, dat ik haar nog nooit bij Kiss and Ride heb opgehaald, maar alleen bij de hoofdingang. Ik rijd naar voren, waar de bussen inmiddels vertrokken zijn, en zie daar inderdaad een eenzame Sas staan.

Een beetje bezorgd stapt ze in de auto, want ze weet natuurlijk nog niet, waar de "afspraak" voor was. Surprise! We gaan naar de film "Confessions of a Shopaholic", waarvan Saskia al meerdere malen heeft gezegd hem graag te willen zien. Zo leuk om haar gezichtje helemaal te zien oplichten! Zij vreesde naar de dokter te moeten, de bioscoop is een veel leuker iets, natuurlijk. Mijn verrassing is geslaagd.

De film begon om half drie en het is al acht over half drie, als we van de school wegrijden. Gelukkig hebben we alle lichten mee en vinden we een heel gunstige parkeerplaats. Na de $9 per persoon te hebben betaald lopen we meteen door naar het theater.

Kennelijk waren er heel wat voorfilmpjes van komende attracties, want de film begint net! Ik haal even een Coke Icee voor Saskia, een Fuze drankje voor mezelf en een medium popcorn om te delen en dan zijn we klaar voor het verhaal.

Mijn eigen "confession" is, dat ik alle Sophie Kinsella boeken met veel plezier heb gelezen. De Shopaholic boeken zijn zeer humoristisch geschreven, maar ik heb zo mijn bedenkingen bij een verfilming ervan. Ik betwijfel, of de onschuldige Becky Bloomwood in de boeken wel goed op het witte doek kan worden overgebracht.

Ondanks alle mindere recensies vinden Saskia en ik het een leuke film. Ja, ok, dit is niet de economische tijd om veel kopen te propageren, maar dat doet de film ook niet. Becky is duidelijk aan winkelen verslaafd en het wordt duidelijk als een minder begeerlijk iets weergegeven. Er zijn zeker momenten, waarop ik hardop lach (zegt wat voor mij) en ik vind de "chemistry" tussen Isla Fisher en Hugh Dancy goed.

Joan Cusack en John Goodman als Becky's ouders zijn grappig, maar in het boek is Becky Brits en haar ouders ook. Je kunt je geen Amerikaansere acteurs voorstellen, dat bovengenoemde! Zo zijn er nog een heel aantal dingen, die van het boek afwijken, zoals met zoveel op boeken gebaseerde films.

Maar het belangrijkste is, dat Saskia en ik samen een leuke paar uur doormaken. Ik vind de film een aanrader voor gewoon een leuk, romantisch verhaal. Niet iedere film hoeft van mij Oscar materiaal te zijn. In tegendeel zelfs, vaak vind ik de Oscar films veel te zwaar. Ik ga naar de film voor vermaak, niet zozeer voor diepgang.

Rick is inmiddels goed aangekomen in Tennessee en heeft met Katja gesproken over haar gesprek met de directrice. Dat is niet goed gegaan. De regels zijn de regels en Katja heeft weinig hoop, dat ze in het programma of haar dormkamer zal mogen blijven.

Alles hangt nu af van een Peer Review Committee, wat de directrice overziet (maar volgens Katja geen verder inbreng geeft). Katja heeft een heel onderdanige brief naar het Committee geschreven, waarin ze oprecht spijt betuigt en hoopt, dat haar eerlijkheid mee zal tellen. Maar veel hoop hebben we niet. Wanneer deze Peer Review Committee bijeen zal komen is onbekend. Katja heeft duidelijk een les geleerd, nu kunnen we alleen afwachten.

Kai voelt zich duidelijk steeds slechter en hoest al meer dan een week erg. Mijn zesjarige neefje heeft longontsteking. Al denk ik, dat Kai dat niet meteen heeft, ik wil wel met Kai naar de dokter morgen, als het nog erger wordt.

Zoveel mensen om ons heen zijn ziek! Het lijkt dit jaar veel erger, dan andere jaren. Ik slik me gek aan vitamines (zonder te gek te worden, hoor), hopend al die bacillen te ontlopen. Volgende week ga ik naar Alabama en dan wil ik helemaal gezond zijn!

dinsdag, februari 17, 2009

Middleburg en omgeving

Staalblauwe lucht en een zingende cardinaal vlakbij onze slaapkamer maken het opstaan vanochtend een stuk makkelijker. Voor het eerst in weken emailt Shelly of ik zin heb te gaan lopen.

Dat komt me goed uit. Ik doe mijn tien pond vest aan. Dat gaat onder mijn jas, zodat niemand ziet, dat ik ermee loop. Ik moet mezelf er nog even van overtuigen het straks, als het warmer wordt, ook te dragen. Aan de andere kant is het niet anders, dan de mensen, die ik met gewichten zie lopen.

Shelly is ook lang en zet er flink de pas in. Precies weet ik het niet, want ik kan mijn Garmin oplader niet vinden, maar ik denk, dat we zo'n vijf kilometer lopen. Het is zulk mooi weer, de lucht is diep blauw, wat alles er zo "schoon" uit doet zien. Shelly en ik hebben heel wat bij te kletsen, dus de tijd gaat snel. Net na tienen ben ik weer thuis.

Na een snelle douche ben ik net op tijd klaar voor Pat. Toen ik vorige week voorstelde naar Middleburg te gaan, was zij er meteen voor. Zij woont pas een paar jaar in Vienna en grijpt mijn "gids"capaciteiten met beide handen aan.

Pat rijdt en al gauw laten we het stedelijk gebied achter ons. Voor Pat is dit de eerste keer, dat ze zo ver naar het westen is geweest. We rijden door het leuke historische stadje Aldie en gaan daar op de terugweg zeker even stoppen.

In Middleburg parkeren we achter de Red Fox Inn. Binnen krijgen we een gezellig tafeltje. Deze inn bestaat al sinds 1729 en jaren geleden at Jackie Kennedy hier.


Pat en ik bestellen allebei de soep en sandwich combinatie. Hier in Virginia worden de lekkerste pinda's verbouwd, die veel groter zijn, dan de "gewone" pinda's. Al sinds coloniale tijd wordt daar ook soep van gemaakt en deze inn heeft een heerlijke pindasoep. Ook dit is iets, wat Pat voor het eerst eet.

De sandwich erbij is sourdough met Virginiaanse ham met brie en chutney. Meestal krijg je hier in de VS zo'n dikke boterham, dat je je mond er nauwelijks omheen kan krijgen. Dit is een fijne uitzondering, een "gewone" sandwich met twee plakken ham, wat brie en genoeg chutney. Erg lekker!

Na de lunch gaan we op weg naar de wijngaard Chrysalis hier vlakbij. Daarvoor moeten we een onverharde weg nemen, waarlangs allerlei oude, vervallen schuren en huizen liggen. Voor onze fotograafogen schatten, maar onvoorstelbaar, dat huizen er gewoon zo bij liggen!

Als we bij de eerste heel oude boerderij stoppen, ziet Pat, dat ze haar CF kaart is vergeten! Ze kan nu geen foto's maken, helaas! Gelukkig neemt ze het goed op en oefent "droog" met composities. Intussen probeer ik aan mijn fotografielesopdrachten te voldoen.

De lessen, waar ik nog foto's voor moet inzenden zijn "threes and thirds" (de gulden snede) en deze week gaat het om een lijst in een lijst. Die laatste vind ik erg leuk om te doen en ik hoop er wat materiaal voor te vinden.


Bij Chrysalis fotograferen we de winterse wijngaard en de uitzichten. Ik laat Pat het graf van Sarah Girtrude Lynn zien, die hier op zestienjarige leeftijd overleed, bijna 200 jaar geleden en naar wie een aantal van de wijnen zijn genoemd. Binnen koop ik een fles van mijn favoriete wijn hier: Sarah's Patio Red. Die is gemaakt van de inheemse Norton druif.


Sarah's graf



De wijngaard

Ook is het hier paardengebied en natuurlijk staan er een paar in een weiland. Verder zien we aantal heel vervallen schuren. De gieren cirkelen boven ons hoofd, bijdragend aan het "unheimische" gevoel, dat dit soort vergane glorie met zich meebrengt.


Een van de huizen lijkt wel in elkaar geslagen, zo in verval is het! Gebroken ramen, verzakt dak, oude ijskast op de veranda, het ziet er erg engig uit. Ik loop er wel heen om foto's te maken, maar Pat grapt, dat ze klaar is om weg te rijden, als er een geweer naar buiten wordt gestoken! Gelukkig is het werkelijk onbewoond.


Op de terugweg stoppen we nog even bij de oude molen in Aldie. De molens hier zijn watermolens, dus niets zoals je in Nederland ziet. Maar deze molen is wel meer dan 200 jaar oud, heel oud voor dit land. We lopen er rond en ik neem foto's en dan is tijd om terug te gaan.


De oude molen

Pat heeft een kappersafspraak om kwart over twee, die ze maar ternauwernood zal halen. Ik weet, dat Saskia niet direct thuis zal komen, want zij babysit vaak op dinsdagmiddag. Maar Kai is er ook nog niet, tot mijn verbazing.

Die belt net als ik binnenloop. Hij is bij Charlie en vraagt me superlief, of ik voor deze ene keer met Diego kan wandelen voor hem. Het is nog steeds superzonnig buiten, dus ik stem toe.

Met Cosmo en Diego loop ik zo'n drie kilometer. Grappig, hoe rustig ze zijn, als ze zo samen lopen. Als je ze loslaat is het een en al gespeel, maar aan de lijn lopen ze keurig. Ik vind het zo schattig, zo'n hondenvriendschap!

Mijn jongste nichtje, Sasha, is vandaag alweer 1 jaar oud! Onvoorstelbaar, hoe snel dat gaat. Het lijkt wel gisteren, dat Saskia en ik daar gingen helpen vorig jaar. Mijn zus kan het ook niet geloven. Terwijl ik met haar praat aan de telefoon hoor ik de andere kinderen ook en heb zo'n zin er meteen heen te gaan! Moeilijk vind ik het soms, die afstanden, de kinderen groeien zo snel en we krijgen ze maar mondjesmaat te zien.

Als avondeten maak ik makkelijke pasta: driekleurige tortellini met gewone tomatensaus voor de kinderen en champignon tortellini met champignon pastasaus voor Rick en mij (hoewel ik Rick ervan verdenk meer driekleurige pasta te hebben gegeten). Daarbij wat verse spinazie en het wordt een smakelijke maaltijd.

Katja heeft over drie weken vakantie en zij en ik wilden graag samen naar een warme locatie. Het is geboekt: we gaan drie dagen naar New Orleans! Ik zie er super naar uit. Ik heb die stad, die ik een warm hart toedraag en waar ik al vele malen ben geweest, al sinds Katrina weer willen bezoeken. Het voelt bijna als een goede daad, hoe meer toerisme, hoe meer geld om er weer bovenop te komen, denk ik maar. Laissez les bons temps rouler!

maandag, februari 16, 2009

Presidents Day

Eigenlijk wordt het vandaag maar een saaie dag, maar dat is ook weleens goed. Het is vandaag Presidents Day. Vroeger was dit Washington's birthday, maar Lincolns verjaardag was ook in februari, dus nu heet het Presidents Day. Meer dan een vrije dag voor de scholen en regering en een koopjesdag (Presidents Day sale!) is het niet.

Rick moet dan ook gewoon werken, maar vertrekt wel wat later. Het lukt mij niet me voor achten uit bed te slepen. De spieren protesteren nog flink, dus ik lig "strategisch" op mijn mini-massage apparaatje. Hoe klein ook, het helpt de triggerpoints eruit te werken.

Daardoor mis ik wel de core training van vanochtend. Ik neem me dus voor een gewichtenroutine boven te doen. Ik kom echter maar langzaam op gang. Rick heeft heel lief al koffie voor me gemaakt, die ik van boven ruik. Het is Douwe Egberts, nog een pak over uit Aruba, meestal drink ik Starbucks, ook erg lekker. Rick drinkt alleen thee (wat het feit, dat hij mijn koffie heeft gezet nog liever maakt, natuurlijk!).

Op het moment ben ik "verslaafd" aan Griekse yoghurt voor het ontbijt. Vooral de 2% yoghurt met honing van Fage is superlekker! En dat voor iemand, die eigenlijk nooit van yoghurt hield. Deze yoghurt heeft veel meer proteine, dan gewone yoghurt, wat goed is om de dag mee te beginnen.

Maar als die laatste hap yoghurt naar binnen is, staat Cosmo te popelen voor zijn wandeling. Met handschoenen aan ga ik op weg, maar ik had ook een hoofdband aan moeten doen. Een ijzige wind doet mijn oren bijna bevriezen! Cosmo voelt zich niet lekker, hij geeft over en wil gauw terug naar huis. Prima, want de kou gaat door merg en been.

Thuis ga ik meteen naar boven om gewichten te heffen. Daarbij kijk ik naar de opgenomen Daily Shows. Alleen dat doet de tijd sneller gaan, want ik ga veel liever naar een groepstraining! Gelukkig voor Jon Stewart blijkt ook Obama niet de heilige, waar iedereen op gehoopt had. Er is genoeg te grappen over hem!

Net als ik klaar ben, belt Katja super opgelucht. Een andere student heeft haar portemonnaie en sleutels gevonden! Later blijkt, dat hij daar een kreek voor in moest en wat moest klimmen. Wel heel aardig, dat hij dat erop waagde! Katja wil hem iets geven, maar daar wil hij niets van weten. Wij slaken een zucht van opluchting en zijn blij, dat er zulke eerlijke mensen zijn!

Serena brengt Saskia en Aoife en een heel stel andere vriendinnen naar de mall. Ik breng Kai naar Claudia voor zijn wiskundebijles. Met haar hulp gaat het goed, maar de ene week, dat hij weigerde te gaan, kreeg hij een quiz, waar hij maar 12 van de 20 goed had. Duidelijk heeft hij die bijles nodig. Deze leraar legt niet uit, die klacht heb ik ook van andere moeders gehoord.

Net als Kai en ik weer thuis zijn, belt Saskia. Haar vriendinnetjes willen nog bij de mall blijven, maar zij heeft een afspraak bij de chiropractor, dus ik ga haar ophalen. Het is vandaag "customer appreciation day" daar, alles gratis, hapjes, massages etc.

De hele wachtkamer zit vol en er zijn wat lekkere hapjes. De masseuses kwamen alleen niet opdagen, helaas, ik had mijn nek en schouders wel onderhanden willen laten nemen. Ook denk ik, dat dr. Brandon niet had verwacht zoveel respons te krijgen.

Het is natuurlijk een vrije dag voor veel mensen en niet iedereen heeft een verzekering, die betaalt voor de chiropractor. Wij worden uitgebreid bedankt, dat we zijn praktijk gebruiken. Het maakt, dat we ons bijna ongemakkelijk voelen. Het is wel een leuk initiatief, moet ik zeggen.

Dr. Brandon had mij aangeboden vandaag een gratis evaluatie te doen, wat mij zeer aantrekt gezien de terugslag van de afgelopen week. Kijkend naar alle mensen in zijn wachtkamer vraag ik hem, of het niet beter is die evaluatie een andere keer te doen. Dankbaar neemt hij het aan en nu krijg ik donderdagmiddag die evaluatie. Ik ben benieuwd.

Nu ben ik klaar met chauffeuse zijn en werp me op mijn fotografiecursus. Het onderwerp van de les, waar ik aan werk is de regel van derden. Ik loop een week achter, dus zoek door mijn archief van foto's voor voorbeelden. Ik vind er twee en hoop er morgen nog een te kunnen maken. Voor onderwerpen buiten blijf ik de kleurloosheid in de winternatuur een obstakel vinden.

De hele dag pruttelt er al een kipmengsel met rotel tomaten en groene chili's en taco kruiden in de crockpot. Ik trek de kip uit elkaar, snijd de tomaten en ui en maak de tortilla's (mais en meel) warm. Het wordt een heel erg lekkere kiptaco maaltijd. Iedereen smult ervan.

Het haardvuur en de kaarsen gaan weer aan. Buiten "flurriet" het, wat de avond gezellig maakt, deze kou. Maar van mij mag de lente nu komen!

zondag, februari 15, 2009

Valentijns dag en de helft van februari is voorbij, hoera!

Zaterdag

Helaas zijn de pijnen vanochtend allerminst minder. Ik baal er extra van, omdat het Valentijnsdag is en we vanavond plannen hebben. Daar wil ik wel van kunnen genieten.

Mary Ellen belt om te vragen of ik zin heb te gaan lopen. Beweging is essentieel op het moment en ik neem het aanbod met beide handen aan. Het is koel, maar niet koud en we lopen meer dan vijf kilometer. Alleen...het heeft niet het gewoonlijk gewenste effect. De pijn is geen grein minder, als ik thuiskom.

Tijd dus voor de hulptroepen in de vorm van Rick en Mineral Ice. Rick heeft zijn roeping echt gemist, want hij kan toch goed masseren! Ik crepeer, maar voel de spieren ook reageren. Met minder hoofdpijn sta ik op na de "behandeling".

Saskia en Laura zijn inmiddels begonnen aan het opruimen van Saskia's kamer. Die is werkelijk overgenomen door de pluche beesten en "uitmesten" is de juiste uitdrukking! Vuilniszakken vol troep (kapot speelgoed, Kermisachtige dingen, die Saskia bewaarde enz. enz.) komen naar buiten.

Kai voelt zich niet lekker en Rick is druk bezig aan het huis. Alle pijn maakt me zo moe en ik wil me zo graag goed voelen vanavond. Ik maak een heet bad klaar en ga daarin liggen met "New Moon", het tweede deel van de Twilight serie. Het hete water helpt me wel ontspannen, maar niet genoeg naar mijn smaak.

Na een paar uur neem ik er toch ook maar wat aspirines bij. Meestal helpt dat niet, maar de Saridon, die wel helpt, heeft Katja kennelijk mee naar school genomen. Eigenlijk heb ik er een hekel aan om de hele dag bezig te zijn me beter te voelen, maar ik wil een gezellige avond met mijn "Valentijn" hebben!

Na een douche trek ik mijn zijden rode jurk aan en mijn fluwelen met rood zijde gevoerde shawl daarbij (Marie Anne, als je dit leest, nog bedankt!). Rick ziet er om door een ringetje te halen uit in pak met zwart shirt en felblauwe das. Hij heeft een prachtige boos rode rozen voor me klaarstaan.

Tweeentwintig jaar geleden was Rick voor het eerst mijn Valentijn (daarvoor had ik een aantal anonieme Valentijnen gehad, waarvan ik nog steeds niet weet, wie het was of waren). We kenden elkaar toen pas drie dagen (althans, we spraken elkaar op 9 februari voor het eerst en ontmoetten elkaar op 11 februari in persoon). Rick was arm toen, maar toch kreeg ik een boeket rode rozen van hem en dat werd traditie. Ik ben erg blij met mijn tweeentwintigste boeket!

Voor we vertrekken geven we de kinderen hun kaarten en chocola. Die worden goed ontvangen. Samira komt logeren voor Saskia en de meisjes eten pizza. Kai voelt zich niet lekker en wil geen gezelschap. Hopelijk wordt hij niet ziek.

Rick heeft al een paar maanden geleden de reservering voor vanavond gemaakt. Zelfs toen kon hij niet later, dan half zes krijgen! Het restaurant, Farrah Olivia, in Old Town Alexandria is nieuw voor ons. Het krijgt super goede recensies en is nummer 20 op de lijst van 100 beste restaurants in het Washingtonian tijdschrift.

Zonder problemen rijden we naar Old Town en parkeren in de garage onder het restaurant. Het blijkt een vrij kleine ruimte te zijn met tafels met witte tafelkleden. Het decor is simpel, eigenlijk wat te simpel voor Ricks smaak, ik vind het juist wel mooi.

Het wordt een feest van lekkernijen, die aan ons voorbij komen! Zoals vrijwel altijd met Valentijnsdag is het prix fixe. We krijgen vijf gangen en iedere gang hebben we de keuze tussen vijf gerechten. Het is moeilijk kiezen, want er zitten heerlijke dingen bij.

Om te beginnen krijgen we een Amuse Bouche van de chef: oester in champagne en oester met caviaar. Heerlijk! Ongewoon voor Rick en mij is, dat we veel gerechten hetzelfde bestellen.

Het eerste is een scallop "ravioli". Het is een grote scallop doormidden gesneden met daarin een zeeegel en erop een zeeegel. Dit alles in heerlijke bouillon. Ieder gerecht is een kunstwerk om te zien, iets wat ik altijd bij vind dragen aan de ervaring.

Daaropvolgend krijgen we salades, kreeft met tapioca risotto, voor mij eendenborst met linzen en spruitjes en voor Rick kalfsvlees en uiteindelijk een dessert met chocolade mousse en chocolade cake. Alles is even elegant bereid en gepresenteerd. We genieten er met volle teugen van.

Voor Rick heb ik een grappige kaart mee en het tweede seizoen van Dr. Who. Ik weet, dat hij erg geniet van die serie. Van Rick krijg ik ook een kaart en er komt een heel klein doosje uit zijn zak! Ik ben in een vorig leven vast een ekster geweest, want ik ben dol op sieraden. In het doosje zit een prachtige ring met diamantjes en een smaragd. Die man van mij heeft smaak!


Helaas komt ook aan dit sprookjesdiner een einde en voor we het weten zijn we op de terugweg. Aan de overkant van de rivier zien we de verlichte monumenten en ik voel me opeens zo vreselijk bevoorrecht! Dat ik hier mag wonen en dit mag meemaken. Deze avond kan niet meer stuk!

Zondag

We slapen heerlijk vannacht. Ik heb de ramen wijd open en het vriest weer. Het is dus heerlijk koud in de kamer.

Als Rick en ik eenmaal op zijn, gaan we naar Starbucks. Daar is het druk, maar we zijn gauw aan de beurt. Behalve onze koffies en onze sandwiches nemen we ook croissants mee voor de meisjes. De croissants van Starbucks smaken echt Frans, ik vraag me af, wie ze maakt.

Om elf uur heb ik afgesproken te gaan fietsen met Janet. Het is prachtig zonnig weer, maar zeker winters. We hebben de wind flink tegen, dus ik heb het al gauw warm genoeg, gelukkig. Ik ben veel lichter gekleed, dan Janet. Het pad is nog vrij druk ook.

Na tien mijl maken we rechtsomkeerts. Op de terugweg werkt de wind niet zo tegen en gaat het sneller. Na iets minder dan twee uur zijn we weer terug.

Gauw eet ik lunch en bewonder dan Saskia's nieuwe, opgeruimde kamer. Zij en Laura hebben hard gewerkt. Het ziet er prima uit.

We hebben geleerd van vrijdagavond en kopen de kaartjes voor Coraline 3D online dit keer. Gelukkig maar, want als we in het theater aankomen, blijkt dat een van de kleinere te zijn. Onze enige keuze is nog de voorste rij. Nu moeten we naar boven kijken, waar ik niet zo blij om ben gezien mijn nekproblemen.

Bij de ingang hebben we 3D brillen gekregen. Die mogen we na de eerste voorfilm aandoen. Dit is de eerste keer, dat ik een volle film 3D kijk. Volgens de voorfilms komen er nog een heel aantal aan (Ice Age, nog een Monster film).

Coraline is precies, wat ik ervan verwacht had. Een bijzonder goed gemaakte film en in 3D is hij nog beter. Het verhaal "klopt", het meisje is lief, het nare mens erg naar. Ik verveel me geen moment en de anderen ook niet. Knap gedaan, allemaal! Na afloop klinkt het gewoonlijke applaus na een goede film, iets, waar ik na al die jaren nog niet aan ben gewend.

Op de weg terug zetten we Laura thuis af. Thuis zie ik Katja online. Die is helemaal blij, want Justin is toch haar vriendje geworden. Ze zijn gisteren op een "hike" gegaan naar een waterval dichtbij en daar heeft hij haar "gevraagd". Zo anders, dan vroeger, allemaal, althans hoe ik het toen beleefde.

Probleem is echter, dat Katja haar portemonnaie is verloren op het pad. Het was al donker en het regende en ze merkte het pas terug in haar kamer. Nu gaat ze hem morgen zoeken en anders moet alles weer nieuw besteld. Niet bepaald goedkoop, alleen nieuwe sleutels voor haar kamer kosten al $85! Blij zijn we dus allerminst.

We bestellen Domino's pizza als avondeten. Ik moet zeggen, dat ik smul van de Pacific Veggie pizza. Daar zitten spinazie, zwarte olijven, verse tomaat, feta en meer op. Oh, wat lekker!!

Vanavond kijken we achterstallige afleveringen van Desperate Housewives. Het blijft een leuke serie om te kijken. Morgen is het President's Day, dus de kinderen hebben vrij van school. Voor Rick is dat geen vrije dag, dus die moet morgen naar zijn werk.

vrijdag, februari 13, 2009

Pijndag

Met brandende nek- en schouderspieren en flinke hoofdpijn word ik wakker. Opeens zijn ze er weer: de felle pijnen. Waarschijnlijk is het een gevolg van de telkens veranderende luchtdruk op het moment, maar ik baal verschrikkelijk!

Toch sleep ik me naar core training, want ik weet, dat beweging nu essentieel is om de knopen er een beetje uit te krijgen. Aan Sharon vraag ik strekoefeningen voor nek en schouders en ze laat die aan de hele groep zien.

Thuis wacht een ongeduldige Cosmo op zijn wandeling. Het is weer schitterend zonnig weer, alleen een stuk koeler, dan eerder in de week. Cosmo heeft een speciale route in zijn kop en ik volg hem vandaag maar.

Als ik de loterijtickets, die ik gisteravond gekregen heb, nog eens bekijk, zie ik, dat ik Blackjack heb op een ervan. Die is $10 waard en met Blackjack wordt het dubbele uitbetaald.

Nu krijg ik dus $25 terug, als ik ze even later bij de 7 Eleven inwissel! Degene, die ze gegeven had, moest eens weten! Ik besluit mezelf ermee op een lekkere Bangkok Curry van Noodles & Company te trakteren.

Op de terugweg hoor ik op de radio, dat de politie van plan is langs de deuren te gaan om te controleren op geldige hondsdolheidsinentingen en hondenpenningen. De boete, als je er geen kunt produceren, is $250! Gauw rijd ik langs de Vienna Town Hall om een hondenpenning voor Cosmo te halen, die kost tenslotte maar $5.

De rest van de middag rust ik voornamelijk. Rick wil vanavond uit eten en naar de film en het nare van de pijnen is, dat ze me doodmoe maken. Ik hoop door te rusten wat energie te behouden.

Rick neemt Saskia mee voor haar maandelijkse evaluatie bij de chiropractor. Daarbij is duidelijke verbetering te zien. De wekelijkse bezoeken kunnen worden teruggeschroefd naar twee keer per week. Inderdaad heeft Saskia al een paar weken geen hoofdpijn gehad.

De kinderen hebben geen zin om naar de film te gaan, dus gaan Rick en ik samen. Van tevoren willen we een hapje gaan eten bij Coastal Flats. De wachttijd voor een tafeltje bedraagt meer dan een uur, maar bij de bar vinden we al gauw twee stoelen. De zalm met bloemkoolpuree smaakt voortreffelijk!

Bij Coastal Flats kun je, met aankoop van een maaltijd, bioscoopkaartjes krijgen voor $7,50. De gewoonlijke prijs is $11, dus dat scheelt best. Met de kaartjes lopen we naar boven naar de bioscoop.

Daar zien we echter, dat onze eerste keus, Coraline 3D al uitverkocht is. Dat niet alleen, alle films, die we willen zien, zitten al vol! Alleen voor Mall Cop zijn er nog kaartjes, maar die film trekt me absoluut niet.

Teleurgesteld keren we terug naar huis. Misschien maar goed ook, want daar treffen we een verdrietige Saskia. Een aantal vriendinnetjes logeren bij Aoife en zij is niet uitgenodigd. Ik moedig haar aan ze op te bellen en het uit te praten. Gelukkig doet ze dat en na een half uurtje is de storm weer gaan liggen. Pfff, dat belooft nog een emotionele achtbaan te worden de komende jaren!

Appalachia

Armoede in Amerika, zo ver verwijderd van de bewoonde wereld (maar ook midden in de stad, wat veel meer aandacht krijgt). Al sinds ik hier woon is "Appalachia" een van de bekende heel armoedige gebieden.

Vanavond is er een speciale reportage over bij 20/20. Om de een of andere reden voel ik me vooral begaan met deze mensen in Appalachia. Tot je in dit land rondrijdt, heb je geen idee van de afstanden. De grote steden liggen vooral aan de kusten, daartussenin ligt een eindeloos land.

Als je door de kleine dorpjes, uren verwijderd van de "bewoonde" wereld, rijdt, kun je je niet voorstellen, hoe die mensen overleven. Het is hier zo'n drie uur vandaan voor we zulke gevoelens krijgen. Delen van Virginia, West-Virginia en Kentucky horen bij Appalachia.

Het landschap is prachtig, maar de levensomstandigheden erbarmelijk. Kinderen van Saskia's leeftijd wonen hier, de dichtstbijzijnde winkel 15 kilometer verderop, de scholen nog verder.

De afstanden hier zijn niet voor te stellen voor iemand, die in Europa woont. Wij zijn ooit gestrand op een onverharde weg in West-Virginia en iedere ster was te zien. De bewoonde wereld was heel ver weg.

Landen worden qua armoede vergeleken, en in Appalachia vind je een van de armoedigste gebieden in de VS. Vergelijkbaar met Nederland is het gewoon niet. Hier is er geen supermarkt binnen tien kilometer, of zelfs twintig kilometer. Men jaagt zelf en verbouwt zelf. Als de kinderen geluk hebben, gaan ze naar school, anders worden ze thuisgeschoold, wat in dit gebied geen voordeel levert, want hun ouders hebben niet de geschikte achtergrond.

Natuurlijk floriseert de drughandel hier en is de werkeloosheid enorm. Erg om zo'n reportage te zien over het land, waar we wonen, maar het verbaast me geen moment. Dit is een enorm land en alle uitersten zijn er te vinden. Daarom reageer ik zo fel, als mensen de VS als een homogeen land afschilderen.

Er zijn delen, waar je ongeveer hetzelfde woont, als in Nederland, zoals waar wij wonen. Andere gebieden zijn heel mooi, maar de levensomstandigheden niet iets, waarvoor je zal emigreren. We hebben het over het op twee na grootste land ter wereld, waarover het meest bekend is.

Soms moet ik even laten zien, hoe groot dit land is, hoe divers, hoe niet zwart-wit en hoe absoluut niet te vergelijken met een muis als Nederland (ik noem het nog net geen mug). Mensen, die zich een mening over "de Amerikanen" willen aanmeten, moeten zich wat meer in dit hartige volk verdiepen.

In de documentaire laat men zien, dat iedereen Mountain Dew drinkt. Hun gebitten lijden eronder en Mountain Dew krijgt specifiek een slechte naam. De kinderen uit de bergen heet de documentaire, die kinderen wonen hier slechts zo'n vier of vijf uur vandaan.

Men verdient hier geld door in de koolmijnen te werken. Tieners werken daar en dit is hun toekomst. Als je het allemaal zo ziet is het nogal wat om de negativiteit om te vormen tot iets positiefs. Toch zijn er veel mensen daarmee bezig. Zal het ooit helpen? Dat is dezelfde vraag, die voor de derde wereld landen kan worden gesteld. We hebben het hier niet over een Europees land, maar over het derde grootste land ter wereld. De afstanden hebben heel veel te maken met de levensomstandigheden.

Sean, een van de hoofdpersonen van de documentaire, is een footballspeler. Hij heeft de kans voor nationale positie in een team. De documentaire laat zien, hoe moeilijk het is voor hem om zijn achtergrond te verlaten.

Niet heel anders is het verhaal van Ricks familie uit West Michigan. Zijn vader en moeder waren de enigen, die wegverhuisden. Nog steeds werken zijn ooms in de "shop" (ijzerverwerking) en tantes zijn schoolbusschauffeuses. Met dat leven zijn ze gelukkig, het is wat ze kennen. Uitgesproken meningen over de levens van anderen? Die heb ik niet meer. Live and let live.

donderdag, februari 12, 2009

Hoor de wind waait....

Mijn hemel, wat heeft het vannacht huisgehouden! Om het uur werd ik wakker van het lawaai van de wind. Windstoten van meer dan 100 km per uur waren het. We horen gelukkig, wonder boven wonder, niet bij de duizenden, die zonder stroom zitten. Zo'n harde storm hebben we hier niet vaak.

Door de slechte nacht ben ik te moe om naar Pilates te gaan. Christine belt om te vragen, of ik later op de ochtend een "lange afstands kletswandeling" wil maken met haar. Dat komt me goed uit, dus we spreken af op haar tijd 10 uur, voor mij 11 uur, te gaan lopen.

Dat geeft mij nog even de tijd om boodschappen te gaan doen. Cosmo heeft bijna geen eten meer, dus ik neem hem mee naar Petco. Dit is een van zijn favoriete uitjes en hij wordt al helemaal enthousiast, als ik de parkeerplaats op rijd. Zo grappig, hoe hij bepaalde plekken echt herkent.

Behalve de enorme zak Eukanuba (35 lbs) neem ik ook een paar zakken met botjes voor Cosmo mee. Hij heeft een vreemde afkeer van de "gewone" botten met een knoop aan de uiteindes en die zitten bijna in iedere zak. Maar gelukkig voor Cosmo is er een zak met alleen rechte botten, die nog zijn favoriete pindakaassmaak hebben ook.

Bij de kassa's heeft deze Petco een hondensnackbar. Allemaal bakken vol lekkernijen en voor ik het weet staat Cosmo op zijn achterpoten en steelt er een! Hij weet, dat dat niet mag en hij schrokt het koekje naar binnen. Ik kan hem er nog net van weerhouden voor de tweede hap te gaan. Dan begint hij zielig te piepen, echt zeurderig! Het is ook net een kind, soms!

Gelukkig voor hem heeft het meisje bij de kassa medelijden en krijgt hij van haar nog een koekje. Lachend reken ik af. Meneer weet ze wel om zijn poten te winden!

Bij Rite Aid ga ik op zoek naar Valentijnskaarten en een grote Hershey kiss voor Kai en Saskia. Voor Katja wil ik een pakketje opsturen. Ik koop drie grappige kaarten, wat nog niet meevalt, want de meesten zijn zo overdreven zoetsappig! Daarbij stuur ik Katja een pluche rood Valentijnsduiveltje en wat chocolaatjes.

In de auto pak ik alles in en rijd meteen langs het postkantoor. Natuurlijk ben ik vrij laat met verzenden, maar met Express Mail zal het zaterdag aankomen. Nu maar hopen, dat de postkamer van Virginia Tech op zaterdag open is. Anders krijgt Katja het maandag, ook geen ramp natuurlijk.

Keurig op tijd voor Christines telefoontje ben ik weer thuis. We lopen en kletsen een goed uur in onze respectievelijke buurten. Vreemd te bedenken, dat ik over twee weken daar zal lopen.

Door het warmere weer zie ik, dat sommige bomen al wat uit beginnen te lopen, de rode gloed van de maples begint te komen. Ook de narcissen en tulpen beginnen op te komen.

De wind raast door de bomen, die eng kraken. Opeens hoor ik een grote klap en Cosmo springt van schrik tegen me aan. Een tak zo groot als een kleine boom is nog geen vijf meter achter ons gevallen! Had ik ietsje langzamer gelopen, dan had het er niet goed uitgezien! Nu loop ik niet zo rustig meer en ben blij dichtbij huis te zijn!

De rest van de middag doe ik het rustig aan. Ik lees eindelijk Twilight uit en ben blij aan het tweede boek te kunnen beginnen. Het verhaal van Twilight kende ik toch wel uit de film, al wordt het in het boek natuurlijk meer in detail uitgeschreven.

Om zeven uur begint Bunco bij Mary. Je kunt wel zien, dat februari een saaie maand is voor veel mensen. Er was zoveel animo voor een avondje plezier, dat Mary er een extra tafel bij heeft gezet.

Het wordt dan ook erg gezellig en ik ontmoet weer een paar nieuwe buurvrouwen. Dit is een van de redenen, waarom ik deze avondjes zo leuk vind. Nu de kinderen niet meer op de basisschool zitten is het minder makkelijk contact te houden met mensen in de buurt.

Voor we het weten is de avond voorbij en is het tijd de prijzen uit te delen. Iedere Bunco avond heeft een thema en iedere deelneemster neemt een "Gecko" cadeautje van zo'n $3 mee, wat met het thema te maken heeft. De "Gecko" (een pluche beest) krijg je door drie tweeen te gooien en je raakt hem kwijt, als een ander drie tweeen gooit. Degene, die aan het einde van de avond de "Gecko" heeft, krijgt al die cadeautjes mee naar huis.

Laat ik nu vanavond voor het eerst de gelukkige zijn! Meestal vind ik de Gecko cadeautjes maar troep, maar het thema van vanavond is "Fun and Games" en dat heeft iedereen leuk ingevuld. Ik krijg wijn, miniflesjes vodka en Godiva likeur, allerlei pure chocolade (waar ik dol op ben), natuurlijk een aantal spelletjes en loterij tickets. Not too shabby, om eens een typisch Amerikaanse uitdrukking te gebruiken!

Rick haalt me op en helpt me met mijn buit. Thuis krab ik de loterijtickets en daar blijk ik $14 mee te hebben gewonnen! Kai doet zich meteen te goed aan het zakje koekjes, dat iemand gaf en Rick en ik delen het flesje Godiva likeur. Zo wil ik nog wel vaker die Gecko winnen!

woensdag, februari 11, 2009

Scott's Run bij zeer ongewoon warme temperaturen

De komende twee maanden geeft Sharon ook op woensdagochtend core training. Heel fijn vind ik dat, want het uur trainen gaat zoveel sneller, dan als ik alleen gewichten doe.

Als ik naar buiten loop is het al zo warm, dat ik geen jas mee hoef! Pat en ik spreken tijdens de training af om de natuur in te gaan om te fotograferen. De keuze valt op Scott's Run.

Om een uur of elf haal ik, met Cosmo achterin, Pat op. Scott's Run is het dichtstbijzijnde natuurpark langs de Potomac en we zijn er binnen het kwartier. De parkeerplaats is vrijwel leeg en onderweg komen we slechts een paar andere wandelaars tegen.

Het pad naar de rivier en de waterval leidt ons twee keer door het water. Men heeft hier heel handig kleine betonnen palen om op te stappen geplaatst, zodat we droog de overkant halen. Cosmo loopt gewoon door het water en vindt dat maar wat leuk.

Bij de rivier zetten we onze statieven op en maken foto's van de waterval. Op een gegeven moment moet ik stuk klimmen, waar het te nauw is voor Cosmo. Ik zet hem dus vast aan een paal. Vandaar zit hij geduldig te kijken, wat me allemaal aan het doen zijn. Ook maak ik van de gelegenheid gebruik hondenportretten van Cosmo te schieten. De neutrale natuurachtergrond is perfect daarvoor en hij zit voor de verandering stil.


Hondenportretten

Zo'n anderhalf uur en vele foto's later lopen we terug. We genieten met volle teugen van het feit, dat we op 11 februari met korte mouwen buiten kunnen lopen! Terug in de van zie ik, dat het 24 graden is.


Scott's Run natuurpark

We hebben intussen wel enorme trek gekregen. Na Cosmo thuis te hebben afgezet gaan we naar Sweet Ginger. Pat en ik hebben een heel soortgelijke smaak qua eten en sushi staat bovenaan. We doen ons tegoed aan een red dragon rol en een Mexicaanse rol. We zijn zo laat (14 uur), dat we de enigen in het restaurant zijn! Maar goed ook, want onze kleding is flink modderig van de hike bij Scott's Run.

Net voor drieen ben ik weer thuis en heb nog even tijd om buiten te gaan lezen. Ik ben nog steeds in Twilight bezig. Ik wil dit boek wel uitlezen, al ken ik het verhaal al van de film. Ik ben erg benieuwd naar het tweede boek, want dat zal helemaal nieuw zijn.

Bij de chiropractor krijgt Saskia haar laatste behandeling voor de eerste maandelijkse evaluatie. Volgens mij gaat die wel vooruitgang laten zien, want haar hoofdpijnen zijn sterk verminderd.

Katja's nare week werd vandaag nog erger. Dit weekend had haar vriend zoveel gedronken, dat hij moest overgeven. Terwijl Katja dat aan het opruimen was (ze is veel te goed!), kwam de RA (leider van de dorm) langs. Drinken onder de 21 is hier illegaal, dus haar vriend was betrapt.

Maar de RA vroeg Katja of zij ook had gedronken. Zij had een biertje op en antwoordde eerlijk, dat dat het geval was (hoe dan ook ben ik blij, dat ze eerlijk was). Hij vond, dat het niet eerlijk zou zijn om J., haar vriend, te rapporteren en Katja niet (ze waren niet alleen en hij liet andere, wel duidelijk dronken, studenten terugkeren naar hun dorms zonder ze te rapporteren, dus Katja had flinke pech).

Voor de meeste studenten betekent de eerste keer een waarschuwing, maar Katja woont in een speciale "Leadership" dorm en betrapt worden op drankgebruik kan betekenen, dat ze de dorm uitgezet wordt. Ze moet nu naar een panel, dat haar straf gaat bepalen. In het beste geval krijgt ze een taakstraf opgelegd, in het ergste geval zullen we naar Blacksburg moeten om haar naar een andere dorm te verhuizen.

De Europese kant aan mij vindt dit een veel te zware straf voor een biertje. Maar Katja wist, dat dit kon gebeuren, als zij aan de verleiding mee te drinken toe zou geven. Een heel harde les om te leren, zeker, als ze zal moeten verhuizen. We hopen dus van harte, dat het feit, dat ze eerlijk is geweest toch meetelt.

Dit warme weer kan natuurlijk (helaas) niet duren (het is nu nog 18 graden!) en we hebben op het moment een "severe thunderstorm watch". Gisteren en eerder vandaag heeft het ten zuiden van ons al flink huisgehouden. Christine vertelde geschuild te hebben vanwege een tornado waarschuwing. Ik heb in ieder geval met volle teugen van het warme weer genoten!

dinsdag, februari 10, 2009

De "lente" duurt voort

Kai's school begint vandaag laat, want ouders kunnen komen om twee minuten met de leerkrachten te praten. Ik heb dat in het verleden gedaan, maar het bleek een en al in de rij staan te zijn.

Rick besluit toch te gaan en belt later, dat hij inderdaad voornamelijk in de rij heeft gestaan. Net als toen ik ging, waren er ouders, die eindeloos bij een leerkracht bleven kletsen. Zo asociaal! Maar goed, Rick heeft drie leerkrachten kunnen spreken, maar niet de wiskundeleraar, Kai's moeilijkste vak.

Intussen vind ik het wel gezellig Kai even thuis te hebben. Maar zijn ontbijt gaat hij met vriend Michael bij Dunkin Donuts halen. De jongens genieten duidelijk van hun vrijheid om zomaar Vienna in te kunnen. Die schoolbus komt gewoonlijk ook wel erg vroeg (6:50)!

Als Kai naar school is, ga ik met Cosmo genieten van het mooie weer. De zon schijnt maar waterig, maar het is weer een heerlijke temperatuur. Ik doe mijn tien pond vest aan en rijd naar het Community Center om van daaruit een stuk op het W&OD pad te gaan lopen.

Cosmo is helemaal in zijn nopjes. We zijn hier al een tijdje niet geweest, dus de luchtjes zijn allemaal nieuw. Als een stofzuiger loopt hij met zijn neus op de grond, een kostelijk gezicht.

We lopen vier en een kwart mijl, ik genietend van de zingende cardinaaltjes en andere zangvogels, die de lente lijken aan te kondigen. We komen daarbij een paar honden tegen en een rolschaatster (ja, op ouderwetse rolschaatsen). Cosmo wordt daar helemaal druk van, maar ik ben trots op hem, als hij ze op mijn bevel rustig voorbij laat gaan.

Thuis spring ik gauw onder de douche, want ik ben wat laat. Ik heb met Karin afgesproken haar om kwart voor twaalf op te halen om te gaan lunchen. Maar mijn wandeling duurde net iets langer, dan gedacht, en ik heb maar een kwartiertje om me klaar te maken. Wonder boven wonder lukt dat.

Karin staat al klaar, als ik bij haar aankom. We hebben elkaar eigenlijk niet goed gesproken sinds voor de feestdagen. Bij de Nederlandse avond hebben we elkaar wel gezien, maar praat je toch niet uitgebreid. We hebben dus heel wat bij te kletsen.

Karin stelt voor naar Big Bowl in Reston te gaan. Zij leidt mij erheen, want als ik naar het Reston Town Center ga, parkeer ik of bij Ricks werk daar of ik fiets erheen. Ik ben dus niet bekend met de rest ervan. Maar we vinden meteen een gunstige parkeerplaats.

Met dit warme weer ligt de ijsbaan er verlaten bij. Rick wil hier nog met de kinderen heen, voor hem te hopen (niet voor mij), dat het nog koud genoeg zal worden. Er staat nu wel een koelere wind, die Karin en mij, beiden in lentekleding, doet rillen, maar lang niet koud genoeg voor ijs.

In het restaurant is het lekker warm en druk. We moeten even wachten, voor er een tafeltje open komt. Karin kiest de zelf samen te stellen wokmaaltijd en ik pad thai met garnalen. Ik ben niet zo'n noedel- en rijstpersoon, maar de pad thai noedels vind ik erg lekker.

We smullen en kletsen en het is erg gezellig. Karin vertelt, dat Frank (die een paar maanden eerder hier is gekomen, dan de rest van het gezin), hier alweer vier jaar woont! Jee, wat gaat dat snel! Maaike, hun jongste, woont een derde van haar leven in de VS. In die korte tijd heeft het hele gezin zich super aangepast, moet ik zeggen.

Na een gezellige maaltijd zet ik Karin weer thuis af. Gauw doe ik de ingredienten voor de maaltijd van vanavond in de crockpot. Ik probeer vanavond iets anders uit: tropische varkenshaas met zoete aardappelen.

De zon schijnt en het is zestien graden, dan ga ik niet binnen zitten! Voor op het stoepje lees ik een paar tijdschriften. De kinderen druppelen binnen en het wordt al gauw te koel buiten.

Binnen doe ik 45 minuten yoga op de Wii Fit. Mijn fibromyalgie pijnen zijn deze winter tot nu toe minder dan vorig jaar en deze yoga helpt daar ook bij.

Onze meisjes hebben op het moment wat steun nodig. Saskia dacht, dat ze vandaag de mijl zou moeten lopen, maar dat is uitgesteld naar morgen. Ze ziet daar iedere keer zo tegenop, omdat ze een van de langzaamste hardloopsters is. Ik vond hardlopen, en gym ueberhaupt, vroeger ook een ramp, dus kan me levendig voorstellen, hoe zij zich voelt.

Katja heeft het moeilijk met de afwijzing voor het Rescue Squad en wat jongensproblemen. Bovendien heeft ze alweer erge keelpijn. Ik kan niet wachten haar aan het einde van de maand weer even helemaal in de watten te leggen!

Het avondeten wordt bijzonder goed ontvangen. Het is altijd een risico met een nieuw recept, maar nu durf ik het ook wel te delen (Amerikaanse maten, die je om kunt zetten bij convert-me.com):
2 lbs varkenshaas (ik heb ze in stukken gesneden, maar dat hoeft niet)
1 blik (20oz) gehakte ananas (crushed pineapple, ik weet niet hoe dat in het Nederlands heet)
1/4 cup donkerbruine suiker
1/4 cup appelazijn
1/4 cup honing
4 grote zoete aardappelen (gewassen, maar ik heb ze ook geschild, anders vinden de kinderen ze niet lekker)

Meng de ananas, suiker, azijn en honing tot een saus. Leg de varkenshaas op de bodem van de crockpot en giet de saus eroverheen. Daarbovenop gaan de zoete aardappelen (doormidden gesneden). Kook op laag 9 tot 10 uur, op hoog 4,5 tot 5,5 uur (ik deed vijf uur, dat was iets te lang in onze crockpot, sommige stukken vlees waren wat droog). Daarbij serveerde ik nog gekookte baby worteltjes. Rick en Kai hebben gesmuld (Saskia had geen honger).

Nu kijk ik naar een interview met de moeder van de Californische achtling en de zes oudere kinderen. Nadia is een aantrekkelijke vrouw, maar hoe het ook gewend of gekeerd wordt, het is teveel van het goede. Ik vind het niet kunnen om 14 kinderen onder de 7 te hebben, als je niet werkt en zelfs niet je eigen onderkomen hebt.

Haar ouders willen niet geinterviewd worden, maar ik heb toch zo met hen te doen! Van een enig kind hebben ze nu opeens 14 kleinkinderen om (mede) voor te zorgen! Hoe egoistisch kan iemand zijn? Ik weet dat ik oordeel, maar niet alleen haar ouders worden extra belast, de kinderen zullen ook niet de aandacht krijgen, die ze nodig hebben.