Zonovergoten maandag

Raar, eigenlijk, hoeveel makkelijker het is om op te staan, als de zon door de ramen schijnt en de lucht naar lente ruikt. Zelfs Saskia heeft er vanochtend geen moeite mee.

Nadat ik afscheid van Rick en de kinderen heb genomen, begin ik, onder het genot van een mok koffie en Griekse yoghurt met honing, aan mijn weekendblog. Gewoonlijk schrijf ik dat zondagavond, maar gisteravond wilde ik natuurlijk bijkletsen met Katja. Gek, wat een routine dit schrijven is geworden. Geen verplichting, hoor, dat ook weer niet, maar wel iets, wat ik graag wil doen.

Katja staat om een uur of half tien op en samen eten we ontbijt. Deze tijd samen is weer omgevlogen! Hopelijk lukt het haar binnenkort weer te komen. Haar vriendinnen, waar ze dit weekend heeft gelogeerd, en ik zouden haar graag weer hierheen zien verhuizen, maar dat zit er voorlopig niet in.

Nadat ik Katja heb uitgezwaaid ga ik meteen naar boven om een half uur gewichten te heffen. Ik heb de core training van vanochtend gemist, dus met behulp van Jon Stewart is het halve uur zo voorbij.

Met een rustige "thuis"week voor de boeg doorzoek ik mijn crockpotkookboeken voor iets nieuws. Saskia heeft gisteren om taco soep gevraagd voor vanavond, dus dat is makkelijk. Maar voor morgen en overmorgen wil ik ook alvast een plan hebben.

Bij Giant haal ik de ingredienten voor de drie maaltijden. Een ervan is met varkenshaas en daarvan wil ik eigenlijk anderhalve (Amerikaanse) pond. Maar de kleinste (met veel moeite, want de meesten zijn 3 lbs of meer) is meer dan twee pond. Nou ja, vooruit dan maar. Dan mis ik de "ouderwetse" slager opeens wel.

Met de self checkout sta ik zo weer buiten. Het is warm genoeg om geen jas aan te hebben. Zulk februariweer mag van mij blijven, maar ik vrees, dat dat niet het geval zal zijn. Ik geniet er dus maar even met volle teugen van. Duidelijk ben ik niet de enige, vrijwel iedereen loopt met een lach op zijn of haar gezicht rond.

De tijd begint te dringen voor Martine zal komen om te gaan lopen. Ik stop gauw bij Starbucks en mijn wens, dat ze mijn favoriete sandwich met champignons en geitenkaas hebben, wordt vervuld (het zijn de kleine dingen). Het klinkt zo eenvoudig, maar die combinatie is zo ontzettend lekker, vooral opgewarmd!

Martine en ik gaan een flink stuk lopen met Cosmo door Nottoway Park. Heel vaak krijg ik klachten van vriendinnen (die een stuk kleiner zijn dan ik), dat ik te snel loop. Met Martine is dat geen probleem, die is langer dan ik en loopt minstens zo snel.

Als ik thuiskom zijn de kinderen ook thuis. Saskia heeft een kappersafspraak bij Mona en een specifieke kapsel wens. Het moet kort van achteren en dan scherp langer naar voren. Om te beginnen is ze er erg tevreden mee, maar dan ziet niemand van haar vriendinnen het verschil. Dat koelt het humeur een heel aantal graden. Er is niets, dat ik kan zeggen, dat haar beter doet voelen. Welkom in de puberteit!

Mijn nagels zien er niet uit en ik besluit naar de nagelsalon te gaan om ze netjes te laten maken. Dit is een luxe, die ik (nog) niet op wil geven. Voor ik dit deed zagen mijn handen er niet uit. Ik beet mijn nagels tot de riemen af, tot bloedens toe, en wat ik ook probeerde, niets werkte. Behalve zijden nagels laten zetten. Sindsdien heb ik die bijtneiging niet meer, tot er een nagel afbreekt, dan komt het meteen terug. Voor mij is het dus belangrijk deze "luxe" nog vol te houden.

De taco soep gaat er vanavond bij iedereen goed in. Kai is niet gek op de bonen, maar hij eet het wel. Het blijft een van de lekkerste crockpotmaaltijden voor mij en Rick. Gewoon "comfort food" is het.

Na het eten luisteren we naar president Obama, zijn eerste geteleviseerde persconferentie. Die naam klinkt nog steeds ongewennig, maar hij spreekt goed. Wel vinden we hem langdradig. Op een gegeven moment betrap ik me erop me niet te kunnen concentreren op zijn woorden. Maar praten kan Obama zeker, ik zou bijna zeggen eindeloos, als het niet precies om negen uur afgelopen was.