Katja B. hier

Zaterdag

Kaylee heeft hier gelogeerd en ik moet de meisjes redelijk vroeg wekken, want Saskia moet naar de chiropractor. Rick is duidelijk nog op westkusttijd, want die blijft veel langer uitslapen, dan gewoonlijk.

Samen met Kai gaat Rick naar de autoshow in Washington. De meisjes gaan (natuurlijk) naar de mall met andere vriendinnetjes.

Bij Tara Thai ontmoet ik Katja en haar vriendin Christine voor de lunch. We zijn vroeg en moeten even wachten tot het restaurant opent. We zijn dan ook de enige klanten. Ik heb Christine pas een keer ontmoet, maar zij is zo'n open iemand, dat het gesprek al gauw heel geanimeerd is.

Christine is een schilderes en heeft Katja en mij uitgenodigd voor een olieverf demonstratie van een van haar medeschilders, Armand Cabrera, bij de Ayr Hill Gallery hier in Vienna. De demonstratie zal twee uur duren en ik heb geen idee, wat me erbij voor te stellen.

Met een opklapbaar stoeltje onder de arm (bij het aanmelden werd ons verzocht er zelf een mee te brengen) lopen we, iets na aanvang van de demonstratie, binnen. Er zitten zo'n twintig mensen, voornamelijk oudere. De schilder, een lange man, die ik begin vijftig schat, staat met zijn rug naar ons toe te schilderen.

Hij vergroot een kleiner schilderijtje, dat hij een paar weken geleden, nadat het net gesneeuwd had, schilderde. Intussen vertelt hij over zijn technieken en hoe hij, zonder officiele kunstacademie opleiding, zover is gekomen.

De enige kleuren op zijn palet zijn de primaire kleuren en wit. Daaruit mengt hij alle schakeringen, die hij nodig heeft voor het schilderij van kale boom, sneeuw en zon. Ik vind het erg interessant en knap, vooral ook, omdat veel van de technieken, die niet zozeer met het schilderen zelf te maken hebben, hetzelfde zijn als met fotografie (compositie, kleuren etc.).

Armand noemt zijn schilderstijl romantisch realistisch en zijn duidelijke voorbeeldschilder is Sargent. De twee uur vliegen voorbij en zijn heel leerzaam. Ik ben mijn fototoestel vergeten, dus maak wat foto's met mijn telefoon.


Na nog wat nagekletst te hebben staan we weer buiten op Church Street, het oude winkelstraatje van Vienna. Het is heerlijk lenteweer en de custardijswinkel aan de overkant is beredruk. We kijken nog wat rond in de boetiekjes, waaronder Terra Christa en Black Eyed Susan, en dan neem ik afscheid van Katja en Christine.

Het is zulk schitterend weer, ik kan niet binnen gaan zitten. Dus neem ik Cosmo mee naar het hondenpark, waar het een drukte van jewelste is. Het is zeventien graden en iedereen is duidelijk blij zonder handschoenen hier te kunnen zitten.

Zoals altijd raak ik aan de praat met de persoon naast me op het bankje. Dit keer is het een oudere man met een golden retriever. Hij vertelt, dat zijn hond een therapiehond is, die slachtoffers van verkeersongelukken helpt revalideren.

Dat klinkt interessant en ik vraag hem, wat Cosmo daarvoor nodig zou hebben. De Canine Good Citizen is een stap in de goede richting, maar niet genoeg. Hij vertelt het grootste deel van de training zelf gedaan te hebben.

Pas als de zon onder begint te gaan, ga ik terug naar huis met een heel moeie hond. Ik kan Cosmo geen groter genoegen doen, dan naar het hondenpark gaan!


In het hondenpark

Inmiddels zijn de autoshowgangers en Saskia ook weer thuis. Rick is helemaal weg van een Audi en Kai had gekeken naar Hyundais en Kias, voor als hij eindelijk zijn rijbewijs zal hebben. Met hoe weinig hij vraagt om te gaan rijden, zal dat nog wel even duren. In ieder geval hebben een leuk vader en zoon uitje gehad en kijken we allemaal terug op een heerlijke zaterdag!

Saskia gaat dit keer bij Kaylee logeren. Wij hebben nergens meer puf voor en hangen voor de tv.

Zondag

We beginnen de zondag weer met een ontbijt van Starbucks. Mary Ellen komt en drinkt een kop koffie mee. Daarna gaan zij en ik (en Cosmo natuurlijk) een stuk lopen. Het lukt Mary Ellen niet meer de hele vijf kilometer hard te lopen, dus na zo'n anderhalve kilometer lopen we gewoon.

Mijn jasje, dat ik voor de zekerheid had aangetrokken, kan vrijwel meteen weer uit. Het is 8 februari en ik loop in mijn t-shirt te transpireren! Op het nieuws werd gezegd, dat er vandaag weleens warmterecords verbroken zouden kunnen worden bij Dulles Airport!

Terwijl ik op Katja's aankomst hier wacht, installeer ik me met tijdschriften in het zonnetje voor het huis. Vrijwel alle kinderen van het pleintje spelen buiten. Het doet me aan mijn eigen kindertijd denken. Wij woonden ook aan een pleintje. Onze kinderen groeien best "ouderwets" op, wat dat betreft. Ze kunnen gewoon door de buurt lopen en fietsen en naar Vienna gaan.

Om een uur of een komt Katja aanrijden. We vertrekken meteen naar IKEA bij Potomac Mills. Katja woont sinds kort in een nieuw huis en heeft daar van alles voor nodig. Ik ben allang niet meer bij IKEA geweest en kan ook wel het een en ander gebruiken.

Zonder verkeersproblemen komen we een half uurtje later bij het enorme IKEA gebouw aan. Het is er druk, maar we vinden meteen een gunstige parkeerplek. Met een lijstje in de hand lopen we door de winkel. Het enige, wat ik niet kan vinden, is een fan voor Kai.

De nieuwe wasmand voor de badkamer van de kinderen is zo gevonden. Zo ook een leuke bureaustoel, om de mijne, die stuk is te vervangen. In de family room hebben we nog een lamp nodig om een donkere hoek te verlichten. Het kost me even een leuke daarvoor te vinden, maar de Kroby past goed bij onze andere lamp.

Verder hebben we nieuwe douchegordijnen nodig en nog wat ander klein spul. Ook Katja heeft een wagentje vol dingen en vindt nog een stoel voor haar woonkamer. Na drie uur shoppen zijn we klaar en beginnen de auto in te laden. Wonder boven wonder past alles erin!

Terwijl we aan het inladen zijn, hoor ik een paar medewerkers van IKEA roepen. Ik kijk om en zie een enorme opossum vanonder een net wegrijdende auto lopen. Dit is voor het eerst, dat ik een levend exemplaar zie! De jongens proberen hem te vangen in een grote kartonnen doos, maar hij schiet snel onder andere auto's weg.

Thuis maken we er een gezellig avondje van. We eten kabobs en kletsen lekker bij. "Onze" Katja belt teleurgesteld op, dat ze toch niet door het interviewproces voor het VT Rescue Squad is gekomen. Ze gaat nu hulp vragen met interviewtechnieken en het bij de volgende gelegenheid weer proberen. Pas laat zoeken we ons bed op.