Nederlandse stadsgezichten

Al de hele week heb ik moeite Saskia op te krijgen. Vanochtend is geen uitzondering. Ternauwernood op tijd vertrekt ze, na heel wat aansporingen van mij, naar school. Pas later zie ik, dat haar jas nog op de bank in de garage ligt en haar Uggs er ook nog liggen!

Toen ik haar voor het laatst zag, had ze een t-shirt met korte mouwen aan en ze moet als schoenen haar balletschoenen aan hebben gedaan. Ik krijg visioenen van een half bevroren meisje op school, want het vriest 13 graden en er staat een harde wind. Ik besluit na mijn fitness haar jas naar school te brengen (later blijkt, dat ze wel een trui aan had, maar toch!).

Rillend stap ik in de auto om naar pilates te gaan. Voor mijn gevoel is dit de koudste dag van deze winter! Het duurt dan ook even om warm te worden door het sporten.

Eerlijk gezegd heb ik dus helemaal geen zin om met Cosmo te gaan wandelen! Maar dat vind ik zielig voor hem. Met een masker voor mijn gezicht en een band om mijn hoofd ga ik er toch op uit. Zelfs Cosmo lijkt niet ver te willen gaan, want hij blijft terugtrekken. We houden het een half uur vol en dan ben ik dankbaar voor de hete douche!

Als ik Saskia's jas naar school heb gebracht haal ik Pat op. Zij moet nog wat emails schrijven en ziet opeens, dat ze wat papieren naar de bank is vergeten te brengen. Die bank is in Tysons Corner, ver van de metro. Ik stel dus voor maar naar Washington te rijden. Zo hoeven we ook minder door de kou te lopen of erin wachten op de trein.

Met een half uurtje komen we bij het Ronald Reagan gebouw aan. Daar moeten we ons legitimeren en de auto wordt onderzocht op explosieven. Dan mogen we de garage van een van de grootste regeringscomplexen in Washington in. Het is even zoeken naar een plaats(je) en dan even passen en meten om erin te draaien.

Onthoudend, dat we op het oranje B2 niveau in Egypte hebben geparkeerd, nemen we de lift naar boven. Ik kan me helemaal voorstellen, hoe het moet zijn om hier te vergeten, waar je geparkeerd hebt! Eenmaal boven moeten we ook goed onthouden, hoe we het gebouw uitkwamen.

Op de binnenplaats ligt het restaurant Aria. Rillend lopen we ernaartoe. Vandaag is zo'n dag, dat ik me geen moment behaaglijk warm voel! Zelfs niet, als we een tafeltje in de volle zon krijgen in het warmste gedeelte van het restaurant.

Pat bestelt de lasagna, die er erg lekker, maar heel machtig, uitziet. Ik houd het bij een kop soep, heerlijke kip met tomaten en andere groentes, en een "halve" panini met gegrilde groentes. Ik zet halve tussen aanhalingstekens, want ik krijg me toch een sandwich voorgezet! De bovenste helft (dik) brood haal ik ervanaf en dan is het een smakelijke boterham.

Toch wel redelijk opgewarmd wagen we de oversteek naar de National Gallery of Art. Ondanks, dat het schuin tegenover het Reagan gebouw ligt, is het nog een flinke wandeling. Onze gezichten doen pijn van de wind en er zijn maar relatief weinig mensen op straat.

Nu is wel de tijd om de stad te bezoeken, ik wil wedden, dat je zo het Washington Monument omhoog zou kunnen! Ook de National Archives, wat een van mijn favoriete gebouwen hier in DC is, ligt er verlaten bij. Dat zal over een paar maanden wel anders zijn!


In het museum worden we hartelijk verwelkomd door het veiligheidspersoneel. Het is lekker warm binnen, wordt ons verzekerd. En dat is gelukkig ook zo! We zien, dat er een fotografietentoonstelling van Robert Frank is, maar die blijkt nogal uitgebreid. We nemen ons voor daarvoor terug te komen, want we hebben beperkt de tijd en zijn voor de hoofdtentoonstelling van Nederlandse stadsgezichten gekomen.


Hier gaan we de National Gallery binnen (de foto is van Frank en let op de reflectie van het Washington Monument en de koepel van het Natural History Museum)

Dit museum is overweldigend mooi en de toegang gratis. Het enige natuurlijke licht komt binnen door de glazen daken in de gangen, waar allerlei standbeelden staan. De schilderijen hangen in raamloze galerijen, zodat ze niet door ultraviolet licht beschadigd kunnen worden.

Tussen de gangen liggen ronde ruimtes met een fontein in het midden, planten (in sommige gevallen hele palmen) eromheen en comfortabele stoelen en tafeltjes, waar mensen rusten, zitten te lezen of te werken. In het midden is de grote koepel met een fontein omringd door lentebloemen.


De Nederlandse stadsgezichten, de tweede achtereenvolgende tentoonstelling van Nederlandse meesters in dit belangrijke museum, is helemaal aan de andere kant. Het Garden Cafe in het museum heeft zelfs een Nederlands menu op het moment. Online zag ik runderlapjes staan en gebakken schol, maar daar heb ik geen $19 voor over.

De tentoonstelling is erg interessant. Veel schilderijen zijn van Dordrecht, Haarlem, Delft en Amsterdam. Er zijn een paar Jan Steens, een van mijn favoriete schilders. Van sommige schilders heb ik nog nooit gehoord, zoals Berkheyde, van der Heyden en Pynacker. Maar de Hooch is dan wel weer bekend.

Interessant vind ik, hoeveel van de geschilderde gebouwen, vooral de kerken, heden te dage nog precies zo bestaan. De kerktorens bepalen toch, nog steeds, veelal het stadsgezicht van de Nederlandse steden en dorpen. Natuurlijk zijn de Ridderzaal en de gebouwen rond de Hofvijver in Den Haag nog hetzelfde. En het Paleis op de Dam mag ook niet ontbreken.

Helaas is er maar een schilderij van Utrecht. Maurits maakt zich daar klaar met zijn leger op het Neude (dat er tegenwoordig wel heel anders uitziet). Ik leer ook, dat er in de zeventiende eeuw een soort vuurwerkramp als in Enschede plaatsvond in Delft, maar dan met buskruit. In 1654 verwoestte dat een groot deel van de stad en kostte vele levens, waaronder dat van een van de kunstenaars, Carel Fabritius, hier tentoongesteld.

Al met al een heel interessante tentoonstelling, die ik niet had willen missen. Het is leuk, dat Pat ook in Nederland is geweest, want zij herkent zo ook bepaalde dingen. Voor we het weten is het tijd om terug te gaan naar de auto. Op de terugweg lopen we door het nieuwe Woodrow Wilson Memorial in het Reagan gebouw.


We zijn het erover eens, dat zo'n uitje een ijskoude februaridag de moeite waard maakt. Als we langs een aantal tourbussen rijden, prijzen we onszelf eens te meer gelukkig, dat we maar een half uurtje van al dit moois verwijderd wonen.

Pat is pas een paar jaar geleden uit New Jersey hierheen verhuisd en ziet mij dus ook min of meer als haar gids. Helaas zullen ook zij hier niet heel lang blijven wonen, maar zolang dat wel zo is, hebben we nog heel wat te verkennen en fotograferen!

Saskia moet nablijven om een proefwerk te verbeteren, dus ik zet Pat af en rijd meteen door naar de school. Gelukkig was Saskia vanochtend niet alleen in een t-shirt gegaan, maar had wel een hoodie aan (nog lang niet warm genoeg). De balletschoenen heeft ze wel aan, terwijl ze lekker warme Uggs heeft.

Saskia is boos, want haar geschiedenislerares heeft haar streng toegesproken. Saskia had namelijk een C voor dit proefwerk (voldoende, en op haar rapport een B!) en dat was niet goed genoeg voor de lerares. Ze kreeg van alles te horen, dat ze te vaak afwezig was en niet genoeg leerde. Saskia durfde niets terug te zeggen, maar wil ook niet, dat ik email.

Dat is wel heel vervelend in deze competitie gerichte Fairfax County. Je moet wel een A of B hebben, anders ben je niet goed genoeg. Terwijl er zoveel kinderen zijn voor wie een C hard werken is. Die voelen zich constant ontoereikend. Voor mij is een voldoende en voldoende.

Dat vertel ik Saskia ook, bovendien is dit 7th grade, het begint pas te tellen over twee jaar (zeg ik er niet bij, want ik wil ook niet, dat ze dan denkt, dat werken niet hoeft). Natuurlijk moet ze haar best doen, maar om zo'n drama over een proefwerk, dat bovendien voldoende is, te maken?

Thuis kleed ik me nog warmer aan, maar het blijft koud, ook binnen. De haard gaat aan en dat helpt wel wat, maar handen en voeten blijven ijzig. Dan doe ik maar een half uurtje Wii Fit en dat helpt wel. Het is volgens mij heel goed voor mij om laat in de middag nog wat te bewegen. "Gewoon" doe ik dat niet, maar met dit programma word je ertoe aangezet.

Daarna is het ontspannen tv kijken. Vooral Hell's Kitchen met Gordon Ramsay vind ik leuk. Ja, hij is hard tegen de deelnemers, maar die weten dat ook van tevoren. Nog een dag en dan is Rick weer thuis. Hij heeft het druk in Seattle en we spreken een paar keer per dag kort. Deze week is erg snel voorbij gegaan.