Middleburg en omgeving

Staalblauwe lucht en een zingende cardinaal vlakbij onze slaapkamer maken het opstaan vanochtend een stuk makkelijker. Voor het eerst in weken emailt Shelly of ik zin heb te gaan lopen.

Dat komt me goed uit. Ik doe mijn tien pond vest aan. Dat gaat onder mijn jas, zodat niemand ziet, dat ik ermee loop. Ik moet mezelf er nog even van overtuigen het straks, als het warmer wordt, ook te dragen. Aan de andere kant is het niet anders, dan de mensen, die ik met gewichten zie lopen.

Shelly is ook lang en zet er flink de pas in. Precies weet ik het niet, want ik kan mijn Garmin oplader niet vinden, maar ik denk, dat we zo'n vijf kilometer lopen. Het is zulk mooi weer, de lucht is diep blauw, wat alles er zo "schoon" uit doet zien. Shelly en ik hebben heel wat bij te kletsen, dus de tijd gaat snel. Net na tienen ben ik weer thuis.

Na een snelle douche ben ik net op tijd klaar voor Pat. Toen ik vorige week voorstelde naar Middleburg te gaan, was zij er meteen voor. Zij woont pas een paar jaar in Vienna en grijpt mijn "gids"capaciteiten met beide handen aan.

Pat rijdt en al gauw laten we het stedelijk gebied achter ons. Voor Pat is dit de eerste keer, dat ze zo ver naar het westen is geweest. We rijden door het leuke historische stadje Aldie en gaan daar op de terugweg zeker even stoppen.

In Middleburg parkeren we achter de Red Fox Inn. Binnen krijgen we een gezellig tafeltje. Deze inn bestaat al sinds 1729 en jaren geleden at Jackie Kennedy hier.


Pat en ik bestellen allebei de soep en sandwich combinatie. Hier in Virginia worden de lekkerste pinda's verbouwd, die veel groter zijn, dan de "gewone" pinda's. Al sinds coloniale tijd wordt daar ook soep van gemaakt en deze inn heeft een heerlijke pindasoep. Ook dit is iets, wat Pat voor het eerst eet.

De sandwich erbij is sourdough met Virginiaanse ham met brie en chutney. Meestal krijg je hier in de VS zo'n dikke boterham, dat je je mond er nauwelijks omheen kan krijgen. Dit is een fijne uitzondering, een "gewone" sandwich met twee plakken ham, wat brie en genoeg chutney. Erg lekker!

Na de lunch gaan we op weg naar de wijngaard Chrysalis hier vlakbij. Daarvoor moeten we een onverharde weg nemen, waarlangs allerlei oude, vervallen schuren en huizen liggen. Voor onze fotograafogen schatten, maar onvoorstelbaar, dat huizen er gewoon zo bij liggen!

Als we bij de eerste heel oude boerderij stoppen, ziet Pat, dat ze haar CF kaart is vergeten! Ze kan nu geen foto's maken, helaas! Gelukkig neemt ze het goed op en oefent "droog" met composities. Intussen probeer ik aan mijn fotografielesopdrachten te voldoen.

De lessen, waar ik nog foto's voor moet inzenden zijn "threes and thirds" (de gulden snede) en deze week gaat het om een lijst in een lijst. Die laatste vind ik erg leuk om te doen en ik hoop er wat materiaal voor te vinden.


Bij Chrysalis fotograferen we de winterse wijngaard en de uitzichten. Ik laat Pat het graf van Sarah Girtrude Lynn zien, die hier op zestienjarige leeftijd overleed, bijna 200 jaar geleden en naar wie een aantal van de wijnen zijn genoemd. Binnen koop ik een fles van mijn favoriete wijn hier: Sarah's Patio Red. Die is gemaakt van de inheemse Norton druif.


Sarah's graf



De wijngaard

Ook is het hier paardengebied en natuurlijk staan er een paar in een weiland. Verder zien we aantal heel vervallen schuren. De gieren cirkelen boven ons hoofd, bijdragend aan het "unheimische" gevoel, dat dit soort vergane glorie met zich meebrengt.


Een van de huizen lijkt wel in elkaar geslagen, zo in verval is het! Gebroken ramen, verzakt dak, oude ijskast op de veranda, het ziet er erg engig uit. Ik loop er wel heen om foto's te maken, maar Pat grapt, dat ze klaar is om weg te rijden, als er een geweer naar buiten wordt gestoken! Gelukkig is het werkelijk onbewoond.


Op de terugweg stoppen we nog even bij de oude molen in Aldie. De molens hier zijn watermolens, dus niets zoals je in Nederland ziet. Maar deze molen is wel meer dan 200 jaar oud, heel oud voor dit land. We lopen er rond en ik neem foto's en dan is tijd om terug te gaan.


De oude molen

Pat heeft een kappersafspraak om kwart over twee, die ze maar ternauwernood zal halen. Ik weet, dat Saskia niet direct thuis zal komen, want zij babysit vaak op dinsdagmiddag. Maar Kai is er ook nog niet, tot mijn verbazing.

Die belt net als ik binnenloop. Hij is bij Charlie en vraagt me superlief, of ik voor deze ene keer met Diego kan wandelen voor hem. Het is nog steeds superzonnig buiten, dus ik stem toe.

Met Cosmo en Diego loop ik zo'n drie kilometer. Grappig, hoe rustig ze zijn, als ze zo samen lopen. Als je ze loslaat is het een en al gespeel, maar aan de lijn lopen ze keurig. Ik vind het zo schattig, zo'n hondenvriendschap!

Mijn jongste nichtje, Sasha, is vandaag alweer 1 jaar oud! Onvoorstelbaar, hoe snel dat gaat. Het lijkt wel gisteren, dat Saskia en ik daar gingen helpen vorig jaar. Mijn zus kan het ook niet geloven. Terwijl ik met haar praat aan de telefoon hoor ik de andere kinderen ook en heb zo'n zin er meteen heen te gaan! Moeilijk vind ik het soms, die afstanden, de kinderen groeien zo snel en we krijgen ze maar mondjesmaat te zien.

Als avondeten maak ik makkelijke pasta: driekleurige tortellini met gewone tomatensaus voor de kinderen en champignon tortellini met champignon pastasaus voor Rick en mij (hoewel ik Rick ervan verdenk meer driekleurige pasta te hebben gegeten). Daarbij wat verse spinazie en het wordt een smakelijke maaltijd.

Katja heeft over drie weken vakantie en zij en ik wilden graag samen naar een warme locatie. Het is geboekt: we gaan drie dagen naar New Orleans! Ik zie er super naar uit. Ik heb die stad, die ik een warm hart toedraag en waar ik al vele malen ben geweest, al sinds Katrina weer willen bezoeken. Het voelt bijna als een goede daad, hoe meer toerisme, hoe meer geld om er weer bovenop te komen, denk ik maar. Laissez les bons temps rouler!