De "lente" duurt voort

Kai's school begint vandaag laat, want ouders kunnen komen om twee minuten met de leerkrachten te praten. Ik heb dat in het verleden gedaan, maar het bleek een en al in de rij staan te zijn.

Rick besluit toch te gaan en belt later, dat hij inderdaad voornamelijk in de rij heeft gestaan. Net als toen ik ging, waren er ouders, die eindeloos bij een leerkracht bleven kletsen. Zo asociaal! Maar goed, Rick heeft drie leerkrachten kunnen spreken, maar niet de wiskundeleraar, Kai's moeilijkste vak.

Intussen vind ik het wel gezellig Kai even thuis te hebben. Maar zijn ontbijt gaat hij met vriend Michael bij Dunkin Donuts halen. De jongens genieten duidelijk van hun vrijheid om zomaar Vienna in te kunnen. Die schoolbus komt gewoonlijk ook wel erg vroeg (6:50)!

Als Kai naar school is, ga ik met Cosmo genieten van het mooie weer. De zon schijnt maar waterig, maar het is weer een heerlijke temperatuur. Ik doe mijn tien pond vest aan en rijd naar het Community Center om van daaruit een stuk op het W&OD pad te gaan lopen.

Cosmo is helemaal in zijn nopjes. We zijn hier al een tijdje niet geweest, dus de luchtjes zijn allemaal nieuw. Als een stofzuiger loopt hij met zijn neus op de grond, een kostelijk gezicht.

We lopen vier en een kwart mijl, ik genietend van de zingende cardinaaltjes en andere zangvogels, die de lente lijken aan te kondigen. We komen daarbij een paar honden tegen en een rolschaatster (ja, op ouderwetse rolschaatsen). Cosmo wordt daar helemaal druk van, maar ik ben trots op hem, als hij ze op mijn bevel rustig voorbij laat gaan.

Thuis spring ik gauw onder de douche, want ik ben wat laat. Ik heb met Karin afgesproken haar om kwart voor twaalf op te halen om te gaan lunchen. Maar mijn wandeling duurde net iets langer, dan gedacht, en ik heb maar een kwartiertje om me klaar te maken. Wonder boven wonder lukt dat.

Karin staat al klaar, als ik bij haar aankom. We hebben elkaar eigenlijk niet goed gesproken sinds voor de feestdagen. Bij de Nederlandse avond hebben we elkaar wel gezien, maar praat je toch niet uitgebreid. We hebben dus heel wat bij te kletsen.

Karin stelt voor naar Big Bowl in Reston te gaan. Zij leidt mij erheen, want als ik naar het Reston Town Center ga, parkeer ik of bij Ricks werk daar of ik fiets erheen. Ik ben dus niet bekend met de rest ervan. Maar we vinden meteen een gunstige parkeerplaats.

Met dit warme weer ligt de ijsbaan er verlaten bij. Rick wil hier nog met de kinderen heen, voor hem te hopen (niet voor mij), dat het nog koud genoeg zal worden. Er staat nu wel een koelere wind, die Karin en mij, beiden in lentekleding, doet rillen, maar lang niet koud genoeg voor ijs.

In het restaurant is het lekker warm en druk. We moeten even wachten, voor er een tafeltje open komt. Karin kiest de zelf samen te stellen wokmaaltijd en ik pad thai met garnalen. Ik ben niet zo'n noedel- en rijstpersoon, maar de pad thai noedels vind ik erg lekker.

We smullen en kletsen en het is erg gezellig. Karin vertelt, dat Frank (die een paar maanden eerder hier is gekomen, dan de rest van het gezin), hier alweer vier jaar woont! Jee, wat gaat dat snel! Maaike, hun jongste, woont een derde van haar leven in de VS. In die korte tijd heeft het hele gezin zich super aangepast, moet ik zeggen.

Na een gezellige maaltijd zet ik Karin weer thuis af. Gauw doe ik de ingredienten voor de maaltijd van vanavond in de crockpot. Ik probeer vanavond iets anders uit: tropische varkenshaas met zoete aardappelen.

De zon schijnt en het is zestien graden, dan ga ik niet binnen zitten! Voor op het stoepje lees ik een paar tijdschriften. De kinderen druppelen binnen en het wordt al gauw te koel buiten.

Binnen doe ik 45 minuten yoga op de Wii Fit. Mijn fibromyalgie pijnen zijn deze winter tot nu toe minder dan vorig jaar en deze yoga helpt daar ook bij.

Onze meisjes hebben op het moment wat steun nodig. Saskia dacht, dat ze vandaag de mijl zou moeten lopen, maar dat is uitgesteld naar morgen. Ze ziet daar iedere keer zo tegenop, omdat ze een van de langzaamste hardloopsters is. Ik vond hardlopen, en gym ueberhaupt, vroeger ook een ramp, dus kan me levendig voorstellen, hoe zij zich voelt.

Katja heeft het moeilijk met de afwijzing voor het Rescue Squad en wat jongensproblemen. Bovendien heeft ze alweer erge keelpijn. Ik kan niet wachten haar aan het einde van de maand weer even helemaal in de watten te leggen!

Het avondeten wordt bijzonder goed ontvangen. Het is altijd een risico met een nieuw recept, maar nu durf ik het ook wel te delen (Amerikaanse maten, die je om kunt zetten bij convert-me.com):
2 lbs varkenshaas (ik heb ze in stukken gesneden, maar dat hoeft niet)
1 blik (20oz) gehakte ananas (crushed pineapple, ik weet niet hoe dat in het Nederlands heet)
1/4 cup donkerbruine suiker
1/4 cup appelazijn
1/4 cup honing
4 grote zoete aardappelen (gewassen, maar ik heb ze ook geschild, anders vinden de kinderen ze niet lekker)

Meng de ananas, suiker, azijn en honing tot een saus. Leg de varkenshaas op de bodem van de crockpot en giet de saus eroverheen. Daarbovenop gaan de zoete aardappelen (doormidden gesneden). Kook op laag 9 tot 10 uur, op hoog 4,5 tot 5,5 uur (ik deed vijf uur, dat was iets te lang in onze crockpot, sommige stukken vlees waren wat droog). Daarbij serveerde ik nog gekookte baby worteltjes. Rick en Kai hebben gesmuld (Saskia had geen honger).

Nu kijk ik naar een interview met de moeder van de Californische achtling en de zes oudere kinderen. Nadia is een aantrekkelijke vrouw, maar hoe het ook gewend of gekeerd wordt, het is teveel van het goede. Ik vind het niet kunnen om 14 kinderen onder de 7 te hebben, als je niet werkt en zelfs niet je eigen onderkomen hebt.

Haar ouders willen niet geinterviewd worden, maar ik heb toch zo met hen te doen! Van een enig kind hebben ze nu opeens 14 kleinkinderen om (mede) voor te zorgen! Hoe egoistisch kan iemand zijn? Ik weet dat ik oordeel, maar niet alleen haar ouders worden extra belast, de kinderen zullen ook niet de aandacht krijgen, die ze nodig hebben.