Blij, dat ik mij ben!

Soms hoor ik iets op het nieuws en dan ben ik toch zo blij, dat ik mij ben! Blij, dat ik niet als actrice Dana Reeve geboren ben. Op 44 jarige (mijn) leeftijd stierf zij gisteravond aan longkanker, nadat haar man, de bekende Christopher Reeve, minder dan een jaar geleden ook overleed, na jarenlang verlamd te zijn geweest. Het hele verhaal treft me enorm, ik moet er de hele dag aan denken.

Wat is het, dat de dood van een bepaald algemeen bekend persoon zo'n indruk maakt, terwijl bij het horen over de dood van een ander je het snel van je af laat glijden? Ik denk, dat het bij mij komt door overeenkomsten met mijn eigen leven. Dana was mijn leeftijd, ze heeft een zoon van Kai's leeftijd achtergelaten en mijn schoonmoeder is na een dapper gevecht vijf jaar geleden ook aan longkanker overleden, weliswaar een stuk ouder, maar met 62 nog te jong.

Een soortgelijke schok maakte ik door toen Prinses Diana verongelukte, ik zie mezelf nog zitten toen we dat nieuws hoorden in de wachtkamer van een dokter in Ottawa, Canada. Zij was ook precies mijn leeftijd. Je denkt, dat deze mensen alles hebben, wat wij alleen maar kunnen begeren: schoonheid, roem, geld, talent, noem maar op. Maar uiteindelijk zijn ze net als wij: mens, weerloos tegen de natuur, tegen het noodlot. "Pluk de dag", "carpe diem", het zijn niet voor niets gezegdes, ze zijn gewoon waar. Ik hoop, dat Will Reeve heel veel steun heeft om hem door deze heel moeilijke periode heen te helpen.

Christine belt, Mallory heeft scherpe keelpijn en ze moet om kwart voor twaalf met haar naar de dokter, kan ik naar haar toe komen om een stuk te lopen? Katja voelt zich ook nog niet helemaal lekker, hoewel minder ziek, dus die blijft gewoon slapen. Om half negen sta ik bij Christine op de stoep, lekker vroeg! Na de sombere dag van gisteren is er vandaag geen wolkje aan de lucht, letterlijk!

Na bijna vijf mijl lopen door de straffe wind en kou voelen we, dat we er weer tegenaan kunnen! Ik rijd naar huis, waar ik Katja nog steeds slapend aantref. Ze zal het wel hard nodig hebben en ik maak een papiertje klaar voor onze Spaans sprekende schoonmaaksters: "No limpie este sitio. La muchacha esta enferma y dorma". Dat is alles wat ik online bij elkaar kon schrapen voor "Please don't clean this room. The girl is sick and is sleeping". Het wordt toch eens tijd voor Spaanse les, want die taal komt hier wel heel vaak van pas!

Gisteren belde Penn Camera, dat mijn kleine fototoestelletje gemaakt is. Gauw ga ik het ophalen, want ik heb het echt gemist, vooral de 640X480 video's! Ik ben zo blij, dat het klaar is, voor Petra hier komt!

Karin en Frank gaan, net als wij, met de Paasvakantie naar Orlando en het tijdschrift "AAA World", dat wij krijgen, heeft daar een groot artikel over. Ik copieer de gedeeltes, waarvan ik denk, dat ze voor hen interessant zijn en rij snel langs Karin om het te brengen. Wij zijn zo dol op Orlando, ik denk, dat zij een heel leuke week zullen hebben. Die magie van de eerste keer, ik herinner het me nog goed. Iedere keer is het weer ontzettend leuk, maar die eerste keer is zo'n echte openbaring!

Eindelijk is Katja op en ze voelt zich een stuk beter, gelukkig. Ze werkt de hele dag aan haar achterstallige schoolwerk, onvoorstelbaar wat ze in een dag missen!

Mona, mijn kapster, belt of ik vroeger kan komen, want ze is door haar rug gegaan. Oei, pijnlijk! Ze heeft zichtbaar pijn, maar als ik aanbied later terug te komen wil ze daar niets van weten. Ze kleurt en knipt goed, maar duidelijk met minder enthousiasme, dan gewoonlijk. Ook te begrijpen, natuurlijk, dus ik zeg maar niets van het feit, dat ik er niet zo van ondersteboven ben. Volgende keer beter, dan maar, denk ik, en wens haar veel beterschap.

Gauw rijd ik door naar Ted Britt. Mijn van is toe aan een beurt en ik krijgt een "gratis" Ford Taurus mee. Wat een luxe! Meestal is het een Focus. Maar de spiegels in deze auto zijn heel eng ingesteld, zo blijkt als ik de snelweg oprijd (ik dacht ze goed in te hebben gesteld, maar dat valt dus tegen). Ik merk opeens, dat ik helemaal niet kan zien wie er in de linkerbaan aankomen. En er komen eindeloos veel auto's aangesjeesd! Opeens voel ik me verschrikkelijk onzeker, want mijn baan houdt op en ik zie geen insteek gat. Gelukkig houdt een vriendelijke meneer achter me in en, koortsachtig aan mijn spiegels frunnikend, voeg ik in.

Op de terugweg rijd ik langs Mary's huis om de petitie te tekenen tegen het verdubbelen van het aantal te bouwen woningen achter de Vienna Metro. Dit zou betekenen, dat ons kleine buurtschooltje meer dan 300 extra leerlingen ergens zou moeten onderbrengen en er staan nu al zes "trailers" (sta caravans ingericht als klaslokaal) op ons speelplein!

Mary vertelt me, dat Saskia vandaag een "Outstanding Achievement Award" kreeg (ik heb haar nog niet gezien, ze is na school met Laura meegegaan). Wow! Dat is een award, dat slechts twee kinderen per kwartaal krijgen en na alle moeite vorig jaar is dit ongekend. Ik schrijf meteen haar lerares een dank emailtje, dat is wel verdiend!

Terwijl ik in de keuken eten sta te maken, organiseer ik de voorkant van de ijskast. Opeens bedenk ik me, dat dit ook iets heel Amerikaans is. Magneten en allerlei belangrijke briefjes, tekeningen of wat dan ook het uitstallen verdiend op je ijskast deuren "geplakt".


Wat is nog meer heel Amerikaans in onze keuken, behalve mijn beste vriend, de crockpot? Zonder twijfel het "ontbijt" kastje! Dit is te klein om alle verschillende cereals, Poptarts en havermout te huizen!


We hebben heus ook Nederlandse "sprinkles", die vooral door Kai enthousiast op de yoghurt worden gestrooid. Boterhammen met hagelslag of vlokken worden echter zelden gegeten.


Maar we hebben wel een "huwelijk" tussen een Nederlands en een Amerikaans produkt: de Fluffernutter (pindakaas met marshmallow fluff).