Een begraafplaats en meer bloesems

Onze laatste volle dag samen, jeetje, wat is deze week voorbij gevlogen en wat kunnen het goed met elkaar vinden! Dat is toch wel heel bijzonder, dat je zomaar zeven dagen vrijwel nonstop met elkaar doorbrengt en er valt geen onvertogen woord.

Het is zulk heerlijk weer, dat we buiten op het deck ons ontbijt eten. Wat een luxe!!

Op het programma vandaag staat als eerste Arlington National Cemetery. Rick plaagt mij altijd een beetje, want ik neem steevast gasten hier naartoe en wie wil er nu een begraafplaats bezoeken? Maar Arlington is indrukwekkend, prachtig aangelegd en er liggen twee presidenten en een presidentskandidaat begraven. Bovendien valt het historische Custis-Lee Mansion te bezichtigen en is er de indrukwekkende ceremonie van de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat.

Als Saskia naar school gaat lopen Petra en ik naar de metro. We komen onderweg nog mijn buurvrouw Jeanne tegen en maken een praatje. Ze maant ons vooral goed zonnebrand creme te gebruiken. Dat blijkt achteraf erg goed advies, we zijn allebei van vandaag zoals we hier noemen "sun kissed"!

We nemen de metro naar Rosslyn en stappen dan over op de blauwe lijn naar Arlington Cemetery. Dit is maar een stop verder en we zijn meteen bij het bezoekerscentrum van de begraafplaats. Het is er onvoorstelbaar druk! Bussen vol schoolkinderen en andere toeristen stromen binnen. Dit is verreweg het drukst, dat ik het ooit gezien heb.

We lopen gauw naar boven naar het graf van John F. Kennedy, Jacqueline Kennedy-Onassis en twee van hun heel jong gestorven kinderen. In zijn eenvoud is het indrukwekkend, simpele zwarte stenen met een eeuwige vlam. Rond het graf staan bekende uitspraken van John F. Kennedy gebeiteld.

Even verderop ligt het nog simpeler graf van Robert F. Kennedy. Een wit kruis met een wit steentje met zijn naam erop. Er kabbelt een fontein met daarachter alweer uitspraken van hem.

We lopen verder, eerst richting het graf van de onbekende soldaat, maar het is pas tien over half tien en de ceremonie is op het hele en halve uur. We gaan dus eerst naar boven, naar het Custis-Lee House. Intussen zien we een prachtige red tail hawk vlak boven ons. Zijn staart kleurt fel rood in de zon. Na een tijdje landt hij in een boom en ik probeer hem te fotograferen, het lukt redelijk.

Bij het huis kunnen we zo naar binnen lopen, later, met al die bussen zal dat wel minder makkelijk geweest zijn. De kamers zijn leuk om te zien, er liggen speeltjes uit die tijd en zelfs een legeruniform. Een paar van de portret schilderijen zijn vreselijk, uitpuilende oogjes bij de kinderen en enge gezichten. Een oud dametje in een kostuum van die tijd vertelt over de slaapkamer van General en Mrs. Lee met een enthousiasme van een geest. We lopen er in minder dan tien minuten doorheen.

Gauw lopen we naar beneden naar het graf van de onbekende soldaat. Daar begint de wisseling van de wacht net. Een indrukwekkende ceremonie met veel hiel geklak en inspecteren van geweren. Als het klaar is, denken we verder te gaan, maar veel mensen blijven staan, dus wij ook.

Twee kransen worden gelegd. We worden gemaand stil te zijn en als het commando wordt gegeven onze rechterhand over ons hart te leggen. Eerst wordt de krans van een lagere school gelegd door vier kinderen van die school en even later de krans van een middle school door vier middle school kinderen. Het gaat er plechtig aan toe en een trompetter speelt TAPS.

Onder de indruk lopen we, langs de vele, vele witte graven terug naar de ingang. Van daaruit lopen we richting de Potomac en steken, met gevaar voor eigen leven, de drukke wegen over. Langs de Potomac loopt een mijlenlang fietspad. We worden dan ook regelmatig gepasseerd, maar ook door joggers.

Halverwege bereiken we Roosevelt Island. We lopen over de houten brug om het memorial voor president Theodore (Teddy (van de teddy beer)) Roosevelt te bekijken. Het ligt prachtig midden in het bos, maar de fonteinen staan nog uit, helaas.

Even later bereiken we de Key Bridge, die Georgetown in leidt. We lopen de heuvel op, het oude Georgetown in. We zien leuke oude huizen en de weg van O en P Streets is kinderhoofdjes met een tramrails er tussendoor. We lopen naar Wisconsin Avenue, de winkelstraat met allerlei trendy merken en dan weer naar beneden naar M Street.

Het is inmiddels lunch tijd en bij het Sea Catch restaurant krijgen we een tafeltje op het terrasje aan het C&O Canal. De bediening (Jorge, waar Petra idolaat van is) is fantastisch en het eten evenredig. Na drie uur zonder onderbreken gelopen en gestaan te hebben is deze pauze zeer welkom.

Na de lunch lopen we langs de andere kant van de Potomac richting Lincoln Memorial. Alweer moeten we moeilijke oversteken maken, maar we halen het! Een dame met een grote hete aardappel in haar keel staat op de trappen te kwelen en het is een drukte van jewelste.

Van hieruit lopen we naar het Tidal Basin waar de bloesems nog uitbundiger bloeien, dan gisteren. Geen foto of filmpje kan de grootsheid en overweldigende schoonheid van honderden bloeiende kersenboompjes overbrengen. Overal is het een zee van licht en donkerder roze en duizenden toeristen, die er met volle teugen van genieten. Petra en ik zijn het erover eens, je kunt alleen weten, hoe bijzonder dit alles is, als je er zelf bij bent.

Met toch wel pijnlijke voeten na alweer een goede elf mijl (tegen de 19 km) te hebben gelopen, gaan we terug naar de metro. We gaan telkens net iets verder lopen dan de dichtstbijzijnde metro om zeker te zijn van een zitplaats en dat lukt goed.

Thuis staat Kai klaar om naar een logeerpartij bij Michael te worden gebracht. Ook Saskia heeft een logeerpartij bij Julia. Julia is enig kind en wordt tien. Reden voor een enorm feest, dus, natuurlijk. Julia is paardengek, dus hebben we allerlei paarden cadeautjes voor haar: de dvd van Black Beauty, een boekje van de Heartland serie en een paint by numbers paardenhoofd. Ik pak ze gauw in, want we moeten om half zes bij de school zijn. De meisjes worden met een limousine opgehaald.

Om klokslag half zes staan we bij de school met zes andere meisjes en hun moeders, maar geen limo. Gelukkig worden er een paar op de hoogte gehouden en staat de limo in de file. Om net over zessen zien we een gigantische witte Hummer limousine de hoek om komen. De meisjes zijn dol enthousiast. Ze worden erin naar het huis van Julia gereden. Daar wachten een paar paarden (waar in hun mini-rijtjeshuis tuintje ook geen plaats voor is!) om de meisjes te vermaken.

Katja vermaakt zich met vrienden en Petra, Rick en ik vertrekken naar de Cheesecake Factory. We hoeven maar een kwartiertje te wachten op een tafeltje. Voor het eerst bestel ik een Thai Steak Salad, die gigantisch is, maar oh zo lekker!! Petra's tostada salad is ook enorm en Rick bestelt taco's. Voor toe nemen we twee verschillende soorten cheesecake mee naar huis.

Ze smaken heerlijk en we genieten van de laatste avond (voor deze reis althans) samen. Ik heb natuurlijk weer heel veel foto's en filmpjes, die ik morgen, nadat we Petra hebben afgezet zal bewerken en online zetten.