FOSE

Deze week staat Rick, zoals ieder jaar, met zijn Microsoft medewerkers op de FOSE beurs in het Convention Center in Washington DC. Ik vind het dan altijd leuk hem daar op te zoeken en de nieuwste snufjes te zien. Vandaag zou daarvoor de beste dag zijn.

Om zes uur word ik echter gewekt door Katja, die zegt erg misselijk te zijn. Oh jee, want als ze gaat overgeven zal ik natuurlijk met haar thuis blijven. Gelukkig blijkt het een paar uur later al iets beter en om tien uur vraagt ze zelfs of ik haar naar school wil rijden.

Fototoestel en tas gaan mee en als ik Katja heb afgezet rijd ik meteen door naar de Metro. Meestal loop ik vanaf ons huis, maar dat is weer een kwartier lopen en ik ben al later dan ik wilde. In de parkeergarage probeer ik tevergeefs een plaatsje te vinden. Uiteindelijk geef ik het maar op en parkeer op Claudia's oprit. Het is zo handig, dat zij recht tegenover de Metro woont! Alleen heb ik een leenauto, dus ik leg wel een briefje met "Petra's car" op het dashboard. Stel je voor, dat ze onverwachts thuiskomt en hem weg laat slepen!

Op het station bedenk ik me, dat ik vergeten ben leesmateriaal mee te brengen. Niet getreurd, er staan talloze bakken met gratis krantjes. Ik kies de DC Express en de City Paper. Ik doe $20 extra op mijn SmartTrip kaart (een fantastische uitvinding!), zwaai hem naar het poortje, loop door naar het perron en de trein staat al te wachten.

Het zoetgevooisde "Doors closing" klinkt en ik vermaak me met het lezen van de krantjes en het kijken naar de mede passagiers, die zo gevarieerd zijn als het maar kan. Een stel tieners maken gekke foto's van elkaar en lachen luid, daarmee geergerde blikken oogstend van de zakenvrouw en -man, die achter ze zitten. Ik herken het gedrag, Katja en Kai zijn ook dol op gekke bekken trekken!

Een sjofel gekleedde oude man kauwt op iets, chewing tobacco? Hij ziet er ongezond uit. De man naast mij leest uitgebreid de krant en haalt om de haverklap zijn neus op. Gelukkig moet hij er na drie haltes alweer uit.

Als ik via de roltrappen van het Smithsonian station weer de buitenlucht opzoek, zie ik meteen al, dat het inmiddels helemaal is opgeklaard. Zoals altijd hier bevangt me de gewaarwording in een heel andere wereld beland te zijn.


Zo hoop ik over een paar weken ook met Petra te lopen!



Het is elf uur, dus ik heb twee uur de tijd voor ik met Rick heb afgesproken. Mijn fototoestel is er helemaal klaar voor! Als eerste loop ik naar het Washington Monument. Sinds midden vorig jaar zijn alle lelijke hekken daaromheen weggehaald en kun je weer helemaal tot aan het Lincoln Memorial kijken.


Bij het kaartjes loket zie ik, dat 12 uur de volgende beschikbare tijd is om naar boven te gaan. Dat valt alles mee! Ik hoop, dat dat over twee weken met Petra ook zo zal zijn, want dat is toch wel een bijzondere ervaring.


Vanaf de voet van het momument schiet ik wat plaatjes. Dit is voor het eerst in jaren, dat we hier weer mogen lopen en zo uitzicht hebben over de hele Mall. Dan loop ik richting Constitution Avenue. Onderweg zie ik, dat de kersenboompjes wel wat leven tonen, maar nog ver te gaan hebben voor ze bloeien.


Overal staan kraampjes met versnaperingen, hot dogs, ha' smokes en andere worsten en pretzels. Daarnaast staan de kraampjes met truien en t-shirts met CIA, FBI en Washington DC erop.

Voor het American History Museum staat een man mooie muziek te maken. Ik geef hem een dollar en vraag of ik een foto mag maken. Dat mag, hij gaat er speciaal voor staan.


Er begint al wat kleur in de grijsheid van de stad te komen, bakken met viooltjes staan langs de wegen en overal zijn tuinmannen bezig perkjes lente klaar te maken. De geur van houtzaagsel is doordringend.

De architectuur in Washington is werkelijk prachtig, vooral als je van neo-klassiek houdt. Overal kolommen, beeldhouwwerken in de gevels en zelfs prachtig gekleurde mozaieken in de plafonds, die je alleen maar ziet, als je er vlak onder staat. Behalve de musea loop ik langs allerlei regeringsgebouwen: Environmental Protection Agency, Treasury Department en Department of Justice, onder anderen en allemaal zijn ze in van die mooie gebouwen gehuisd. Ik heb me laten vertellen, dat de gebouwen er van binnen veel minder mooi uitzien.


De EPA

Via het Old Post Office gebouw loop ik Pennsylvania Avenue op, de brede avenue, waar ook de Bushes aan wonen. Het restaurant, waar ik Rick zal ontmoeten ligt aan 7th Street bij de kruising met G Street, dus ik moet nog een aantal blokken lopen (en die zijn enorm in deze stad!).


Een zijdeur van het Department of Justice

Op 7th Street kom ik langs het huis, waar Clara Barton (stichtster van het Amerikaanse Rode Kruis) in de Burgeroorlog woonde. Dit werd, toen het gebouw op het punt stond vernietigd te worden, bij toeval ontdekt! Nu is het een historisch monument.

Bij de boekwinkel "Olsson's" koop ik een pakje met kaarten, waarop wandelingen Washington staan. Eigenlijk wilde ik een boekje, dat "From Civil War to Civil Rights" heet, maar dat is uitverkocht. Even onthouden, dan kan ik kijken of Amazon.com het heeft.


Een paar huizen aan 7th Street

Voor me doemt het enorme Verizon Center op (net van naam veranderd, alle bordjes zeggen nog MCI Center), waar concerten, sportevenementen en meer worden gehouden. Bij een bushokje komt opeens een heel vies uitziende man op me af. Hij zwaait zijn vuist naar me en begint te schelden "F*ck you, Bitch!" en loopt me na. Zonder op of om te kijken loop ik door. Dat is de mindere kant van de stad, maar gelukkig is het erg druk, dus hij druipt weer af het hokje in, wachtend op zijn volgende slachtoffer. Net een spin in een web, die op zijn prooi wacht.


Chinatown

Op 7th en H Streets begint Chinatown en ik zie de mooie boog. Dit gedeelte van de stad is met de komst van het Verizon Center enorm veranderd. Vroeger waren er alleen een paar (authentieke!) Chinese restaurantjes. Nu vind je er allerlei restaurants op een rij en een groot shopping district.

Het is bij enen en ik loop La Tasca binnen. Rick heeft al een tafeltje, we zitten op allerlei vrolijk gekleurde kussens. Dit is een Spaans restaurant en we kunnen voor $20 zoveel tapas bestellen als we willen. We proberen een paar vegetarische, eentje met steak en een tonijn en een zalm met verschillende groentes. Erg lekker allemaal en het decor in het restaurant geeft je inderdaad het gevoel, dat je in het vrolijke Spanje bent.


Na de lunch ga ik met Rick mee naar de beurs. Hij heeft mij daar opgegeven als gast van Microsoft, dus ik krijg een officieel uitziende badge. De show is enorm en Rick leidt me rond. Vooral bij Fujitsu stoppen we om uitleg te horen over hun nieuwe laptops en tablet PC's. Als de nieuwe Windows volgend jaar uitkomen, zal dat echt een openbaring zijn! Onvoorstelbaar wat een beeldkwaliteit!


Rick in zijn element!

Na een uurtje neem ik afscheid van Rick en loop terug naar de Metro. Die is nog zeker een mijl verderop en het is al drie uur. Het station Metro Center is het dichtstbij, maar ik weet, dat ik, als ik daar op stap geen grein van kans op een zitplaats zal hebben en mijn voeten doen pijn.

Dan maar even langer pijnlijke voeten om in de trein te kunnen zitten en ik loop vijf blokken verder naar Federal Triangle. Metro Center is een groot transfer station en heel veel mensen stappen hier uit (en weer in), dus een zitplaats is na een halte al vrijwel een zekerheid. Mijn wandelroute van vandaag kun je hier zien.

Het gaat precies zoals ik had verwacht: ik vind een zitplaats en bij Metro Center stappen zoveel mensen in, dat de trein bomvol is. Ik zit naast een student uit de Philippijnen, die mij de wandelkaarten ziet lezen. We raken in gesprek over de interessante geschiedenis van dit gebied. Voor ik het weet zijn we weer in Vienna.

De auto staat gelukkig nog op Claudia's oprit en ik rijd gelijk naar Ted Britt om de van op te halen. Thuis is het een drukte van jewelste, Kai heeft vriendjes over om een Franse video te maken en Saskia is weer druk aan het kleien. Katja voelt zich weer een stuk slechter, dus die houdt zich rustig.

Veel meer foto's van Washington hier en filmpjes van Chinatown hier en 7th Street hier. De foto's op dit blog zijn wat vertekend, omdat ze heel erg verkleind zijn van heel grote originele bestanden.