Over eindelijk even de natuur in

Het zegt toch wat dat ik, als ik zie dat het -7 is, denk dat het vannacht niet zo ijzig is geweest. Deze januarimaand is het koudst geweest dat ik me hier kan heugen. Ook om zo lang sneeuw te hebben liggen zonder dat er nieuw bij valt is meer iets voor de noordelijke staten.

Zoals altijd doe ik de Connections puzzel voor ik opsta. Intussen trilt mijn telefoon dat er vogels op het vogelhuisje zitten. Ik neem een aantal foto's van het Cardinaaltje. Een paar dagen geleden werd iemand in een fotografie Facebook groep ervan beschuldigd AI te hebben gebruikt voor dit knalrode vogeltje. 

Mensen, die er nog nooit een gezien hebben, kunnen zich niet voorstellen dat een niet tropische vogel zo kleurrijk kan zijn. Onderstaande foto's zijn helemaal niet bewerkt en laten dus de werkelijke kleur van het diertje zien. Het is niet voor niets de Virginia staatsvogel. 

Ook de Bluebirds en de roodbuikige specht genieten van het pittige zaad. Ik maak intussen mijn eigen ontbijt en op vrijdag is dat makkelijk, want dan moet alles op. Ik mis de maitake van de markt niet echt, want de paddenstoelensoorten van H Mart zijn erg lekker. 

Na het eten gaan we op pad naar het centrum. Bij Starbucks heeft de barista een hartje op mijn nitro brew getekend. Het is zo'n klein gebaar, maar het stemt me toch vrolijk. Daarna gaan we via Church Street en Pokemon Go spelend naar de glasbak. 

Eenmaal weer thuis moet ik aan mijn sporten van vandaag geloven. Ik gebruik verschillende machines en vind dat fijn. De tijd gaat zo sneller dan alles op dezelfde machine en ik heb het gevoel intensiever bezig te zijn. Precies als de klok tien uur slaat ben ik klaar. 

Onder het genot van mijn nitro brew doe ik veel Duolingo lessen in mijn vijf talen. Ik zou willen dat ik mijn Duits ook met Duolingo zou kunnen verbeteren, maar ik raak meteen verstrikt in de naamvallen en daar ben ik te lui voor.

Rick gaat zijn lunch van Potbelly halen. De laatste keer chili van hen, want het restaurant sluit na vandaag. Ik houd het bij mijn salade van broccoli en wortel en een blikje sprotjes. Daarna maak ik me klaar om erop uit te gaan.

Het is zowaar twee graden boven nul en ik moet gewoon naar buiten van mezelf. Ik besluit naar Great Falls Park te gaan en de sneeuw en het ijs op de rivier te fotograferen. Met onze seniorenpas, die we nu voor het leven hebben, kan ik zonder oponthoud het park binnenrijden.

Ondanks dat het dooit en de zon schijnt is het pad naar de watervallen flink ijzig. Er is ook maar een uitkijkpunt open van de drie. Dat is wel het beste uitzicht dus dat is fijn. Het is heel rustig in het park, maar ik ben niet alleen. 

De National Park Service plaatste een paar dagen geleden een foto op Facebook van "pannenkoekenijs" bij Great Falls. Natuurlijk moet ik dat zien en het lijkt inderdaad op allemaal pannenkoekjes. Kennelijk is dit erg ongewoon voor hier, zoiets zie je meestal een stuk verder naar het noorden. 

De rivier staat laag en daardoor zijn de watervallen zelf niet zo indrukwekkend als ze kunnen zijn. Ondanks de sneeuw beleven we een vrij ernstige droogte. 

Pannenkoekenijs 

Omdat het zo ijzig is en ik bang ben te vallen houd ik het hierbij en loop terug naar de auto. Het is toch nog flink koud met een wind, die door merg en been gaat. In de auto doe ik dan ook mijn stoel- en stuurverwarming aan. Wat een ideale uitvindingen zijn dat, ik heb ze deze winter veel gebruikt. 

Thuis laat Rick me een verrassing zien. De uit Michigan bestelde haringen zijn aangekomen. Dat wordt de komende dagen lekker smikkelen, beginnend als snack vanavond. Toevallig vertelde een Nederlandse vriendin van mij dat de Russische winkel bij haar in de buurt en niet ver hiervandaan echte Hollandse haring verkoopt! Daar ga ik de volgende keer heen!

We gaan het begin van het weekend vieren bij Pazzo Pomodoro. Het is druk, maar er komen net twee stoelen aan de bar vrij. Chris, de mocktail meester, werkt vanavond en maakt een "dirty martini" voor me. Ik vind het superlekker dus ga de ingredienten ook kopen. 

Als hoofdgerecht heb ik de kabeljauw met tomaten, olijven en kappertjes. Rick neemt een van de specials, een krabcake met garnalen, die er ook lekker uitziet. De oudere dame naast ons vraagt wat onze gerechten zijn.

Zo raken we aan de praat met Elaine. Zij heeft een heel interessant leven gehad en komt naar Pazzo vanuit Alexandria wat al gauw een half uur rijden is. Ze kwam hier altijd met haar man en is dat na zijn overlijden blijven doen. Net als wij kent ze de barmensen hier. 

Pazzo Pomodoro heeft een heerlijk dessert, Baci di Sofia. Het is een pure chocolade mini kopje met zabaglione en daarop een framboos. Ik heb er enorme zin in en in eerste instantie Rick niet. Ik vraag Elaine of ze het met me wil delen en dat doet ze graag.

Er liggen zes baci op het bord. Elaine wil er een nemen, maar op mijn aandringen neemt ze er twee. Dan heeft Rick toch wel zin in eentje en ik smul van de overgebleven drie. Het is klein en de perfecte manier om de maaltijd met wat zoets te beeindigen. 

We nemen afscheid van Elaine en thuis steek ik de kaarsen en andere lichtjes aan. Ik ga verder met De Slimste Mens. Dat is goed voor mijn Nederlands, want gisteravond zag ik dat er wel wat gaten in mijn vocabulaire zitten.

Allemaal een heel fijn weekend gewenst!