Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, oktober 31, 2012

Halloween 2012

En dan is het opeens Halloween.  Gewoonlijk een van mijn favoriete feestdagen hier, na Kerst.  Helaas word ik met flinke oorpijn aan beide kanten wakker.  Wat is dat een vervelende pijn, zeg!  Ik heb al jaren geen oorpijn meer gehad. 

Geen leuke "trick" van mijn lichaam!  Ik neem een pijnstiller en blijf lang liggen.  Tegen tienen moet ik van mezelf mijn bed uit.  Rick en Saskia zijn natuurlijk al uren geleden vertrokken. 

Cosmo heeft net zolang geslapen, als ik, dus ik laat hem even uit.  Het is na Sandy helemaal gedaan met de warme temperaturen.  Ik doe mijn skijack aan en heb spijt geen handschoenen mee te hebben, brrrr!!!

Na warme koffie en Griekse yoghurt voel ik me weer vrouws genoeg om toch maar naar de sportschool te gaan.  Daar is Sharon ook, die bezorgd vraagt hoe ik me voel.  Ik zou willen dat dat antwoord "great" zou zijn. 

In plaats van een tijd te bepalen besluit ik te kijken wat ik vol kan houden.  Het lukt me dan toch nog drie kwartier op de crosstrainer te staan en warempel voel ik me naderhand ook iets beter.

Als lunch neem ik een hete kop Italian wedding soep.  Ik vind dat altijd zo'n grappige naam, want volgens mij is die in Italie helemaal niet bekend.  Ik vind het heel lekkere soep met spinazie, gehaktballetjes en pasta.  In ieder geval de perfecte lunch voor een koude dag als vandaag.

De rest van de middag besteed ik met lezen en rusten.  Saskia komt in haar Princess Bubblegum kostuum uit school.  Princess Bubblegum is van Adventure Time, een geanimeerde serie waar Saskia en Laura dol op zijn. Saskia wil voor vanavond haar haar ook roze hebben, dus ze gaat spray kopen daarvoor.


Eigenlijk wilde ik vanmiddag ook nog naar yoga gaan, maar vind daar de energie niet meer voor.  Ik weet dat het goed voor me is, maar volgende week maar weer. 

In plaats daarvan ga ik de zolder op om eens te kijken welk kostuum ik vanavond aan wil gaan doen.  Gewoonlijk zou ik dat allang geweten hebben, maar met alles wat er de afgelopen weken gaande was is het er niet van gekomen.

Gelukkig hebben we met de jaren een ruime keuze opgebouwd en ik besluit mijn Chinese maaltijd doos kostuum aan te trekken.  Makkelijk, maar wel leuk.  Voor Cosmo haal ik zijn hot dog kostuum naar beneden.  Hij vindt het helemaal prima om dat om te hebben, zo schattig!
 

Rick sms-t dat hij vastzit in het verkeer, dus ik maak vast een bak met snoepjes klaar voor de Trick or Treaters.  Zodra de schemering invalt begint de constante stroom van Sesamstraatfiguren, feetjes, heksen, ninja's en dit jaar ook veel Harry Potter figuren. 

Cosmo wil al die kinderen ook graag begroeten en is zo mogelijk een grotere sensatie dan het snoep voor de kinderen.  Ze zijn weg van zijn hot dog kostuum en Cosmo speelt met andere honden, die langskomen alsof hij helemaal geen kostuum om heeft.

Een filmpje van onze spookachtige straat:

Als Rick thuiskomt gaan de enge geluiden aan en Rick kleedt zich in zijn Homer Simpson kostuum.  Voor we het weten zijn er meer dan honderd kinderen langs de deur geweest!  We hebben maar net genoeg snoep! 
 
Mijn pompoen verlicht

Tegen negenen komt het laatste kind en kunnen we weer terugkijken op een leuke Trick or Treat avond.  Onvoorstelbaar dat het morgen alweer november is!  Twee maanden voor het einde van het jaar, het lijkt werkelijk gisteren dat we Oud en Nieuw vierden!

Meer Halloween foto's hier.

dinsdag, oktober 30, 2012

Wat is electriciteit toch heerlijk!

Een aantal keren vannacht werd ik wakker van de wind.  Iedere keer was ik verbaasd de tijd nog op het plafond te kunnen lezen.  De stroom was nog steeds aan!

Helaas voel ik me helemaal niet lekker en slaap een gat in de dag.  Rick is naar Starbucks gegaan om ontbijt te halen en komt dat mij op bed brengen.  Hij heeft ook in de buurt rondgereden en heel wat omgevallen bomen gezien. Ook zitten er in onze county nog meer dan 100.000 huishoudens zonder electriciteit. Wij hebben dus enorm geluk gehad!  Dit is ook voor het eerst dat we geen stroom uitval hadden tijdens zo'n zware storm.

De beelden uit New York en New Jersey zijn vreselijk.  Hele pretparken zijn weggespoeld en in New York zijn er flinke overstromingen.  De beurzen zijn voor de tweede dag achtereen gesloten en er is geen openbaar vervoer.  Ook hier in Washington rijdt vanochtend de Metro niet, die gaat pas om twee uur weer open.

Saskia's school is gesloten en Ricks kantoor ook.  Het wordt dus weer een gezellig dagje thuis met zijn drieen.  Rick gaat in de eetkamer zitten werken.  Na de lunch brengen we samen Saskia en Laura naar de mall.  Dan krijg ik ook de ravage elders in de buurt te zien.  Zeker vijf omgevallen bomen in de straten om ons heen en twee keer moeten we omrijden, omdat een boom de weg verspert. 


Opvallend vind ik wel dat de bomen (gelukkig) nog allerminst kaal zijn.  Daarentegen ligt er een dikke laag gevallen bladeren op alle straten, dus er is wel heel veel afgewaaid.  Met de regen dus uitkijken, want dat maakt het flink glad.

Bij dit soort stormen krijg ik vaak de vraag waarom de electriciteit in veel delen van Amerika niet onder de grond loopt.  Dit komt vooral in de oudere gedeeltes van de plaatsen voor.  Het is kennelijk erg duur om die bedrading alsnog onder de grond te stoppen.  We hebben het tenslotte over een immens land. 

Hier in Fairfax County wordt sinds de jaren zeventig bij nieuwbouw de electriciteit begraven.  Onze straat heeft dan ook alles ondergronds en onze vorige twee buurten ook.  Alleen wonen we hier middenin een buurt, waarvan de oorspronkelijke huizen uit de jaren veertig en vijftig stammen en daarvan zijn er nog heel wat over. 

Na tropische storm Isabel in 2003 hadden we drie dagen geen electriciteit, omdat er een boom op een van de draden, die naar onze straat voerde, was gevallen.  Gelukkig was dat met deze storm niet het geval.  Ook zijn de transformators e.d. recentelijk door ons electriciteitsbedrijf vernieuwd.  Allemaal bijdragend aan een zeer blij gezin hier, want stroom uitval is voor ons het grootste "gevaar" bij zo'n storm.

Morgen is het natuurlijk Halloween en we hebben onze pompoenen nog niet uitgesneden.  Ik hol er eentje uit en bewaar de pitten voor Saskia.  Die vindt het leuk ze te roosteren.  Cosmo krijgt een beetje van het vlees, want dat vindt hij heerlijk.  Ik kies een makkelijk patroon van een spook uit, want een held in het uitsnijden ben ik beslist niet.  Hopelijk heeft Rick zin om de tweede pompoen vanavond te doen.
 
Natuurlijk is Flapjack ook nieuwsgierig
 
 
Ruime keuze aan patronen
 
 
Het eindresultaat ziet er hopelijk beter uit met een kaarsje

Waar Rick in ieder geval zin in heeft, is eten bij het Lost Dog Cafe.  Ik vind het prima.  Het regent nog steeds gestaag, inmiddels hebben we in 48 uur meer dan 12 centimeter regen zien vallen.  Lost Dog Cafe is gezellig, maar het is maar vijf graden buiten en zo voelt het in het restaurant ook!  Ik houd mijn jas maar aan.

Mijn pizza met crab en paprika, brie en mozzarella warmt me wel lekker op.  Rick bestelt een kop chili en hun spinazie lasagna.  Beiden zien er ook zeer smakelijk uit.  We smullen dus en het is gezellig in het restaurant.  Alles, het decor, de namen van de pizza's etc. heeft hier met honden te maken.  Erg grappig.

Morgen beginnen de scholen (gelukkig, want er zijn maar drie "sneeuw"dagen ingecalculeerd) weer op tijd.  Ook alle bedrijven en het openbaar vervoer zullen morgen weer hun gewone schema hervatten.  Alleen het vliegverkeer zal nog flink ontregeld zijn.  Het is een ander verhaal in New York, waar de subway plat ligt en de vliegvelden ook allerlei problemen heeft.  De foto's, die vandaag uit dat gebied langskwamen op Facebook logen er niet om.

Rick maakte een prachtige pompoen:



maandag, oktober 29, 2012

Sandy

Even een update nu we nog stroom hebben.

Het regent flink als we wakker worden, maar de wind valt nog mee.  De zware regenval met deze storm is van bijna net zoveel zorg als de windsterkte, want waar moet 15 tot 25 centimeter regen in een dag heen?  Er worden dus ook zware overstromingen verwacht.  Gelukkig wonen wij bovenop een heuvel.

Sharon en ik hebben afgesproken toch het uur personal training door te zetten.  Haar moeder logeert een paar dagen bij hen en Sharon kan niet wachten het huis te ontsnappen.  Ik voel me helemaal niet lekker, dus het wordt geen zwaar uur, maar het helpt wel.  Daarna doe ik nog een rustig half uur cardio.  Iets is beter dan niets.

Thuis is Rick hard bezig geweest de laatste losse dingen uit de tuin en van het deck te halen.  Ook heeft hij de garage leeggehaald, zodat zijn auto erin past.  Er wordt aangeraden ook trampolines e.d. weg te halen, maar de onze zou uren duren en die hebben we niet in dit weer.  Op hoop van zegen dus maar.

Rick en ik gaan even naar het Pan Am Shopping Center hier vlakbij.  Bij Safeway haal ik nog wat soep voor Saskia en gerookte zalm voor mezelf om lekker in de mosterdsoep te doen.  Met dit weer en mijn verkoudheid krijg ik enorme trek in "comfort food".  Pho Thang Long ligt naast de Safeway en we kunnen het niet laten lekker warme pho te halen voor de lunch.

Kennelijk hebben de meeste mensen dit weekend al ingeslagen, want het is erg rustig in de winkels.  Een aantal ervan zijn ook gesloten en er is geen openbaar vervoer vandaag.  Zelfs de hele Tysons Galleria Mall is dicht en in Tysons Corner ook heel veel winkels.

Rick en ik dragen in de plenzende regen en harde wind samen de tuintafel naar beneden en leggen die op zijn blad in het gras.  Nu hebben we zoveel mogelijk gedaan om rondwaaiende projectielen uit onze tuin te voorkomen.

Naarmate de middag vordert begint het ook harder te waaien.  De storm is nog steeds op zee en zal over een uur of zo zo'n drie uur hiervandaan "landen".  Dan zullen we de echte furie van Sandy over ons heenkrijgen.  Helaas heel veel vanavond en vannacht wat ik veel enger vind dan overdag.  Nu hebben we dus nog stroom, hopelijk blijft dat nog even zo.

Rick vindt dit soort stormen altijd heel fascinerend en wil gaan polsen hoe het er in de buurt aan toe is.  Hij stelt voor te gaan kijken welke restaurants open zijn en daar een hapje gaan eten.  De eerste keus, Glory Days, is gesloten, want dat winkelcentrum heeft geen stroom.  Het is helemaal donker ook bij de Safeway.

Dan maar naar het centrum van Vienna.  Ook daar zijn heel veel restaurants gesloten.  Een van de sushi restaurants is open, maar Rick heeft geen zin in koud eten.  Zelfs Outback doet alleen maar aan take out (meeneem).

Maplewood Grill is echter open en zelfs heel druk.  We gaan aan de bar zitten en bestellen gauw eten, want de vrouw achter de bar zegt dat hun electriciteit ook al een paar keer heeft geflikkerd.  We nemen crab en garnalen poppers als voorafje en ik de mahi mahi special met spaghetti squash en broccolini.  Heel erg lekker is dat!

Spaghetti squash is zo lekker!
 
Intussen zien we een draagbaar toilet over de parkeerplaats geblazen worden.  Hopelijk gaat het niet omvallen!  Wel onverantwoordelijk van dat bedrijf om het niet vast te zetten.  Dat kan een auto flink beschadigen (hoewel de barvrouw dat wel zou willen, want zij wil haar Saab niet meer).

Een van de serveersters is duidelijk boos op haar baas, want hij staat erop tot tien uur open te blijven.  De voorspelling is dat de storm na achten alleen maar erger zal worden, dus ik snap haar helemaal.  Ik ben ook weer blij veilig thuis te zijn, want er zijn zoveel gevallen bomen in de omgeving.  Ik hoop maar dat de bomen naast ons huis het gaan houden vannacht.

Rond middernacht moet het het zwaarste weer worden hier.  Ik zie erg tegen vannacht op, ook omdat ik oorpijn heb en me belabberd voel.  Ik zal blij zijn als het morgen is en dit alles voorbij is, vooral als we dan nog stroom hebben, waar ik een hard hoofd in heb, want het afgelopen half uur heeft het al drie keer geflikkerd.

Hopelijk kunnen we morgen heel blij melden dat we voor de verandering geen stroom uitval hadden (ongekend, want dit is de zwaarste storm, die we hier mee hebben gemaakt en bij alle anderen was het hommeles met de electriciteit) en alle bomen nog staan!

zondag, oktober 28, 2012

Stilte voor de superstorm Sandy

Zaterdag

Oei, kennelijk heb ik een "bug" (virusje) opgelopen in het vliegtuig, want ik word met flinke keelpijn midden in de nacht wakker.  Met een keeltabletje gaat het wel weer en val ik weer in slaap.  En niet zo'n beetje, want ik word pas om half elf wakker!  Kennelijk werken de drie uur verschil met San Francisco toch nog wel door.

Doordat ik me niet zo lekker voel, besluit ik een rustdagje van het sporten te nemen.  Wel heb ik een massage gepland met Matthew.  Dit keer anderhalf uur en die heeft hij hard nodig.  Het worden zelfs twee uren en dan nog zijn niet alle knopen eruit gewerkt.  Af en toe zegt hij zelfs "wow!".  Tja, wat kan ik zeggen ik zit helemaal in de knoop, maar gelukkig niet met mezelf, ha ha.

Het is dus al halverwege de middag als ik weer thuiskom.  Saskia is intussen alweer naar haar werk.  Ze baalt ervan dat ze vanavond moet werken, want ze had een Halloween feestje willen geven.  Ze staat ook op Halloweenavond op het rooster tot haar ongenoegen.  Maar ja, zij heeft tenminste een baantje en vele anderen niet.  Daar is ze zich ook wel van bewust, gelukkig.

Op het nieuws gaat het over niets anders dan de naderende "superstorm" Sandy.  Sandy is een orkaan, die volgens de meteorologen samen gaat komen met twee grote weerssystemen, die uit het westen komen.  Als dat allemaal zal gebeuren gaan miljoenen mensen hier aan de oostkust, waaronder wij, een van de grootste stormen van de eeuw meemaken.

Voorlopig is er echter nog niets aan de hand.  Er schijnt zelfs nog een waterig zonnetje.  Rick en ik nemen Cosmo dus mee voor een wandeling door de buurt.  Ik grijp ook mijn camera om nog wat laatste herfstkleurenfoto's te maken.  Al die bladeren zullen er na Sandy wel af zijn, helaas.

De rest van de middag ga ik voor op het stoepje lezen.  Intussen harken een paar buren hun bladeren uit de tuin.  In plaats van ze in zakken te doen, schuiven ze ze langs de stoep.  Ik moet er eigenlijk wel om lachen, want dat lijkt me nou vechten tegen de bierkaai.  Met de verwachte windstoten van meer dan 100 km/u van Sandy waaien die bladeren natuurlijk over een paar dagen zo weer hun tuin in.

Rick stelt voor om bij Cafe de Luxe te gaan eten.  Ik zie al uit naar hun lekkere tonijnbiefstuk.  Alleen staat die tot mijn ongenoegen niet meer op het menu!  Ik vraag het de manager, die net langsloopt, en zij vertelt dat hun leverancier steeds slechtere stukken tonijn bezorgde en daar steeds meer voor vroeg.  Nu zijn ze op zoek naar een nieuwe leverancier.  Toch goed dat ze kwaliteit zo hoog in het vaandel hebben.

Gelukkig staat er nog meer dan genoeg ander lekkers op het menu.  Ik heb met mijn keelpijn enorme zin in soep, dus bestel de tomatensoep, die super smaakt.  Als hoofdgerecht neem ik de mosselen, die lekker groot en erg lekker zijn.  Ik mis de tonijnbiefstuk (bijna) niet.

Thuis maken Rick en ik een lijstje van dingen, die we morgen nog willen doen voor "Sandy" komt.  We hebben al genoeg water, want daarvan heeft Rick vanochtend nog het laatste pak bij Wegmans kunnen scoren.

Zondag

We worden wakker door het gerammel van de lamellen tegen het raam.  De wind staat kennelijk onze richting op.  Het is nog lang niet de wind, die de "Frankenstorm", zoals de naderende superstorm zo vlak voor Halloween in de media wordt genoemd.  Ook vandaag is het nog stilte voor de storm.

Rick haalt ons traditionele zondagse Starbucks ontbijt.  De artisan veggie omelet sandwich gaat er weer goed in. 

Daarna gaat Rick buiten aan het werk, want er moeten grote takken van bomen verwijderd worden voor ze op onze schuur kunnen vallen.  Ik vertrek naar de sportschool en doe een uur op de crosstrainer.  Het gaat niet zo goed als ik zou willen, want ik voel me niet honderd procent, maar ik maak het uur vol.

 
Deze kleuren zal ik weer zo missen, stomme storm!
 

Dan ga ik met een lijstje benodigdheden naar Whole Foods.  Daar is het een drukte van jewelste, net als bij de benzinestations waar ik onderweg lange rijen zag staan.  Rick heeft vanochtend getankt en vertelde dat het inderdaad enorm druk was.  Kennelijk neemt iedereen na de grote storm in juni, toen de benzinestations zonder stroom zaten, de waarschuwingen serieus.

Gelukkig is alles wat ik nodig heb nog voorradig bij Whole Foods, inclusief lekkere sushi voor mijn lunch.  Onderweg naar huis bedenk ik me dat we in juni graag ijs gehad zouden hebben, maar alles was toen uitverkocht.  Rick vindt de suggestie om te kijken of we een paar zakken kunnen bemachtigen een goede.

Tot onze verbazing is het gelijk bij de eerste winkel, Magruders, raak.  Waarschijnlijk weten niet veel mensen dat deze supermarkt ook zakken ijs verkoopt.  We kopen er drie en hopen dat we het niet nodig zullen hebben.

Rick heeft zin in een drankje van Starbucks en daar kan ik me ook wel in vinden.  Rick neemt de salted caramel moccha en ik een groene thee.  Ik vraag de barrista wel er wat ijsblokjes in te doen, want hun thee is altijd zo heet dat ik er blaren van in mijn mond krijg.  Als traktatie nemen we er ook een salted caramel cake pop bij, heerlijk!

Nu zijn we er helemaal klaar voor.  We hebben genoeg kaarsen en zaklantaarns, eten, water en ander drinken, auto's vol benzine.  Toch hoop ik van harte dat de waarschuwingen dat we dagenlang zonder stroom kunnen komen te zitten niet bewaarheid worden. 

Langs de hele kust van Virginia tot Massachusetts worden orkaankrachtwinden voorspeld.  Mijn zusje in Massachusetts belde dat zij ook allerlei voorzorgsmaatregelen hebben genomen.  Miljoenen mensen zullen door deze storm worden getroffen, dus laten we allemaal duimen dat het mee gaat vallen.

Rick haalt Grieks eten van Plaka Grill.  Hun avgolemono soep is precies goed voor mijn verkoudheid.  Ik hoop dat die niet verder doorzet, want ik voel me grieperig.  Balen na die leuke reis naar San Francisco, maar gelukkig had ik dit niet daar. 

Als ik een paar dagen uit de lucht ben, weten jullie waar het aan ligt.   Het zwaarste van de storm moet morgenmiddag en -avond over ons heenkomen.  Het laatste nieuws is niet gunstig staat hier te lezen.

De foto's van San Francisco staan inmiddels online en ook de herfstfoto's van gisteren:
Napa Valley foto's

San Francisco 1

San Francisco 2

Laatste (?) herfstfoto's van dit seizoen
 

zaterdag, oktober 27, 2012

Nog een paar uurtjes SF en dan huiswaarts

Om nog het uiterste uit mijn laatste uurtjes in San Francisco te halen, sta ik om kwart over zeven op.  Eigenlijk zou ik thuis ook zo vroeg op moeten staan, maar daar is langer blijven liggen meestal te verleidelijk. 

Na een douche en mijn spullen ingepakt te hebben, loop ik weer naar het Hollywood Cafe.  Daar is het zo vroeg in de ochtend heel rustig en ik krijg meteen een tafeltje.  Het is weer smullen van de bak met fruit en dit keer heb ik een Griekse omelet met feta, spinazie, tomaat en olijven, ook heerlijk. 

Alles is hier werkelijk perfect, ook de sourdough toast, die ik besmeer met erg lekkere jam.  Alleen de koffie zou sterker mogen zijn, maar ach, daar valt mee te leven.  Het is maar goed dat dit cafe niet bij ons in de buurt ligt, de verleiding zou groot zijn.

Omdat ik nog ongeveer een uur heb voor ik word opgehaald om naar het vliegveld te gaan, loop ik maar weer eens naar de zeeleeuwen.  Intussen telefoneer ik met Rick, die al vanaf kwart over vier op is.  Vandaag is de grote dag voor Microsoft, want Windows 8 en hun eerste computer, de Surface, komen vandaag op de markt.  Rick moest het aan allerlei hooggeplaatsten bij het Pentagon presenteren.  Die mensen zijn duidelijk heel vroeg op!

Bij de zeeleeuwen vermaak ik me een tijdje met hun capriolen.  Ze liggen werkelijk hutje mutje en af en toe loopt er eentje gewoon over de ruggen.  Dat leidt ook regelmatig tot een luid gebrul naar elkaar.  Katja en ik hebben in de Bahamas zelfs een zoen van een zeeleeuw gehad en ik heb altijd al wat met deze dieren gehad.

Met tegenzin loop ik tegen negenen terug naar het hotel.  Het is alweer tijd om afscheid van deze bijzondere stad te nemen.  Ik neem mijn tassen naar beneden en arriveer net als de Super Shuttle chauffeur mijn kamer wil bellen dat hij er is.  Hij is tien minuten vroeger dan de besproken tijd, maar dat vind ik wel fijn, zo zullen we ruim op tijd op het vliegveld zijn.

In het busje zitten al twee echtparen, die heel vriendelijk conversatie maken.  Veel leuker dan de saaie stilte van dinsdagavond.  We halen nog een man op, die aan een van de heel steile straten van Telegraph Hill woont. 

Hij vertelt het zeer prettig wonen te vinden, maar hun huis heeft maar een slaapkamer en ze zullen binnenkort toch naar iets goedkopers moeten verhuizen.  Wonen in San Francisco is inderdaad heel duur.  Na New York en Honolulu is het de duurste stad om in te wonen.  Washington DC is nummer 7.  

Met het kletsen verloopt de rit naar het vliegveld voorspoedig.  Een uur en drie kwartier voor mijn vertrek komen we aan.  Het inchecken en de veiligheidscontrole nemen ook nauwelijks tijd in beslag.  Ik zou willen dat het altijd zo snel ging! 

Niet wetend of ik bij de overstap in Phoenix genoeg tijd zal hebben om lunch te kopen, eet ik gauw een sourdough boterham met tonijnsalade.  Dan is het alweer tijd om aan boord te gaan.  Omdat ik Star Silver ben mag ik na de eerste klas mensen al naar binnen.  Die voorkeursbehandeling ga ik volgend jaar weer missen!

Eenmaal in mijn stoel zie ik ook mijn ingecheckte tas op het karretje met het etiket "Priority" eraan.  Ik ben benieuwd hoe snel die in Washington tevoorschijn zal komen.  Ik vind het trouwens erg fijn om zo'n herkenbare tas te hebben.  Ik check wel altijd het naamkaartje, maar ik heb eigenlijk nog zelden dezelfde gezien, terwijl ze heel praktisch zijn.  Vrijwel iedereen heeft de zwarte koffertjes.

De korte vlucht naar Phoenix gaat zo voorbij en daar is mijn overstaptijd zo kort dat ik meteen het volgende vliegtuig inkan.  Ik zit naast een ouder stel uit Alexandria, erg aardige mensen.  Als avondeten bestel ik weer het kaas en fruit "plankje", toch best lekker. 

Verder besteed ik de tijd zoveel mogelijk aan het schrijven van mijn achterstallige blogs.  Het is altijd weer leuk om zo mijn avonturen te herleven.  Alleen geeft mijn batterij de geest voor ik zelfs de tweede dag klaar heb.  Dan maar thuis verder straks. 

De rest van de vlucht lees ik in alweer een spannend boek van Barbara Freethy.  Als ik iets over US Airways te zeggen heb, is het dat ik hun service stukken beter vind dan United's!  Alles ging zo gesmeerd, zowel heen als terug, en hun personeel is super aardig. 

Voor ik het weet moet de cabine klaargemaakt worden voor de landing.  We landen aan de stadskant van Washington, maar ik zit aan de verkeerde kant van het vliegtuig om de monumenten te zien.  Toch is dit ook interessant.  Het Airforce Memorial is mooi verlicht en de vijfhoek van het Pentagon goed zichtbaar.  Opvallend is de grote donkere vlakte zonder enig licht van Arlington National Cemetery.

Zodra we geland zijn, sms ik Rick.  Die is net aangekomen op het vliegveld en ik staat me bij de uitgang op te wachten.  Hoe leuk de reis ook was, ik ben dolblij hem weer te zien!  We lopen naar de bagage band. 

Na een paar minuten gaat het lichtje aan en komt de bagage.  En dan gebeurt er een wonder wat ons nog nooit is overkomen: mijn tas komt als eerste naar buiten!  Van het moment van landen tot mijn tas krijgen is er precies een kwartier verlopen!  Ongekend!

Rick heeft pizza voor mij mee, omdat hij dacht dat ik wel trek zou hebben.  Hij heeft echter niets te drinken en ik heb enorme dorst, ondanks het vele water dat ik aan boord heb gedronken.  Ik wacht dus tot ik thuis wat kan drinken voor ik een pizza punt eet.  Heel veel trek heb ik toch ook niet.

Als we de buurt binnenrijden, rent er net een groepje herten van de bosjes bij het zwembad de straat over.  Dat blijf ik toch bijzonder vinden, dat wild overal.  Een van de mannetjes met een klein gewei blijft midden op de straat staan staren naar ons.  Gelukkig reed Rick langzaam, want helaas zijn er ook veel ongelukken met herten hier.

Cosmo is dolblij dat ik er weer ben .  Rick en ik kijken nog wat van mijn foto's, maar hij is natuurlijk doodmoe na zijn vroege opstaan vanmorgen.  Ik heb nog echt jet lag, want ik ben klaarwakker.  Ik kijk nog wat tv en dwing mezelf daarna ook naar bed te gaan.

Foto's van de afgelopen drie dagen volgen later.

Dag 2 San Francisco: Hop on Hop off

Vanochtend ben ik niet zo heel vroeg wakker als gisteren, maar het lukt me om half acht op te staan.  Oorspronkelijk had ik voor vanochtend een half uur in de fitnessruimte van het hotel in gedachten.  Alleen logeer ik nu niet in het hoofdgebouw en het miezert buiten.  Zin om in mijn sportplunje naar het andere gebouw te gaan heb ik niet.

Dan maar Max Capacity to the rescue, ik doe een van de basisroutines en daarbij komen alle spieren aan bod.  Het is maar een kwartier, maar ik heb wat gedaan en ben van plan vandaag veel te gaan lopen.   Net als ik klaar ben gaat mijn mobieltje.
Het is onze buurman Chuck, die mijn Facebook status zag, en zelf ook in San Francisco is.  Hij vraagt of Rick er ook is en ik leg hem uit dat dit mijn verjaarscadeautje nog is.  Chuck vertrekt vanavond met de “red eye” (nachtvlucht) terug naar Washington.  We kletsen even en dan moet Chuck aan het werk.  Hij is een advocaat voor de Federale regering en reist daarvoor het hele land door.
Op Trip Advisor heb ik gezien dat Hollywood Cafe op nummer een staat van de restaurants in San Francisco.  Dit cafe blijkt letterlijk achter mijn hotel te liggen, dus ik ga eens kijken of die populariteit terecht is.  Ik moet mijn naam op een lijstje schrijven en er zijn zes namen voor mij.
Toch duurt het maar een minuut of vijf voor ik buiten (onder de verwarmingslamp, want het miezert en is koel) een tafeltje krijg.  Ik bestel hun eiwitomelet met groentes en de bak met fruit erbij.  Nu weet ik meteen waarom ze nummer een zijn!  Die bak fruit is letterlijk een bak met wel zeven vruchten erin, zo ontzettend lekker!
 
Tijdens het eten bedenk ik me dat Chucks nachtvlucht waarschijnlijk pas vanavond laat vertrekt.  Ik sms hem en vraag of hij zin heeft met mij te eten bij het restaurant, waar ik heb gereserveerd.  Hij antwoordt meteen dat hem dat erg leuk lijkt.  Niemand wil tenslotte alleen eten en wij kunnen het altijd goed met Chuck en Lorraine vinden.  Ik bel het restaurant en natuurlijk is het geen probleem om een persoon toe te voegen.  Grappig, zo eet ik geen van beide avonden alleen.
Met volle maag loop ik terug naar het hotel en haal mijn fototoestel op.  Het miezert nog steeds, maar ziet er al wat lichter uit.  Ik loop naar Big Bus Tours en koop een kaartje voor hun hop on hop off dubbeldekkerbus.  De eerstvolgende is met een live gids, dus dat komt mooi uit (de bussen wisselen af, live gids of een bandje in zeven talen).  Ik moet een kwartiertje wachten en dan vertrekken we.
Inmiddels is het droog, dus ik ga bovenin zitten.  Chris, onze gids, vertelt honderduit.  Ik leer echt enorm veel van wat we zien en ben blij eerst met de live gids begonnen te zijn.  Later vandaag krijg ik misschien een bandje en wie weet hoe saai dat is. 
Vanochtend besluit ik de hele route mee te rijden.  Dat betekent dat we ook weer over de Golden Gate Bridge gaan.  Het weer is inmiddels een heel stuk verbeterd, het is zelfs zonniger dan gisteren.  Chris waarschuwt al dat het zeer winderig gaat zijn, als we de brug overgaan, en daarmee heeft hij niet overdreven.  Het is ook flink koud en ik ben blij met mijn winddichte jack, al had ik ook graag handschoenen gehad.
De terugweg is zo mogelijk nog erger!  In de stad is het echter helemaal helder, opeens geen wolkje meer aan de lucht.  Dat maakt de temperatuur ook een stuk aangenamer!  Na zo’n tweeeneenhalf uur komen we bij Pier39 aan, wat de laatste stop is.  Hier stap ik dus uit, want het is inmiddels ook lunchtijd.
Voor ik ga eten, loop ik nog even naar de zeeleeuwen.  Ik vind hen toch eigenlijk wel de grootste attractie hier!  Er staan ook weer veel mensen te kijken.  Op een informatiebord zie ik dat de zeeleeuwen hier pas na de aardbeving van 1989 kwamen.  Rick en ik hebben ze dus de eerste keer dat we hier in 1988 waren waarschijnlijk niet gezien.
Een filmpje van de zeeleeuwen (wel op groot scherm kijken, ik besef me dat ik wat ver weg stond):

 
Met een rommelende maag loop ik door naar Fisherman’sWharf.  Hier bestel ik bij een van de standjes een crabsalade sandwich op het typische San Francisco sourdough brood.  Dat brood is enorm, dus ik haal de helft ervanaf.  Het smaakt me in gezelschap van de meeuwen prima!  Helaas voor hen staat er een bordje om ze niet te voeden.  Anderen doen dat toch, maar ik vind dat geen goed idee.
De volgende bus staat net klaar om te vertrekken, als ik weer bij Big Bus aankom.  Ik krijg een koptelefoontje aangereikt, want deze bus heeft inderdaad een bandje.  Dat wil ik eigenlijk ook wel meemaken, want dit bedrijf hebben we ook in Washington.  Het bandje is inderdaad beduidend saaier, dan een live gids, maar ik kan me voorstellen dat buitenlanders, die niet zo goed Engels spreken, er de voorkeur aan geven.
Dit keer neem ik de bus tot stop nummer 9, AlamoSquare.  Vanochtend heb ik een hele wandelroute voor mezelf gepland, die begint bij de Painted Ladies.  Dit zijn de beroemde Victoriaanse huizen, geschilderd in allerlei kleuren en met de skyline van de stad op de achtergrond.
 
Al ben ik al een aantal keer in San Francisco geweest, deze huizen heb ik nog nooit gezien.  In het echt zijn ze net zo mooi als op de foto’s.  Ik ben zo blij met de felblauwe lucht!  Nu kan ik naar hartelust fotograferen.  Ik ben niet de enige en er wordt zelfs professioneel gefilmd.
Als ik de foto’s heb gemaakt, die ik wilde (hopelijk zijn ze gelukt), loop ik de heuvel af naar City Hall.  Dit gebouw is prachtig van buiten, maar Chris, de gids, raadde aan het ook van binnen te bekijken.  Na een korte veiligheidscontrole stap ik binnen.
 Inderdaad zeer de moeite waard!  Heel anders weer dan andere officiele gebouwen, met veel beeldhouwwerk.   Er komt ook net een bruidspaar de trap af.  Dit is ook waar Marilyn Monroe en Joe DiMaggio trouwden in 1954.
Mijn volgende “attractie” is Chinatown en om daar te komen moet ik door “Little Saigon”.  Dat kinkt onschuldig  genoeg, maar ik voel me niet op mijn gemak.  Met de bus kwamen we door een louche buurt, de Tenderloin, en er werd met klem afgeraden hier met fototoestellen te gaan lopen.  Dit Little Saigon ligt aan de rand van die buurt.
Opgelucht zie ik dan ook opeens de dure winkels rond UnionSquare opdoemen.  Opeens is het ook een stuk drukker.  Pfff!  Het was natuurlijk klaarlichte dag, maar wat ik vanuit de bus van Tenderloin zag stemde me niet blij!
Bij een Starbucks maak ik even een pit stop en loop dan onder de boog, een gift van Taiwan, Chinatown in.  Daar waan ik me meteen in een andere wereld, hoewel het minder exotisch overkomt, dan die in New York.  Het is wel heel kleurrijk met overal Chinese lantaarns boven de straten gehangen.   Het is natuurlijk wel een stuk exotischer dan de Chinatown in Washington, waar bijna geen Chinees meer te vinden is, al is de Chinese boog daar de grootste ter wereld.
Na een aantal blokken bevind ik me opeens tussen de Italianen.  Eigenlijk grappig dat dat in New York ook zo is.  Alleen heet “Little Italy” hier “North Beach”.  Vroeger, voor dit gedeelte van de stad gedempt werd, was het ook inderdaad een strand hier.
Er zijn allerlei Italiaanse restaurants en ik loop ook langs de Stinking Rose.  Van dit restaurant heb ik vaker gehoord, alle gerechten, die er geserveerd worden, inclusief het ijs, zijn met knoflook bereid.  Eigenlijk wil ik er wel wat bestellen, maar ik heb geen trek en de prijzen zijn vrij hoog.  Een volgende keer dan maar.
Mijn wandeling gaat vlot, ik had gedacht er langer over te doen.  Op mijn kaartje zie ik dat ik “slecht” een paar blokken zal moeten lopen op Lombard Street om bij de CoitTower te komen.  Met dit mooie weer moet daarvandaan een prachtig uitzicht zijn over de stad.
Deze toren stond niet in mijn oorspronkelijke planning, maar het is nog vrij vroeg, dus ik besluit erheen te lopen.  San Francisco staat bekend om zijn steile heuvels en deze Telegraph Hill is er een van!  Mijn hemel, ik ben thuis best wat gewend, maar hijgend en puffend kom ik boven! 
Nu nog het pad naar boven naar de toren lopen.  Inmiddels is mijn regenjas allang uit en wilde ik dat ik een luchtiger topje aanhad.  Ik koop een kaartje voor de toren ($7) en ben dan blij te zien dat er een lift naar boven gaat.  Het uitzicht is alle moeite echter dubbel en dwars waard.  Nu zie ik ook dat ik toch een flink stuk gewandeld heb, want Chinatown is popperig klein in de verte.
Eenmaal weer beneden loop ik de heuvel weer af wat ook nog een inspanning is.  Op de volgende heuvel van Lombard Street ligt de “crookedest street in the world”, het kronkeligste straatje ter wereld.  Dit is de laatste bezienswaardigheid, die ik nog wil bezoeken, dus ik loop alweer een steile heuvel op.  Geen wonder dat men hier auto haaks op de weg moet parkeren.  Remmen houden het niet.
Helaas is het licht niet optimaal voor het kronkelstraatje, maar ik neem toch de nodige foto’s.  Dan begin ik aan mijn afdaling naar Fisherman’s Wharf en Pier 39.  Ik heb nog iets meer dan een uur voor ik met Chuck afgesproken heb.   
Dat besteed ik aan souvenirs shoppen.  Ik heb tijdens mijn wandeling door de stad helaas geen leuke winkels gezien om iets voor Rick en Saskia te kopen, dus ik hoop hier iets te vinden.  Ook hier is het vooral de geijkte souvenirs waar zij niets aan hebben, dus het is even zoeken. 
Intussen vind ik wel een bedel van de Golden Gate Bridge voor mijn Pandora armband als aandenken aan dit reisje.  Eindelijk zie ik de San Francisco Spice andTea Exchange.  Daar koop ik de heetste specerijen, die ze hebben, voor Rick.  Hij houdt van heel heet en het zout met de Ghost peper erin voldoet zeker. Voor Saskia koop ik een paar lekker ruikende zakjes kruidenthee.  Zij is helemaal gek van allerlei verschillende soorten thee.
Bij Harry Mason vergaap ik me aan de leuke originele oorbellen.  De verkoopster weet precies wat mij goed staat en ik koop een paar heel stijlvolle hangers.  Het andere gaat op mijn Kerstlijstje. 
Na nog even bij de zeeleeuwen gekeken te hebben, loop ik naar Fog Harbor.  Daar heb ik met Chuck afgesproken, die er al is.  We krijgen een tafeltje aan het raam met prachtig uitzicht.  Chuck neemt de cioppino, vissoep waar deze regio om bekend is.  Ik heb dit restaurant speciaal uitgekozen om er een hele Dungeness crab te eten.
Beiden krijgen we een slab om, want ook Chucks gerecht komt met een crabklauw. Het smaakt zo ontzettend lekker!  Het is jammer als het laatste hapje op is.  Het is ook erg gezellig met Chuck.  Ik was een beetje bang dat het wat ongemakkelijk zou zijn, met de buurman uit eten, maar we kennen elkaar inmiddels 14 jaar en hebben ruimschoots gesprekstof.
 
Na het eten begeleidt Chuck me naar mijn hotel.  Daar ben ik wel dankbaar voor, want het is stiller op straat dan ik had verwacht in dit toeristische gedeelte van de stad.  Net als tijdens andere bezoeken aan deze stad zijn me vandaag ook weer de vele zwervers hier opgevallen.  Volgens Chuck komt dat door het tolerante beleid van de stad.
In ieder geval was het weer een heel drukke en volle dag, dus na nog even wat tv gekeken te hebben gaan de lichten al gauw uit.

Dag 1 San Francisco : Napa Valley


Zoals meestal de eerste nacht in een hotelkamer heb ik niet heel erg goed geslapen.  Aan het bed lag het niet, want dat was erg lekker.  Ruim voor mijn “wake up call” van zeven uur ben ik klaarwakker.  Er is natuurlijk ook drie uur tijdsverschil wat ook mee zal werken.
In ieder geval komt het mooi uit, want ik moet om kwart over acht voor mijn excursie aanwezig zijn.  Ik maak koffie en eet de Kashi Go Lean reep, die ik gisteren in Philadelphia gekocht heb.  Een snelle douche en dan loop ik naar het andere gebouw van het hotel.  Daar vertelde de receptionist me gisteravond aan de bellman te vragen een taxi te roepen.
Het weer is koel en bewolkt, maar het is droog.  Bij het hoofdgebouw aangekomen, zie ik al een groepje van vier mensen staan wachten en de bellman, die fanatiek op een fluitje loopt te blazen.  Er is echter geen taxi in zicht, dus het is een lachwekkend gezicht.
Alleen begin ik me na vijf minuten zorgen te maken dat ik misschien te laat ga zijn!  Als die vier mensen ook een taxi nodig hebben en zij al zo lang hebben moeten wachten, zie ik het somber in.  Eindelijk verschijnt er een minivan taxi.
"Jullie kunnen wel delen", bepaalt de bellman voor het groepje.  Gelukkig vinden ze dat goed .  Het blijkt ook nog eens dat ze ook naar de Ferry Building moeten en als ik doorvraag zelfs dezelfde excursie gaan nemen. 
Een van de echtparen komt uit Nieuw Zeeland en zij zijn op reis met de zus van de vrouw en haar man, die in Londen wonen.  Ze zijn allemaal ontzettend aardig en ik vind het wel fijn om alvast wat aanspraak te hebben.   Eenmaal bij de Ferry Building zoeken we de gids van onze excursie naar Napa Valley.  We zullen vandaag vier wijngaarden gaan bezoeken.
De gids, Bob, is snel gevonden.  Hij is ook makkelijk te volgen, want hij is in knaloranje gekleed.  De San Francisco Giants spelen in de World Series en de hele stad is ervan in de ban.  Overal draagt men oranje en zelfs de cable cars zijn versierd.
Met een grotere groep dan ik gedacht had, we zijn met 36, lopen we naar de bus.  Al gauw blijken behalve Engeland en Nieuw Zeeland ook Canada en Australie vertegenwoordigd te zijn.   Iedereen is even vriendelijk.  Al ben ik de enige, die alleen is, de anderen zijn zo spraakzaam dat ik me niet verloren voel.
We beginnen met een korte rondleiding door San Francisco.  Bob vertelt interessant over de buurten waar we doorheen rijden.   Dan naderen we de Golden Gate Bridge en Bob kan niet genoeg benadrukken hoeveel geluk we hebben.  De mist van eerder vanochtend is opgetrokken en er komt zelfs wat zon door de bewolking.  De brug is dus heel goed te zien, helemaal uit de wolken.
Aan de overkant ervan stoppen we tien minuten om foto’s te maken.  Daar ben ik dankbaar voor, want bij deze brug weet je het inderdaad maar nooit.  Ik ben al een aantal keren eerder in San Francisco geweest en toen was hij meestal gehuld in mist.
 
Na allerlei mensen op de foto te hebben gezet met de brug op de achtergrond en een man een foto van mij heeft gemaakt om dat heugelijke feit te vereeuwigen, loop ik terug naar de bus.  De tocht zet zich voort door prachtig Marin County.  We zien de leuke woonboten van Sausalito en rijden langs de beroemde San Quentin gevangenis.
In San Rafael wijst Bob ons het torentje van de Franciscaanse missie daar.  Hij vertelt dat California’s wijngeschiedenis begon met de missies.  Alleen waren die wijnen nog niet te drinken.  De lekkere wijnen kwamen pas toen druiven uit Europa werden geplant.
Om bij de Napa vallei te komen, rijden we eerst door Napa’s (vriendschappelijke) rivaal de Sonoma vallei.  Ook hier wordt vrijwel alleen maar wijn gemaakt, dus de heuvels zijn helemaal bedekt met wijnranken.   Net als bij ons in Virginia staan hier ook molentjes in de velden om de lucht in beweging te houden bij een laatste nachtvorst.  Dat voorkomt dat de druivenbloesems bevriezen.
De druiven zijn voor het grootste deel net de afgelopen week geplukt, dus dat is een beetje jammer.  Aan de andere kant verkleuren de druivenbladeren op veel velden al mooi, wat veel rood en geel laat zien.  Verder heb ik nog weinig herfstkleuren ontdekt, het lijkt erop dat de meeste bomen hier de hele winter groen blijven.
Als we na zo’n anderhalf uur de Napa vallei bereiken bezoeken we de eerste wijngaard van vandaag, Franciscan.  Het is inmiddels rond half elf en mijn ontbijtreep is allang verteerd.  Er wordt geen eten aangeboden en in het winkeltje zie ik ook niet veel. 
Omdat ik niet op een compleet lege maag wijn wil proeven, koop ik maar een doosje met caramels omhuld met chocolade en zeezout.  Erg lekker, dat wel, en iets is beter dan niets.   Gauw kauw ik er een paar op en sluit me dan bij de groep wijnproevers aan.
Bij deze wijngaard krijgen we drie wijnen te proeven, een witte en twee rode.  Ik vind ze wel lekker, maar niet spectaculair en de prijzen van een fles zijn, net als bij ons in Virginia vaak, me veel te duur. 
Na nog even de kans te hebben gekregen foto’s te nemen, gaan we weer op weg.  Bob vertelt over RobertMondavi, een van de bekendste en grootste wijngaarden, wiens oprichter ook zeer belangrijk is geweest in de opkomst van Californie als wijnproducent.  Eigenlijk wilde ik de rondleiding met een bezoek aan Robert Mondavi, maar daar was vandaag niet genoeg animo voor, helaas. Bob vertelt dat Mondavi ook de sjieke Opus One  wijngaard, waar de goedkoopste fles wijn volgens hem $98 kost en het proeven per wijn maar liefst $25! 
Duidelijk rijden we daaraan voorbij en de volgende wijngaard, die wij bezoeken, is weer heel anders dan Franciscan.  V. Settui heeft niet alleen een groot proeflokaal waar we individueel kunnen besliuiten welke zes van hun vele wijnen we willen proeven, maar ook een grote delicatessenzaak.
Dit wordt mijn favoriete wijngaard van vandaag.  Hij is prachtig gelegen, we kunnen lekkere hapjes proeven, dus eindelijk iets substantieels in de maag en hun wijnen vind ik verreweg het lekkerst.  Ik proef drie witte wijnen, een rose en twee rode wijnen, waaronder hun duurste wijn, een Cabernet Sauvignon van $50 per fles.  Die is dan ook inderdaad de lekkerste rode wijn, die ik vandaag proef.
 
$49 Cabernet Sauvignon
 
Hier koop ik mijn enige Napa fles wijn, de rose, heel lekker en fris is die.  Ook hier hebben we weer tijd om te fotograferen.  Het weer is beter dan voorspeld, slechts een buitje onderweg, maar wel veel laaghangende bewoling in de heuvels. 
Deze wijngaard heeft een mooie rozentuin.  Bob vertelde dat rozen belangrijk zijn voor wijngaarden, want die “voorspellen” ziektes, aangezien zij ze eerst krijgen en daardoor de wijnranken een stuk minder.  Rozen met regendruppels erop vind ik prachtig, dus ik fotografeer erop los.
Opvallend is dat overal ook olijfbomen staan.  De olijven zitten er nog aan en zijn nog niet rijp.  Ik ben benieuwd, wanneer die oogst is.  Bij V.Settui is ook veel van hun zelf geproduceerde olijfolie te koop.
Aan mijn medereizigers merk ik dat ze steeds stiller worden.  Voor in de bus liggen allemaal gratis koude waterflesjes en bij iedere wijngaard neem ik er een mee en drink die op.  Dat is de manier om de wijn niet de overhand te laten nemen en met het gebrek aan eten gebeurt dat natuurlijk gauw. Ik voel dan ook gelukkig nog niets ervan, maar anderen duidelijk wel.
De derde wijngaard is van iemand, die ook in Europa grote bekendheid heeft, namelijk Mario Andretti, de autocoureur.  Toen hij ophield met racen wilde hij toch iets te doen hebben en begon deze wijngaard.   De gebouwen doen je denken in Toscane te zijn.  Volgens Bob komt Mario zelf ook regelmatig nog zijn gasten begroeten, maar helaas bij ons niet.
Bij deze wijngaard zal ook lunch geserveerd worden.  Ik verwacht helemaal dat dat voor het wijnproeven gaat gebeuren, maar niets is minder waar.  Dat is toch wel een punt van kritiek over deze excursie voor mij, waar ik hen ook over zal schrijven. 
Van iedere wijn, die geproefd wordt, krijg je een “ounce”.  Wat dat precies in Europese maten is, weet ik niet, maar het zijn zeker drie flinke slokken.  Tel uit je winst: 3 wijnen bij de eerste wijngaard, 6 bij de tweede en vier bij de derde.  Voor de lunch heb je dus al 13 ounces op, oftewel ongeveer 3 glazen wijn! 
Bij Mario Andretti’s wijngaard proeven we weer als groep.  We krijgen eerst een pinot grigio, erg lekker!  Dan kunnen we vergelijken tussen een heel jonge (1 jaar in het vat) en al oudere (van 2009) San Giovese, inderdaad een duidelijk verschil.  Ik vind geen van beiden lekker, dus giet na een slokje de rest in een gat in de grond, zoals ons is geinstrueerd.  Meestal gaat dan in de daarvoor bestemde bak, dus ik ben wel benieuwd of daar onder de grond ergens een vat staat en wat er met die wijn gebeurt, ha ha!  Als laatste krijgen we een lekkere merlot, maar alweer vind ik de fles veel te duur.  Ik houd het bij mijn rose, toch altijd al mijn favoriete wijn. 
Nu is het dan eindelijk tijd voor de lunch!   Dat blijkt een uitgebreide broodtafel met verschillende soorten broodjes, vleeswaren, kaas en salades te zijn.   Ik ga eerst bij een zeer omvangrijk  Amerikaans stel en hun even omvangrijke dochter aan tafel zitten, naast de dochter.  Ma bijt me toe dat de dochter tussen haar ouders in wil zitten, al sust de dochter dat.  Vervolgens maken ze er een sport van om mij te negeren.  Hun borden zijn tot de nok toe gevuld, tekort zullen ze niet komen.
Inwendig ben ik ziedend, want het is duidelijk dat anderen hen al de hele tijd mijden en ik dacht eens aardig te zijn. Aan een andere tafel zie ik iedereen gezellig converseren, dus ik besluit te verkassen.  Als zij zo onbeleefd willen zijn, ga ik verder mijn best niet doen.
Het blijkt een goed besluit te zijn, want bij toeval kom ik weer bij mijn taxi”vrienden” van vanochtend te zitten.  Ook zit er een jong Australisch paar en de conversatie verloopt vlot.  Zo vlot dat Bob ons moet komen halen, want de bus vertrekt.
De laatste wijngaard, die we bezoeken, heet Rutherford Ranch.  Hier mogen we plaatsnemen in heerlijke banken.  Bob vertelt dat hier vorige week een van zijn klanten in slaap viel.  Ik kan het geloven!  Na al die wijn en dan zo’n comfortabele zetel!
Ook hier krijgen we drie wijnen te proeven (trouwens, de kosten van de wijnproeverijen zitten niet bij de excursie inbegrepen, ter informatie van eventueel geinteresseerde lezers, het kost $10 per proeverij, die je terugkrijgt als je hun wijn koopt).  Het valt me al de hele dag op dat de nadruk op rode wijnen ligt.  Dat is in Virginia ook zo en voor mij moet een rode wijn heel zacht zijn om hem lekker te vinden.  Merlot, Pinot Noir of Syrah zijn meestal goed.
Als er teveel tannijnen in zitten, vind ik het niet lekker.  Bij deze laatste wijngaard proeven we een cabernet sauvignon gemaakt van druiven van vijftig jaar oude ranken.  De wijn heeft een ietwat gerookte smaak en ik vind hem wel grappig smaken. 
Intussen is het prachtig weer en de zon schijnt de bus binnen op de terugweg.  Ik ben een van de weinigen, die niet met de ogen dicht ligt.  Ik voel me ook beslist niet aangeschoten, kennelijk heb ik genoeg water  gedronken en mijn maag gevuld gehouden.
We zijn wat vroeg voor de pont terug naar San Francisco, dus Bob rijdt ons nog langs het Civic Center in Marin.  Dat is door de beroemde architect Frank Lloyd Wright ontworpen.  Ik ben nogal een fan van die architect, dus vind het super dit gebouw te zien!
Terug naar San Francisco nemen we dus een van de vele ponten, die de baai oversteken.  Bob vertelt dat die tussen het halve uur en drie kwartier zal duren.  Wij krijgen een snelle, die de oversteek in een half uur maakt.  Ik blijf buiten staan, want geniet van het uitzicht op Alcatraz en de Golden Gate Bridge.  Het is zo winderig dat ik me vast moet houden, maar ik geniet van iedere seconde.
Om kwart voor vijf zijn we terug bij de Ferry Building.  Bob vertelde dat de wandeling naar Pier 39 zo’n twintig a vijfentwintig minuten zal duren.  Ik heb nog ruimschoots de tijd voor mijn afspraak voor het avondeten, dus besluit terug naar mijn hotel te lopen.
Er is meer dan genoeg te zien onderweg en het duurt inderdaad een minuut of twintig voor ik bij Pier 39 ben.  Ik besluit ook gauw even een blik op de zeeleeuwen, die daar liggen, te werpen.  Dat is altijd zo leuk dat ik mezelf moet dwingen verder te lopen.
Fisherman’s Wharf, waar mijn hotel dichtbij ligt, is nog een minuut of vijf lopen verderop.  Hier is het nog toeristischer geworden dan ik me uit 2005 herinner!  Toch is het altijd leuk, de bedrijvigheid.
Mijn borstel, die ik al jaren heb, is in mijn tas gebroken en daardoor kan ik mijn haar niet meer goed in model brengen ermee.  Ik stap de Walgreens naast het hotel binnen en koop een nieuwe, al kan ik de juiste niet vinden. 
Zo doende is de tijd toch erg snel gegaan.  Ik verkleed me uit mijn plunje in een jurk met leggings en ga weer op zoek naar een taxi.  Het valt me op dat er daarvan niet heel veel zijn in deze stad.  Gelukkig stopt er een  een minuut of vijf later en ik laat me weer naar de Ferry Building rijden. 
Voor ik naar San Francisco vertrok, zag ik op de Facebook muur van mijn zwager David dat hij ook hierheen kwam.  Ik vroeg hem voor hoe lang en dat bleek tot donderdag te zijn.  Hij stelde meteen voor om gisteravond en vanavond samen te gaan eten.  Gisteravond werd te laat, maar vanavond ontmoet ik hem en een bevriend stel bij The Slanted Door.
David en ik komen er tegelijk aan.  Het is wel bijzonder om hem hier aan de andere kant van het land te ontmoeten, want hij reist zoveel dat hij meestal weg is, als ik mijn zus en haar kinderen in Newburyport bezoek.  Het is dan ook erg leuk hem weer te zien, want we kunnen het allemaal heel goed met elkaar vinden. 
Ook Davids vrienden, Marianne en Dan, zijn bijzonder vriendelijk.  Het wordt erg gezellig.  We delen een paar voorafjes, vooral de Vietnamese spring rolls zijn heerlijk.  Daarna bestellen we vier gerechten, die we tussen ons vieren delen.  Er is een gerecht met garnalen, een met crab en een met kip en een groentegerecht.  Alles smaakt even lekker. 
De anderen bestellen ook nog twee desserts, een lemon meringue mini pie en een witte chocolade mousse.  Allemaal om je vingers bij af te likken, alleen heb ik maar plek voor een paar kleine hapjes.
Dan is het tijd om afscheid te nemen.  David gaat op zoek naar een taxi naar het vliegveld en Marianne en David brengen mij naar mijn hotel.  Moe van de drukke dag maak ik me meteen klaar voor bed, want morgen wil ik er weer bijtijds uit.

Foto's van vandaag staan hier.

donderdag, oktober 25, 2012

San Francisco blogs komen wat later

Het is alweer de laatste avond hier en ik heb met volle teugen genoten!  Zozeer dat ik gisteravond en vanavond geen puf meer had (heb) om een blog te schrijven.  Hopelijk morgen in het vliegtuig.  Ik heb ook honderden foto's van deze prachtige stad.  Ik plaats alles zo snel mogelijk.

dinsdag, oktober 23, 2012

Naar San Francisco

En dan is de grote dag van mijn reisje naar San Francisco opeens alweer aangebroken!  Saskia heeft tot gisteravond heel laat geleerd en heeft wat langer doorgeslapen vanochtend.  Ik neem afscheid van haar en Rick brengt haar naar school.

Daarna blijft Rick thuis werken en ik ga nog even naar de sportschool.  Het is gewoon zomers warm, geen jas nodig!  Drie kwartier doe ik op de crosstrainer en vind het dan wel genoeg voor vandaag.

Thuis maak ik me gauw klaar en doe de laatste spullen in mijn tas.  Rick brengt me naar Reagan National Airport.  Voor de verandering is er helemaal geen verkeer op de I-66, dus ruim anderhalf uur voor mijn vertrek komen we op het vliegveld aan.

Rick gaat meteen door naar een werkafspraak, dus we nemen gauw afscheid.  Ik heb thuis al ingecheckt, dus hoef alleen mijn tas nog af te geven.  Omdat ik Premier status bij United heb, hoef ik er hier bij US Airways ook niet voor te betalen.

De rij bij de veiligheidscontrole is maar heel kort.  Voor de zoveelste keer bedenk ik me dat dit een zoveel prettiger vliegveld is om van te vertrekken, dan Dulles. 

Het is lunchtijd en ik heb nog meer dan genoeg tijd, dus neem een tafeltje bij Gordon Biersch.  Ik bestel de spinaziesalade met champignons en geitenkaas en die is werkelijk heerlijk!  De dressing is met tomaten en heel smakelijk.

Precies als mijn vlucht wordt omgeroepen, kom ik bij de gate aan.  Ik moet overstappen in Philadelphia en het vliegtuig daarheen is wat we een "puddle jumper" noemen, klein, dus.  We moeten eerst in een bus en dan een tijdje wachten, terwijl de ramen e.d. worden gewassen.  Dat is voor het eerst dat ik dat heb zien doen op een vliegtuig!

Mijn stoel is aan de kant met enkele stoelen, dus er zit niemand naast mee.  We hebben een beetje vertraging, maar een twintig minuten achter op schema stijgen we op.  De vlucht naar Philadelphia duurt maar twintig minuten, dus het is letterlijk opstijgen en weer landen.

Natuurlijk is onze gate helemaal aan het uiteinde van het vliegveld.  Gelukkig heb ik ruim een uur om mijn aansluiting te halen.  Er blijkt een bus tussen de terminals te rijden.  Ik sluit me aan in de lange rij, die gelukkig wel snel gaat.  De busstop is vlakbij bij mijn gate, dus ik heb nog even tijd om water en wat snacks te kopen.

Aangekomen bij de gate is men hier ook al bezig aan boord te gaan.  Er wordt omgeroepen dat men zo snel mogelijk wil boorden om onweersbuien in de omgeving te ontlopen.  Toch vertrekken we nog met een kleine vertraging van een minuut of tien.

Deze US Airways Airbus 321 vliegtuigen hebben wifi, dus ik typ dit verhaaltje alvast aan boord.  De vlucht naar San Francisco duurt bijna zes uur, dus ik zal me nog even moeten vermaken!  Als eten bestel ik een bakje met verschillende soorten kaas en druiven en lees dan vooral heel veel.  Ik zit naast een pasgetrouwd stel dat de hele tijd slaapt, dus erg rustig.

Soms werp ik een blik uit het raam en valt het me, zoals zo vaak, op hoe leeg dit land toch nog is.  Hele gebieden met slechts een enkele boerderijen en zeer ver uit elkaar liggende kleine plaatsjes.  Het is onvoorstelbaar voor mij om daar te wonen.  Daarvoor hebben we ook veel te veel gemakken dichtbij de grote stad.

Onderweg hebben we toch goed tijd gemaakt, dus we landen op schema in San Francisco.  Ik bedenk me dat deze reis ongeveer net zolang heeft geduurd, als een vlucht naar Nederland. 

Nu is het hopen dat mijn tas ook mee is gekomen.  Sinds dat een aantal keren niet het geval is geweest, ben ik altijd erg opgelucht die groene hoop te zien verschijnen.  Ik slaak dus een zucht van verlichting als hij van de lopende band komt, maar dan neemt een man aan de overkant hem van de band. 

He?  Ik ben er vrijwel zeker van dat het mijn tas is, dus baan me snel een weg naar hem toe.  Stel je voor dat iemand anders er met mijn spullen vandoor gaat!  Net als ik hem bereik gooit hij de tas terug op de band.  Inderdaad, het is de mijne en ik haal hem er gauw vanaf!

Nu is het zoeken naar Super Shuttle, waar ik een reservering heb.  Die is gauw gevonden en ik pers me in het busje met zo'n tien anderen.  Natuurlijk worden die allemaal eerder afgezet dan ik, dus ik krijg al een mooie rondleiding door San Francisco.  Ik baal alleen wel een beetje, want ik ben moe (het is al na middernacht voor mijn gevoel) en heb trek.

Eindelijk komen we bij het Holiday Inn Fisherman's Wharf aan.  Daar check ik in en vind uit dat mijn kamer in het andere gebouw ligt.  Ik loop erheen en zie intussen dat er een Starbucks aan de overkant ligt.  Perfect voor morgenochtend! 

Tot mijn genoegen biedt het hotel room service en ik bestel een paar mini kipsandwiches.  Precies genoeg voor een snack, want een hele maaltijd kan ik ook weer niet op.  Daar moet ik nogal lang op wachten en daardoor hoef ik er niet voor te betalen.  Heel schappelijk!

Na nog even naar The Daily Show gekeken te hebben, ga ik gauw slapen, want morgen moet ik vroeg op. 

maandag, oktober 22, 2012

Zo mooi, die herfstkleuren!

Monday, Monday... Maar vanochtend blijft het om kwart over vijf stil.  Saskia was gisteravond zo doodmoe dat Rick haar voorstelde langer te slapen en hij zal haar om negen uur naar school brengen.  We slapen allemaal heerlijk en hopelijk is Saskia uitgerust genoeg om haar scheikunde proefwerk goed te maken.

Niet lang nadat Rick en Saskia zijn vertrokken, vertrek ik zelf naar de sportschool.  Het weer is onvoorstelbaar mooi.  Staalblauwe luchten en de bomen kleuren steeds meer, ik moet alleen wel goed uitkijken voor eekhoorns.  Die zijn op het moment in hun "kamikaze" fase, zoals Rick het noemt.  Ze rennen als gekken de straten over en ik heb al regelmatig hard voor moeten remmen.

Sharon wacht me al op en we beginnen aan weer een heel andere routine.  Ik vind het altijd knap hoe het nooit hetzelfde is.  Sharon vond het heel leuk om Petra en Lisa te ontmoeten.  Zij hebben dit weekend hun oogstfeest gehad bij hun tweede huis.  Wij waren uitgenodigd, maar dat was de dag dat Petra en Lisa vertrokken.  Hopelijk volgend jaar, want het lijkt me een erg leuk feest.

Na het uur personal training doe ik nog drie kwartier cardio (een extra kwartier omdat mijn boek zo spannend is).  Dan haast ik me naar huis, want ik moet gewoon naar buiten!  Cosmo gaat maar al te graag mee.  Oh, wat is het genieten, niet te beschrijven!  De felblauwe lucht met de rode, gele en oranje bomen, ik probeer het te fotograferen, maar dat is niet eenvoudig.


Voor ik het weet zijn er drie kwartier voorbij en heb ik mijn 10000 stappen op de Fitbit ruim gehaald.  Helaas heeft Cosmo wel weer last van zijn ingewanden.  Waardoor is me een raadsel, want wij voeren hem enkel zijn eigen voedsel.  Zijn achterkant is heel vies, dus voor we naar binnen gaan gaat de spuit erop.  Dat vindt Cosmo niet leuk, maar maakt alles wel weer schoon.

Met dit alles is het wel alweer ruim lunchtijd.  Het is zulk heerlijk weer dat ik besluit naar Noodles & Company te gaan.  Ik bestel een Bangkok curry met wel zeven verschillende en heel kleurrijke groentes en een soda.  Ze hebben hier de Coke Freestyle machine met alle verschillende smaken en ik neem dit keer Sprite Peach, erg lekker.  Ik eet buiten op hun terras, wat een genot op 22 oktober!

Na de nodige huishoudelijke taken pak ik ook alvast een beetje in voor morgen.  Ik hevel de dingen uit mijn rugzak over naar de nieuwe tas en merk dat die nog ruimer is dan ik dacht.  Hoe ik niet eerder op de gedachte van een rijdende tas ben gekomen is me een raadsel. 

Daarna haal ik de heks van het bankje voor ons huis en ga daar met een groot glas ijswater lekker in de zon zitten lezen.  Snickers komt gezellig bij me liggen op de heks.  Het is druk op het pleintje.  Kinderen spelen basketbal en versieren hun tuinen nog meer voor Halloween.

Lorraine komt naar buiten met Apollo, die enorm is inmiddels.  Apollo en Cosmo proberen te spelen, maar arme Lorraine laat dat niet toe, want hij is net een "je weet wel" hond geworden. Die hond weegt echter al bijna net zoveel als zij.  Duidelijk is Chuck degene, die deze hond wilde, maar hij is heel vaak op reis, dus komt de zorg ervoor op Lorraine's schouders.  Het is een lieve lobbes, maar zo'n Deense dog is echt enorm!

Saskia komt thuis en vertrekt ook meteen weer naar de mall.  Daarna neemt zij Laura mee naar school.  De ceremonie om toe te treden tot de National Honor Society is vanavond.  Bij Katja's toetreding wilde zij ons er graag bij hebben, maar Saskia is niet haar zus en wij mogen van haar zelfs niet komen.  Wel een beetje jammer, maar aan de andere kant vind ik die schoolfuncties toch altijd kwelling, want de stoelen zijn verschrikkelijk.

Op Facebook zag ik dat het terras van Alegria vanavond open is voor happy hour.  Daar heeft Rick ook wel oren naar op deze prachtige herfstdag.  We krijgen een tafeltje buiten en bestellen de "happy hour" special, de bloedsinaasappel margarita, die heel erg lekker is.

We krijgen ook een gratis mandje met tortilla chips, zoals gewoonlijk is bij Mexicaanse restaurants, met een groene en een rode salsa.  Ik bestel als eten een taco met portobello paddestoel, heel erg lekker!  Daarbij ook het trio van ceviches, wat ik heerlijk vind.  Rick heeft fajitas, die er ook goed uitzien.  Het is gewoon ook zo bijzonder om op 22 oktober buiten te eten!

Vanavond het laatste debat tussen de presidentskandidaten, Rick en Kai hebben al gestemd, Katje en mijn stemmen staan vast.  Toch kijken we nog even, want Rick wil dat graag.  Ik niet, want ik erger me teveel.  Maar ik kan het natuurlijk toch niet laten mee te luisteren.

Foto's van vandaag staan hier.