Oktober alweer!

Rick staat al heel vroeg op, want hij moet voor achten op zijn werk zijn.  Ook ik moet er bijtijds uit, want ik heb om half tien met C. en R. afgesproken bij hun hotel in Washington.  Het ziet er weer als een heerlijke dag uit, hoewel er vanmiddag een kleine kans op regen is.  Mijn mini-parapluutje gaat dus maar mee in mijn tas, waarvan Rick altijd versteld staat hoeveel erin kan (is ook zo, ik kan hem iedereen aanraden).

Gisteren heeft Saskia vegan braammuffins gebakken en die zijn zo lekker!  Ik geniet van de mijne.  Hopelijk bakt ze die nog een keer.  Er zit ook allerlei gezonds in, waaronder verschillende zaden.  Grappig is hoe de meisjes koken en bakken wel leuk vinden.  Dat hebben ze zeker niet van mij!

Omdat Rick al weg is, kan hij me natuurlijk niet naar de metro brengen.  Katja heeft gisteravond lief aangeboden daarvoor vroeg op te staan (voor haar doen dan).  Tien minuten voor ik weg moet, wek ik haar en, al voelt het voor haar als middernacht, ze staat gewillig op. 

Bij de metro nemen we afscheid, want over een paar uur rijdt Katja weer terug naar Blacksburg.  Gelukkig is het afscheid niet voor lang, want vrijdag komt ze weer naar huis en Kai ook.  Ik zie dus enorm uit naar komend weekend en het gezin weer even bijeen!

Als ik het perron oploop, schrik ik van de drukte!  De trein, die er staat, zit propvol en het perron staat ook voller dan ik het me ooit kan herinneren tijdens een gewoon spitsuur.  Even ben ik bang dat er problemen zijn, maar het blijkt gewoon een heel drukke maandag.  Gelukkig krijg ik in de tweede trein wel een zitplaats, want in een half uur staan heb ik geen zin.

De trein wordt wel propvol.  Zo erg dat bij bijna ieder station de deuren meerdere malen weer opengaan, omdat er iemand tussen of tegenaan staat.  Ik dacht ruim de tijd te hebben, maar zie die tijd gestaag minder worden.

Om kwart over negen stap ik bij Farragut West uit en moet nog naar Hotel Rouge lopen.  Op de kaart zag dat er als vlakbij uit, maar dat valt nog tegen.  Op een gegeven moment ben ik bang toch verkeerd te zijn gelopen en helpt een vriendelijke langslopende zakenman.  Het is toch nog een paar blokken verderop.

Als ik eindelijk de luifel met "ROUGE" zie, is het maar een paar minuten voor half tien.  Ik vind het altijd prettiger vroeger te zijn, maar het is niet anders.  R. en C. zitten al in de lobby te wachten.  Nadat ik nog even gauw een pit stop heb gemaakt, beginnen we aan de stadswandeling.

Ook met hen is het contact meteen ontspannen en gezellig.  Ik heb toch telkens maar weer geluk met de mensen, die mijn rondleidingen boeken.  Iedereen is weer heel verschillend, maar toch heb ik inmiddels meer dan veertig wandelingen gemaakt en nog geen enkele keer een zucht van verlichting geslaakt dat het voorbij was vanwege de deelnemers.  Dat is toch wel bijzonder.

We lopen naar de voorkant van het Witte Huis, waar het heel rustig is.  Sowieso zijn er op maandag meestal weinig toeristen.  De enkele schoolgroep of groep bejaarden, maar verder weinig en degenen, die we tegenkomen, zijn veelal buitenlanders. 

Vandaag lopen we het rondje monumenten met de klok mee, in plaats van tegen de klok in wat gewoonlijk logischer is.  Er staat bijna geen wind, dus er zijn mooie weerspiegelingen te fotograferen in het Tidal Basin en de Reflecting Pool.  In die laatste zie ik medewerkers van de National Park Service flessen vullen.  Waarschijnlijk om te kijken welke algen er een paar maanden na opening alweer in groeien.

 

Uitzicht vanaf het Jefferson Memorial

Ons laatste monument vandaag was het eerste gisteren: het Tweede Wereldoorlog Monument.  Ook hier is vrijwel niemand aanwezig.  Ik verbaas me eigenlijk over de veteranenorganisaties, want in de volle hitte van de zomer stikte het hier van de 80-plus jarige veteranen in de 35 of meer graden hitte. Nu zou het zoveel prettiger zijn voor die mensen, minder toeristen en een stuk koeler.  Het is toch niet zo dat ze met schoolvakanties te maken hebben, lijkt me.

Mijn maag rommelt en volgens mij zijn we alle drie er wel aan toe om even te gaan zitten.  C. en R. hebben verkozen om naar een van de sandwichshops te gaan in plaats van de Old Ebbitt Grill.  Dat was ook de reden van de omgekeerde rondleiding, want die liggen vooral aan de andere kant van het Witte Huis van de Old Ebbitt Grill.

In de zomer is Cosi, mijn favoriet, vaak veel te heet, want zij bakken hun "flatbread" vers in de open ovens in het restaurant.  De hitte van de ovens is teveel voor hun airco.  Nu het wat koeler is buiten is dat geen probleem meer.  We sluiten aan in de rij en bestellen.

Voor mij wordt het de kip tandoori sandwich, die heerlijk is.  R. neemt ook een sandwich, hun brood is zo vers en dun, precies mijn smaak. C. heeft een salade en ik neem me meteen voor om die een volgende keer ook te nemen, zo groot en smakelijk ziet die eruit.

Er is nog een tafeltje open en het voelt goed om te zitten.  Mijn voeten werken beduidend minder mee dan gisteren.  Het is ook echt wel veel lopen en heuvel op, heuvel af, eigenlijk mag ik nog niet klagen.  Mijn "onderdanen" maken me het in ieder geval nog mogelijk om verder te gaan.

Na echt gesmuld te hebben, het is voor mij ook geen straf om eens bij een ander restaurant dan Old Ebbitt te lunchen, zetten we onze tocht voort.  Via de achterkant van het Witte Huis lopen we Pennsylvania Avenue af. 

Voor het stadhuis wordt een persconferentie gegeven voor een aantal stadsbestuursleden.  Waar het over gaat is onduidelijk, want de microfoons zijn niet bepaald luid.  Er staan een paar cameramannen en journalisten.  Interessanter vind ik de nummerborden van de stadsbestuursleden.  Ik had er geen idee van dat die hun eigen nummerbord hadden.

Zoals gewoonlijk geef ik mijn compagnons de keuze om de langere route door Chinatown te nemen.  Zij voelen hun voeten ook en kiezen voor een directe route naar het Capitool.  Ik ben heel opgelucht, want langzamerhand protesteren mijn voeten enorm.  Niet eens zo van de plantar fasciitis, maar zo comfortabel als deze schoenen gisteren waren, nu doen ze op de gekste plekken pijn.  Laat wel zien dat de meest goed zittende schoenen na bijna dertig kilometer toch ook oncomfortabel worden.

Intussen is het vrijwel geheel bewolkt, dus maar goed dat we de monumenten vanochtend hebben gedaan.  Dan wil je toch echt een blauwe lucht op de achtergrond hebben.  Bij het Capitool ook wel, maar dat is maar een gebouw.  Het voelt ook opeens een stuk vochtiger, maar blijft gelukkig droog.

Na de Library of Congress uitgebreid bewonderd te hebben (ik zie er nog steeds spreuken, die me niet eerder opvielen), beginnen we aan het laatste stukje naar het Smithsonian metrostation.  Daar nemen we hartelijk afscheid, weer een heel leuke dag was het.  Het geluk was ook met ons, want er viel geen druppel regen en het merendeel hadden we mooie blauwe lucht.

Mijn trein komt al meteen aanrijden en dankbaar zijg ik neer op een van de banken.  Het is al spitsuur, maar nog niet zo heel erg druk.  Saskia staat al klaar in Vienna om mij op te halen.  Kaylee is mee en de twee meisjes zetten mij thuis af en gaan dan op weg om "safari" dingen te kopen.  De week voor Homecoming is er iedere dag een costuumthema en morgen gaat Saskia als leeuwin (gewone kleding met make up en oortjes en een staart).

Rick komt niet thuis voor het avondeten, want hij is uitgenodigd door een klant om naar de honkbalwedstrijd tussen de Washington Nationals en Philadelphia Phillies te gaan.  Dit is een belangrijke wedstrijd, want de National kunnen voor het eerst ooit in de geschiedenis van honkbal in Washington kampioenen in hun divisie worden.  Dat lukt inderdaad, maar omdat de Atlanta Braves verliezen, want de Nationals verliezen vanavond ook.  Leer mij sport begrijpen, niet dus!

Rick houdt niet zo van Chinees eten, dus dat bestel ik voor mezelf.  Lekkere hot and sour soup en dumplings en edamame, ik smul ervan.  Daarna gaan de voeten omhoog en lekker tv kijken.  Nu het nieuwe seizoen is begonnen is er weer genoeg vertier.

Foto's van vandaag staan hier. (hopelijk werkt deze link, anders moet ik uitvinden wat er mis is)