Dag 1 San Francisco : Napa Valley

Zoals meestal de eerste nacht in een hotelkamer heb ik niet heel erg goed geslapen.  Aan het bed lag het niet, want dat was erg lekker.  Ruim voor mijn “wake up call” van zeven uur ben ik klaarwakker.  Er is natuurlijk ook drie uur tijdsverschil wat ook mee zal werken.

In ieder geval komt het mooi uit, want ik moet om kwart over acht voor mijn excursie aanwezig zijn.  Ik maak koffie en eet de Kashi Go Lean reep, die ik gisteren in Philadelphia gekocht heb.  Een snelle douche en dan loop ik naar het andere gebouw van het hotel.  Daar vertelde de receptionist me gisteravond aan de bellman te vragen een taxi te roepen.

Het weer is koel en bewolkt, maar het is droog.  Bij het hoofdgebouw aangekomen, zie ik al een groepje van vier mensen staan wachten en de bellman, die fanatiek op een fluitje loopt te blazen.  Er is echter geen taxi in zicht, dus het is een lachwekkend gezicht.

Alleen begin ik me na vijf minuten zorgen te maken dat ik misschien te laat ga zijn!  Als die vier mensen ook een taxi nodig hebben en zij al zo lang hebben moeten wachten, zie ik het somber in.  Eindelijk verschijnt er een minivan taxi.

"Jullie kunnen wel delen", bepaalt de bellman voor het groepje.  Gelukkig vinden ze dat goed .  Het blijkt ook nog eens dat ze ook naar de Ferry Building moeten en als ik doorvraag zelfs dezelfde excursie gaan nemen. 

Een van de echtparen komt uit Nieuw Zeeland en zij zijn op reis met de zus van de vrouw en haar man, die in Londen wonen.  Ze zijn allemaal ontzettend aardig en ik vind het wel fijn om alvast wat aanspraak te hebben.   Eenmaal bij de Ferry Building zoeken we de gids van onze excursie naar Napa Valley.  We zullen vandaag vier wijngaarden gaan bezoeken.

De gids, Bob, is snel gevonden.  Hij is ook makkelijk te volgen, want hij is in knaloranje gekleed.  De San Francisco Giants spelen in de World Series en de hele stad is ervan in de ban.  Overal draagt men oranje en zelfs de cable cars zijn versierd.

Met een grotere groep dan ik gedacht had, we zijn met 36, lopen we naar de bus.  Al gauw blijken behalve Engeland en Nieuw Zeeland ook Canada en Australie vertegenwoordigd te zijn.   Iedereen is even vriendelijk.  Al ben ik de enige, die alleen is, de anderen zijn zo spraakzaam dat ik me niet verloren voel.

We beginnen met een korte rondleiding door San Francisco.  Bob vertelt interessant over de buurten waar we doorheen rijden.   Dan naderen we de Golden Gate Bridge en Bob kan niet genoeg benadrukken hoeveel geluk we hebben.  De mist van eerder vanochtend is opgetrokken en er komt zelfs wat zon door de bewolking.  De brug is dus heel goed te zien, helemaal uit de wolken.

Aan de overkant ervan stoppen we tien minuten om foto’s te maken.  Daar ben ik dankbaar voor, want bij deze brug weet je het inderdaad maar nooit.  Ik ben al een aantal keren eerder in San Francisco geweest en toen was hij meestal gehuld in mist.

 

Na allerlei mensen op de foto te hebben gezet met de brug op de achtergrond en een man een foto van mij heeft gemaakt om dat heugelijke feit te vereeuwigen, loop ik terug naar de bus.  De tocht zet zich voort door prachtig Marin County.  We zien de leuke woonboten van Sausalito en rijden langs de beroemde San Quentin gevangenis.

In San Rafael wijst Bob ons het torentje van de Franciscaanse missie daar.  Hij vertelt dat California’s wijngeschiedenis begon met de missies.  Alleen waren die wijnen nog niet te drinken.  De lekkere wijnen kwamen pas toen druiven uit Europa werden geplant.

Om bij de Napa vallei te komen, rijden we eerst door Napa’s (vriendschappelijke) rivaal de Sonoma vallei.  Ook hier wordt vrijwel alleen maar wijn gemaakt, dus de heuvels zijn helemaal bedekt met wijnranken.   Net als bij ons in Virginia staan hier ook molentjes in de velden om de lucht in beweging te houden bij een laatste nachtvorst.  Dat voorkomt dat de druivenbloesems bevriezen.

De druiven zijn voor het grootste deel net de afgelopen week geplukt, dus dat is een beetje jammer.  Aan de andere kant verkleuren de druivenbladeren op veel velden al mooi, wat veel rood en geel laat zien.  Verder heb ik nog weinig herfstkleuren ontdekt, het lijkt erop dat de meeste bomen hier de hele winter groen blijven.

Als we na zo’n anderhalf uur de Napa vallei bereiken bezoeken we de eerste wijngaard van vandaag, Franciscan.  Het is inmiddels rond half elf en mijn ontbijtreep is allang verteerd.  Er wordt geen eten aangeboden en in het winkeltje zie ik ook niet veel. 

Omdat ik niet op een compleet lege maag wijn wil proeven, koop ik maar een doosje met caramels omhuld met chocolade en zeezout.  Erg lekker, dat wel, en iets is beter dan niets.   Gauw kauw ik er een paar op en sluit me dan bij de groep wijnproevers aan.

Bij deze wijngaard krijgen we drie wijnen te proeven, een witte en twee rode.  Ik vind ze wel lekker, maar niet spectaculair en de prijzen van een fles zijn, net als bij ons in Virginia vaak, me veel te duur. 

Na nog even de kans te hebben gekregen foto’s te nemen, gaan we weer op weg.  Bob vertelt over RobertMondavi, een van de bekendste en grootste wijngaarden, wiens oprichter ook zeer belangrijk is geweest in de opkomst van Californie als wijnproducent.  Eigenlijk wilde ik de rondleiding met een bezoek aan Robert Mondavi, maar daar was vandaag niet genoeg animo voor, helaas. Bob vertelt dat Mondavi ook de sjieke Opus One  wijngaard, waar de goedkoopste fles wijn volgens hem $98 kost en het proeven per wijn maar liefst $25! 

Duidelijk rijden we daaraan voorbij en de volgende wijngaard, die wij bezoeken, is weer heel anders dan Franciscan.  V. Settui heeft niet alleen een groot proeflokaal waar we individueel kunnen besliuiten welke zes van hun vele wijnen we willen proeven, maar ook een grote delicatessenzaak.

Dit wordt mijn favoriete wijngaard van vandaag.  Hij is prachtig gelegen, we kunnen lekkere hapjes proeven, dus eindelijk iets substantieels in de maag en hun wijnen vind ik verreweg het lekkerst.  Ik proef drie witte wijnen, een rose en twee rode wijnen, waaronder hun duurste wijn, een Cabernet Sauvignon van $50 per fles.  Die is dan ook inderdaad de lekkerste rode wijn, die ik vandaag proef.

 

$49 Cabernet Sauvignon

 

Hier koop ik mijn enige Napa fles wijn, de rose, heel lekker en fris is die.  Ook hier hebben we weer tijd om te fotograferen.  Het weer is beter dan voorspeld, slechts een buitje onderweg, maar wel veel laaghangende bewoling in de heuvels. 

Deze wijngaard heeft een mooie rozentuin.  Bob vertelde dat rozen belangrijk zijn voor wijngaarden, want die “voorspellen” ziektes, aangezien zij ze eerst krijgen en daardoor de wijnranken een stuk minder.  Rozen met regendruppels erop vind ik prachtig, dus ik fotografeer erop los.

Opvallend is dat overal ook olijfbomen staan.  De olijven zitten er nog aan en zijn nog niet rijp.  Ik ben benieuwd, wanneer die oogst is.  Bij V.Settui is ook veel van hun zelf geproduceerde olijfolie te koop.

Aan mijn medereizigers merk ik dat ze steeds stiller worden.  Voor in de bus liggen allemaal gratis koude waterflesjes en bij iedere wijngaard neem ik er een mee en drink die op.  Dat is de manier om de wijn niet de overhand te laten nemen en met het gebrek aan eten gebeurt dat natuurlijk gauw. Ik voel dan ook gelukkig nog niets ervan, maar anderen duidelijk wel.

De derde wijngaard is van iemand, die ook in Europa grote bekendheid heeft, namelijk Mario Andretti, de autocoureur.  Toen hij ophield met racen wilde hij toch iets te doen hebben en begon deze wijngaard.   De gebouwen doen je denken in Toscane te zijn.  Volgens Bob komt Mario zelf ook regelmatig nog zijn gasten begroeten, maar helaas bij ons niet.

Bij deze wijngaard zal ook lunch geserveerd worden.  Ik verwacht helemaal dat dat voor het wijnproeven gaat gebeuren, maar niets is minder waar.  Dat is toch wel een punt van kritiek over deze excursie voor mij, waar ik hen ook over zal schrijven. 

Van iedere wijn, die geproefd wordt, krijg je een “ounce”.  Wat dat precies in Europese maten is, weet ik niet, maar het zijn zeker drie flinke slokken.  Tel uit je winst: 3 wijnen bij de eerste wijngaard, 6 bij de tweede en vier bij de derde.  Voor de lunch heb je dus al 13 ounces op, oftewel ongeveer 3 glazen wijn! 

Bij Mario Andretti’s wijngaard proeven we weer als groep.  We krijgen eerst een pinot grigio, erg lekker!  Dan kunnen we vergelijken tussen een heel jonge (1 jaar in het vat) en al oudere (van 2009) San Giovese, inderdaad een duidelijk verschil.  Ik vind geen van beiden lekker, dus giet na een slokje de rest in een gat in de grond, zoals ons is geinstrueerd.  Meestal gaat dan in de daarvoor bestemde bak, dus ik ben wel benieuwd of daar onder de grond ergens een vat staat en wat er met die wijn gebeurt, ha ha!  Als laatste krijgen we een lekkere merlot, maar alweer vind ik de fles veel te duur.  Ik houd het bij mijn rose, toch altijd al mijn favoriete wijn. 

Nu is het dan eindelijk tijd voor de lunch!   Dat blijkt een uitgebreide broodtafel met verschillende soorten broodjes, vleeswaren, kaas en salades te zijn.   Ik ga eerst bij een zeer omvangrijk  Amerikaans stel en hun even omvangrijke dochter aan tafel zitten, naast de dochter.  Ma bijt me toe dat de dochter tussen haar ouders in wil zitten, al sust de dochter dat.  Vervolgens maken ze er een sport van om mij te negeren.  Hun borden zijn tot de nok toe gevuld, tekort zullen ze niet komen.

Inwendig ben ik ziedend, want het is duidelijk dat anderen hen al de hele tijd mijden en ik dacht eens aardig te zijn. Aan een andere tafel zie ik iedereen gezellig converseren, dus ik besluit te verkassen.  Als zij zo onbeleefd willen zijn, ga ik verder mijn best niet doen.

Het blijkt een goed besluit te zijn, want bij toeval kom ik weer bij mijn taxi”vrienden” van vanochtend te zitten.  Ook zit er een jong Australisch paar en de conversatie verloopt vlot.  Zo vlot dat Bob ons moet komen halen, want de bus vertrekt.

De laatste wijngaard, die we bezoeken, heet Rutherford Ranch.  Hier mogen we plaatsnemen in heerlijke banken.  Bob vertelt dat hier vorige week een van zijn klanten in slaap viel.  Ik kan het geloven!  Na al die wijn en dan zo’n comfortabele zetel!

Ook hier krijgen we drie wijnen te proeven (trouwens, de kosten van de wijnproeverijen zitten niet bij de excursie inbegrepen, ter informatie van eventueel geinteresseerde lezers, het kost $10 per proeverij, die je terugkrijgt als je hun wijn koopt).  Het valt me al de hele dag op dat de nadruk op rode wijnen ligt.  Dat is in Virginia ook zo en voor mij moet een rode wijn heel zacht zijn om hem lekker te vinden.  Merlot, Pinot Noir of Syrah zijn meestal goed.

Als er teveel tannijnen in zitten, vind ik het niet lekker.  Bij deze laatste wijngaard proeven we een cabernet sauvignon gemaakt van druiven van vijftig jaar oude ranken.  De wijn heeft een ietwat gerookte smaak en ik vind hem wel grappig smaken. 

Intussen is het prachtig weer en de zon schijnt de bus binnen op de terugweg.  Ik ben een van de weinigen, die niet met de ogen dicht ligt.  Ik voel me ook beslist niet aangeschoten, kennelijk heb ik genoeg water  gedronken en mijn maag gevuld gehouden.

We zijn wat vroeg voor de pont terug naar San Francisco, dus Bob rijdt ons nog langs het Civic Center in Marin.  Dat is door de beroemde architect Frank Lloyd Wright ontworpen.  Ik ben nogal een fan van die architect, dus vind het super dit gebouw te zien!

Terug naar San Francisco nemen we dus een van de vele ponten, die de baai oversteken.  Bob vertelt dat die tussen het halve uur en drie kwartier zal duren.  Wij krijgen een snelle, die de oversteek in een half uur maakt.  Ik blijf buiten staan, want geniet van het uitzicht op Alcatraz en de Golden Gate Bridge.  Het is zo winderig dat ik me vast moet houden, maar ik geniet van iedere seconde.

Om kwart voor vijf zijn we terug bij de Ferry Building.  Bob vertelde dat de wandeling naar Pier 39 zo’n twintig a vijfentwintig minuten zal duren.  Ik heb nog ruimschoots de tijd voor mijn afspraak voor het avondeten, dus besluit terug naar mijn hotel te lopen.

Er is meer dan genoeg te zien onderweg en het duurt inderdaad een minuut of twintig voor ik bij Pier 39 ben.  Ik besluit ook gauw even een blik op de zeeleeuwen, die daar liggen, te werpen.  Dat is altijd zo leuk dat ik mezelf moet dwingen verder te lopen.

Fisherman’s Wharf, waar mijn hotel dichtbij ligt, is nog een minuut of vijf lopen verderop.  Hier is het nog toeristischer geworden dan ik me uit 2005 herinner!  Toch is het altijd leuk, de bedrijvigheid.

Mijn borstel, die ik al jaren heb, is in mijn tas gebroken en daardoor kan ik mijn haar niet meer goed in model brengen ermee.  Ik stap de Walgreens naast het hotel binnen en koop een nieuwe, al kan ik de juiste niet vinden. 

Zo doende is de tijd toch erg snel gegaan.  Ik verkleed me uit mijn plunje in een jurk met leggings en ga weer op zoek naar een taxi.  Het valt me op dat er daarvan niet heel veel zijn in deze stad.  Gelukkig stopt er een  een minuut of vijf later en ik laat me weer naar de Ferry Building rijden. 

Voor ik naar San Francisco vertrok, zag ik op de Facebook muur van mijn zwager David dat hij ook hierheen kwam.  Ik vroeg hem voor hoe lang en dat bleek tot donderdag te zijn.  Hij stelde meteen voor om gisteravond en vanavond samen te gaan eten.  Gisteravond werd te laat, maar vanavond ontmoet ik hem en een bevriend stel bij The Slanted Door.

David en ik komen er tegelijk aan.  Het is wel bijzonder om hem hier aan de andere kant van het land te ontmoeten, want hij reist zoveel dat hij meestal weg is, als ik mijn zus en haar kinderen in Newburyport bezoek.  Het is dan ook erg leuk hem weer te zien, want we kunnen het allemaal heel goed met elkaar vinden. 

Ook Davids vrienden, Marianne en Dan, zijn bijzonder vriendelijk.  Het wordt erg gezellig.  We delen een paar voorafjes, vooral de Vietnamese spring rolls zijn heerlijk.  Daarna bestellen we vier gerechten, die we tussen ons vieren delen.  Er is een gerecht met garnalen, een met crab en een met kip en een groentegerecht.  Alles smaakt even lekker. 

De anderen bestellen ook nog twee desserts, een lemon meringue mini pie en een witte chocolade mousse.  Allemaal om je vingers bij af te likken, alleen heb ik maar plek voor een paar kleine hapjes.

Dan is het tijd om afscheid te nemen.  David gaat op zoek naar een taxi naar het vliegveld en Marianne en David brengen mij naar mijn hotel.  Moe van de drukke dag maak ik me meteen klaar voor bed, want morgen wil ik er weer bijtijds uit.

Foto's van vandaag staan hier.