Maandagochtend is het toch altijd weer moeilijk om om kwart over vijf wakker te worden door Saskia's wekker, hoe mooi de vogeltjes daarvan ook kwelen. Ook Rick moet er vanochtend vroeg uit. Ik blijf liggen, maar hoor ieder geluid en kan de slaap niet weer vatten.
Vroeger dan gewoonlijk sta ik dus maar op. Het is alweer vrij warm als ik met Cosmo naar buiten stap. Alleen wordt er wel regen voorspeld, al is het nu nog droog. Ik zend een schietgebedje dat het vanmiddag niet te erg zal worden, want een rondleiding met harde regen en onweer zou natuurlijk zonde zijn.
Eerst ga ik naar de sportschool voor mijn uur personal training. Het advies van Matthew, de masseur, was om mijn spieren niet aan te zware gewichten te onderwerpen, want daar zouden sommigen van mijn problemen weleens van kunnen komen.
Sharon zegt zelf ook haar twijfels te hebben over de zware gewichten, omdat zij ook meer spier- en peespijnen heeft. Ze past mijn routine aan en je zou denken dat lichtere gewichten dus minder inspanning zouden zijn. Nee, dus! Sharon gebruikt het TRX systeem, waarmee je voornamelijk je eigen lichaamsgewicht gebruikt en het is niet makkelijk!
Omdat ik vanmiddag een heel stuk ga lopen, laat ik de cardio vanochtend actherwege. Het is ook weleens heel fijn om al vroeg klaar te zijn met sporten. Intussen regent het helaas wel, dus ik zie het somber in voor de rondleiding.
Vanochtend kreeg ik van Claudia het ok om mijn van op haar oprit te parkeren, dus ik hoef alleen maar over te steken naar het metrostation. Het regent intussen gestaag, dus ik ben blij met mijn regenjas en gezellige nieuwe paraplu met bloemen.
Zo in het midden van de dag weet je maar nooit wanneer er een trein komt, dus ik heb een goede slag om de arm genomen qua tijd. Zul je altijd zien dat de trein al klaar staat en vrijwel onmiddellijk vertrekt. Het gevolg is dat ik ver voor enen bij McPherson Square uitstap, terwijl de afspraak voor half twee is.
Gelukkig is dit metrostation overdekt, want het regent flink. Wordfeud en het kleurrijke publiek wat langskomt maken dat de tijd snel gaat. Ik krijg nog een sms-je van M. dat ze een paar minuten verlaat zijn, maar geen probleem.
Niet veel later hoor ik iemand "Petra!" roepen en maak ik kennis met M., zijn ouders, broer en vriendin. Schuilend voor de regen vertel ik eerst nog onder het afdak van het metrostation over de interessante ontstaansgeschiedenis van "mijn" stad. Washington is echt uniek en ik probeer dat altijd over te brengen, hopend dat het voortgezegd zal worden.
Gelukkig blijft het bij wat gestage regen en zijn de beloofde "downpours" met onweer niet van de partij. We lopen naar het Witte Huis waar Concepcion bij haar meer dan dertig jaar oude protest staat. Zij vertelt M's ouders van alles, maar zonder tanden en met een Spaans accent is ze bijna niet te verstaan. Ik vind het altijd heel wat om zo je leven aan een overtuiging te geven.
In de jaren tachtig, toen wij hier kwamen wonen, waren ze veel actiever. Ik herinner me hun enorme "Repent or Burn!" borden nog, die vond ik eigenlijk altijd wel een beetje eng. Nu is het meer een toeristenattractie dan een serieus protest, hoewel Concepcion het duidelijk nog wel heel serieus neemt.
We lopen verder naar de achterkant van het Witte Huis en daarna steken we over naar wat ik voor het gemak het monumentenpark noem. Ik doe de rondleiding grotendeels in het Engels, omdat I., M.'s vriendin uit Guatemala komt en natuurlijk geen Nederlands spreekt. Grappig genoeg moet ik af en toe naar het juiste woord zoeken, omdat ik zo gewend ben alles in het Nederlands te doen!
De herfstkleuren beginnen in Washington ook te komen, maar het zal nog tot november duren voor ze op hun hoogtepunt zijn. Rond het Tidal Basin zijn de kersenboompjes zelfs nog vrijwel helemaal groen.
Gelukkig houdt het na een half uurtje op met regenen en wordt het zelfs warm genoeg om in korte mouwen rond te lopen. I. is de zoveelste persoon, die erg geinteresseerd is in Martin Luther King Jr. , dus zij vindt het super te zien waar hij zijn "I have a Dream" speech hield voor het Lincoln Memorial.
Bij het Martin Luther King Memorial zelf loopt een grappige park ranger rond. Zij beweert een prima fotografe te zijn en we gaan met zijn allen op de foto voor het beeld van de Burgerrechten leider. Hij staat met zijn armen over elkaar, dus dat doen wij op aanraden van de park ranger ook. Ik ben wel benieuwd naar de foto (M., als je meeleest, kun je hem mij toesturen?).
We lopen rond het Tidal Basin en dan langs het Bureau of Engraving and Printing, waar de dollars worden gedrukt, naar het Smithsonian metrostation. Daar nemen we afscheid. Het was weer een heel gezellige middag met erg leuke mensen. Dat moment van afscheid vind ik eigenlijk iedere keer het moeilijkst.
Mijn trein komt al gauw, dus ik ga gauw het perron op en krijg gelukkig ook nog een zitplaats in de trein. Ik ben zo blij dat de regen maar kort duurde. Het weerbericht was veel slechter dan de werkelijkheid en zo mag ik het zien. Terug in Vienna is het wel opeens een stuk koeler en ziet de lucht er erg dreigend uit.
Toen ik in Washington rondliep, sms-te Saskia met de vraag hoe ze nu naar haar werk moest gaan. De van stond natuurlijk bij Claudia, want ik wist niet dat Saskia moest werken. Gelukkig kon een vriend haar wegbrengen, dus zij is al weg als ik thuiskom. Cosmo en Flapjack zijn mijn welkomstteam bij de deur.
Dat is niet omdat zij mij zo hebben gemist, maar omdat ze honger hebben. Als ik Cosmo's bak gevuld heb, haal ik de ijspakken uit de vrieskast en doe ze op mijn voeten. Ze doen veel pijn, verdorie! De kunst is dat maar te negeren, want ik heb nog heel wat lopen voor de boeg de komende paar weken!
Rick komt wat laat thuis uit zijn werk en we maken het makkelijk en bestellen Pizza Hut pizza. Hun dunne korst met veel groentes is lekker en gezond. Daarna gaan de voeten omhoog en lekker The Voice kijken.
Foto's van vandaag staan hier.
7 reacties:
Tja, die voeten. Het heeft bij mij echt vele maanden geduurd voor het helemaal over was. Prachtige foto's weer. Washington ziet er zelfs in de regen mooi uit!
Vreemd is dat hè, als ik naar de tandarts moet lijkt het ook wel of ik altijd alle stoplichten mee heb en als gevolg daarvan veel te vroeg voor de afspraak kom.
Wat een pech dat je zo'n last van je voeten houdt.
Groetjes,
Anja L.
Vervelend voor je dat je zo'n last van je voeten hebt, moet je er de dokter niet nog een keer naar laten kijken?
Jullie hebben nu ongeveer dezelfde temperaturen; er zijn niet veel maanden in het jaar dat dat het geval is; april en september ?
Lekker dat Saskia het zo naar haar zin heeft met haar baantje , gaat ze ergens voor sparen?
Gelukkig is je rondleiding niet in het water gevallen. Grappig hoe snel je went aan het vertellen van je verhaal in het Nederlands, dat je ineens moet zoeken naar woorden als je het eens in het Engels doet.
Wat balen dat je zo'n last van je voeten had na de rondleiding. Hopelijk gaat dat snel weer over. Het zou toch zonde zijn als je geen rondleidingen meer zou kunnen doen, want zoals ik het lees heb je er erg veel plezier in.
Wat een lekkere dag weer. Goed eerst sporten en dan in de middag lekker een ronde langs de monumenten. Leuk om een keer een halve rondleiding te doen. En grappig in het Engels en dan je woorden moeten zoeken.
Flink mazzel gehad met weer. Zo Saskia alweer werken. Daarover wanneer zou zij een eigen auto moeten hebben.Zijn daar speciale regels vanuit USA voor of moet ze eerst flink sparen?
Gun je voeten rust als het kan maar je hebt drukke dagen waar je alles uit wilt halen.
Wens je fijne dagen met Petra en leg haar nu in de watten zoals zij bij jouw heeft gedaan. En doe haar de groeten van me.
Liefs Naomi
Ik vind het zo heerlijk Amerikaans klinken dat Saskia de van nodig had voor haar baantje.
Wat vervelend dat je zo'n last van je voeten houdt, heb je er ook last van na het lopen op een loopband of andere sport?
@Danielle - De Dansko klompen helpen gelukkig wel, misschien dat ik die morgen maar aantrek.
@Anja - Natuurlijk geef ik ze ook weinig rust. Maar nu met de goede schoenen hoop ik dat het toch gauw minder gaat worden.
@Tineke - Het is allemaal pezen en spieren, dus niet veel dat een dokter daaraan kan doen, behalve rust toeschrijven en dat kan nu even niet. Saskia hoopt binnen niet al te lange tijd een auto te krijgen (we hebben nog niets concreets besproken, hoor, maar ik kan ook niet telkens zonder zitten) en kan dan haar geld goed gebruiken voor benzine.
@Petra - Ja, heel vreemd hoe ik mijn verhaaltje in het Nederlands in mijn hoofd heb zitten. Ik hoop inderdaad zeker niet dat deze voetproblemen ertoe zullen leiden dat ik geen rondleidingen meer kan geven!
@Naomi - Eigenlijk is die halve rondleiding veel beter, want natuurlijk een stuk minder vermoeiend. De kamer van Petra en Lisa is helemaal klaar voor ze!
@Jolanda - Ja, helaas is het een beetje een gevaarlijke wandeling of fietstocht naar die Michaels. Qua afstand zou het wel kunnen, maar de auto's, die van de snelweg komen, letten niet op voetgangers of fietsers. Ik heb geen last van mijn voeten op de crosstrainers, maar wel op de loopband.
Een reactie posten