Een rondleiding en logees uit Nederland

Al vroeg gaat de wekker voor Rick en mij.  We hebben dus besloten samen naar Washington te rijden.  We hopen daarmee de files te vermijden.  Na een snel ontbijt vertrekken we om tien over acht.  Mijn afspraak is om kwart voor tien, dus we hopen ruim de tijd te hebben.

Ondanks dat alleen auto's met meer dan twee mensen op de I-66 mogen, komen we natuurlijk uitgerekend vandaag wel vast te staan.  Een paar mijl later blijkt dat door een kapotte politiebus in de linkerbaan te komen.  Het verkeer wordt daarna gelukkig beter, maar ik bijt nagels, want de tijd tikt snel voorbij.

Na Rick bij zijn kantoor af te hebben gezet, rijd ik gauw naar het Ronald Reagan gebouw.  De garage hier heeft vrijwel altijd plaats.  Ik moet me legitimeren en de achterklep wordt geopend en de van op explosieven getest.  Dan mag ik naar binnen. 

Intussen is het tien voor half tien en ik zie geen open parkeerplekken.  Een niveau lager is er een valet gedeelte.  Open plekken en dat niet alleen, maar ze zijn ook lekker ruim.  Ik vraag aan de valet persoon hoeveel het kost en het blijkt gratis (alleen fooi).  Ik maak er gretig gebruik van.

Na nog snel een wc gezocht te hebben en gelukkig ook gevonden, haast ik me naar de metro.  Die zit in hetzelfde gebouw als de parkeergarage, dus heel handig.  Ik hoef ook maar een halte en om tien over half tien, vijf minuten voor de afspraak, stap ik bij McPherson Square weer uit.

Daar wachten W. en J. me al op.  We maken kennis en gaan dan op pad.  Het is weer een prachtige dag.  We beginnen met jassen aan, maar het warmt al gauw genoeg op om ze uit te doen.  Het is een stuk drukker overal dan maandag, valt me op.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument loopt (of althans rijdt, want de meesten zitten in rolstoelen) een hele groep veteranen.  Ook bij de andere monumenten lopen een aantal veteranen rond.  Het valt me iedere keer weer op hoe belangrijk ze zijn voor deze mensen.  Bij het Koreaanse monument staat een veteraan uitgebreid over zijn ervaringen daar te vertellen.

De wandeling rond het Tidal Basin is ook heel mooi.  Er staat nauwelijks wind, dus de weerspiegelingen in het water overal zijn prachtig.  Bij het Smithsonian metrostation neem ik weer afscheid.  W. en J. hadden eigenlijk de hele dag rondleiding gewild, maar die kon ik niet doen.  Ze zijn heel blij dat ik vanochtend toch beschikbaar was voor de monumenten alleen.

Na afscheid van hen genomen te hebben, beraad ik me waar ik wil gaan lunchen.  Ik heb nog zo'n anderhalf uur voor Petra en Lisa aankomen.  Het American Indian Museum is maar twee metrostops verderop en Mitsitam is mijn favoriete lunchplek in dit gedeelte van de stad.  De beslissing is onmiddellijk gemaakt.

Ook bij Mitsitam is het flink druk.  Ik bestel een kop soep, linzen en een gele bietensalade.  Allemaal zijn het heel kleine porties, dus precies genoeg voor lunch.  Alleen ben ik nooit zo dol geweest op bieten, maar dacht dat gele bieten anders zouden smaken. Niet dus, niet mijn favorieten, nog steeds, hoe erg ik ook probeer.

Dan is het tijd om de auto weer op te halen en naar Union Station te rijden.  Daar is het een chaos met tourbussen, taxi's en mensen, die ophalen.  Ik ben te vroeg, dus rijd een paar rondjes.  Na het derde rondje lukt het me een parkeerplaats te vinden.  Niet veel later zie ik Petra en Lisa zoekend rondkijken. 

Het is zo fijn ze weer te zien!  Na grote knuffels laden we de koffers in en gaan op weg naar Quantico.  Dat is ongeveer een uur rijden en gelukkig zit het verkeer mee.  We gaan Mary-Ann bezoeken, die met haar gezin in Marine Corps Base Quantico woont, waar haar man studeert.

Mary-Ann kennen Petra en ik al jaren via weblogs e.d..  Petra heeft haar al eens in persoon ontmoet, maar ik nog nooit.  De weg naar hun huis is prachtig.  Het ligt op een heuvel en ook hier beginnen de herfstkleuren mooi te worden.

Het huis van Mary-Ann is makkelijk te herkennen, want ze hebben de Nederlandse vlag uit.  Mary-Ann komt al naar buiten en het is net alsof we elkaar al jaren kennen.  Ze laat ons hun zeer ruime huis zien, wat ik bijzonder vind, want toen ik Rick leerde kennen woonde Lisa, zijn zus, ook op een basis en dat was een miniem onderkomen.

Na de tour gaan we buiten op het deck zitten en drinken koffie en thee.  Mary-Ann heeft ook overheerlijke muffins gemaakt.  Het gesprek verloopt zo makkelijk, alsof we al tijden vriendinnen zijn.  Voor we het weten is het na vijven en tijd voor ons om naar huis te gaan.  Hopelijk gaat het lukken om Mary-Ann vaker te zien, nu ze zo relatief dichtbij woont.

Daar krijg ik een hele lading aan lekkernijen van Petra!  Lekkere mosterdsoep, een stapel tijdschriften en Sinterklaaslekkernijen zijn een paar daarvan.  Voor Petra en Lisa heb ik beneden tijdschriften en voor de grap Halloween sokken liggen. 

Nu is het wachten tot Rick thuiskomt.  Hij is verlaat, want hij moet op zijn manager wachten, die hem naar huis zal brengen.  Intussen reserveer ik een tafeltje bij Seasons 52.

Zodra Rick thuis is, springen we in de auto.  Een heel lekker etentje bij Seasons 52 volgt.  We konden om te beginnen al niet kiezen uit al het lekkers op het menu, dus het duurt even voor we de bestelling maken.  Ik kies uiteindelijk de mozzarella en tomaatsalade als voorafje en de relleno peper gevuld met kip als hoofdgerecht (staat op het voorgerecht menu). 

Zoals altijd is al het eten superlekker! We zijn het erover eens dat we hier wel vier of vijf dagen zouden kunnen eten zonder hetzelfde te bestellen.  Na afloop komen de kleine nagerechtjes langs en ook daarvan bestellen we er ieder een.  Helemaal voldaan verlaten we niet veel later het restaurant.

Thuis kijken we nog even tv en dan is het bedtijd.  Er staat van alles op het programma de komende dagen.  Ik hoop dat we overal tijd voor gaan hebben!

Foto's van vandaag staan hier.