Dag 2 San Francisco: Hop on Hop off

Vanochtend ben ik niet zo heel vroeg wakker als gisteren, maar het lukt me om half acht op te staan.  Oorspronkelijk had ik voor vanochtend een half uur in de fitnessruimte van het hotel in gedachten.  Alleen logeer ik nu niet in het hoofdgebouw en het miezert buiten.  Zin om in mijn sportplunje naar het andere gebouw te gaan heb ik niet.

Dan maar Max Capacity to the rescue, ik doe een van de basisroutines en daarbij komen alle spieren aan bod.  Het is maar een kwartier, maar ik heb wat gedaan en ben van plan vandaag veel te gaan lopen.   Net als ik klaar ben gaat mijn mobieltje.

Het is onze buurman Chuck, die mijn Facebook status zag, en zelf ook in San Francisco is.  Hij vraagt of Rick er ook is en ik leg hem uit dat dit mijn verjaarscadeautje nog is.  Chuck vertrekt vanavond met de “red eye” (nachtvlucht) terug naar Washington.  We kletsen even en dan moet Chuck aan het werk.  Hij is een advocaat voor de Federale regering en reist daarvoor het hele land door.

Op Trip Advisor heb ik gezien dat Hollywood Cafe op nummer een staat van de restaurants in San Francisco.  Dit cafe blijkt letterlijk achter mijn hotel te liggen, dus ik ga eens kijken of die populariteit terecht is.  Ik moet mijn naam op een lijstje schrijven en er zijn zes namen voor mij.

Toch duurt het maar een minuut of vijf voor ik buiten (onder de verwarmingslamp, want het miezert en is koel) een tafeltje krijg.  Ik bestel hun eiwitomelet met groentes en de bak met fruit erbij.  Nu weet ik meteen waarom ze nummer een zijn!  Die bak fruit is letterlijk een bak met wel zeven vruchten erin, zo ontzettend lekker!

 

Tijdens het eten bedenk ik me dat Chucks nachtvlucht waarschijnlijk pas vanavond laat vertrekt.  Ik sms hem en vraag of hij zin heeft met mij te eten bij het restaurant, waar ik heb gereserveerd.  Hij antwoordt meteen dat hem dat erg leuk lijkt.  Niemand wil tenslotte alleen eten en wij kunnen het altijd goed met Chuck en Lorraine vinden.  Ik bel het restaurant en natuurlijk is het geen probleem om een persoon toe te voegen.  Grappig, zo eet ik geen van beide avonden alleen.

Met volle maag loop ik terug naar het hotel en haal mijn fototoestel op.  Het miezert nog steeds, maar ziet er al wat lichter uit.  Ik loop naar Big Bus Tours en koop een kaartje voor hun hop on hop off dubbeldekkerbus.  De eerstvolgende is met een live gids, dus dat komt mooi uit (de bussen wisselen af, live gids of een bandje in zeven talen).  Ik moet een kwartiertje wachten en dan vertrekken we.

Inmiddels is het droog, dus ik ga bovenin zitten.  Chris, onze gids, vertelt honderduit.  Ik leer echt enorm veel van wat we zien en ben blij eerst met de live gids begonnen te zijn.  Later vandaag krijg ik misschien een bandje en wie weet hoe saai dat is. 

Vanochtend besluit ik de hele route mee te rijden.  Dat betekent dat we ook weer over de Golden Gate Bridge gaan.  Het weer is inmiddels een heel stuk verbeterd, het is zelfs zonniger dan gisteren.  Chris waarschuwt al dat het zeer winderig gaat zijn, als we de brug overgaan, en daarmee heeft hij niet overdreven.  Het is ook flink koud en ik ben blij met mijn winddichte jack, al had ik ook graag handschoenen gehad.

De terugweg is zo mogelijk nog erger!  In de stad is het echter helemaal helder, opeens geen wolkje meer aan de lucht.  Dat maakt de temperatuur ook een stuk aangenamer!  Na zo’n tweeeneenhalf uur komen we bij Pier39 aan, wat de laatste stop is.  Hier stap ik dus uit, want het is inmiddels ook lunchtijd.

Voor ik ga eten, loop ik nog even naar de zeeleeuwen.  Ik vind hen toch eigenlijk wel de grootste attractie hier!  Er staan ook weer veel mensen te kijken.  Op een informatiebord zie ik dat de zeeleeuwen hier pas na de aardbeving van 1989 kwamen.  Rick en ik hebben ze dus de eerste keer dat we hier in 1988 waren waarschijnlijk niet gezien.

Een filmpje van de zeeleeuwen (wel op groot scherm kijken, ik besef me dat ik wat ver weg stond):

 

Met een rommelende maag loop ik door naar Fisherman’sWharf.  Hier bestel ik bij een van de standjes een crabsalade sandwich op het typische San Francisco sourdough brood.  Dat brood is enorm, dus ik haal de helft ervanaf.  Het smaakt me in gezelschap van de meeuwen prima!  Helaas voor hen staat er een bordje om ze niet te voeden.  Anderen doen dat toch, maar ik vind dat geen goed idee.

De volgende bus staat net klaar om te vertrekken, als ik weer bij Big Bus aankom.  Ik krijg een koptelefoontje aangereikt, want deze bus heeft inderdaad een bandje.  Dat wil ik eigenlijk ook wel meemaken, want dit bedrijf hebben we ook in Washington.  Het bandje is inderdaad beduidend saaier, dan een live gids, maar ik kan me voorstellen dat buitenlanders, die niet zo goed Engels spreken, er de voorkeur aan geven.

Dit keer neem ik de bus tot stop nummer 9, AlamoSquare.  Vanochtend heb ik een hele wandelroute voor mezelf gepland, die begint bij de Painted Ladies.  Dit zijn de beroemde Victoriaanse huizen, geschilderd in allerlei kleuren en met de skyline van de stad op de achtergrond.

 

Al ben ik al een aantal keer in San Francisco geweest, deze huizen heb ik nog nooit gezien.  In het echt zijn ze net zo mooi als op de foto’s.  Ik ben zo blij met de felblauwe lucht!  Nu kan ik naar hartelust fotograferen.  Ik ben niet de enige en er wordt zelfs professioneel gefilmd.

Als ik de foto’s heb gemaakt, die ik wilde (hopelijk zijn ze gelukt), loop ik de heuvel af naar City Hall.  Dit gebouw is prachtig van buiten, maar Chris, de gids, raadde aan het ook van binnen te bekijken.  Na een korte veiligheidscontrole stap ik binnen.

 Inderdaad zeer de moeite waard!  Heel anders weer dan andere officiele gebouwen, met veel beeldhouwwerk.   Er komt ook net een bruidspaar de trap af.  Dit is ook waar Marilyn Monroe en Joe DiMaggio trouwden in 1954.

Mijn volgende “attractie” is Chinatown en om daar te komen moet ik door “Little Saigon”.  Dat kinkt onschuldig  genoeg, maar ik voel me niet op mijn gemak.  Met de bus kwamen we door een louche buurt, de Tenderloin, en er werd met klem afgeraden hier met fototoestellen te gaan lopen.  Dit Little Saigon ligt aan de rand van die buurt.

Opgelucht zie ik dan ook opeens de dure winkels rond UnionSquare opdoemen.  Opeens is het ook een stuk drukker.  Pfff!  Het was natuurlijk klaarlichte dag, maar wat ik vanuit de bus van Tenderloin zag stemde me niet blij!

Bij een Starbucks maak ik even een pit stop en loop dan onder de boog, een gift van Taiwan, Chinatown in.  Daar waan ik me meteen in een andere wereld, hoewel het minder exotisch overkomt, dan die in New York.  Het is wel heel kleurrijk met overal Chinese lantaarns boven de straten gehangen.   Het is natuurlijk wel een stuk exotischer dan de Chinatown in Washington, waar bijna geen Chinees meer te vinden is, al is de Chinese boog daar de grootste ter wereld.

Na een aantal blokken bevind ik me opeens tussen de Italianen.  Eigenlijk grappig dat dat in New York ook zo is.  Alleen heet “Little Italy” hier “North Beach”.  Vroeger, voor dit gedeelte van de stad gedempt werd, was het ook inderdaad een strand hier.

Er zijn allerlei Italiaanse restaurants en ik loop ook langs de Stinking Rose.  Van dit restaurant heb ik vaker gehoord, alle gerechten, die er geserveerd worden, inclusief het ijs, zijn met knoflook bereid.  Eigenlijk wil ik er wel wat bestellen, maar ik heb geen trek en de prijzen zijn vrij hoog.  Een volgende keer dan maar.

Mijn wandeling gaat vlot, ik had gedacht er langer over te doen.  Op mijn kaartje zie ik dat ik “slecht” een paar blokken zal moeten lopen op Lombard Street om bij de CoitTower te komen.  Met dit mooie weer moet daarvandaan een prachtig uitzicht zijn over de stad.

Deze toren stond niet in mijn oorspronkelijke planning, maar het is nog vrij vroeg, dus ik besluit erheen te lopen.  San Francisco staat bekend om zijn steile heuvels en deze Telegraph Hill is er een van!  Mijn hemel, ik ben thuis best wat gewend, maar hijgend en puffend kom ik boven! 

Nu nog het pad naar boven naar de toren lopen.  Inmiddels is mijn regenjas allang uit en wilde ik dat ik een luchtiger topje aanhad.  Ik koop een kaartje voor de toren ($7) en ben dan blij te zien dat er een lift naar boven gaat.  Het uitzicht is alle moeite echter dubbel en dwars waard.  Nu zie ik ook dat ik toch een flink stuk gewandeld heb, want Chinatown is popperig klein in de verte.

Eenmaal weer beneden loop ik de heuvel weer af wat ook nog een inspanning is.  Op de volgende heuvel van Lombard Street ligt de “crookedest street in the world”, het kronkeligste straatje ter wereld.  Dit is de laatste bezienswaardigheid, die ik nog wil bezoeken, dus ik loop alweer een steile heuvel op.  Geen wonder dat men hier auto haaks op de weg moet parkeren.  Remmen houden het niet.

Helaas is het licht niet optimaal voor het kronkelstraatje, maar ik neem toch de nodige foto’s.  Dan begin ik aan mijn afdaling naar Fisherman’s Wharf en Pier 39.  Ik heb nog iets meer dan een uur voor ik met Chuck afgesproken heb.   

Dat besteed ik aan souvenirs shoppen.  Ik heb tijdens mijn wandeling door de stad helaas geen leuke winkels gezien om iets voor Rick en Saskia te kopen, dus ik hoop hier iets te vinden.  Ook hier is het vooral de geijkte souvenirs waar zij niets aan hebben, dus het is even zoeken. 

Intussen vind ik wel een bedel van de Golden Gate Bridge voor mijn Pandora armband als aandenken aan dit reisje.  Eindelijk zie ik de San Francisco Spice andTea Exchange.  Daar koop ik de heetste specerijen, die ze hebben, voor Rick.  Hij houdt van heel heet en het zout met de Ghost peper erin voldoet zeker. Voor Saskia koop ik een paar lekker ruikende zakjes kruidenthee.  Zij is helemaal gek van allerlei verschillende soorten thee.

Bij Harry Mason vergaap ik me aan de leuke originele oorbellen.  De verkoopster weet precies wat mij goed staat en ik koop een paar heel stijlvolle hangers.  Het andere gaat op mijn Kerstlijstje. 

Na nog even bij de zeeleeuwen gekeken te hebben, loop ik naar Fog Harbor.  Daar heb ik met Chuck afgesproken, die er al is.  We krijgen een tafeltje aan het raam met prachtig uitzicht.  Chuck neemt de cioppino, vissoep waar deze regio om bekend is.  Ik heb dit restaurant speciaal uitgekozen om er een hele Dungeness crab te eten.

Beiden krijgen we een slab om, want ook Chucks gerecht komt met een crabklauw. Het smaakt zo ontzettend lekker!  Het is jammer als het laatste hapje op is.  Het is ook erg gezellig met Chuck.  Ik was een beetje bang dat het wat ongemakkelijk zou zijn, met de buurman uit eten, maar we kennen elkaar inmiddels 14 jaar en hebben ruimschoots gesprekstof.

 

Na het eten begeleidt Chuck me naar mijn hotel.  Daar ben ik wel dankbaar voor, want het is stiller op straat dan ik had verwacht in dit toeristische gedeelte van de stad.  Net als tijdens andere bezoeken aan deze stad zijn me vandaag ook weer de vele zwervers hier opgevallen.  Volgens Chuck komt dat door het tolerante beleid van de stad.

In ieder geval was het weer een heel drukke en volle dag, dus na nog even wat tv gekeken te hebben gaan de lichten al gauw uit.