Alweer halverwege de week!

Nog een weekje en dan komen Petra en Lisa hier!  Ik kan niet wachten!  In februari leek dat nog zo ver weg en opeens zijn ze er al bijna.  Het zullen een paar drukke maar erg leuke dagen worden, dat is zeker.

Hopelijk gaan Rick en ik voor die tijd echter wel beter slapen.  Arme Rick heeft enorme last van zijn schouder.  Jaren geleden rukte hij die met een parachute kapot.  Hij werd eraan geopereerd, maar nu heeft hij er weer zoveel last van dat hij de halve nacht op is (en ik van de weeromstuit ook).  Gelukkig kan hij dinsdag terecht bij een orthopeed.

Bij het opstaan vertelt Rick op zijn hoogst een half uur geslapen te hebben.  Ik heb enorm met hem te doen, want hij kan niet, zoals ik, terug naar bed.  Dat laatste doe ik inderdaad en voor ik het weet ben ik diep in slaap.  Pas om half tien word ik met schrik wakker.  Hoezo een gat in de dag slapen!

Dit was zo'n dag waarvoor ik allerlei plannen had die niet doorgaan.  Ten eerste wilde ik naar de Shenandoah, maar het weerbericht voor daar is niet zo goed en Saskia sms-de eerder vanochtend dat ze na school moet blijven.  Daarvoor moet ze echter wat thuis ophalen en wil ze daarna met de auto terug.  Geen tijd voor mij om helemaal naar het westen te rijden, dus.  Ik las toch dat de kleuren nog niet optimaal zijn.  Hopelijk gaat het deze herfst nog wel lukken.

Op mijn sportagenda vandaag staat een dubbele Max Capacity Training gewichtenroutine.  Het is rustig en ik neem een bankje en bal bij de dumbbells in beslag.  Er is nog heel veel ruimte voor andere mensen om mij heen.  Ik werk mijn eerste kwartier af en ben aan de vierde oefening (buikspieren op de bal) bezig.

Een man neemt het bankje aan de andere kant van mij om zijn gewichten te doen.  Ik ga gewoon door, want er is meer dan genoeg ruimte.  Tot mijn verbazing zegt hij even later: "Dit is niet de juiste ruimte om jouw oefening te doen".  Even denk ik hem verkeerd gehoord te hebben, dus lach vriendelijk terug.

Maar nee, hij vindt dus dat ik mijn routine maar elders moet gaan doen en plaats moet maken voor hem.  Hij staat erop dat hij zulke zware gewichten gaat gebruiken dat hij bang is mij te verwonden.  Ik wijs hem er droog op dat hij vrijwel met zijn gewichten moet gooien om dat te doen, maar hij is niet te vermurwen. 

Nogal pissig bijt ik hem toe dat ik dan wel aan de andere kant van "mijn" bankje blijf, want de tien seconden rust tussen iedere oefening, die ik heb, gaan niet genoeg zijn om telkens van de ene naar de andere kant van de ruimte te lopen. En, niet onbelangrijk, ik was hier eerst!  Zonder verder oponthoud doe ik het tweede kwartier en hij ziet dan duidelijk dat ik ook de gewichten en het bankje nodig heb daarbij.

Na afloop ga ik op de crosstrainer en stel die op een half uur in.  Ik ben de man eigenlijk al half vergeten, maar hij mij niet kennelijk.  Hij komt speciaal op me aflopen om zijn excuses te maken.  Ik moet wel gedacht hebben dat hij een "dick" (nooie woordkeuze tegen een "dame", ha ha) was, zegt hij.  Natuurlijk gebiedt de beleefdheid mij te zeggen dat dat niet het geval was (al was dat nog een milde benaming, die ik voor hem had bedacht).  Toch netjes dat hij zich kwam verontschuldigen.

Het is inmiddels weer prachtig weer en lekker warm met een graad of twintig.  In plaats van de Shenandoah bedenk ik me dat ik wel naar Great Falls kan gaan.  Ik doe Cosmo in de auto en haal bij Whole Foods hun nieuwe Japanse rijstpapier rol gevuld met wortel, sla, tonijn, zalm en avocado.

Mijn bedoeling is bij Great Falls te gaan picknicken, maar vandaag vliegt de tijd te snel!  Ik heb nog maar  een uur voor Saskia thuiskomt,  dus niet genoeg tijd.  Dan eet ik mijn picknick maar thuis op en neem Cosmo mee voor een wandeling door de buurt.  Daar is hij net zo blij mee en ik geniet ook van de herfstkleuren, die langzaam meer en meer tevoorschijn komen.

Precies als Saskia door een vriendin wordt thuisgebracht, zijn Cosmo en ik ook weer terug.  Saskia wil een aantal documenten uitprinten, maar de printer werkt niet, dus ze gaat zonder terug naar school.  Ze heeft me beloofd voor half vijf terug te zijn, want ik heb dan de van weer nodig. 

Tot die tijd ga ik voor het huis mijn boek uitlezen.  Ik ben blij dat deze schrijfster zoveel boeken heeft geschreven, want ze zijn stuk voor stuk even spannend.  Het is gewoon warm voor op de stoep!  De ijscoman komt zelfs langs, maar ik houd me in.

Om kwart over vier verkleed ik me voor yoga en verwacht Saskia ieder moment thuis.  Om half vijf is zij er echter nog steeds niet.  Ik sms haar zonder respons, maar gelukkig neemt ze wel haar telefoon op.  Ze is op weg, alles liep wat uit. 

Gelukkig haal ik mijn yogaklas nog net.  Het is een stuk drukker dan vorige week, maar er is nog plek voor mij. Marybeth is werkelijk een heel leuke, maar ook serieuze lerares.  Het uur vliegt weer voorbij en dit keer staan we zelfs op onze hoofden.  Dat lukt mij maar een paar seconden en ik heb er eigenlijk spijt van, want dat voelde niet goed in mijn nek.

In ieder geval zijn de spieren weer flink gerekt en gestrekt.  Ik vind het jammer de komende twee weken te gaan missen, maar Marybeth heeft me de uitdaging meegegeven de "downward dog" twee minuten in stand te houden.  Ik ga eraan werken!

Rick komt laat uit zijn werk en is natuurlijk ook heel moe.  We bestellen makkelijk Thais eten wat binnen het halve uur wordt bezorgd.  Het smaakt heerlijk en na het eten hebben we niet meer energie dan bankhangen en tv kijken.  Hopelijk wordt het vannacht een betere nacht!

Foto's van vandaag staan hier.