Nog een paar uurtjes SF en dan huiswaarts

Om nog het uiterste uit mijn laatste uurtjes in San Francisco te halen, sta ik om kwart over zeven op.  Eigenlijk zou ik thuis ook zo vroeg op moeten staan, maar daar is langer blijven liggen meestal te verleidelijk. 

Na een douche en mijn spullen ingepakt te hebben, loop ik weer naar het Hollywood Cafe.  Daar is het zo vroeg in de ochtend heel rustig en ik krijg meteen een tafeltje.  Het is weer smullen van de bak met fruit en dit keer heb ik een Griekse omelet met feta, spinazie, tomaat en olijven, ook heerlijk. 

Alles is hier werkelijk perfect, ook de sourdough toast, die ik besmeer met erg lekkere jam.  Alleen de koffie zou sterker mogen zijn, maar ach, daar valt mee te leven.  Het is maar goed dat dit cafe niet bij ons in de buurt ligt, de verleiding zou groot zijn.

Omdat ik nog ongeveer een uur heb voor ik word opgehaald om naar het vliegveld te gaan, loop ik maar weer eens naar de zeeleeuwen.  Intussen telefoneer ik met Rick, die al vanaf kwart over vier op is.  Vandaag is de grote dag voor Microsoft, want Windows 8 en hun eerste computer, de Surface, komen vandaag op de markt.  Rick moest het aan allerlei hooggeplaatsten bij het Pentagon presenteren.  Die mensen zijn duidelijk heel vroeg op!

Bij de zeeleeuwen vermaak ik me een tijdje met hun capriolen.  Ze liggen werkelijk hutje mutje en af en toe loopt er eentje gewoon over de ruggen.  Dat leidt ook regelmatig tot een luid gebrul naar elkaar.  Katja en ik hebben in de Bahamas zelfs een zoen van een zeeleeuw gehad en ik heb altijd al wat met deze dieren gehad.

Met tegenzin loop ik tegen negenen terug naar het hotel.  Het is alweer tijd om afscheid van deze bijzondere stad te nemen.  Ik neem mijn tassen naar beneden en arriveer net als de Super Shuttle chauffeur mijn kamer wil bellen dat hij er is.  Hij is tien minuten vroeger dan de besproken tijd, maar dat vind ik wel fijn, zo zullen we ruim op tijd op het vliegveld zijn.

In het busje zitten al twee echtparen, die heel vriendelijk conversatie maken.  Veel leuker dan de saaie stilte van dinsdagavond.  We halen nog een man op, die aan een van de heel steile straten van Telegraph Hill woont. 

Hij vertelt het zeer prettig wonen te vinden, maar hun huis heeft maar een slaapkamer en ze zullen binnenkort toch naar iets goedkopers moeten verhuizen.  Wonen in San Francisco is inderdaad heel duur.  Na New York en Honolulu is het de duurste stad om in te wonen.  Washington DC is nummer 7.  

Met het kletsen verloopt de rit naar het vliegveld voorspoedig.  Een uur en drie kwartier voor mijn vertrek komen we aan.  Het inchecken en de veiligheidscontrole nemen ook nauwelijks tijd in beslag.  Ik zou willen dat het altijd zo snel ging! 

Niet wetend of ik bij de overstap in Phoenix genoeg tijd zal hebben om lunch te kopen, eet ik gauw een sourdough boterham met tonijnsalade.  Dan is het alweer tijd om aan boord te gaan.  Omdat ik Star Silver ben mag ik na de eerste klas mensen al naar binnen.  Die voorkeursbehandeling ga ik volgend jaar weer missen!

Eenmaal in mijn stoel zie ik ook mijn ingecheckte tas op het karretje met het etiket "Priority" eraan.  Ik ben benieuwd hoe snel die in Washington tevoorschijn zal komen.  Ik vind het trouwens erg fijn om zo'n herkenbare tas te hebben.  Ik check wel altijd het naamkaartje, maar ik heb eigenlijk nog zelden dezelfde gezien, terwijl ze heel praktisch zijn.  Vrijwel iedereen heeft de zwarte koffertjes.

De korte vlucht naar Phoenix gaat zo voorbij en daar is mijn overstaptijd zo kort dat ik meteen het volgende vliegtuig inkan.  Ik zit naast een ouder stel uit Alexandria, erg aardige mensen.  Als avondeten bestel ik weer het kaas en fruit "plankje", toch best lekker. 

Verder besteed ik de tijd zoveel mogelijk aan het schrijven van mijn achterstallige blogs.  Het is altijd weer leuk om zo mijn avonturen te herleven.  Alleen geeft mijn batterij de geest voor ik zelfs de tweede dag klaar heb.  Dan maar thuis verder straks. 

De rest van de vlucht lees ik in alweer een spannend boek van Barbara Freethy.  Als ik iets over US Airways te zeggen heb, is het dat ik hun service stukken beter vind dan United's!  Alles ging zo gesmeerd, zowel heen als terug, en hun personeel is super aardig. 

Voor ik het weet moet de cabine klaargemaakt worden voor de landing.  We landen aan de stadskant van Washington, maar ik zit aan de verkeerde kant van het vliegtuig om de monumenten te zien.  Toch is dit ook interessant.  Het Airforce Memorial is mooi verlicht en de vijfhoek van het Pentagon goed zichtbaar.  Opvallend is de grote donkere vlakte zonder enig licht van Arlington National Cemetery.

Zodra we geland zijn, sms ik Rick.  Die is net aangekomen op het vliegveld en ik staat me bij de uitgang op te wachten.  Hoe leuk de reis ook was, ik ben dolblij hem weer te zien!  We lopen naar de bagage band. 

Na een paar minuten gaat het lichtje aan en komt de bagage.  En dan gebeurt er een wonder wat ons nog nooit is overkomen: mijn tas komt als eerste naar buiten!  Van het moment van landen tot mijn tas krijgen is er precies een kwartier verlopen!  Ongekend!

Rick heeft pizza voor mij mee, omdat hij dacht dat ik wel trek zou hebben.  Hij heeft echter niets te drinken en ik heb enorme dorst, ondanks het vele water dat ik aan boord heb gedronken.  Ik wacht dus tot ik thuis wat kan drinken voor ik een pizza punt eet.  Heel veel trek heb ik toch ook niet.

Als we de buurt binnenrijden, rent er net een groepje herten van de bosjes bij het zwembad de straat over.  Dat blijf ik toch bijzonder vinden, dat wild overal.  Een van de mannetjes met een klein gewei blijft midden op de straat staan staren naar ons.  Gelukkig reed Rick langzaam, want helaas zijn er ook veel ongelukken met herten hier.

Cosmo is dolblij dat ik er weer ben .  Rick en ik kijken nog wat van mijn foto's, maar hij is natuurlijk doodmoe na zijn vroege opstaan vanmorgen.  Ik heb nog echt jet lag, want ik ben klaarwakker.  Ik kijk nog wat tv en dwing mezelf daarna ook naar bed te gaan.

Foto's van de afgelopen drie dagen volgen later.