Aankomst in Breckenridge

Al gaat onze vlucht op de heel redelijke tijd van tien uur, toch willen we meer dan twee uur van tevoren op het vliegveld zijn. Er wordt namelijk een record drukte verwacht dit jaar en de woensdag voor Thanksgiving is de drukste reisdag van het jaar.

Dat is dus vroeg opstaan geblazen vanochtend en ik ben zelfs nog van opwinding ruim een uur voor de wekker van zes uur wakker! Arme Katja heeft nog tot drie uur aan een projekt gewerkt, dat Leah vandaag in zal leveren voor haar. Die functioneert dus op drie uurtjes slaap.

Gelukkig hebben we gisteren al vrijwel alles ingepakt en de ski's en snowboard op de auto gebonden. Keurig om zeven uur rijden we dus van huis weg. We zien onderweg een prachtige zonsopgang en in dat licht lijken de bomen met herfstkleuren wel in brand te staan!

Er is maar weinig verkeer en zonder oponthoud komen we op het vliegveld Dulles aan. Daar vinden we met gemak een parkeerplaats en ook bij de United balie is het heel rustig. We zijn meteen aan de beurt en van Thanksgiving drukte is (nog) niets te merken.

Ook de rij voor de veiligheidscontrole is miniem en alleen Katja doet het poortje piepen, want ze is vergeten haar riem af te doen. Verder lopen we er allemaal op onze sokken (letterlijk) doorheen. Mijn tas moet nog een tweede keer doorgelicht worden, maar dan mogen we verder.

Al werkt men op Dulles hard aan een ondergrondse trein, voorlopig moeten we het nog met de "mobile lounges" doen. Dit zijn vreemd uitziende busjes, die van de ene naar de andere terminal rijden.

Ruim anderhalf uur voor het vertrek van ons vliegtuig zijn we bij de gate aanwezig. We besluiten dus, dat we wel tijd hebben voor een lekker ontbijtje. Er is sinds kort een Gordon Biersch in deze terminal en hun sourdough sandwich met kaas, ham en ei gaat er prima in.

Als we bij de gate aankomen is het boarden al begonnen. Omdat we met twee gratis tickets reizen zitten we niet allemaal bij elkaar helaas. Maar Rick en Katja krijgen wel een gangpad plaats, de laatste zelfs in de exit rij. Kai, Saskia en ik nemen plaats op de allerlaatste rij stoelen, maar zo heb ik mijn geliefde raamplaats (al vliegen we vrijwel de hele weg boven een wolkendek).

Het wordt een aangename vlucht. De kinderen vermaken zich goed en we delen een van United's snackdoosjes (wat later maar goed blijkt ook, want het zou nog even duren, voor we lunch aten). De film is No Reservations met Catherine Zeta-Jones en ik vind het een heerlijke film!

Meestal kijk ik niet in het vlucht, maar dit keer hangt het schermpje precies goed en natuurlijk vliegt de tijd zo. Na de film vermaak ik met het luisteren naar de cockpit, iets wat ik heel leuk vind van United.

Een kwartier te vroeg landen we in Denver, waar het net gesneeuwd heeft en de temperatuur -4 graden Celsius is. Dat is even wennen na de 18 graden gisteren thuis (en vandaag missen we een heerlijke dag met 23 graden! Maar ja, sneeuw is ook wel weer leuk om te zien).

De bagage is er al, als we bij de band aankomen en de Hertz bus staat al te wachten. Rick heeft een Gold lidmaatschap, dus als het goed is, zal zijn naam op het grote bord staan en onze auto helemaal klaar staan. Maar alweer (dit gebeurde onze vorige reis ook) staat onze naam er niet.

Rick gaat het kantoortje in en wordt eerst verteld, dat ze geen midsize SUV's meer hebben. Tja, die hebben we toch echt gereserveerd (dat hebben we zwart op wit mee) en er wordt naarstig gezocht. Gelukkig staat er ergens op de besneeuwde parkeerplaats kennelijk toch een Chevy Trailblazer, die er volgens het verhaal over minuten aan zal komen.

Wij gaan daar buiten in de kou dus maar even op wachten. Maar die minuten worden een kwartier en langer en dan komt er eindelijk een Hertz medewerker op ons af. Die Trailblazer heeft een lekke band, maar ze hebben er nog een gevonden, die zo komt.

Prima, het kan ons niet schelen welke SUV, zolang alles er maar comfortabel in past. En dat doet het, dus we rijden weg, hopend gauw een restaurant te vinden, want de magen knorren!

Maar het mocht niet zo zijn. Nog geen mijl verderop ziet Rick het bandenlichtje branden. Aangezien we nog dicht bij Hertz zijn en straks zo'n twee uur over besneeuwde wegen zullen moeten rijden willen we het risico niet nemen.

Rick rijdt terug naar de Gold balie en legt het probleem uit. Maar ja, ze hadden dus al heel weinig SUV's, dus een andere is niet zo een twee drie gevonden. Ze komen met een Toyota (Highlander, geloof ik), die veel kleiner is en waar onze bagage niet in zou passen. Die keuren we dus af.

Dan komt er een ander merk, waar Rick naar gaat kijken. Ook die wordt afgekeurd, want de kinderen moeten met zijn drieen achterin en die achterbank ziet er zeer oncomfortabel uit.

Intussen staan we hongerig te blauwbekken. Maar dan eindelijk komt de verlossing: een prachtige Ford Explorer met het benodigde skirek! Opgelucht vertrekken we, op zoek naar een lunchplek.

Dat blijkt nog helemaal niet makkelijk, want we rijden door een industrieel gedeelte buiten Denver. Pas om half drie Denver tijd (half vijf onze tijd!) vinden we een Chili's, waar we letterlijk aanvallen op de lekkernijen!

Al de hele dag drinken we heel veel water en slikken aspirine om te helpen met het grote drukverschil, dat we straks in de bergen zullen voelen. Vorige keer waren Rick en Kai daar ziek van, dus dat willen we voorkomen.

De weg door de bergen is, zoals altijd, prachtig! Ik zeg Rick, dat ik hier binnenkort graag een zomervakantie zou willen houden. Dit gebied combineren met Moab en Arches lijkt me het einde! Ook hij ziet dat wel zitten.

Hoe hoger we komen, hoe slechter de weg wordt en overal staan waarschuwingen met "Icy Road" te knipperen. Ook het verkeer wordt steeds drukker. Rick merkt op, dat het hem tegenvalt hoe schoon de wegen zijn. In dit gebied zou je met een minimale sneeuwval als deze meer verwachten. Het is echter wel heel koud, het vriest zeker tien graden. Misschien heeft dat ermee te maken. Gelukkig hebben we 4 wheel drive!

Eindelijk, na zo'n tweeeneenhalf uur, komen we in Breckenridge aan. Het inchecken gaat vlot en we krijgen een apartementje met garage. Er zijn twee slaapkamers en twee badkames en een complete keuken, eethoek en zitkamer. Alles is heel gezellig ingericht en natuurlijk doen we meteen de (gas) open haard aan.

Het oorspronkelijke plan was om vanmiddag de ski's al te gaan huren, want alleen Rick en Kai hebben hun eigen spullen. Maar we zijn doodmoe van de reis en besluiten dat tot morgenochtend uit te stellen.

We hebben met Lisa, Ricks zusje, afgesproken om een uur of zeven met zijn allen te gaan eten. Dan hebben we nog een uurtje en Katja en ik nemen de gelegenheid waar om even te gaan liggen. Rick gaat intussen naar de supermarkt voor wat basis inkopen.

Keurig om zeven uur komt Lisa voorrijden. In haar auto heeft ze op de een of andere manier nog drie volwassenen en twee kinderen gestouwd! Katja is te moe na haar korte nacht en blijft slapen. Voor haar nemen we een kaasburger terug na het eten.

Met zijn tienen gaan we even later op weg (wij wel in onze eigen auto!). Lisa parkeert achter het postkantoor en dan moeten we nog anderhalf blok lopen. Ik loop keihard te klappertanden, het is zooooo koud!! Het gaat door merg en been!

Gelukkig is het in het restaurant behaaglijk warm. We zullen ongeveer een half uur moeten wachten op een tafel. De kinderen gaan spelletjes spelen en de volwassenen drinken wat aan de bar en kletsen bij.

Onze neef, Luke, van 22 (onvoorstelbaar, op zijn derde was hij ons ringdragertje bij ons huwelijk en nu is het een volwassen man!), en zijn vriendin Charity zijn er vanavond ook bij. Helaas blijven ze niet voor Thanksgiving, want Luke moet morgenavond de hele nacht werken.

Het wordt een gezellige maaltijd. Het menu bij Downstairs at Eric's bestaat voornamelijk uit burgers en pizza's. Die pizza's kun je met de vreemdste dingen bestellen, zoals mandarijnenpartjes. Er zijn zeker twintig toppings. Het doet me een beetje aan de Nederlandse pannenkoeken denken, zo.

Op mijn pizza bestel ik alle groentes, die ze hebben en hij komt met een berg toppings erop. Heerlijk!

Doodmoe komen we weer in het apartement terug en liggen al gauw allemaal op een oor! Morgen gaan we skien en met zijn allen het traditionele Thanksgiving maal eten.

(Er is in dit huisje geen internet en ik moet Ricks computer gebruiken, dus foto's zullen tot na de reis moeten wachten)