Wandeldag

Saskia heeft vanochtend een ontbijt op school. Vorige week kreeg ik een email met de vraag, of wij als ouders wat eet- of drinkbaars wilden bijdragen voor dat ontbijt. Zoals gewoonlijk reageerden 15 van de 26 ouders en altijd dezelfden. Prima, ik heb daar geen problemen mee, die fles appelsap kan ik ook nog wel betalen.

Maar gisteravond vertelde Saskia me, dat ze misschien niet zal mogen meedoen aan het ontbijt! Wat??? De zesde klassers krijgen voor goed gedrag "Speed passes" en moeten dit kwartaal 75 passen behalen. En Saskia heeft er maar 56. Het ontbijt is bedoeld voor degenen, die de 75 wel gehaald hebben, zegt ze.

Nu vind ik het prima als minder gedrag gestraft wordt, maar Saskia is bij mijn weten een goede leerling geweest dit kwartaal. Soms kwam ze gefrustreerd thuis, omdat ze iets speciaals had gedaan, maar niemand het had opgemerkt, terwijl klasgenootjes om de haverklap "speed passes" kregen.

Dit soort dingen vind ik altijd erg subjectief en oneerlijk. Hoe kun je 26 kinderen zo goed in de gaten houden, dat je de passen eerlijk verdeelt? En dan het idee, dat sommige kinderen zouden moeten toezien, hoe de anderen ontbijt eten! Van de lekkernijen, die hun eigen ouders nota bene bijgedragen hebben. Dat zou toch te gek zijn?

Gelukkig komt er met een emailtje aan de klasmoeder, die het ontbijt organiseert, duidelijkheid. Alle kinderen mogen volgens haar meedoen aan het ontbijt. Wat dat gedoe met die speed passes dan is, is me een raadsel en ik ben er nog steeds niet voor. Zeker niet in de zesde klas, als de kinderen toch echt wel oud genoeg zijn om zich gewoon te gedragen.

In de vroege ochtendkou help ik Saskia de enorme fles appelsap naar school dragen. Het is de grootste verpakking verkrijgbaar, een gallon (bijna 4 liter). Cosmo gaat ook mee en bij de school zie ik Mary Ellen. Ze voelt zich goed genoeg om mee te gaan wandelen.

Gisteren was het 23 graden en vandaag is het toch wel scherp kouder. Ik heb zelfs handschoenen aan. Het is moeilijk te weten, hoe je te kleden, want het ziet er net zo zonnig en blauw uit als de afgelopen dagen.

We lopen drieeneenhalve mijl door een prachtig herfstgekleurd Vienna. Inderdaad (Petra!) raak ik niet uitgekeken op de kleuren. Misschien ook omdat ik me zo bewust ben, dat het binnenkort moeilijk zal zijn kleur te vinden in de natuur.

Thuis wacht me een email van Claudia of ik zin heb om in Nottoway Park te gaan wandelen met haar. Dus lijn ik Cosmo weer aan en loop de anderhalve kilometer naar Claudia's buurt. Met dit koelere weer heeft Cosmo eindeloos meer energie!

Het wordt een mooie wandeling, al zijn de herfstkleuren in het park nog niet zo ver gevorderd, als we gehoopt hadden. Op de terugweg mag Cosmo nog even in het hondenpark spelen.

En dan merk ik toch wel, dat hij meer naar mij begint te luisteren. Er is een puppy, die bang is voor hem, maar waar hij mee wil spelen. Hij luistert echter wel, als ik "No" roep en gaat met een grotere hond rennen.

Vlakbij Claudia's huis zie ik opeens iemand lopen, die ik al zeker zes jaar niet gezien heb: mijn vroegere buurvrouw Viola. Zij herkent mij zelfs om te beginnen niet. Haar dochter, die een jaar jonger is, Katja en Claudia's Olivia speelden vaak samen, toen wij nog in die buurt woonden.

Nu gaan ze alle drie naar high school, maar geen van allen naar dezelfde, al wonen ze wel in de Madison High School zone (waar Katja en Kai heen gaan). Olivia gaat naar Thomas Jefferson, de high school voor hoogbegaafde kinderen en Sanda naar Marshall, waar ze het IB programma volgt.

Katja is van de drie de laatbloeister. Altijd een gemiddelde leerling, tot ze naar high school ging en opeens kwamen de hoge cijfers. Precies op tijd om straks naar een goed college te kunnen.

Olivia gaat dit weekend naar Stanford University voor een theater auditie. Ze is een erg goede actrice, dat hebben wij ook een aantal keren mogen zien. Ik hoop, dat ze er binnen komt, want het is haar favoriete school.

Aan Claudia merk ik, dat ze een tegenprestatie van Katja van mij verwacht. Ik weiger echter (en heb altijd geweigerd) aan het baas boven baas mee te doen, waar het de kinderen betreft. Dat gebeurt hier toch wel heel gauw, vind ik, en ik heb er een hekel aan. Ieder kind heeft zijn of haar talenten en we mogen absoluut niet klagen over de onze.

Thuis eet ik gauw lunch en dan gaan Cosmo en ik er alweer op uit. Het is tien graden kouder, dan gisteren, met een koude wind, maar oh zo mooi en zonnig! Dit keer gaat de camera mee voor wandeling foto's.


Sommige bladeren zijn ongelooflijk rood!



Deze truck vind ik toch zo leuk!



De straat achter ons huis



Zoals bijna ieder plaatsje hier in de VS heeft Vienna een watertoren



De herfstige straat verderop



Boven mijn hoofd: de primaire kleuren

Cosmo heeft nog meer dan genoeg energie en als we na meer dan 14,5 kilometer totaal vandaag weer thuiskomen merk ik absoluut geen vermoeidheid in hem. Van mezelf kan ik dat niet zeggen. Dit is ons afgelegde traject vandaag!

Katja moet vanavond werken en Rick is nog op reis. Met Kai en Saskia ga ik naar Glory Days Grill, waar we, zoals gewoonlijk, erg lekker eten. Hun varkenshaas spiesje met zoete aardappel frietjes en gestoomde groentes is zeer smakelijk bereid (en goedkoop!).

Natuurlijk snoep ik ook een paar cheese fries mee van de kinderen, want die zijn hier werkelijk niet te versmaden. Het is een goed begin van een vierdaags weekend (de kinderen hebben maandag en dinsdag vrij).

En nu ga ik heerlijk zwijmelen bij Notting Hill op Bravo.