Door het oog van de naald!

Vandaag is de tweede drukste reisdag van het jaar, maar wij hebben alle tijd, want onze vlucht vanuit Denver vertrekt volgens Rick pas om 18:50. We blijven tot half negen liggen, want Saskia en ik hebben slecht geslapen.

Hoe koud het ook buiten was, we werden hier iedere nacht, ondanks het open raam, om een uur of twee wakker van de warmte! Ook was het superdroog, kortom niet lekker. Pas uren later vielen we weer in slaap om vervolgens ijskoud wakker te worden! Wat dat betreft zal ik blij zijn weer in mijn eigen bedje te liggen.

Omdat we denken alle tijd te hebben doen we het rustig aan met inpakken. We moeten voor tienen uitchecken en het plan is om daarna Lisa, Luke en de kinderen te ontmoeten om nog even samen te gaan ontbijten.

Om half tien zijn we klaar met inpakken en (Goddank!) Rick gaat, voor hij zijn computer uitdoet, ons nog even inchecken op United.com. Een hier niet te herhalen woord van schrik komt over zijn lippen bij het zien van de vertrektijd van onze vlucht!

Al de hele tijd had ik in gedachten, dat we rond drie uur geboekt hadden, maar Rick had het zwart op wit, dat het de latere vlucht was. Onze reservering op zijn scherm zegt echter onherroepelijk, dat we op de vlucht van 15:44 bevestigd zijn.

Rick kan zijn ogen niet geloven en ik bel United om helemaal zeker te zijn, maar weet al voordat ik iemand aan de lijn krijg, dat de 15:44 onze vlucht is. Meestal herinner ik me wel ongeveer welke tijd we geboekt hebben, terwijl Rick daar absoluut geen geheugen voor heeft. Maar ja, hij had de latere vlucht in zijn email staan. Waar die 18:50 vlucht daar vandaan kwam zal voor altijd een raadsel blijven.

Wat zijn wij blij, dat hij toch nog even keek. Met het schema, dat we in gedachten hadden, hadden we de 15:44 nooit gehaald en vrijwel zeker nog een nacht in Denver hebben moeten blijven!

Gauw bellen we Lisa en op de parkeerplaats van het restaurant, waar we zouden gaan eten, nemen we afscheid. Ons plan om nog wat souvenir truien te kopen laten we ook varen. Voor ons is het nu zaak zo snel mogelijk op pad te gaan, want we weten niet of we, net als op de heenweg, in verkeer vast zullen komen te zitten.

Met rammelende magen gaan we op zoek naar een snelle drive thru om ontbijt te halen. Die vinden we niet, dus we stellen ons tevreden met een snel in de magnetron opgewarmde ei, bacon en kaas burrito bij een benzine station.

Het is schitterend weer en ondanks de haast en zenuwen genieten we van de prachtige uitzichten op de Rockies. Vanachter de (toch wel redelijk vieze) ramen probeer ik foto's te maken, want tijd om te stoppen hebben we niet. Toch ben ik blij, dat we vroeger vertrekken, want met de andere vlucht zouden we pas na middernacht op Dulles geland zijn en dan toch morgen weer om kwart over zes wakker hebben moeten worden!

Het verkeer werkt alles mee en al voor twaalven rijden we de Hertz parkeerplaats op. Hier gebruiken we meteen de $25 kortingsbon, die we woensdag voor het ongemak kregen. De bus naar de terminal staat al te wachten en de chauffeur helpt ons met de bagage. Opvallend is, dat hij de fooi, die Rick hem toe wil stoppen, weigert.

Bij de United balie is het heel rustig en we zijn zo ingecheckt. Heel vervelend is echter, dat we geen boarding passes krijgen, hoewel Rick en ik beiden Premier status hebben. Daarvoor moeten we wachten tot de gate open gaat en dan weten we alweer hoe laat het is! De kans om met zijn vijven bij elkaar te zitten is dus nihil.

De burritos zijn intussen verteerd en we hebben ruim de tijd om lekker te gaan lunchen. Dit mooie nieuwe vliegveld heeft een ruime keuze aan eetgelegenheden en voor ons wordt unaniem Wolfgang Puck Express. Niet alleen zijn hun pizza's heerlijk, we hebben Wolfgang ook zelf ontmoet en willen helpen hem in business te houden.

Terwijl Rick probeert instapkaarten te krijgen bij de Customer Service balie vind ik een stopcontact en ga online. Dat is altijd een leuke manier om het wachten sneller te doen gaan. Zonder kaarten, maar met de belofte, dat er zeker naar zal worden gekeken, dat we een gezin met kinderen zijn, komt Rick terug.

Pas op het allerlaatste moment, als vrijwel iedereen al aan boord is, worden onze kaarten vrijgegeven en als ik de zitplaatsen zie, kook ik! We hebben een raamplaats naast een middenplaats, de rest zitten helemaal door het vliegtuig verspreid in het midden! So much for customer service, grrr!!! En ze wachtten natuurlijk expres zo lang, want nu is het te laat om het nog te veranderen.

Rick geeft mij de raamplaats en Saskia komt naast mij zitten. We blijken in de allerlaatste rij te zitten, waarvan de stoelen niet eens naar achter kunnen. Je kunt wel zeggen, dat de gate agent ons de allerslechtste plaatsen in het vliegtuig heeft toegedeeld!

Maar ja, boos worden helpt niet, dus we installeren ons zo goed en zo kwaad als het gaat. Vooral als het meisje voor mij haar stoel nog naar achteren doet ook kan ik me nauwelijks verroeren.

De vlucht verloopt verder goed, al is er enorm veel turbulentie. Zoveel zelfs, dat het personeel het drankjes en hapjes rondbrengen moet staken. Gelukkig hebben Saskia en ik dan al de snackbox, die we zullen delen en ik een lekker wijntje.

Samen met Saskia (we hebben maar een koptelefoon, ook die was niet aanwezig bij onze stoelen) luister ik naar Kerstmuziek en lees mijn boek. De vlucht in oostelijke richting is een vol uur korter, dan naar het westen en op tijd landen we in Washington.

De bagage ligt al op de band als we eraan komen, super snel! We laden alles in de trouwe DE SMURF van en bestellen onderweg Pizza Hut pizza's, het enige restaurant dat om 22 uur nog open is en bezorgt.

Tegelijk met de bezorger komen we thuis aan, waar we drie heel blije katten treffen. Na een stuk pizza en wat bijkletsen liggen we net na middernacht allemaal weer in ons eigen vertrouwde bed! Al reis ik liever niet met Thanksgiving, ik ben toch blij, dat we gegaan zijn. Het was erg leuk om Lisa, Luke en de kinderen weer te zien na bijna twee jaar!

De foto's van deze reis zijn hier te bekijken.