Piek herfstkleuren

Zoals wel vaker in dit gebied lijken we een seizoen over te slaan. Van volle zomer zitten we binnen de week in winterweer! Dat is serieus wennen, moet ik zeggen!

Als ik naar buiten kijk en de thermometer op 30 graden (net onder het vriespunt) zie staan, weet ik al hoe laat het is. Bovendien waait het hard. Helaas betekent dat ook nu wel een aantal kale bomen, teken, dat ook hier binnenkort alles kaal zal zijn. Het is dus even zaak volop van de vlammende kleuren, die nu op hun hoogtepunt zijn, te genieten.

Mary Ellen komt om te lopen, Cosmo gaat ook mee. Vannacht heb ik erge last van mijn rechterbeen gehad, dus ik draag mijn steunband daarvoor. Dat helpt altijd goed. Toch baal ik ervan, dat de pijnen terug zijn met het koudere weer. Iedere zomer hoop ik weer, dat het toch beter zal gaan. Het is even fysiek en mentaal aanpassen.

Het lopen helpt wel en Mary Ellen en ik hebben zoals altijd van alles te bepraten. We hebben dan ook al sinds zaterdag niet samen gelopen en in drie dagen gebeurt er heel wat.

Zo langzamerhand zijn alle bomen aan het kleuren en de term "eye candy" is in dit geval zeker een goede! Er werd gezegd, dat door de droogte de kleuren minder zouden zijn, maar nu alles op het hoogtepunt aan het kleuren is ben ik het daar niet mee eens!

Gisteravond belde Christine, ze zit er een beetje doorheen. Er is dan ook van alles gaande in hun leven, niet het minste de aankomende verhuizing naar Alabama. Om haar wat op te vrolijken stel ik een herfstwandeling langs het Burke Meer voor en daarna zal ik haar op de lunch trakteren. Daar heeft Christine wel oren naar!

Net na tienen rijd ik bij haar voor en zo'n twintig minuten later zien we het meer voor ons liggen. Meteen vallen de spectaculaire herfstkleuren op. Rond dit meer staan veel maples, allemaal op hun top, vlammend rood. Andere bomen zijn knalgeel en anderen nog helemaal groen. Het maakt voor een uitgebreid palet van kleuren.






Tot Christine's ergernis stop ik om de haverklap voor foto's. Ik heb slechts mijn kleine fototoestelletje bij me en heb nu spijt de grote niet mee te hebben gesleept. Al die kleurenpracht op de foto vastleggen lukt toch niet, daarvoor zou ik een serieuze wijdhoeklens nodig hebben.








Vreemde paddestoelen



Een reiger staat rustig langs de waterkant


Het is meer dan viereneenhalve mijl genieten (wat mijn totaal gelopen mijlen op meer dan 8 brengt, zo'n 13 kilometer). Op de terugweg naar huis (waar de kleuren langs de Parkway ook al zo mooi zijn) stoppen we bij de enorme Whole Foods bij Christine's huis.

Daar staan enorme bars met allerlei exotische salades. Het is altijd weer moeilijk om het bij kleine hoeveelheden te houden! Het is onbeschrijflijk hoeveel verschillende smaken hier in een doosje samenkomen.

Bij Christine thuis verorberen we de lekkernijen en zij vertelt me uitgebreid over haar auteursweekend in Charleston, South Carolina. Daar ontmoette ze een aantal bekende roman schrijfsters: Susan Meier, Jennifer Crusie en Nina Bruhns.

Van geen van drieen heb ik gehoord, want ik ben niet zo dol op romannetjes. Maar ik vind Christine's verhalen over deze prima donna's wel erg leuk om aan te horen. De dames voelden zich kennelijk zeer verheven boven de "gewone" mens, die probeert een boek te schrijven.

Tegelijk met Kai en Katja kom ik thuis. Ze hebben beiden veel complimenten over hun nieuwe kleding gehad. Leuk! En Katja is alweer ontzettend blij, want haar GPA voor dit kwartaal is 3.92 (4.0 is het hoogste). Ook dit kan haar helpen bij de colleges van haar keuze (maar ik hoop, dat er toch niet een paar grote teleurstellingen in ons verschiet liggen, maar komt tijd, komt raad).

Saskia komt thuis met haar schoolfoto, die erg leuk is. Helaas heeft ze ook een flinke hoofdpijn en gaat met een zak met ijs op de bank liggen. Ik ben vaak bang, dat zij in mijn voetsporen volgt, want de hoofdpijn komt duidelijk uit haar nek.


Rick belt, hij zit vast in het verkeer. We hebben om kwart voor vier een afspraak met Saskia's lerares voor een half uur gesprek (wat uiteindelijk zo'n tien minuten duurt). Ik loop dus gauw naar de school en doe mijn lange winterjas aan! Voor mij gaat de kou vandaag door merg en been.

Als ik aan kom lopen, zie ik Rick uit zijn auto stappen. Samen lopen we naar Saskia's klas. Allison Phillips wacht al op ons. Het is haar eerste jaar als lerares en ze doet het prima.

Gelukkig is dat ook met Saskia het geval. Ze is alleen wat te sociaal gedurende de lessen, geen verrassing voor ons (Saskia vertelt eigenlijk wel alles en meer thuis). Saskia zit in de hoogste groepen voor alle vakken, wat me vooral voor rekenen zeker pleziert. Miss Phillips vindt, dat Saskia ontzettend goed kan schrijven, ze leest haar verhalen met plezier.

Allemaal positieve geluiden, dus, er komen slechts enkele kleine kritische puntjes naar voren. Dan vraagt ze, of wij nog iets hebben en Rick brengt de "Speed passes" op (zie afgelopen vrijdag). Ik had eigenlijk besloten het maar te laten zitten, maar vertel dan toch maar over Saskia's onzekerheid de avond voor "het" ontbijt. Allison had niet eens door, dat Saskia niet genoeg speed passes had om mee te doen!

Als ik haar uitleg, dat Saskia regelmatig wat teleurgesteld thuiskomt, omdat ze iets speciaals heeft gedaan, maar daarvoor geen "Speed passes" heeft gekregen, knikt ze. Kennelijk hebben andere ouders het hier ook al over gehad, want het is duidelijk geen nieuws.

De lerares geeft heel ruiterlijk toe, dat ze de passen vooral heeft gebruikt om de wat moeilijkere kinderen onder controle te hebben. Daarbij merkt ze de kinderen, die zich gewoon goed gedragen, niet op. Ze zegt zelf zich daar nu bewust van te zijn en eraan te gaan werken. Ik vind dat zeer menselijk en hoop dus, dat het volgende kwartaal wat de passen betreft beter zal zijn voor de kinderen zoals Saskia, die gewoon rustige, goede leerlingen zijn.

Tevreden, dat deze lerares Saskia echt wel ziet, voor wat ze is (allerbelangrijkst!), gaan Rick en ik naar huis. Gelukkig doen alle drie de kinderen het prima op school, want ik weet, dat problemen daar ook veel stress geven!

Saskia's hoofdpijn is heel erg en ze ligt zuchtend op de bank, zo zielig! Een zak met ijs brengt gelukkig genoeg verlichting, dat ze wel haar huiswerk kan doen (van een briefje wil ze absoluut niets weten).

Na het eten vertrekt Rick voor een "Pub quiz" met Niall en Bob, mannen uit de buurt. Niall is Iers en natuurlijk heeft alles plaats in een Ierse pub. Rick is volgens mij best nerveus, want hij vertelt me helemaal geen trivia te kennen. Naar mijn idee hebben ze daar grote lol en gaat het er niet om wie wat weet! Al moedig ik hem nog zo aan, Rick doet dit soort dingen veel te weinig, vind ik!