De Tijd

Als je er eens stil bij gaat staan en dat deed ik toevallig vanochtend, is het fenomeen "tijd" een van de meest ongrijpbare en onbegrijpelijke concepten van ons leven.

Ras nadert de deadline voor het inleveren van Katja's "senior ad", waarin wij als gezin haar het allerbeste voor de toekomst wensen. Hiervoor stellen Rick en ik een halve bladzijde samen met foto's en tekst, die in het jaarboek zal worden geplaatst. Het is een van de vele rites, die bij de high school graduation komen kijken.

Natuurlijk moeten voor deze advertentie de allerleukste foto's uit Katja's leven worden gekozen. Dus hangen we met zijn drieen boven de vele baby- en vakantiefoto albums. Wij mogen de advertentie dan wel zetten, maar Katja is eindredactrice en een strenge ook nog. Menig in onze ogen schattige foto wordt resoluut afgekeurd!

Kijkend naar de foto's van een baby, waarvan ik weet, dat het de onze was, maar die ik nu eigenlijk niet meer herken in onze zeventien jarige, overvalt me een gevoel van nostalgie. Dat uit dat hulpeloze ukje deze zelf verzekerde jong volwassene is gegroeid! Heb ik haar babytijd wel bewust genoeg meegemaakt of was ik te druk met me zorgen maken om allerlei kleinigheidjes?

Met weemoed (en plezier!) denk ik terug aan alle Kerstmissen en vakanties en andere hoogtepunten, die we als gezin al hebben gevierd. De jaren lijken in mijn herinnering slechts minuten lang.

Speciale momenten trekken aan onze ogen voorbij. Van peuters, die eigenlijk het blijst waren met de dozen, waar hun cadeautjes in verpakt waren. Van Katja, die tijdens de vakantie het zwembad niet uit was te slaan, terwijl Kai er wat angstig langs de kant speelde.

De tijd, dat Katja's Barbies trouwden met Kai's auto's is allang voorbij. En de knuffelige kinderlijfjes zijn uitgegroeid tot volwassen lijven. Gelukkig staat Saskia nog met een been in die kindertijd en daar houd ik me nog maar even aan vast.

Aan de andere kant mis ik al het werk van kleine kinderen niet en heb ik nu echt gezelschap aan ze. Van alle stadia in hun leven heb ik genoten, zelfs de zo gevreesde tiener tijd (die natuurlijk nog niet voorbij is)!

Maar vandaag realiseerde ik me weer even, hoe beangstigend snel de tijd gegaan lijkt te zijn, als je op het verleden terug kijkt. En hoe ongrijpbaar dat verleden nu is. Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen. Hoe waar!

Toch leuk, zo'n senior ad voor een "Trip down Memory Lane". En wat een fantastische uitvinding was de fotografie toch!

De foto's, die uiteindelijk door het rigoureuze selectieproces heen kwamen (nu de tekst nog!):