Inductie ceremonie

Na een onrustige nacht met alweer veel hoofdpijn laat ik Saskia vanochtend uitslapen en meld haar ziek voor school. De hoofdpijn lijkt veel uit haar nek te komen en ik denk toch, dat we aan iets als fysiotherapie moeten gaan geloven.

Misschien heeft het met haar houding te maken of zo. Ze heeft in ieder geval veel vaker hoofdpijn, dan haar broer en zus. Ze doet mij aan mezelf denken, wat dit betreft althans, als kind van die leeftijd. En dat is geen fijne gedachte, het maakt me bezorgd gezien mijn latere problemen.

Mary Ellen komt me ophalen en we lopen door een mistige buurt, terwijl de blaadjes als een zachte regen neerdwarrelen. De kleuren zijn nog steeds prachtig, maar helemaal op hun hoogtepunt. Ik ben bang, dat de harde wind, die de komende dagen wordt voorspeld al deze pracht op de grond zal deponeren. Het is dus nog even heel erg genieten!

Na de gewoonlijke 3,5 mijl gaat Mary Ellen gauw naar huis, want ze moet helpen in de klas van haar jongste. Cosmo en ik lopen verder, ik wil de tien kilometer vandaag volmaken en Cosmo gaat graag mee. Hij heeft de bergen bladeren langs de weg ontdekt en dartelt daar als een hinde doorheen. Ik lach me rot!

Mijn Sam-E is weer op, dus ik "moet" naar Whole Foods. Natuurlijk is dat nooit een straf voor mij! Eerst tank ik even benzine, wat opeens $3,10 per gallon kost! Dat is echt wel veel voor Virginia!

In de winkel is weer allerlei lekkers te proeven. Appel partjes met caramel dip (die echt super lekker is!), ananas stukjes, Snickerdoodle koekjes en een heel (Native American) Amerikaans gerecht: Succotash. Ik ben daar dol op, maar de rest van het gezin niet, dus dit kleine hapje is een grote traktatie voor mij.

Inmiddels is de zon tevoorschijn gekomen en daarmee de wel heel lekkere temperatuur voor half november: 18 graden! Met mijn boek ga ik voor het huis in het zonnetje zitten. Wat een genot, zeg! Het zal maar voor een middag zijn, maar ik mis daar dan ook geen minuut van! Pas als de zon ondergaat, ga ik weer naar binnen.

Daar maakt Katja zich klaar voor haar grote avond: de inductie ceremonie voor de National Honor Society.


Het bruine haar staat haar best leuk

Vanavond is ook de avond, dat wij door de PTA van Saskia's school zijn verzocht om bij Noodles & Company te gaan eten. Een hele kwart van wat wij daar besteden komt ten goede aan Saskia's school.

Dat kunnen we dus niet voorbij laten gaan en het is een makkelijke maaltijd voor de ceremonie. Het is veel minder druk, dat ik verwacht, als we het restaurant binnenlopen. Tabatha en haar broertje en babysitter zijn er en we horen, dat iedereen al geweest is. Het eten is wel erg lekker en wordt snel bezorgd.

Precies op tijd komen we bij de high school aan. Het is even onduidelijk, waar we heen moeten. Katja zoekt gelijk mensen, die ze kent op, maar ik zie geen enkele ouder. We kunnen dus ergens naar binnen, maar waar? Gelukkig komt Chris, die ik nog ken van het AP English projekt, op ons af met "Hi Mrs. E., would you like a program?". Nou, die willen we wel en hij wijst ons ook meteen waar we naar binnen kunnen.

Saskia en ik nemen plaats vooraan in het auditorium. Om ons heen herken ik een aantal ouders. Net na zevenen begint de ceremonie en lopen de "inductees" naar binnen. Het zijn er meer dan 150, voornamelijk juniors, maar ook een heel aantal seniors. Vrijwel iedereen is keurig gekleed, jongens in nette broek met overhemd en das en meisjes in topje met rok of jurkje. Saskia bemerkt de enkeling, die toch in spijkerbroek verschijnt.


De binnenkomst



Na een korte introductie wordt het volkslied gezongen door een meisje van de school. Het gaat allemaal niet zo zuiver (logisch zonder muziek, vind ik), maar ze doet het knap. Het is een mooi lied, maar ook erg moeilijk met veel hoge noten. Vooral als het gedeelte "And the rocket's red glare, the bombs bursting in air" wordt gezongen krijg ik altijd een brok in mijn keel, geen idee waarom.

Vervolgens spreekt de presidente van de Honor Society bij Madison High School. Zij introduceert de principal (ik geloof, dat dit de eerste keer in vier jaar is, dat ik die zie!). Dan worden de nieuwe officiers geinstalleerd, ze lezen ieder een stukje voor over leiderschap, karakter e.d. en steken dan een kaars aan.

Na nog een korte toespraak worden de namen van de studenten, die toetreden tot de Honor Society, een voor een afgeroepen. Het is vreemd om "Katarina" te horen als Katja's voornaam. Het gaat allemaal heel snel en voor we het weten is de ceremonie binnen het uur voorbij!


Het ophalen van het certificaat



De kinderen halen nog even een brownie en Katja praat met een paar van haar leraren. Voor achten zijn we weer thuis, met een heel trotse dochter. Het is een grote eer om bij de National Honor Society te horen, dus zij is niet de enige trotse, wij zijn dat ook!

Rick komt ook weer veilig thuis uit San Antonio, maar vindt het naar de ceremonie gemist te hebben. Gelukkig kan Katja hem vol trots haar certificaat laten zien.