Eerste college acceptatie!

Zaterdag

Net als ik op ben belt Mary Ellen of ik zin heb te gaan lopen. Ik neem het met beide handen aan, want op het weekend heb ik eigenlijk nooit zin om me te vermoeien. Dan is het extra fijn om een loopmaatje te hebben, die me er toch toe dwingt. Het is koel buiten, maar lekker om te lopen en de lucht is weer staalblauw, wat de herfstkleuren mooi naar voren brengt.

Katja heeft nog (heel!) wat wafeldeeg over van een paar dagen geleden. Tot mijn grote verbazing is ze bij mijn thuiskomst al op en druk bezig wafels voor ons te bakken! Ze smaken heerlijk, lekker dik en luchtig. Het is zo met zijn allen een gezellig begin van het lange weekend (de kinderen hebben maandag en dinsdag vrij, zodat de leraren de rapporten kunnen voorbereiden).


Saskia's chocolate chip wafel (Katja wil niet op de foto)

Vroeger, toen ik nog bijgelovig(er) was, ruimde ik de Halloween spullen al direct na het Trick or Treaten op. Nu zijn daarvoor te veel spullen, maar vandaag moet het toch gebeuren. Gelukkig helpt Rick mee en met zijn tweeen is het gauw geklaard. Alleen een eenzaam spookje hangt nog vergeten bij de voordeur. Daar moet een ladder bij te pas komen, morgen misschien.

Voor in het jaarboek kunnen ouders van seniors een "Advertentie" kopen. Die mag een halve bladzijde beslaan en bestaan uit foto's en wat tekst over het graduating kind. Aangezien de deadline ervoor 16 november is, ga ik maar eens door Katja's babyboeken kijken voor een paar leuke kindertijd foto's.

Die boeken liggen in onze "sport"kamer boven en Kai besluit intussen eens te kijken, of hij Cosmo kan leren op de lopende band te lopen. Dat gaat meteen wonderbaarlijk goed! Hij lijkt het nog leuk te vinden ook. Dit zal ideaal zijn, als ik hem in de winter om de een of andere reden zijn benodigde beweging niet kan geven!

Katja gaat babysitten aan de overkant en Rick haalt de post uit de brievenbus. Dan hoor ik opeens een superblije gil en Rick komt met een envelop zwaaiend binnen. Het is de brief, dat Katja is aangenomen bij Christopher Newport University!

Meteen rennen we naar de overkant om haar de brief te overhandigen. Ze is buiten zichzelf van vreugde en wij ook! Al is dit niet haar school van eerste keuze, ze zou er best heen willen. En gewoon de wetenschap, dat ze nu al ergens is aangenomen, stelt ons zeer gerust.


Een superblije Katja



De rest van de middag computer ik wat en chat met een paar mensen, die bij de meeting van het Alles Amerika forum zijn. Als het enigszins lukt, wil ik daar volgend jaar ook bij zijn. Maar ja, een jaar is lang!

Ook neem ik eindelijk na lang beraad het besluit om het weekend van de 17e niet naar North Carolina te gaan. Hier loop ik al lang over te stressen. Ik zou graag naar Katja gaan met de andere Nederlandse dames, maar twee dagen later gaan we ook al naar Colorado.

Van een goede vriend heb ik geleerd mijn leven met fibromyalgie als een salami worst te bekijken. Een plakje tegelijk en ik weet zeker, dat zo'n weekend, waar ik me gedwongen voel om "mee te doen", een hele worst zou zijn. Dan zou ik geen plakjes meer over hebben voor onze reis naar Colorado. Dus ik maak een voor mij heel moeilijke beslissing, want ik houd er niet van aan mijn ziekte toe te geven. Gelukkig snappen Katja, Sylvia en Karin het goed en wordt mijn angst, dat ze me een zeur vinden, geen bewaarheid.

Eigenlijk is het vanavond de haring- en palingavond bij de Nederlandse ambassade. Vorig jaar hadden we daar een leuke avond, maar we waren met vrienden. Die konden dit jaar niet en we kennen daar verder niemand. Het zou dus enkel een aantal haringen en palingen achterover gooien worden, want ik vind de sfeer daar altijd erg exclusief. Je raakt niet zo makkelijk aan de praat met de anderen.

Rick vertelde al, toen hij in Omaha was, daar geen zin in te hebben. Hij neemt mij liever uit in Washington. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen, hoe lekker ik haring en paling ook vind.

Het is vanavond een mooie zonsondergang en de monumenten zijn indrukwekkend. Het is altijd weer even een "AH!" als ik de stad in rijd. Wij gaan naar de buurt rond Chinatown, waar het een drukte van jewelste is.

Terwijl Rick de auto gaat parkeren zet ik onze naam op de lijst bij Zaytinya. We hebben hier al een keer gegeten en het is lekker eten. Maar nu wordt me verteld, dat we een uur en een kwartier op een tafel zullen moeten wachten.

Het duurt wel een kwartier voor Rick terugkomt en ik kijk mijn ogen uit, de meest excentrieke figuren komen binnen. Toen wij hier twintig plus jaar geleden heen verhuisden was Washington een provinciaal stadje. Iedereen verbaasde zich erover, dat dit een hoofdstad was. Met de jaren is dat zeker veranderd! En dit gedeelte bij Chinatown is daar een goed voorbeeld van, er zijn eindeloos veel restaurants en het is flink druk.

Als Rick eindelijk komt zegt hij, dat hij het restaurant hiernaast gelegen prachtig vindt. Oya lijkt veel minder druk (blijkt niet waar te zijn, want dit restaurant werkt met reserveringen, Zaytinya niet), dus we kijken of daar een tafeltje te krijgen is.

We hebben geluk, iemand heeft afgezegd en we kunnen plaatsnemen in de moderne eetzaal. Er is hier een soort van (heel moderne) open haard en het hele decor is hypermodern. Het menu is ook interessant, een mix van Aziatisch (mijn zalm sushi is ongewoon en erg lekker!) en Frans. We smullen! Ik geniet echt van het uit zijn in de stad en zeg Rick dit vaker te willen doen.

Zondag

Dit weekend gaan wij een uur terug en ik vind het heerlijk! Ik word om half acht (eigenlijk half negen) wakker en sta verfrist op. Ook Rick is al "vroeg" wakker.

Hij haalt ons inmiddels al bijna traditionele Starbucks ontbijt. Voor mij is dat een grote koffie met suikervrije caramel siroop en een van hun kaas, kalkoen bacon en ei sandwich.

Na een gezellig ontbijt samen begin ik aan mijn gewichten routine. Marceleus heeft me zo langzamerhand genoeg materiaal geleerd om een half uur vol te krijgen. Ik moet zeggen, dat ik geen problemen heb mezelf zo 30 minuten intensief bezig te houden!


Deze eekhoorn in onze achtertuin weet niet, wat hij van Cosmo moet denken

Dan haal ik Rick over in de natuur te gaan lopen met Cosmo. Hij heeft geen zin om ver te rijden hiervoor, dus hij stelt voor een gedeelte van de Cross County Trail te gaan lopen. Dat begint bij Oak Marr en als we willen zouden we 16,5 mijl naar de Potomac rivier kunnen lopen.

Al op de oprit met de interstate 66 zien we een prachtige roodstaart havik wegvliegen. Ook langs de interstate is het op het moment prachtig met alle gekleurde bomen.

We lopen in totaal bijna vijf mijl op het CCT pad. Het is echt door het bos, veel wortels en stenen, niet iets, wat je met je grootmoeder gaat lopen! Rick en ik moeten regelmatig onze balans vinden. Maar het is prachtige en complete natuur. We komen slechts twee andere mensen tegen!






Typisch Amerikaans vind ik deze postbussen

Na anderhalf uur zijn we dorstig en hongerig terug bij de auto. Rick stelt voor naar Whole Foods te gaan voor iets lekkers. Daar zeg ik nooit nee tegen! We nemen ook gelijk lekker veel water voor Cosmo mee.

Thuis hebben we even tijd om ons op te frissen en dan gaan we alweer naar de bioscoop voor de "Bee Movie". Kai wil niet mee, hij vindt dat een kinderfilm (en achteraf geef ik hem geen ongelijk). Katja moet vrijwilligers uren volmaken en gaat telefoontjes plegen voor de Democratische Partij. Dit jaar is het een heel fanatieke campagne van beide kanten, ieder telefoontje is bijna een politiek getint iets!

Met Saskia gaan we dus naar de bioscoop. Jerry Seinfeld is een grote held hier in de VS, zijn sit-com was bijna ongeevenaard succesvol. Misschien is het daarom, dat de "Bee Movie" zo opgebouwd werd tot een superfilm.

Begrijp me niet verkeerd. Het is een onderhoudende 105 minuten (of zo), met gedeeltes, waar ik bijna in slaap viel. De stem van Jerry begint me op een gegeven moment te ergeren en de "Bee" grapjes ook. Rick en Saskia komen er met een positievere kijk uit. Ik vind dit een "Bee" movie (=niet zo speciaal), om een van hun eigen grapjes te gebruiken, ha ha!

Bij wijze van grote uitzondering zijn we vanavond met zijn vijven en we gaan bij Artie's eten. Daar zien we ook de Mottola's (Mary Ellen's familie), we hebben kennelijk dezelfde smaak.

Om te beginnen bestelt Rick een dirty Martini voor mij bij de bar. Die smaakt super lekker. We krijgen al gauw een tafel en de voorafjes zijn super. Dan komen de hoofdgerechten en mijn tonijn zou "seared" (bijna rauw) zijn. Echter, het is compleet door gekookt.

Rick vindt, dat ik het terug moet sturen en het wordt rustig terug genomen. Dan krijg ik een bord terug met compleet perfekt gegrilde tonijn! Bijna beangstigend, hoe perfekt! In ieder geval smul ik ervan.

Katja gaat meteen verder op een of andere belangrijke tienermissie. Kai is moe en gaat naar bed. Wij kijken nog even naar Desperate Housewives. Wel een lekker gevoel om nog twee "vrije" (lees: niet op om zes uur) dagen te hebben!