Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, september 30, 2005

Het nieuwe Tysons Corner

Zon, zon, zon! Een prachtige dag lacht me tegemoet als ik om kwart over zeven naast mijn bed sta. Iedere ochtend worden we om half zes wakker. Rick of ik staat dan op, om Katja wakker te maken, die voor school nog wil douchen en haar haar wil doen.

Daarna volgt iedere tien minuten een klokradio alarm, dat Rick weer telkens uitslaat. Tot Kai om half zeven ook op moet staan. Nu pas realiseer ik me, dat dat een volle twee uur later is, twaalf keer tien minuten, dus! Slapen is er dan niet bij, maar doezelen wel. Rick staat samen met Kai op en Kai komt om kwart voor zeven nog even naast mij liggen. Als de grootvaderklok zeven uur slaat kus ik hem gedag en vertrekt hij naar de schoolbus. Ik heb dan nog 14 minuten om in bed te liggen, die veel te snel omvliegen!

Na mijn ochtendoefeningen eten Saskia en ik een kom met Fiber One cereal (ik verbaas me erover, dat zij die lekker vindt!). Om tien over acht lopen we de deur uit. Zonder Brynna dit keer, want ik wil ver rennen en dat lukt Brynna niet meer.

Zodra ik thuis kom stap ik in de auto op weg naar Christine. Gewoonlijk is het verkeer naar het westen heel rustig, terwijl het oostelijk verkeer (naar de stad) vast staat. Vandaag is het (natuurlijk!) omgekeerd. Er is een ongeluk(je) gebeurd net voor de afslag naar Christine's huis. Er staat een enorme brandweer wagen en iedereen moet dat natuurlijk bekijken (rubbernecking heet dat hier, een prachtige uitdrukking!). Gelukkig is het niet ernstig.

Christine en ik lopen een uur en vijftien minuten en dan haast ik me naar huis, want ik heb om elf uur met Kirsten afgesproken. Wij gaan bij de Crystal City Marriott het pakket ophalen voor de Army Ten Miler van zondag. Kirstens dokter heeft haar afgeraden deze race te rennen. Maar terwijl we er zijn komen de kriebels toch weer boven. Voor zondag wordt prachtig weer voorspeld en het is zo speciaal om aan zo'n grote race deel te nemen! We vragen of je de race ook kunt wandelen. Het antwoord is een volmondig "ja". We rekenen, dat we zo'n 4,5 mijl per uur lopen, maar zelfs met 4 mijl per uur zal het ons maar 2,5 uur nemen om te lopen. We besluiten dit te doen. Op die manier kan Kirsten het rustig doen.

Na het ophalen van alle race documenten en t-shirts kijken we rond op de beurs met allerlei sportartikelen. Ik koop een mooie zonnebril en een rennersshort en t-shirt. Kisten probeert van alles aan. Het is ijzig koud in de zaal, ik kan niet wachten tot we weer buiten in de warme zon staan!

De Expo

Pas om twee uur zitten we weer in de auto, zonder lunch gegeten te hebben. Op de terugweg staan we nog twee keer in de file, maar we besluiten om even bij Whole Foods lunch te halen. Ik bestel een lekkere meergranen boterham met ham en spinazie, wortel, tomaat en komkommer. We eten buiten, want in de winkel is het alweer om te bevriezen. Wat is dat toch, die ijskou in gebouwen? Mijn eerste reactie is om naar buiten te willen, terwijl het doel van de winkels toch is om mensen te laten kopen!

Thuis vind ik alle kinderen, die zich afvragen, waar ik was. "Mom" heeft toch ook nog een eigen leven, hi hi!

Rick belt, dat hij op weg naar huis is. Vandaag opent een groot nieuw gedeelte van Tysons Corner. Er zijn vijf nieuwe restaurants en veel winkels (waaronder een zeer gewaagde Victoria's Secret!) en een bioscoop met 16 theaters.

We geven de auto aan de valet parking, die maar $5 kost en de rijen voor de parkeergarage zijn gigantisch, dus dit is wel zo makkelijk. We lopen het nieuwe gedeelte van de mall door en zien, dat het voornamelijk kledingzaken en meubelzaken zijn.


Op de derde verdieping is de bioscoop en het food court. Hier zitten drie Redskins spelers, die handtekeningen uitdelen. Natuurlijk moet Kai die hebben. Het zijn aardige kerels en ze poseren gewillig met Kai. Helaas bleven ze zitten, want het zijn bomen van mannen! Nummer 66, Derrick Dockery, is meer dan 2 meter lang en weegt 345 lbs! Nummer 77, Randy Thomas, is net zo lang, maar weegt "slechts" 306 lbs. Poeh, je zult zo'n vent op je krijgen tijdens een wedstrijd!

Kai met de Redskins

Nadat we nog even in de enorme Barnes and Noble boekenwinkel hebben rondgekeken gaan we eten bij Coastal Flats. In Fairfax is de wachttijd voor dit restaurant meestal veel meer dan een uur, maar wij hoeven vanavond maar een kwartier te wachten. Het eten en de bediening zijn voortreffelijk! Ook de andere nieuwe restaurants zien er goed uit. We hebben zo weer heel wat te ontdekken en te shoppen!

donderdag, september 29, 2005

Bunco

Om acht uur zitten Rick (die snipverkouden is, de arme ziel) en ik als twee stoute kinderen op een bankje bij Saskia's school te wachten tot het hoofd van de school arriveert.

We hebben vanochtend een vergadering met haar en de GT (Gifted and Talented) lerares, Mrs. Monks. Dr. Isaacson is verlaat door slecht verkeer en we beginnen ons gesprek met Mrs. Monks. Ik maak meteen duidelijk, dat we hier niet zouden zitten, als Saskia niet zo dolgraag in het GT programma zou willen en als wij er niet van overtuigd waren, dat zij die verrijking aan kan.

Mrs. Monks antwoordt, dat Saskia's test scores net niet goed genoeg zijn om mee te doen (ze heeft zowel op de school test als op de test, die we vorig schooljaar bij de universiteit hebben laten doen, gemiddeld 119 gehaald en ze moet 120 hebben). Ik denk, dat ze ook wel doorheeft, dat wij die ene punt te verwaarlozen vinden, vooral voor een kind, dat verbaal bijzonder hoog scoorde en dat tweetalig is, een feit waarvan Mrs. Monks niet op de hoogte is.

Ze kijken, zo vertelt ze, niet alleen naar de test scores, maar ook naar een evaluatie, die de lerares van het kind heeft geschreven aan het eind van vorig jaar. Daarbij kunnen de kinderen 16 punten krijgen en Mrs. Draggon heeft Saskia er maar 6 gegeven.
Wij vertellen Mrs. Monks, dat de lage score van Mrs. Draggon ons weinig verbaast, want Saskia vond het vreselijk op school en Mrs. Draggon kreeg dus niet bepaald een gewillig kind te zien.

Dan komt Dr. Isaacson binnen en ik leg uit, dat het GT programma op deze manier een exclusieve club wordt en dat het voor een kind als Saskia, dat toch echt maar op de drempel er niet in testte, een soort onbereikbaar doel wordt, waardoor zij onzeker wordt van haar eigen kunnen.

Gelukkig snapt Dr. Isaacson precies wat wij bedoelen en vraagt ze Mrs. Monks om Saskia de kans te geven de volgende keer dat ze een groepje apart neemt om taalverrijking te doen. Voorlopig werkt ze met de kinderen, die heel goed in rekenen zijn, en in dat groepje past Saskia inderdaad niet en daar zijn wij en Saskia zelf ons terdege van bewust.

We zullen dus zien, wat er verder van komt. In ieder geval weten ze ons standpunt en zullen ze nu hopelijk ook wat meer op Saskia letten. Het is puur om Saskia's interesse, dat wij er een punt van maken, want kijkend naar Kai en Katja maakt het lagere school GT programma niets uit voor hun verdere schoolcarriere.

Door Ricks verkoudheid heb ik ontzettend slecht geslapen en ben te moe om te sporten. Als Rick naar zijn werk is vertrokken duik ik nog even mijn bed in en slaap zowaar nog een half uur.

Bij wijze van hoge uitzondering geef ik mezelf verder vandaag vrij van het sporten. Ik bel Christine om haar van het gesprek van vanochtend te vertellen en we zijn het erover eens, dat wij als ouders onze kinderen al heel wat verrijking geven door met ze naar musea en dergelijke te gaan. Om van onze reizen nog niet eens te spreken.

Daarna bel ik Kirsten met wie het wel goed gaat, maar die nog geen uitslag van de biopsie heeft en daar begrijpelijk nerveus over is. Ook zij vraagt hoe het gesprek op school ging, want zij wil Madison ook in het GT programma. Hoewel Madisons test scores wel hoog genoeg zijn wordt zij om mysterieuze redenen telkens geweigerd. Dit versterkt alleen maar ons gevoel, dat Mrs. Monks' GT groep een exclusieve club van arbitrair gekozen kinderen betreft.

Karin en ik zouden vandaag naar Middelburg gaan, zodat ik haar dat plaatsje kon laten zien. Haar schoonouders komen maandag en ze wil hen natuurlijk leuke dingen laten zien.

Helaas belt ze, dat Danielle ziek is en dat ze begrijpelijkerwijs dus niet zo ver weg wil. Wel heeft ze een waterkoker nodig en dus maken we, inmiddels in de regen, een kleine excursie naar Linens 'n Things. Een waterkoker blijkt hier in de VS een veel luxueusere en duurdere aanschaf te zijn, dan in Nederland, maar ja, ze heeft er toch een nodig.

Als we alles in de winkel (en die is groot!) bekeken hebben krijgt Karin van de Italiaanse cassier, die vertelt, dat hij hier zijn MBA aan het doen is, zomaar 20% korting op haar aankopen! Toch aardig!

We neuzen nog even in de grote World Market, die naast Linens 'n Things ligt, maar vinden daar niets van onze gading. Deze winkel lijkt wel op een enorme Xenos, misschien iets duurder, maar ook zo'n mengelmoes van produkten uit alle hoeken van de wereld. Als we buiten komen is het weer alweer helemaal opgeklaard.

Thuis zoek ik naar een bijles leraar, die Katja met haar meetkunde zal kunnen helpen. Ze staat wel voldoende, maar om hier mee te tellen moet je minstens een B staan en dat lukt haar niet. Ik bel Tutoring for Success en wordt heel vriendelijk te woord gestaan. Hun tutors komen naar ons huis en de kosten per uur zijn redelijk. Ze zal me terug bellen als ze iemand voor Katja heeft gevonden.

Na het avondeten ga ik naar de Bunco avond. Er was een invalster nodig en ik had wel zin om te gaan. Het werd zoals altijd een heel gezellige avond. Ik heb leuk gekletst met de Belgische en Zweedse deelneemsters. Vooral met de Belgische heb ik zoveel gemeen!

Het is wel heel gezellig, zo met zijn twaalven een avond spelen. Ik won omdat ik de meeste Bunco's had (drie van hetzelfde nummer gegooid) en nam een appel pie en een mooi bord mee naar huis. Hopelijk zijn er volgende maand weer invalsters nodig, ik ben zo van de partij! Een jaar ben ik vaste medespeelster geweest en dat was me te veel, want toen moest ik ook een avond bij ons thuis organiseren. Invalster zijn is leuk en heeft verder geen verplichtingen!

woensdag, september 28, 2005

Een prachtige herfstdag

Brrr, het is koel (zo'n 10 graden), als we vanochtend naar Saskia's school lopen. Rick loopt dit keer mee en moppert dat het een lieve lust is, dat hij geen winter wil. Maar het zonnetje schijnt al sterk en het wordt vandaag uiteindelijk 27 graden. Heerlijk!

Rick blijft thuis wachten op de garagedeur monteur, want die sluit al maanden niet goed. Ik doe een jas en handschoenen aan en pak mijn fiets en rijd zo snel ik kan 15+ mijlen. In een uur en vijf minuten ben ik terug na een heel mooie tocht door Vienna en op het W&OD pad. Iedereen, die ik tegenkom, groet met een grote glimlach op hun gezicht. Tegen de tijd, dat ik thuiskom is het al zoveel warmer, dat die handschoenen absoluut niet meer nodig zijn (en ja, ik weet het, tien graden is voor velen nog geen handschoenen weer, maar ik heb Raynaud's, dus ik moet mijn handen beschermen).

Inmiddels is de garage gemaakt en de deur sluit weer gemakkelijk. Rick vertrekt als een kind zo blij naar zijn werk. It's the little things in life.

Na een snelle douche bel ik Karin en zij komt hierheen om samen naar de Farmer's Market bij Nottoway Park te gaan. Dit is een marktje met zo'n tien tot vijftien boeren, die hun produkten verkopen. Het haalt niet bij een Nederlandse markt, maar is erg leuk om te bezoeken.



Veel van de kraampjes verkopen groentes en fruit, maar er staat bijvoorbeeld ook een Frans echtpaar, dat echt Frans brood verkoopt. Karin koopt daar een boerenbrood en we moeten ons (ik althans!) beheersen om niet een of meerdere van de heerlijk uitziende croissantjes te kopen.

Een ander interessant kraampje is de kaasboer uit Remington, Virginia. Hier verkopen ze Goudse kaas, gerookte Goudse kaas en verscheidene andere kaassoorten. Je kunt ze allemaal proeven en hun Goudse smaakt echt lekker en authentiek. Ik koop een stuk Cheddar kaas met komijn. We vragen of ze ook rondleidingen geven op hun boerderij, maar dat is niet het geval. Dan vertellen we de boer, dat we uit Nederland komen en zijn Goudse lekker vinden. Hij vertelt, dat ze de melk zonder hem koud te laten worden direct van de koe gebruiken. Hij was duidelijk trots, dat wij zijn Gouda lekker vonden. Leuk! Ik adviseerde nog om ook Goudse met komijn te maken, Rick is daar dol op en het was een nieuw idee voor hen.

Voor we weggaan koop ik nog een zak met Kettle Corn (zoete en zoute popcorn gemixt) en dan gaan we huiswaarts. Iedere keer als ik naar deze markt ga vind ik het weer heel leuk, maar het lukt me niet vaak genoeg om te gaan. Het is wel belangrijk om de plaatselijke boeren te ondersteunen en de produkten kunnen niet verser.

Thuis maak ik voor Karin en mezelf een van de "wraps" zoals Christine vorige week voor mij maakte. Karin smult er ook van, het is een lekkere en vooral makkelijke lunch.

Daarna ga ik naar de nagelsalon om mijn nagels te laten doen. Bijna kreeg ik Karin zover om mee te gaan, maar ze zag het toch nog niet zitten, volgende keer misschien. Het is grappig, want ik doe dit pas een paar jaar, sinds ik Christine ken pas. Daarvoor had ik afgekloven nagels, want ik was een nagelbijtster. Maar nu vind ik het wel heel fijn om nette handen te hebben. En bijten doe ik niet meer, zonde van het geld, anders.

Om vier uur halen Saskia en ik Karin, Maaike en Danielle op om naar Party City te gaan. Omdat Saskia over twee weken een Halloween partijtje geeft hebben we kostuums nodig. Een bezoek aan Party City is een avontuur op zich. Bij binnenkomst word je al begroet door gillende spoken en de helft van de enorme winkel is helemaal in Halloween sfeer. Saskia durft maar nauwelijks langs een levensgrote pratende Frankenstein figuur te lopen om bij de kostuum selectie te komen!

Na veel gepas en zoeken vinden Maaike en Saskia de heksenkostuums, die ze leuk vinden. Helaas slaagt Danielle nog niet, maar dat komt nog wel. Het is nog vrij rustig in de winkel, over een week of wat staan er rijen om kostuums aan te passen!

De ingang van Party City

Kostuums uitzoeken, niet makkelijk!

Een klein gedeelte van de enorme muur met kostuumkeuzes


Nog net op tijd zijn we thuis om Saskia naar haar pianoles te brengen. Intussen worstelt Katja met haar scheikunde huiswerk over het metrische systeem. Natuurlijk ben ik de aangewezen ouder om haar dat uit te leggen. Het duurt even, voor ik het systeem door heb. Tot ik het principe door heb lijkt het alsof ze een simpel concept heel ingewikkeld hebben gemaakt. Dat is nog wel enigszins het geval, maar na een tijdje krijg ik hun methode door en hopelijk begrijpt Katja het nu ook. Er is toch niets simpelers of logischer dan het metrische systeem?

Door dit alles en omdat Rick laat uit zijn werk thuis is, rennen we letterlijk naar de laatste "Back to School Night". Dit keer op Saskia's school. Dit is tevens de kortste, slechts twintig minuten lang. Veel nieuws leren we niet en de werkelijke vragen, die we hebben, stellen we niet (alle ouders zijn aanwezig, inclusief de "special needs" ouders) al krijgen zowel Rick (die nogal meegaand is) als ik sterk het idee, dat de "special needs" kinderen in deze klas de meeste aandacht zullen krijgen.

Morgenochtend vroeg hebben Rick en ik een vergadering met het hoofd van Saskia's school en de "GT" onderwijzeres. We zullen zien. Ook heb ik een email naar haar onderwijzeres geschreven, want Saskia krijgt de hele tijd dezelfde "special needs" partner. Ik ben benieuwd.

Als we thuiskomen staat de nieuwe Martha Stewart "Apprentice" aan. Een van de groepen wil tulpen verkopen en laat daarvoor meisjes in "Dutch" kostuum dansen. De jurkjes zijn absoluut Duits en het geheel ziet er niet uit.

Dat team verliest en in de "board room" zegt een van de leden tegen Martha, dat ze niet zou weten, waar "Holland" verder voor staat, behalve molens en tulpen. Martha neemt hier duidelijk aanstoot aan (good for her!) en zegt, dat er nu vele brieven zullen komen om dat recht te zetten. Martha noemt onder anderen de schilders Rembrandt en Vermeer, die Nederlands zijn. Rick en ik vonden het een grappig iets en Martha is iets omhoog gegaan in onze ogen.

dinsdag, september 27, 2005

Een ditjes en datjes dag

Zon! Wat is het toch heerlijk en zoveel makkelijker om op te staan als die gele bal de kamer binnenschijnt! Het wordt op het moment laat licht, de kinderen staan in het donker op de schoolbus te wachten. Wat dat betreft ben ik blij, dat we eind deze maand een uur terug gaan (er is hier zo'n leuk ezelsbruggetje voor in het Engels: Fall back, spring forward). Aan de andere kant wordt het dan 's middags weer zoveel eerder donker.

Terwijl ik me zit te beramen welke sport ik vandaag eens zal doen, belt Christine. Het is zulk prachtig weer en we besluiten rond 11 uur in onze buurt te gaan lopen.

Dat geeft me lekker even tijd om naar Whole Foods en Giant te gaan om avondeten te kopen en vitamine C en echinacea om te zorgen, dat de rest van de familie de verkoudheid van Saskia en Rick niet krijgt.

Vanavond eten we Italiaanse kip uit de crockpot. Een heel lekker, maar supereenvoudig recept: kippenborsten, een zak bevroren gemengde groentes, kleine geschilde Ierse aardappeltjes, een fles fat free Italian dressing, zout, peper en knoflookpoeder. Die ingredienten gaan allemaal samen in de crockpot en koken 8 uur lang op "Low" en het resultaat is een zeer smakelijke eenpansmaaltijd. Stokbroodje erbij om in de "jus" te dopen en we smikkelen allemaal. Zelfs Saskia vindt dit lekker en dat zegt wat!

Omdat we na het eten Nederlandse gasten krijgen neem ik ook van Whole Foods een van hun heerlijke perzik pies mee. Ik twijfelde nog of ik pumpkin of sweet potato pie zou nemen, zodat ze iets echt Amerikaans zouden proeven, maar ik durfde dat toch niet aan, ik vond zelf pumpkin pie pas na jaren proberen lekker.

Christine en ik lopen meer dan tien kilometer en ik leid haar naar een heel nieuw gedeelte (voor ons althans) van Vienna, het zuid-oosten van de stad (wij wonen in het zuid-westen). We vergapen ons aan de prachtige huizen, die hier staan. Allemaal unieke architectuur met torentjes en balkonnen en leuke kleuren. Ik ben dolblij met ons huis, maar de buitenkant heb ik altijd wat saai gevonden. Deze huizen hebben stuk voor stuk een originele buitenkant, maar natuurlijk weten we niet hoe ze er van binnen uitzien.




Een aantal van de "McMansions" in Vienna (zo genoemd door een gemeenteraadslid)

Gisteren was Mallory, Christine's dochter, jarig en ik heb eindelijk wat tijd om een cadeautje voor haar te gaan kopen. Ik fiets naar Vienna's Church Street, het gezellige winkelstraatje hier.

Als eerste koop ik een wit brood bij de Great Harvest bakkerij. De kinderen (en ik) zijn hier dol op, want het heeft een heerlijke gist smaak. Jammer, dat ik net geluncht heb, want ze bieden je hier altijd een hele snee van een van hun lekkere broden aan.

Hierna neus ik wat in het ernaast gelegen snuisterijen winkeltje, maar vind er niets van mijn gading. Ik steek de straat over naar het "Brambled Nest" winkeltje, ook zo'n winkeltje vol met ongewone hebbedingetjes. Hier vind ik een heel leuke kaart voor Mallory en een grappige Halloween speld voor mezelf, een zwarte spin met een heksenhoed op (mijn vader heeft me $50 voor mijn verjaardag gegeven en ik ben vastbesloten, die aan leuke dingetjes uit te geven en niet gewoon in het huishouden te laten opgaan).


Nu moet ik nog het cadeautje voor Mallory zoeken. Hiervoor loop ik zo'n tien winkels verderop naar Once Upon A Time. Dit vind ik de leukste speelgoedwinkel, die ik ooit gezien heb. Hij is gehuisvest in een oud huis en heeft eindeloos veel bijzonder speelgoed. Het hele achtergedeelte staat vol met elk poppenhuismeubeltje of miniatuur voorwerp, dat je je maar kunt bedenken. Omdat ik zelf een poppenhuis heb, dat mijn vader voor me heeft gemaakt, kan ik hier uren rondlopen en kijken.

Voor Mallory vind ik een Klutz boek, waarmee ze designs kan maken, die ze op t-shirts of andere stoffen dingen kan strijken. Het wordt prachtig voor me ingepakt (dit is on-Amerikaans, meestal moet je betalen om iets te laten inpakken) in vrolijk dierenpapier met een grote blauwe strik er bovenop. Met Klutz boeken zit je bij de "tween" leeftijd altijd goed.

Na het avondeten komen Sandra en Stefan op bezoek. Ik "ken" haar van het AllesAmerika forum, ze zijn voor een weekje hier in de buurt op vakantie. Ze nemen een hele tas vol Nederlandse verrassingen mee, waaronder Cote D'Or repen (jammie!) en een Story en een Weekend (ik moet toch op de hoogte blijven van de laatste roddels).

Het wordt heel gezellig. Ik blijf het leuk vinden om mensen zo via het Internet te ontmoeten. Helaas hebben ze bij Outback Steakhouse al zo'n maaltijd naar binnen, dat mijn perziken pie er niet meer bij kan, maar onze kinderen vinden dat wel prima en eten er een extra groot stuk van.

Als Sandra werkelijk scheel kijkt van moeheid (zag ik niet, hoor, dat zei ze zelf) maken we gauw een foto en nemen we afscheid. Morgen gaan ze naar Mount Vernon en Great Falls en dan rijden ze naar Richmond. Het was ontzettend leuk ze te ontmoeten, Rick vindt, dat ze duidelijk Nederlands praten en het gesprek ging ook voornamelijk in het Nederlands. Ik ben wel trots op die man van mij, dat hij dat zomaar kan!

Stefan, Sandra en ik

maandag, september 26, 2005

Het regent, het zegent...!

Eerlijk gezegd had ik niet gedacht, dat ik ooit in mijn leven blij zou zijn regen te zien. Maar vanavond is dat toch wel het geval. We hebben vandaag lekker wat zon gezien en het was vochtig warm, maar die broodnodige regen kwam pas rond vijf uur! En nu komt het gestaag naar beneden. Genoeg om de droogte op te heffen zal het niet zijn, maar de natuur krijgt in ieder geval even een slokje.

Al om tien over acht lopen Saskia, mijn snuffeltje, want ze is flink verkouden, en ik naar school. Maandag is haar favoriete dag (kortste dag van de week) en vanmiddag mag haar vriendinnetje Madison mee naar huis lopen met haar. Ik schrijf een briefje voor de administratice op school om haar hiervan op de hoogte te stellen, want Madison gaat gewoonlijk met de schoolbus.

Over schoolbussen gesproken, als ik even later naar Christine rijd om met haar te gaan lopen, hoor ik hoe Fairfax County in geval van nood de evacuatie zou regelen. In zo'n geval zouden de schoolbussen worden ingezet. Hierbij wordt vermeld, dat Fairfax County iedere dag meer schoolbussen inzet, dat het grootste nationale busbedrijf Greyhound! Geen wonder, dat ik mezelf iedere ochtend en middag of op welk tijdstip van de dag ook achter zo'n geel monster bevind!

Christine en ik lopen anderhalf door haar buurt. We bepraten voornamelijk onze sport- en dieetroutine. Zij heeft nu een paar maanden de "Flab to fab in 4 weeks" van het tijdschrift "Self" gedaan en is tien pond afgevallen. Ik hoef niet af te vallen, maar vind afwisselingen in mijn routine wel erg goed. Ik heb zaterdag een gewichten "workout" van Self gedaan en vandaag voel ik nog alle spieren, die ik gebruikt heb daarbij!

Als ik thuiskom ruim ik de zomerspullen op. Ik heb zin het huis herfstachtig in te richten. Een grote zak gaat naar de zolder en ik neem de herfstspullen mee naar beneden. Net op tijd vang ik Snickers, die het erg leuk vindt zich op zolder te verstoppen. Maar onze zolder is meer als isolatie bedoeld en het is er gevaarlijk voor hem.

Binnen het uur zien de keuken, eetkamer en family room er helemaal anders uit. De gele, oranje en dieprode kleuren van de herfst overheersen. Het ziet er gezellig uit.

De family room

De eethoek

De keuken

Gauw loop ik naar Saskia's school om de rugzak voor de slachtoffers van de orkanen af te leveren. Ik weet niet of alles net is opgehaald, maar er ligt verder niets in de dozen voor de slachtoffers. Ik vraag me ook af of, na alle ophaalacties van de tientallen Fairfax County scholen, er niet al veel te veel backpacks zijn. Enfin, we doen wat we kunnen.

Saskia en Madison komen enthousiast thuis en willen Halloween dingen maken. Mijn herfstspullen inspireren ze en ze vragen of we naar Michael's kunnen gaan om wat meer Halloween knutselspullen te kopen.

"Even" naar Michael's bestaat niet. Er zijn zoveel leuke spulletjes te krijgen, we brengen er zo een uur door. Ik koop spullen voor voordeurhangers en de meisjes vinden van alles om creatief mee bezig te zijn. Dit heb ik van mijn moeder, ik kan geen nee zeggen tegen creatieve spullen of boeken!

Op de terugweg rijden we langs Pigwillys Pumpkin Patch en ik moet daar gewoon een foto van maken. De meisjes giechelen om de naam.


Thuis verdwijnen de meisjes blij naar de basement en maken een leuke Halloween "bezem". Zelf knutsel ik ook een paar bezems in elkaar om aan de voordeuren te hangen. Het ziet er allemaal leuk uit.


Om half vijf zet ik Madison bij haar pianoles af. Daar staat Doug, haar vader, ook met haar pianoboeken. Ik hoor, dat alles met Kirsten goed is gegaan, hoewel ze de uitslag van de biopsie pas over een paar weken zullen weten. Doug vertelt me ook, dat Kirsten eindelijk door heeft, dat ze niet zal kunnen rennen op zondag. Ik zeg hem, dat ik dat al helemaal niet verwachtte. Kennelijk had Kirsten toch nog hoop. Je weet toch niet hoe je je zal voelen, tot je er eenmaal doorheen bent. Ik weet dat zelf ook.

Samen met Saskia kies ik vanavond een leuk boeket uit van 1800flowers.com om morgen bij Kirsten bezorgd te krijgen. En nu maar hopen, dat het geen kanker is!

We eten vanavond lekkere barbecue kip met erwtjes en aardappelpuree. Katja vertelt, dat ze door een van de jongens, die ze zaterdagavond heeft ontmoet, naar zijn Homecoming Dance is uitgenodigd. Kleine bijkomstigheid is, dat het in Leesburg is, zo'n 45 minuten hiervandaan. Wij willen ook niet de slechtsten zijn, dus we stellen de voorwaarde, dat ze mag gaan, als Leah ook gaat. Katja alleen met een heel stel jongens, die ze nauwelijks kent, zien we niet zitten. Gelukkig ziet zij dat ook zo (altijd fijn, als je tiener het met je eens is).

De herfst is echt hier, ik zag mooi gekleurde blaadjes op onze wandeling vanochtend, het wordt vroeger donker en langzaam gaat de temperatuur omlaag (hopelijk heel langzaam!).

Langzaam komen de vakantie foto's online. Vandaag drie nieuwe albums van onze Yellowstone vakantie:
--Geysers en bronnen

--Watervallen en Grand Canyon of the Yellowstone

-- Familie foto's

zondag, september 25, 2005

Rustig weekendje

Dit weekend begon het al aardig herfstig aan te voelen. Na wekenlang zonnig weer is het het hele weekend bewolkt (maar warm) geweest. Helaas geen regen van betekenis, want die heeft de natuur nu wel nodig!

Saskia was gisteren een beetje koortsig, dus we hebben het allemaal heel rustig aan gedaan. Ook wel eens lekker.

Katja heeft haar haar laten knippen en is gisteravond met een feestje van een vriend naar de Corn Maize in Leesburg geweest. Dit is een groot maisveld, dat tot een labyrinth is omgetoverd. Naar aanleiding van multiple choice antwoorden op vragen wordt je door het labyrinth geleid. De antwoorden geven de richting aan en natuurlijk kom je alleen met goede antwoorden naar de uitgang. Ze deden het in het donker, dus zaklantaarns mee. Ik was graag meegegaan en Kai en Rick ook, maar Saskia is doodsbang van het donker, dus hopelijk vinden we een tijd overdag om het te gaan doen.

Zelf heb ik gistermiddag en een gedeelte van vandaag besteed aan het bewerken en uitzoeken van mijn Yellowstone foto's. Het zijn er zoveel en het is moeilijk te bepalen welke wel en welke niet online te zetten!

Mijn vader kwam gisteravond met drie pakken heerlijke gerookte paling, die hij van Schiphol had meegenomen. Wat smaakte dat lekker! Dat zal een van de hoogtepunten voor mij zijn in Nederland: lekkere broodjes haring en paling!!

Vandaag kwam Christine en hebben we een flink stuk gelopen in en rond Nottoway Park. Bij de ingang van dit park staat een heuse totem paal. Het park is genoemd naar de Virginiaanse Nottoway Indianenstam. De dieren aan de totem paal hebben allemaal een betekenis in de Indiaanse folklore.
Image Hosted by ImageShack.us

Katja vroeg me, toen ik thuiskwam, of ik met haar ergens wilde gaan lunchen. Dit was zo'n ongewone vraag en het leek me ontzettend leuk, natuurlijk wilde ik dat. We hebben heerlijk sushi gegeten bij Sweet Ginger, terwijl ze mij over de leuke jongens, die ze gisteren heeft ontmoet, vertelde.

Met dit grijze weer had ik wel weer zin in een film en ik had gelezen over "Just Like Heaven" met Reese Witherspoon, een van mijn favoriete actrices. Ik kreeg Rick en Kai zover om mee te gaan en we waren beslist niet teleurgesteld. Het is een leuk en romantisch verhaal, zeker de moeite van een bioscoop bezoek waard!
Image Hosted by ImageShack.us

Vanavond begint het nieuwe seizoen van Desperate Housewives, ik ben benieuwd of ze de serie zo leuk als vorig seizoen kunnen houden.

zaterdag, september 24, 2005

De Monarch vlinder

Het is me eindelijk gelukt: een Monarch vlinder zat lang genoeg stil om mooie foto's te nemen:
Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
Deze vlinder vind ik de mooiste van de tenminste zeven verschillende soorten, die zich aan onze vlinderstruiken tegoed doen. Het is tevens de interessantste soort, want deze Monarchs zijn op doortocht.

Iedere herfst trekken de Monarch vlinders van het zuiden van Canada en het noorden van Amerika helemaal naar Mexico, een afstand van ongeveer 5000 kilometer.

Nu is er een team geleid door Vico Gutierrez, dat met een ultralicht vliegtuigje met een grote Monarch erop geschilderd deze fantastische migratie van de Monarchs volgt. Het project heet Papalotzin (uit het Azteks: Papalotl (vlinder) tzin (klein)) en het doel is diepgaande informatie te vergaren over het hoe en wat van de migratie en met die informatie te werken aan programma's voor het conserveren en restoreren van de Monarch rustplaatsen in Mexico.

Het vliegtuigje was het afgelopen weekend bij de zoo in Washington DC en de Monarchs zijn nu in grote getalen bezig de Appalachen over te steken en het team is nu via het hier dichtbij gelegen Shenandoah National Park op weg naar Kansas. Intussen geniet ik dagelijks van deze bijzondere insekten in onze tuin!

vrijdag, september 23, 2005

Tim Burton's Corpse Bride

Op deze eerste herfstdag en volgens het weerbericht voorlopig laatste 30+ graden dag fiets ik rond 10 uur naar Kirsten. We gaan zo'n drie kwartier in het Nottoway Park schuin tegenover haar huis rennen. Dit is een mooi park met een fitness trail door het bos. We rennen het pad, het is lekker schaduwrijk, want in de zon is het echt snikheet!

Als ik op een gegeven moment links van me een geluid hoor, zie ik daar net iets verder dan een armlengte van me af twee herten eten. Ze blijven rustig staan, ons aankijkend alsof ze zich afvragen, wat wij in hun bos doen. Mijn dag is weer goed!

Met Kirsten bespreek ik maandag, want dan moet zij onder het mes en ik neem in ieder geval Madison na school mee naar huis, maar Nicky wil misschien ook komen. Nou, hij is welkom! Hopelijk blijkt het knobbeltje in Kirstens borst goedaardig, ze is bewonderenswaardig rustig onder het geheel!

Als ik thuis ben heb ik net genoeg tijd om te douchen, voor Laura komt om me een massage te geven. Die is hard nodig en flink pijnlijk, we bepalen maar meteen, dat ik weer om de week massages zal krijgen.

Laura heeft, omdat ze haar eigen baas is, geen ziektekostenverzekering. Nu heeft ze een knobbeltje in haar lies en heeft een bevriende dokter haar aangeraden er een ultrasound van te laten maken. Maar een ultrasound kost $500, die ze niet heeft.

Fairfax County heeft wel een gratis medische dienst, maar Laura verdient daar net te veel voor. Ze geeft zelf toe, dat ze dom is geweest door geen verzekering te nemen, maar als rookster zijn de premies daarvoor maandelijks hoog. Als je een gezond leven leidt, zijn er goedkope verzekeringen voor zelfstandige ondernemers, maar zodra je rookt of een andere risico factor hebt, kom je daar niet voor in aanmerking.

Nu wacht ze dus maar af! Ik vind het maar eng, zou wel willen, dat ik haar kon aanbieden voor de ultrasound te betalen, maar dat zou ze nooit aannemen. Haar ouders zijn goed bij kas en ik opper voorzichtig om hen om hulp te vragen. Maar ook dat wimpelt ze af, ze heeft een moeilijke relatie met haar moeder, weet ik, en ze wil op geen enkele manier van hen afhankelijk zijn. Ik maak me zorgen om haar!

Na de lekkere wrap bij Christine gistermiddag heb ik zin om ook de ingredienten ervoor te gaan kopen. Zij heeft ze bij Wegmans gekocht en ik ben daar alweer een tijdje niet geweest. Ik bedenk me, dat Karin het waarschijnlijk ook leuk zou vinden deze enorme supermarkt te bezoeken. Dat is inderdaad het geval en om een uur rijden we samen naar Fairfax.

Ook Wegmans is helemaal in de herfst en Halloween sfeer. Ik koop er leuke bordjes en servetten voor Saskia's Halloween partijtje en een paar tijdschriften met ideeen voor spelletjes, snacks en versieringen.

Karin en ik vergapen ons aan de bakkerij met allerlei verschillende soorten brood, de prachtig uitziende taarten en de vele keuzes in vlees en vis. Wegmans is net te ver weg om er regelmatig te winkelen, maar als we dan gaan is het een leuk uitje!

Thuis wachten Jeroen, Leah, JB en Katja om naar Fair Oaks Mall gebracht te worden. Ze gaan zoeken naar jurken en broeken (voor de jongens) voor de Homecoming Dance op 8 oktober. Ik heb medelijden met de jongens, want ik weet, dat de meisjes niet makkelijk slagen. Katja komt wel met een ontzettend leuke zwarte jurk thuis. Wat ziet ze er volwassen in uit!

Saskia nodigt haar vriendinnetje Madison uit voor een logeerpartij en we gaan met zijn allen bij de Daily Grill eten. Dit restaurant ligt in de sjieke Tysons Galleria mall en heeft een lekker uitgebreid menu, vriendelijke bediening en een gezellig atmosfeer.

Als afsluiting van deze drukke dag gaan we de film "Tim Burton's Corpse Bride" zien. Wie "Nightmare before Christmas" kent, weet hoe de figuren er zo'n beetje uitzien. Het is een grappig verhaal en goed uitgevoerd. Er zitten een heel stel fans van Tim Burton in de zaal, want er wordt hard geapplaudiseerd als de film eindigt.

donderdag, september 22, 2005

Rita

Vanaf het moment dat ik vanochtend opsta stromen beelden van evacuerende mensen onze huiskamer binnen. We horen, dat Rita een categorie 5 orkaan is geworden, maar gelukkig later op de dag weer afzwakt naar een categorie 4, hoewel dat natuurlijk nog steeds een gigantische monsterstorm is.

Beelden van mijlen van files vanuit Houston, we horen dat er duizenden mensen zonder benzine kwamen te staan en dat het leger benzine moest bezorgen aan gestrandde mensen. Een evacuatie van miljoenen mensen gaat nu eenmaal niet zo makkelijk. En we weten, dat er ook honderdduizenden niet vertrokken zijn, zoals een internet kennis van mij, die met twee kinderen in Houston blijft zitten. Ze ziet het niet zitten om in die mijlen van verkeer te gaan staan. Tja, ik zou het niet zien zitten om in 120+ mijl wind te blijven zitten. Doodeng! Onderwijl is de grootste evacuatie in de geschiedenis van de staat Texas gaande.

Hier blijft het intussen warm zomerweer, dertig graden. Christine en ik gaan in haar buurt lopen en daarna lunchen we bij haar, ze maakt een lekkere Indonesische wrap. Dit is een tortilla met een laagje pindakaas, een laagje sambal, stukjes rauwe ui, geschrapte worteltjes en geschrapte broccoli salade, daaroverheen nog wat ketjap en dat alles opgerold. Het smaakt erg lekker!

Op de terugweg naar huis tank ik toch maar benzine, ook al heb ik nog een halve tank. Met de storm in het zuiden zullen de benzine prijzen wel weer omhoog gaan, dus ik wil nog even van de lagere prijzen gebruik maken. Voor $2,83,9 per gallon tank ik bij Circle Shell. Het feit, dat zelfs dit benzinestation zijn eigen website heeft raakt me opeens. Via het internet kan ik zo de wereld laten zien, waar ik me begeef!

Neem nu vandaag, ten eerste natuurlijk dat Shell station. Daarna bel ik gauw op de autotelefoon Kai's school (ook al met website). De secretaresse herkent me meteen, wat ik zo fantastisch vind! De school heeft bijna 900 leerlingen en Katja is er twee jaar geweest en dit is Kai's tweede jaar. Ik ben er op zijn hoogst tien keer in die drie jaar geweest. Maar Katja is in haar middle school tijd een paar keer flauwgevallen, dus ik denk, dat ze me daarom niet meer vergeet. Enfin, ik vraag haar of het mogelijk is Kai te laten weten, dat ik hem vandaag met de auto ophaal, in plaats van dat hij met de schoolbus gaat. Dat is geen probleem!

Met maar een half uurtje over heb ik geen tijd meer om te douchen. Oeps! Dan maar stinkend naar de orthodontist met Kai. Ook Dr. McGrath heeft een website.

Terwijl ik op Kai wacht lees ik het heel luxueuze Virginia Living tijdschrift. De vormgeving is heel mooi en de inhoud doet me weer realiseren wat een mooie staat dit toch is, jammer, dat hij internationaal zo weinig bekendheid geniet.

In de auto is Kai zijn gewoonlijke stille zelf. Op mijn vragen hoe het op school was wordt met een "gewoon" geantwoord. Maar op de terugweg laat hij toch even merken, dat hij bezorgd is. Hij wil weten, of ik genoeg benzine heb, want hij heeft op school gehoord, dat er weleens een tekort zou kunnen komen na orkaan Rita. Ik kan hem dus gerust stellen, de van zit vol.

Als ik thuis kom vraagt Saskia of Aoife en Mary Kate bij ons binnen mogen spelen. Ze gaan beneden in ons knutselhoekje (ik heb bij het bouwen van dit huis een knutselhoekje ingebouwd, met een grote kast, die nu helemaal vol zit met knutsel- en hobbyspullen) werken aan Halloween versieringen voor Saskia's Halloween feestje op 15 oktober. Tot voor kort hield ik voor Kai en Katja ieder jaar zo'n feestje en dit jaar vroeg Saskia erom. Zij is nog zo heerlijk kind en heeft ook recht op dit soort leuke dingen.

Nadat de meisjes weer naar huis zijn komen de verhalen los bij Saskia. Ze moet met "science" samenwerken met een van de, zoals zij ze noemt, "speciale" kinderen. Cheyanne, haar partner, heeft emotionele problemen en een leerachterstand. De eerste paar dagen klaagde Saskia steen en been, dat ze nu net met dit meisje moest samenwerken, maar vandaag zag ze er de humor wel van in. Het meisje had hun bonen (die moesten spruiten en dat pas veel later deden, dan die van de rest van de klas) namen gegeven, tot grote hilariteit van Saskia.

Minder leuk is het, dat andere kinderen brieven kregen van de Gifted and Talented lerares en Saskia niet, terwijl ik toch echt de indruk kreeg van het hoofd van de school, dat zij dit jaar in het programma zou zitten. Saskia wil dit zelf ook zo graag, anders zou ik er geen punt van maken.

De resultaten van haar testen, zowel op de universiteit vorig jaar als de testen op school, laten toch wel zien, dat ze ervoor in aanmerking zou moeten komen. Ik ben altijd bang als een overdreven trotse ouder te voorschijn te komen, maar we hebben nu resultaten om op terug te vallen. Morgen maar eens naar het hoofd van de school bellen.

En dan komt Katja mij vragen om hulp bij haar filosofie huiswerk. Oeps, ik heb laten vallen, dat ik in een grijs verleden ook filosofie heb gestudeerd. Gelukkig kan ik haar helpen met de analogie van Plato, die ze moet uitleggen!

Als Rick thuis komt heeft hij (voor ons) goed nieuws: zijn reis van volgende week naar Austin, Texas is afgelast. Dit omdat veel van de evacuees uit Houston daarheen zullen komen en men geen onnodige ruimte in wil nemen. "One man's loss is another man's gain" zo gaat het spreekwoord hier, hoe waar!

Nog even iets leuks, bij Yahoo kun je stemmen, wie je favoriete reclame personage was. Ik ben nu wel benieuwd hoeveel daarvan bekend zijn in Nederland, want ik heb de meesten pas hier leren kennen. Vandaag overleed Joop Doderer en dat zegt Rick of de kinderen natuurlijk niets, op zulke momenten vind ik het leuk, dat het internet er is, want daar vind ik mensen, die soortgelijke herinneringen aan "Swiebertje" hebben, als ik.

woensdag, september 21, 2005

Great Falls

Op deze perfecte laatste zomerdag is mijn eerste kennismaking met de zon, zoals iedere ochtend, als ik Saskia naar school wandel. We noemen haar tegenwoordig "Miss Handstand", want op ieder vrij moment van de dag oefent ze die. Het gaat haar goed af, moet ik zeggen, maar om tien uur 's avonds heb ik genoeg van het "Kijk eens, Mammie!". Ze loopt al rad draaiend naar school!

Morgen begint de herfst en daar is nog weinig van te merken, hoewel sommige bomen wel beginnen te kleuren. In het zuiden dreigt een tweede Katrina, dit keer Rita genoemd. Een formidabele storm, die waarschijnlijk flink zal huishouden in (nogmaals) Louisiana en Texas. En de olieplatforms in de Golf van Mexico zullen er weer van langs krijgen. Hopelijk wordt New Orleans een tweede klap gespaard, want het komt weer angstig dicht bij de stad!

Maar wij merken helemaal niets van dat vreselijke weer in het zuiden (zoals je in Nederland niets zou merken van het weer in zuid-Italie of Spanje) en genieten van zon en blauwe lucht.

Kirsten komt net na tien uur en we gaan een duurloop doen vandaag. Het gaat stukken makkelijker, dan vorige week, omdat het een stuk koeler en de luchtvochtigheid vooral veel lager is. We rennen met redelijk gemak 7,5 mijl in een uur en twintig minuten en ik heb nu toch wel het gevoel, dat ik 10 mijl aankan. Het lijkt echter onmogelijk voor Kirsten om minder dan een week na haar operatie op maandag zo'n afstand te gaan lopen. Dat zou gekkenwerk zijn!

We bespreken, dat we dan wel voor onze eigen 10 mijl trainen en ergens een 10 kilometer zullen zoeken. Ik wil vooral, dat zij niet denkt, dat ik het vervelend vind, dat ze de tweede oktober niet zal kunnen rennen. Want alleen vind ik er niets aan. Volgend jaar is er weer een kans. Dit moet toch leuk blijven, niets moet.

Thuis neem ik gauw een douche en rijd dan naar Karin om haar Great Falls te laten zien. Dit park is mijn absoluut favoriete "rust"punt in dit gebied. Het is maar een kwartier tot twintig minuten rijden van ons huis en de natuur is er adembenemend, hoe hoog of laag het water in de rivier ook staat.

Vandaag is het waterpeil laag, want er heerst hier al zo'n drie weken droogte. Toch is het zicht op de watervallen en rotspartijen prachtig en we genieten van de kracht van de natuur.

We nemen foto's, ook, op verzoek van hen, van een paar meisjes, waarvan er eentje op punthakjes loopt, onvoorstelbaar, want je moet echt klimmen hier! Wij lopen daarna een deel van het River Trail, dat met blauwe verf op de bomen is aangegeven.

Na een tijdje buigen we af om via de ruines van het Patowmack Canal en Mathildaville, een stadje uit 1790, dat na het verval van het kanaal tot ruines verviel, weer terug naar het Visitor's Center te lopen.

Karin heeft onderweg een duur uitziende zonnebril gevonden en geeft die aan een van de vrijwilligsters daar. Dit is een oudere dame, die, als ze Karins accent hoort, meteen vraagt waar we vandaan komen. Dit is weer nieuw voor mij, want het gebeurt nog maar zelden of nooit, dat mij dat gevraagd wordt. Maar deze dame heeft vijf jaar in Noorwegen gewoond en is ook een aantal keren in Nederland geweest, zoals zovelen in dit gebied.

Intussen haalt haar collega, een oudere man, een van de slangen uit haar kooi. Een bijna halve meter lange cornsnake (zo genoemd voor de mais achtige tekeningen op haar buik) windt zich om zijn arm. Hij vraagt of wij haar vast willen houden. Karin vindt het maar niets, maar ik wil wel. Met zo'n grotere slang heb ik geen problemen, die vind ik zelfs wel leuk. Het is zo'n klein wormachtig slangetje, zoals Kai nu heeft, dat ik maar eng en slipperig vind.

Het hoofd van de slang is niet te zien, het tongetje kietelde mijn arm net ;)

Via de prachtige weg door Great Falls rijden we weer terug. We vinden de huizen allebei adembenemend mooi, maar zouden er niet willen wonen. Dit zijn echt gigantische kasten, waarvan je je afvraagt hoe iemand het er binnen gezellig kan maken.

Vanavond wil Rick graag uit met mij. Hij gaat de komende twee weken weer reizen en wil even wat tijd samen. Hij kiest Bistro 123 in Tysons Corner, een restaurant, dat net vanuit Vienna naar een grotere locatie is verhuisd.

De chef is Frans, zijn vrouw Philippijns en als je het mij vraagt is hun nieuwe restaurant te groot, waar het oude te klein was. Twee enorme eetzalen gapen je tegemoet als je binnenkomt.

Het was helemaal niet druk vanavond, hopelijk wordt dat beter voor ze, als het nieuwe gedeelte van de mall opent. De service is ontzettend goed, op het irritante af, want we krijgen een nogal flamboyante van origine Iraan, met geblondeerd haar, die via Californie en Londen hier is neergestreken. Met eindeloos veel "please" en "thank you"s navigeren we door de gerechten.

Het eten is werkelijk voortreffelijk. We krijgen een precies goed gebakken biefstuk, Rick medium rare en ik rare (helemaal rood) en lekker aardappelkroketjes erbij.

Bij de rekening komt een enquete en wij vinden, dat vooral de stoelen (ongemakkelijke houten harde dingen) en de atmosfeer verbeterd kan worden. In ieder geval doen ze enorm hun best om hun nieuwe restaurant zo goed mogelijk te laten zijn. We werden door iedereen als "oude" klanten herkend en ook dat was leuk.

Op weg naar huis stoppen we nog even bij Borders, waar ik gelukkig het vervolg van het boek, wat ik net in een ruk uit heb gelezen vind.

dinsdag, september 20, 2005

Heart in Hand

Na mijn gewoonlijke ochtend besognes haal ik om kwart over elf Karin op en samen rijden we naar Christine's huis. Karins schoonouders komen volgende week en we proberen haar zoveel mogelijk plekjes te laten zien, die ze ook samen met haar ouders en schoonouders kan gaan bezoeken.

Vandaag viel de keus op Clifton, een schattig historisch plaatsje zo'n twintig minuten rijden bij ons vandaan. We gaan lunchen bij het Heart in Hand restaurant, gehuisd in een van oude huizen daar. Christine en ik zijn hier al eerder geweest en ik ben dol op hun brie met appel en stokbrood.

De gezellige eetzaal van Heart in Hand

De eetzaal is erg gezellig, al helemaal in herfstkleuren versierd. Aan de muren hangen prachtige quilts en het valt me op, dat alle andere gasten ook vrouwelijk zijn. De serveerster is vriendelijk, maar nogal bruusk, wat we vreemd vinden. Maar achteraf las Christine ergens, dat een vrouw, die daar werkte, dit weekend waarschijnlijk vermoord is. Dat zou dat gedrag wel verklaren! Wat schokkend!
Maar verder is daar niets van te merken en we hebben een gezellige maaltijd. Na het eten lopen we nog even door de hoofdstraat en bezoeken een winkeltje met allerlei hebbedingetjes. Die zien er allemaal erg leuk uit, maar, zoals Karin zei, het zou alleen maar meer af te stoffen zijn, als we er iets hadden gekocht.

De oude wagen voor het restaurant, met het kerkje op de achtergrond

Image Hosted by ImageShack.usEen van de kleurige huizen

Image Hosted by ImageShack.us
De eigenaar van dit huis kon er niet lang van genieten, de Titanic zonk in 1912!

Image Hosted by ImageShack.us
Dit huis werd gebouwd door een gangster

Thuis help ik de kinderen met hun huiswerk en we eten vroeg, want Rick en ik moeten naar de Back to School Night van Katja's school. Ik heb met Karin afgesproken, dat we haar ophalen, want parkeren is erg gelimiteerd en 's avonds fietsen is ook niet aan te raden hier. Officieel begint de avond om kwart voor zeven met een video en dan wordt er tot half acht gepraat door het hoofd van de school en de PTSA (Parent Teacher Student Association).

Aangezien de hele avond tot half tien duurt (vanaf half acht loop je het rooster van je kind af en luister je tien minuten naar iedere lera(a)r(es)) bel ik Karin of ze het ermee eens is, dat we wel zonder die algemene praat kunnen. Gelukkig vindt zij dat ook, dus om kwart over zeven staan we voor haar deur.

Rick parkeert de auto (nog niet eens zo ver weg) en ik ga alvast de eerste "les" binnen. Het schoolgebouw is enorm en de lokalen ook flink. Toch krijg ik de indruk, dat het aantal leerlingen per lesuur niet meer dan 20 tot 25 is. Ik weet, dat hier een aantal mensen met middelbare school kinderen meelezen, dus ik zal proberen ieder vak wat te beschrijven. Ik kan wel zeggen, dat ik zo weer naar school zou willen! AP World History, Filosofie, Spaans en Engels zou ik zo met Katja mee willen doen!

Als eerste heeft Katja Advance Placement World History, een vak, dat op college niveau wordt gegeven en waarvoor ze ook "credits" krijgt, zodat ze het in college niet nog eens hoeft te doen. Mits ze het zeer pittige examen haalt natuurlijk.

In dit vak wordt de hele geschiedenis besproken in vier delen. Waar het volgens de leuke en energieke lerares, Mrs. Oleksak, om gaat, is dat de kinderen verbanden leren te leggen en leren te redeneren. Het examen in mei is landelijk en er zijn allerlei voorbereidende oefenboeken voor te krijgen. Ook is er heel wat online te vinden.

Het zal een hele kluif worden voor Katja, ze heeft nu al minstens twee uur per dag huiswerk voor dit vak. Maar ze is erin geinteresseerd en kan het aan.

Onze volgende stop is Filosofie. In deze klas is Katja de enige sophomore, de rest zijn allemaal juniors en seniors. Ook deze leraar is duidelijk heel enthousiast over zijn vak en zijn doel is vooral om de kinderen te leren duidelijk omlijnde opinies te vormen en hun standpunt te verdedigen. Ze doen dit aan de hand van de theorieen van de bekende filosofen. Hij legt er de nadruk op, dat hij op geen enkele manier hun meningen wil beinvloeden en dat hij ook geen cijfers geeft gebaseerd op de mening, maar op de manier waarop die wordt geformuleerd.

Voor iedere leraar moeten we een kaartje of blaadje invullen met bijzonderheden over ons kind. Aan het einde van het filosofie praatje vertel ik Mr. Stevens, dat Katja de enige 10e klasser in deze klas is. Dat wist hij niet, want ze komt zo volwassen over!

Iedere keer krijgen we vijf minuten tussen de lessen om naar het volgende lokaal te lopen en Katja moet heel wat afstanden afleggen! Wij krijgen nog een minuut meer, dan de kinderen ook en halen het nauwelijks. Deze school heeft 1897 leerlingen en daarvan lijken alle ouders wel gekomen te zijn, zo druk is het!

Ons volgende vak is Geometry, meetkunde, dus. Dit is de lerares, die Katja absoluut niet wilde hebben aan het begin van het jaar. Uit zo'n tien minuten praatje kan ik niet opmaken, in hoeverre ze daarin gelijk had, want Mrs. Cline komt heel rustig en bekwaam op ons over. Ik schrijf op mijn briefje over Katja, dat ze nogal zenuwachtig is voor deze klas en of ze misschien een bijlesleraar kan aanraden.

Nog vanavond krijg ik een email terug van haar, dat Katja het prima lijkt te doen en met twee namen van bijlesleraren. Erg netjes om zo snel te antwoorden!

Bij Lichamelijke Oefening (Physical Education), zoals gym hier heet, horen we, dat de kinderen dit jaar 36 uur autolessen zullen krijgen. Theorethisch zeker, maar of dat ook praktijklessen zijn is me niet duidelijk. Katja krijgt dit pas het tweede semester, dus het is voor ons nog niet van toepassing.

Wel wordt ons verteld, dat Virginia flink streng is geworden en dat wij als ouders 40 uur met onze kinderen moeten rijden en alle statistieken daarvan precies moeten kunnen overleggen (b.v. welke dag, tijdstip (10 uur ervan moeten in het donker gereden), weersomstandigheden enz.). Ik heb Rick al gezegd, dat hij haar rijden mag leren, ik ben daar veel te nerveus voor. Eerst moet Katja nog het theorie examen halen, voor ze haar Learner's Permit krijgt en dan mag beginnen met praktijk lessen.

Bij Spaans worden we ontvangen in rap Spaans door Mrs. Madero, een geboren en getogen New Yorkse, die (volgens mijn ongetraind oor) accentloos Spaans spreekt. Als ik zo'n Spaanse lerares zou vinden, zou ik meteen lessen nemen. Ze maakt Spaans "echt" voor de kinderen en moedigt ze aan zoveel mogelijk Spaans te spreken met mensen in het dagelijks leven. Zoals ze terecht opmerkt hebben de kinderen geluk, want er wonen hier ontzettend veel Spaans sprekende mensen.

Als de kinderen kunnen laten zien, dat ze dit advies in praktijk hebben gebracht, krijgen ze "extra credit". Een vak valt of staat toch wel met het enthousiasme van de leerkracht, hoor!

Scheikunde is een van de twee vakken, waar Katja zich zorgen om maakt. Maar ze heeft alweer een prima lerares getroffen. Mrs. Crawford geeft al 38 jaar scheikundeles en vertelt, dat ze geen perfectie verwacht. Ze weet, dat de kinderen dit een moeilijk vak vinden, omdat ze heel anders moeten denken en leren. Maar ze stelt ons gerust, dat er heel wat vangnetten zijn om slechte cijfers op te halen en dat het na een moeilijk begin met de meeste kinderen heel goed afloopt.

Als laatste gaan we naar English Honors. Hier wordt ook heel wat van de kinderen verwacht, maar (en ik moet toegeven, ik ben dol op talen) wat zou ik graag meedoen! Het materiaal is machtig interessant, vooral het vierde kwartaal, waarin ze de Koning Arthur legenden bespreken. Engels is altijd Katja's beste vak geweest, dus dat zit allemaal wel goed.

Al met al vond ik het een interessante avond en ik ben blij met de leerkrachten, die ze heeft. Het opmerkelijkste vond ik hun enthousiasme voor hun vakken, het straalde er gewoon van af!

maandag, september 19, 2005

De zomer duurt voort

Maandag, negentien september, twee dagen voor het officiele begin van de herfst en de airconditioning staat aan en het is om tien voor negen nog 25 graden buiten!

Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan maandagen, maar de zon maakt veel goed. De droogte duurt hier voort, maar dit weer maakt ook, dat ik me heel goed voel. Ik zie tegen de kou op, want, hoe gezellig ook, ik voel me dan toch altijd slechter. Aan de andere kant heb ik genoeg van mijn zomerkleding. Ik heb de vier shorts, die ik bezit, meer dan genoeg gedragen en heb ook zulke leuke winterkleding hangen!

Het wordt vandaag 10 graden Fahrenheit warmer, dan gemiddeld. Christine en ik lopen anderhalf uur en kletsen heel wat af. Als we thuis komen neem ik gauw een douche en dan is Saskia alweer thuis, want maandag is hier de korte schooldag.

Vienna is nog steeds helemaal bezig met de verdwijning van Taylor Behl. Haar auto is nu gevonden, maar geen spoor van haar. De kans, dat ze levend wordt gevonden, wordt steeds kleiner. En geen media circus voor haar, zoals voor Natalee Holloway. En toch is dit ook een blank (er wordt vaak gezegd, dat voor zwarte meisjes geen publiciteit is) meisje en net zo veelbelovend als Natalee.

Hoe komt het dat Dr. Phil oproept tot een boycott van Aruba, terwijl hij niets doet om Taylor te vinden? Ik erger me daar groen en geel aan! Maar helaas kan ik er verder ook niets aan doen.

Saskia heeft een nieuwe backpack en sneakers (sportschoenen) nodig, dus we rijden, zodra ze haar huiswerk af heeft, naar Tysons Corner.

Bij L.L. Bean vindt ze geen backpack, dus hopen we voor meer succes bij Sketchers . Gelukkig vindt ze daar een leuk rood, wit en zwart paar schoenen en we gaan redelijk happy (50% geslaagd) naar de orthodontist.

Daar wordt een roentgenfoto genomen van Saskia's mond en die ziet er goed uit, de tanden, die (letterlijk) met de dood bedreigd werden door de wortels van andere tanden, zijn weer veilig. Met oranje en zwarte elastiekjes (Halloween) in haar mond komt ze weer naar buiten.

We rijden naar de dierenarts en halen Brynna op. Maar als ik haar riem om wil doen deins ik terug. Ze stinkt!!! En niet zo'n beetje ook, ik word er misselijk van. De jongen stamelt, dat ik gelijk heb en dat hij haar een bad zal geven. Ik vraag me serieus af, hoe goed er voor haar gezorgd wordt daar, voor $20 per dag! Misschien moet ik toch maar eens gaan zoeken naar een ander adres. Saskia en ik lezen intussen de grote poster met alle hondenrassen ter wereld erop. Als Brynna terugkomt ruikt ze gelukkig wel iets beter.

Rond vijf uur komt mijn vader langs met cd's van Doe Maar en Marco Borsato van mijn moeder en een dvd van Minoes en ettelijke weken van de Libelle. Dat wordt weer lekker genieten de komende dagen! Hoe Amerikaans ik ook ben, ik vind deze typisch Nederlandse dingen nog steeds erg leuk!

zondag, september 18, 2005

Busch Gardens, Williamsburg

Precies om tien uur zaterdagochtend vertrekken we van de kennel, waar we net Brynna hebben afgezet, in de richting van Williamsburg, Virginia.

Williamsburg ligt in het zuidoosten van de staat en is zo'n tweeeneenhalf uur rijden bij ons vandaan. Rick rijdt en kiest de snelwegen, waar we tweeeneenhalf uur lang op onze nagels bijten vanwege de idioten, die hebben besloten, het wegdek met ons te delen. Ik neem me iedere keer weer voor om te gaan lezen, maar zit in plaats daarvan als een havik op te letten wat die vrachtwagen voor ons nu weer gaat doen. Maar goed, het is de snelste weg.

Om kwart over twaalf rijden we de "preferred" (beetje duurder, maar dichtst bij de ingang) parkeerplaats van Busch Gardens op.

Bij de ingang zien we, dat dit weekend de "Howl O Scream" al is begonnen, het Halloween festival bij Busch Gardens. Op de website stond, dat het volgend weekend pas zou beginnen. Vorig jaar was Saskia daar doodsbang van en ze begint meteen hard te huilen, dat ze niet naar binnen wil. Oef! Gelukkig kunnen we haar ervan overtuigen, dat er overdag niet veel van te merken is, behalve versieringen en dat we voor zessen het park weer zullen verlaten. Daarmee kalmeert ze en gaat rustig mee.

Deze "piraten" zie je overal in het park

De legende van de Jack-O-Lantern

Nu weer happy over de Halloween versieringen

We hebben seizoenstickets en lopen zo (na de tasseninspectie) het park in. Als eerste halen we een hapje te eten in "England", het eerste land in het park. Onder het genot van een Bud Light (dit is tenslotte brouwerij gebied) eten we fajita sandwiches.

Daarna gaan de kinderen meteen richting Clydesdale paarden. Dit zijn gigantische dieren, de hoefijzers twee keer zo groot als van een gewoon paard. Helaas hebben ze ook last van de warmte en liggen ze in hun stal te slapen.

Even verder zien we de adelaars, die gewond uit het wild gered zijn en de wolven, die nu ook om de zoveel tijd een show geven. De kinderen genieten. We lezen ergens, dat Busch Gardens en zusterparken Sea World de meeste dieren ter wereld rehabiliteren.

We lopen verder het park in, het is snikheet en de waterflessen gaan er flink doorheen! De rijen voor de achtbanen zijn stuk voor stuk te lang om te gaan wachten. Gelukkig is er nog veel meer te doen en zijn er leuke winkeltjes.

Kai en Saskia winnen Family Guy speelgoed"beesten" en we gaan in de hoge schommels, omdat Saskia die zo leuk vindt.

Tot onze verbazing staat er helemaal geen rij bij de achtbaan Lochness Monster en Rick, Kai en ik gaan erin, terwijl Saskia wacht. Halverwege gaat er wat mis en moeten we wachten, maar het is een leuke rit.

Het Loch Ness Monster

Als laatste attractie gaan we naar de voliere. Daar vliegen Lorikeets rond, die het leuk vinden op je schouder te zitten en je kunt er eten voor kopen. Er lopen en vliegen ook andere vogels rond en we brengen er een goed uur rond. Een vogel is gek op Rick en laat zich aaien en knuffelen, erg leuk!

Kai met een lorikeet

Rick en zijn "vriend"

Om vijf uur hebben we het wel gezien. Het is zo warm en zo druk, dat we allemaal zin hebben in iets anders. We rijden naar Colonial Williamsburg. Hier is een heel dorp(je) opgezet in Coloniale stijl. De meeste gebouwen zijn authentiek en het is een soort openlucht museum. Het park is dicht als wij aankomen, maar het is leuk er rond te lopen. Je waant je drie honderd jaar terug. Veel plaatsjes in dit gebied zijn bijna 400 jaar oud, want hier ligt ook Jamestown, bekend van Pocahontas en waar de eerste Engelsen zich vestigden. Helaas is er "no room at the inn" ofwel tavern, dus lopen we terug naar het winkel gedeelte, wat ook heel leuk en romantisch is.

Saskia en Kai aan de schandpaal


Rick en Saskia rusten even voor de historische huizen

Geen plaats bij deze "inn" (tavern)

De winkeltjes hier zijn heel gezellig en er zijn overal lichtjes. We willen het liefst binnen eten, maar dat is allemaal vol, dus we kiezen een tafeltje op het terras van het "Trellis" restaurant. Dit restaurant staat bekend om zijn desserts en vooral het "Death by Chocolate" dessert, waarvan wij er een voor de hele tafel bestellen. Het wordt een heerlijk dinertje, het is een heel goed restaurant!

We hebben een reservering bij de Springhill Suites van Marriott en gaan daar na het eten naar op zoek. Het ligt slechts twee mijl van Williamsburg en we krijgen een suite met twee queen bedden en een uitklap sofa. Het is prima voor ons vieren! We slapen heerlijk.

Om half negen vanochtend (zondag) zijn we allemaal weer present. We willen absoluut met de opening terug zijn in Busch Gardens, want dan kun je zo in de achtbanen, zonder wachttijd.

Na een snel ontbijt, Saskia van het hotel en de rest van McDonald's, staan we als vierde in de rij om de parkeerplaats op te gaan. We nemen weer de preferred parking en komen als eerste bij de tassen controle aan. Daar worden we gestopt, want het is pas 9:45 en het park opent om 10 uur. Helaas!

Ik ben toch als eerste het park in (per ongeluk, want het was nog niet officieel open, het meisje wat mij scande maakte een fout). Maar uiteindelijk kunnen we dan toch verder. Rick en Kai haasten zich naar de Curse of Dark Kastle, de nieuwste attractie, terwijl Saskia en ik naar Alpengeist lopen. Ik ben dol op de Alpengeist, die kan ik wel twintig keer achter elkaar doen (uiteindelijk doe ik hem 4 keer, waarvan een vooraan, onvoorstelbaar mooi!).

Alpengeist (het is de blauwe achtbaan)


Hierna lukt het ons eindelijk om The Curse of Dark Kastle te doen. Dit is een donker verhaal over een zoon, die zijn ouders vermoord, maar die dan op hun beurt hem van de troon stoten. Allemaal verwoord door een 3D ride. Wel goed, maar niet fantastisch. Saskia was hier te bang voor, dus we wisselden elkaar af en Kai ging twee keer.

Dark Kastle

Na dit ritje voelt Rick zich niet lekker en hij blijft verder bij Saskia, terwijl Kai en ik nog de overige achtbanen doen: Big Bad Wolf, Apollo's Chariot (die ik dit keer ontzettend leuk vond, je "valt" 65 meter in een keer) en Loch Ness Monster.

Het is inmiddels half een en we hebben honger. We eten in "Ierland" een lekkere gepofte aardappel met stew of kaas en kalkoen. We hebben nu alles gedaan wat we wilden en gaan terug naar de auto.

Ierland in Busch Gardens


We rijden de "scenic route" terug. Rick is een snelweg persoon, maar hij voelt zich nog steeds niet lekker na de roller coasters, dus ik bied aan te rijden. Maar dan wil ik ook de mooie weg terug nemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Via de Colonial Parkway rijd ik naar Yorktown en van daaruit nemen we de Historyland Highway, route 17, ook wel het Tidewater Trail genoemd.

We stoppen even bij de Whitley Peanut Factory on Wasabi Peanuts te kopen. Jammie! Virginia Peanuts zijn een delicatesse.

Vervolgens rijd ik lekker rustig zonder veel verkeer naar Fredericksburg. Langs allerlei mais-, tabak- en pindavelden en door lieflijke oude dorpjes. Het Virginia landschap is hier prachtig en minder heuvelachtig, dan waar wij wonen. Rick moet toch toegeven, dat dit heel wat relaxter rijden is, dan op de gejaagde I-95!

Rond etenstijd zijn we weer thuis en Katja ook, heel enthousiast over Virginia Tech. Ik sta er nog regelmatig versteld van hoe groot deze staat is. Zij was in het Zuidwesten, wij in het Zuidoosten, om bij elkaar te komen zouden we 6 uur hebben moeten rijden!

Vanavond kijken we de Emmy's. Een leuke show, vooral met Ellen deGeneris als gastvrouw.

vrijdag, september 16, 2005

Het landgoed van George Washington

Het is toch onvoorstelbaar! Als ik vanochtend naar buiten stap komt de hitte me al tegemoet. Weer een dag van ver in de 30 graden en weer zonnig en het is 16 september, behalve een paar gekleurde blaadjes zou je niet weten, dat de herfst in aantocht is. Gelukkig maar, want Karin en ik hebben plannen om naar Mount Vernon, het landgoed van onze eerste president, George Washington, te gaan.

Toen ik gisteren mijn auto ophaalde van de garage merkte ik, toen ik natuurlijk alweer bijna thuis was, dat het waarschuwingslichtje voor te zachte banden aan was. Ze hadden mijn banden omgewisseld, dus ik vond het wel heel raar, dat die waarschuwing er nu al was. Maar om nou in het spitsuur meteen rechtsomkeerts te maken naar de garage zag ik ook niet zitten.

Nu heeft mijn Ford Windstar zo'n vernuftige computer, dus het berichtje "Check tires then reset" flitste constant voor mijn ogen. Dat kon ik niet negeren, ook al wist ik, dat er niets mis was met de banden. Dus toch maar de garage opgebeld, waar ze me zeiden, dat de computer soms in de war raakt, als er iets aan de banden veranderd is. Ik moest er dan maar wat lucht in pompen en dan zou het lichtje uitgaan.

Dus voor ik me naar Karin begeef stop ik even bij het Mobil station. Ik pomp de banden vol (die allemaal al de goede druk hadden, dus ik hoefde er niets bij te doen) en stap hoopvol weer de auto in. Maar niks hoor, het lichtje is nog steeds aan, het hinderlijk flitsend berichtje nog steeds aanwezig. De banden zien er niet zacht uit en volgens mij heb ik ze goed opgepompt, dus ik besluit het allemaal maar te negeren. Rick kan vanavond kijken of hij het uit kan zetten, want we gaan morgen naar Busch Gardens en je wordt knettergek van dat geknipper als je het tweeeneenhalf uur achter elkaar moet zien!

Om half elf ben ik bij Karin en we rijden via de prachtige George Washington Memorial Parkway naar Mount Vernon. Na het entreegeld betaald te hebben sluiten we achteraan de rij, die wacht om het huis binnen te gaan. De rij is gelukkig vrij kort, wat ik wel anders heb meegemaakt, want in de brandende zon is het snikheet!



George Washington's huis


Al gauw is onze groep aan de beurt voor de rondleiding. We beginnen in het gebouwtje, dat door de bediening van gasten werd gebruikt. Een vrijwilliger vertelt interessant over de geschiedenis van het huis en hoe George Washington het als klein boerderijtje op zijn tweeentwintigste erfde en er twee verdiepingen en twee zijvleugels bij bouwde.

Hierna worden we de grote eetzaal binnengeloodst. Hier horen we een interessant verhaal over hoe George Washington eigenlijk een boer in hart en nieren was en dat is terug te zien in het prachtige ornamentale stucwerk op het plafond en aan de muren. De kamer heeft ook een heel mooie felle kleur groen, volgens de dame daar dezelfde kleur als in de tijd van de Washingtons.

George Washington won als Generaal het gevecht bij Yorktown, dat de Revolutionaire Oorlog besliste. Hierna hoopte hij rustig op zijn landgoed te gaan wonen, maar dat werd natuurlijk anders voor hem beslist, toen hij tot eerste president van de Verenigde Staten werd verkozen.

Hierdoor bracht hij gedurende de acht jaar van zijn presidentschap meer tijd in New York en Philadelphia door, dan in Mount Vernon (hij is de enige president, die nooit in het Witte Huis woonde). Zijn vrouw, Martha, en haar twee kinderen (ze was weduwe toen George haar trouwde) bleven op het landgoed wonen. Ze hadden ontzettend veel gasten en in het huis hangt de sleutel van de Bastille, aan George gegeven door de Marquis de Lafayette in 1790, omdat George volgens deze de vader van de onafhankelijkheid was.

Bij het lopen door de rest van het huis krijgen we prachtig fel gekleurde blauwe en groene kamers te zien, eetkamers en "speel"kamers en boven een heel stel slaapkamers voor gasten, waarvan een de kamer waar de Marquis de Lafayette sliep.

Door nog een gang lopen we naar de slaapkamer van George en Martha, waar hij in 1799 ook aan een ernstige keelontsteking stierf. Het bed was speciaal voor hen gemaakt, want George was heel lang (1m89) en Martha heel klein (1m25) en bedden werden in die tijd niet zo lang gemaakt. Na zijn dood heeft Martha nooit meer in dat bed of die kamer geslapen.

Via een trapje naar beneden komen we in de studeerkamer van de generaal terecht. Ook hier weer een interessant verhaal, want George Washington had niet gestudeerd en bevond zich natuurlijk tussen allerlei hoog opgeleide mensen, zoals Jefferson en Adams. Hij las echter, zo zien wij in zijn studeerkamer, ontzettend veel boeken en was zo erg geleerd.

We leren, dat hij in zijn leven slechts een keer de VS verliet en dat hij dol was op nieuwe uitvindingen, zoals een stoel met een voetfan en een primitieve copieermachine, waarmee hij copieen maakte van zijn vele brieven.

Met hoofden vol informatie over deze fascinerende man en zijn familie staan we weer buiten. Via een overdekt gangetje lopen we de keuken binnen en zien zo de gebouwen, waar de slaven werkten. Alles is ingericht zoals het in de tijd van de Washingtons eruit zag, dus je krijgt een goed beeld van het leven toen.

Het keuken gebouw


We lopen een steile heuvel af naar de graven van George en Martha. En dan klimmen we weer naar boven om via de slavengebouwen, waar je ziet hoe primitief die mensen leefden en sliepen op strooien bedden met een harde deken, naar de exit te lopen. We lezen ook hoe iedere slaaf een paar schoenen per jaar kreeg. Toch waren de Washingtons goed voor hun slaven en lieten zij ze na hun dood vrij.

Een groepje Coloniaals geklede muzikanten loopt het landgoed binnen

Geschiedenis is een van mijn grote interesses en in dit gebied is er veel van te vinden. Vooral de Coloniale geschiedenis vind ik machtig interessant, hoe mensen zoveel ontberingen overwonnen om zich ergens te vestigen! Thomas Jefferson is mijn favoriete historische figuur hier, maar George Washington is een goede tweede. Hier is ook nog een interessant artikel over de persoon "George". Zo blijkt het dat zijn legendarische houten tanden in werkelijkheid van nijlpaarden ivoor waren gemaakt.

Het landgoed is nog veel groter en we hadden nog wat langer willen genieten van het prachtige uitzicht op de Potomac rivier, maar ik moet voor half drie weer thuis zijn.

We laten mijn nieuwe GPS systeem ons de weg terug wijzen en die geeft wel een heel interessante route aan, waar ik zelf nooit op zou zijn gekomen! Of hij sneller was, dan de route, die ik gewoonlijk rijd, vraag ik me af, maar we komen in ieder geval weer keurig in Vienna aan.

Omdat Karin en ik vergaan van de honger en het al bijna twee uur is eten we gauw een hapje bij Noodles and Company. We kiezen allebei de penne rosa, penne pasta met een tomatensaus met spinazie, champignons en kaas. Het gaat er goed in!

Als we klaar zijn zet ik Karin op de winkelstraat vlakbij haar huis af en rij zelf gauw huiswaarts. Katja vertrekt vanmiddag met Leah's familie naar Blacksburg in het zuidwesten van Virginia, zo'n vijf uur rijden hiervandaan. Leah's broer studeert bij Virginia Tech en dit weekend is de eerste footballwedstrijd.

Kijkend naar alles wat Katja meesleept voor dit weekendje vraag ik me hardop af, of ze daarheen gaat verhuizen! Maar goed, dat ze met de auto gaan!

Morgen gaan we op weg naar Busch Gardens en zullen zondag weer thuis zijn, ik neem geen computer mee! Prettig weekend, allemaal!