Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, maart 31, 2008

Miezerige maandag

Gisteren en eergisteren, toen ik de kans had lekker uit te slapen, werd ik om kwart over zeven wakker en doezelde wel, maar had ook zo op kunnen staan. Waarom herhaalt zich dat dan niet op deze maandagochtend? Het bed voelt zo lekker en met heel veel moeite onttrek ik me aan de warmte ervan.

Saskia en Laura vertrekken in de motregen en ik wacht op de komst van Mary Ellen. Die laat op zich wachten, dus Cosmo en ik gaan vast haar kant op. Het blijkt, dat Mary Ellen al bijna bij ons was en toen besloot, dat ze toch handschoenen nodig had. Het is dat soort koude vochtigheid, dat ik haat, dat de boventoon voert vandaag.

We lopen twee mijl hard en Cosmo doet goed mee. Het lijkt erop, dat de antibiotica nu echt goed hun werk doen. Maar Mary Ellen krijgt pijn aan haar voet en we lopen de tweede anderhalve mijl.

Nog nat gaan we daarna op weg naar Petsmart voor de hondentraining. Er wordt vandaag hard gewerkt aan gehoorzaamheid. Er zijn nog twee weken en dan beginnen we aan de "advanced" training. Aan het einde daarvan doen de honden een examen en als ze dat goed volbrengen krijgen ze een certificaat: "Canine good citizen".

Vandaag doet Cosmo het wel goed, al is hij te geinteresseerd in zijn "vriendin" vanaf het begin, de bulldog Zoe. Ook Zoe vindt hem wel leuk, dus moeten we de honden een eind uit elkaar halen.

Het uur is zo voorbij, want het is intensief voor zowel Cosmo als mij. Leuk vind ik dit wel, van mij mag het iedere week zo zijn. We kopen nog wat hamstervoer voor Snrnp en een paar botjes (die zo duur zijn!) voor Cosmo en gaan dan richting Whole Foods.

Daar haal ik de benodigdheden voor de salade, die ik beloofd heb voor vanavond te maken. Het is de maandelijkse "potluck" met de zeven Nederlandse dames, dit keer bij Lilian in Reston. Mijn salade is op aanraden van Mary Ellen: gemengde bladeren (geen idee, hoe je die in het Nederlands noemt, hier heet het "Mesclun" of "Spring Mix"), druiven, gorgonzola, pistachenoten en vinaigrette. Bij thuiskomst maak ik het allemaal klaar en zet het in de ijskast.

Omdat ik vanavond dus "uit ga" doe ik het vanmiddag rustig aan. Ik lees wat, typ wat en ga, tot vermaak van Leah en Katja (die een avond met alleen Nederlandse vrouwen toch al heel grappig vinden) ook nog een half uurtje liggen. Uit ervaring weet ik, dat als ik dat niet doe, ik morgen een wrak ben. En daar heb ik geen zin in. Dus ik trotseer de lacherige blikken en gedraag me als een bejaarde vrouw.

Rick komt op tijd thuis en biedt aan mij naar Karins huis te brengen. Als ik de salade uit de ijskast haal zie ik, dat ik de vinaigrette er te vroeg op heb gedaan en het groen is helemaal verlept. Enfin, het moet maar, het smaakt nog wel heel lekker.

Met het gourmet stel, een stokbrood en de verlepte salade neem ik plaats in Karins minivan. Sylvia rijdt ook mee en we komen als eerste aan bij Lilian. De bedoeling is, dat we gaan gourmetten (vandaar mijn gourmet stel), maar dat ene stel is niet genoeg voor iedereen. Dus wordt er besloten er een fonduepan met olie naast te zetten.

Dat werkt en iedereen smult van het vlees en de vis, of gefondued of gegrild. Ook mijn salade wordt (tot mijn verbazing) met heel veel enthousiasme ontvangen. Het is in ieder geval allemaal heerlijk eten!

Ook het dessert is lekker. Er zijn balletjes met kokosnoot en abrikoos en diverse chocolaatjes. De conversatie is ook geanimeerd en komt op produkten, die we wel uit Nederland zouden willen hebben. Sjaloom, die ook al 21 jaar uit Nederland weg is, noemt Bebogeen. En dat herinner ik me nog goed, die lekkere caramel smaak daarvan!

Heel grappig is, dat niemand van de andere aanwezigen weet, wat het is. Zelfs de zus van Marie Jose, die net uit Nederland over is, denkt, dat het iets met abrikozen is. Maar Sjaloom en ik herinneren ons caramel en een zoektocht op het internet bevestigt dat. Gek, hoor, hoe je echt decennia niet aan een produkt denkt en dan noemt iemand het en het brengt zulke sterke herinneringen naar voren! Het lijkt me heerlijk Bebogeen nog eens te proeven!

Om tien uur precies staat Rick voor de deur om mij op te halen. Deze avonden gaan vaak lang door en, al ben ik 's avonds nog monter genoeg, ik weet, dat ik me daar de volgende dag geradbraakt door voel. Thuis klets ik met Rick nog even na en dan is deze druilerige maandag ook weer "history"!

PS: Heel, heel hartelijk dank voor de bijdragen aan de Relay for Life teams van Katja en Saskia! Helaas is het vanuit het buitenland moeilijk om bij te dragen, als er geen credit card is. iDeal of Paypal werken niet, maar Katja gaat daar ook aan werken als deel van de organisatie. In ieder geval waarderen de meisjes alle steun enorm. Dus namens hen: BEDANKT!

zondag, maart 30, 2008

Bloesem

Zaterdag

Stralende zon lacht me tegemoet bij het opstaan. Rick, die met drie uur tijdsverschil te kampen heeft, blijft nog even lekker uitslapen. Als ik naar buiten stap om Cosmo uit te laten bevries ik bijna meteen! Bij wijze van spreken dan, want de temperatuur is, geloof ik, net boven het vriespunt. Wat een verschil met de warmte van gisteren!

Als ik Mary Ellen bel om te kijken of ze nog wil gaan lopen, blijkt, dat er iets mis was met onze telefoon. Zij had herhaalde malen gebeld om te vragen of ik met haar de 5k, die vanochtend bij de high school zou worden gehouden, wilde lopen. Inmiddels is zij daar alweer van terug. Jammer, want ik had graag meegelopen!

In plaats daarvan doe ik dan maar de derde gewichtenroutine van deze week. Cosmo helpt hard mee, door onder me en over me te gaan lopen. Gelukkig merk ik vandaag helemaal geen mank lopen bij hem, dus hopelijk is zijn pijn weg aan het gaan.

Omdat de zon zo mooi schijnt neem ik Cosmo mee op een wandeling(etje) door de buurt. Mijn fototoestel gaat ook mee, want ik hoef niet naar Washington om prachtige bloesem te fotograferen. Overal staan witte en roze bomen in de tuinen en ook de magnolia's en forsytia's staan in volle bloei.


Na de lunch heb ik zin om met Saskia iets leuks te gaan doen. Ze heeft geen oren naar een bezoek aan een natuurpark en dan bedenk ik me, dat ik gisteren heel goede recensies heb gelezen over de Dr. Seuss film "Horton hears a Who". Als ik dat noem, zie ik Ricks ogen ook oplichten.

Katja heeft haar (flink verlate!) verjaarsfeest vanmiddag samen met Raffi. Iets, waar wij enkel de snacks en het drinken voor hoefden te regelen. De rest deden ze zelf. En Kai heeft geen zin in een kinderfilm en gaat naar Michael, waar hij is uitgenodigd voor een logeerpartij ter ere van diens verjaardag. Dus tijgen Rick, Saskia en ik met zijn drieen naar de bioscoop.

Ondanks, dat de film al een paar weken uit is, zit de zaal flink vol. En terecht, want ik vind het werkelijk een superleuke film! Heel erg kleurig gedaan, een leuk verhaal, dat toch goed vasthoudt aan het erfgoed van Dr. Seuss en de kinderen leert, dat ze verder moeten kijken, dan hun wereld klein is.

Thuis is het tijd voor Rick en mij om ons klaar te maken voor ons dinertje met Mary Ellen en Phil. Eindelijk hebben we een avond gevonden, waarop we allemaal kunnen! Een zoektochtje online bij Washingtonian.com, want Mary Ellen en ik willen iets nieuws proberen, en we komen terecht bij de Liberty Tavern in Arlington.

Phil rijdt en voor de verandering is er helemaal geen verkeer op weg naar Arlington (dat naast Washington ligt). Ook vinden we meteen een gratis parkeerplaats in de buurt. Het restaurant is gezellig druk (later zelfs in de bar superdruk) en wij worden meegenomen naar het restaurant gedeelte boven.

Daar is het opeens een stuk stiller, terwijl je je beneden niet verstaanbaar kan maken. Heel goed, hoe ze die acoestiek hebben aangepakt. De bediening is zeer voorkomend en het eten origineel en lekker.

Na een salade vooraf van ijsbergsla met geitenkaas, geroosterde pistaches en een heel lekkere dressing bestaat mijn hoofdgerecht uit een visgerecht met artisjokken, venkel en aardappelvingers. De smaken gaan heel goed samen. Ook Ricks steak gerecht is prima en ik zie Mary Ellen en Phil met genoegen hun gerechten eten.

Als dessert delen zij een kaasplankje en Rick en ik een ananastaartje. Het is supergezellig en de conversatie heel geanimeerd. Ik hoop, dat we toch meer tijd met hun kunnen doorbrengen, want ook de mannen kunnen het erg goed met elkaar vinden.

Bij thuiskomst is Saskia opgehaald voor een logeerpartij bij Emily. We horen al in de garage de geluiden van het tienerfeestje, dat zich nu naar ons huis heeft verplaatst. Ze hebben grote lol met de karaoke en spelen pingpong. Pas na middernacht (laat voor hier) vertrekken Katja's laatste gasten.

Zondag

Ondanks de late avond van gisteren word ik toch uitgeslapen wakker. Terwijl het hele gezin nog in diepe rust ligt, drink ik mijn koffie en eet een wafel als ontbijt. Een blik naar buiten op de thermometer doet me rillen, alweer is het om het vriespunt. Gelukkig niet lager, want dan zouden alle bloemen bevriezen en dat zou zonde zijn.

Met Christine heb ik afgesproken naar de kersenbloesems te gaan kijken en om half tien rijdt zij onze oprit op. We rijden naar de metro, waar we meteen een parkeerplaats vinden (dat is doordeweeks wel anders!). Met onze Smartrip kaarten zijn we zo door de poortjes en de trein staat al klaar.

In de trein is het al vrij druk, gezien het feit, dat het voor tienen op zondagochtend is. Als we uitstappen merken we, dat we bij lange niet de enigen zijn, die de bloesems mooi vinden! Gisteren is het National Cherry Blossoms Festival begonnen en daar komt men letterlijk in drommen op af! In een menigte lopen we naar het Tidal Basin, waar de bomen inderdaad als roze wolken staan. Het is nog een stuk mooier, dan woensdag!

We lopen rond de grote vijver heen en genieten van de uitzichten, maar ook van de mensen, die om ons heen lopen. Zo zien we een bruidspaar en hoor ik alweer heel veel Duits gesproken. Er lopen ook heel veel honden en natuurlijk moeten een paar daarvan gewoon geaaid worden! Mij wordt regelmatig gevraagd om een foto van een familiegroep te maken. De bloesems maken ook wel een mooie roze achtergrond voor zoiets. Deze foto in de Washington Post laat zien, dat er nog andere "gasten" rondlopen ook.


Voor grotere versies en de rest van de foto's kun je hier terecht

Helaas is de zon van eerder vanochtend al vrijwel helemaal achter de wolken verdwenen, maar het lukt toch mooie foto's te maken. Het is dan ook werkelijk zo ontzettend mooi! Na een uur komen we bij het Jefferson Memorial aan en hebben eigenlijk wel genoeg van de drukte.

We besluiten in de stad te gaan lunchen en ik stel Zaytinya voor. Dit is een Mediterranees/Turks/Grieks restaurant met vooral allemaal kleine gerechtjes (mezze genoemd) op het menu. We lopen richting Capitool en dan naar boven, richting Chinatown. Zaytinya ziet er zowel van buiten, als van binnen heel modern uit.

De hostess heet ons hartelijk welkom en we krijgen een leuke serveerster, die zelf uit Turkije komt. Dit is een van mijn favoriete restaurants in Washington, want ik ben dol op kleine tapas (Spaans) of mezze (Mediterranees), zodat je veel verschillende smaken krijgt in een maaltijd.

Christine en ik kiezen ervoor verschillende hapjes te delen. We kiezen twee salades, een gerecht met steak, heerlijke wilde champignons met dadels en amandelen en wat worstjes met een lekker sausje. "Toe" proberen we een geitenkaas in een druivenblad gerold.

Alles smaakt voortreffelijk en Christine is helemaal weg van dit restaurant. Zij kan niet overal eten, vanwege haar schaaldieren allergie, en dit restaurant bereidt alles apart, dus is perfekt voor haar. Ze kan niet wachten Chuck en Mallory erheen te nemen.

We nemen lekker de tijd voor alles en bespreken vooral, hoe onze vriendschap zal veranderen na hun verhuizing. Het gaat nu allemaal heel snel. Hun huis is verkocht en ze hebben al een nieuw huis in Huntsville, Alabama. Op 18 april verhuizen ze naar een gemeubileerd appartement en dan waarschijnlijk voorgoed naar Alabama twee maanden later op 18 juni. Ik moet toegeven, dat ik het daar vrijdagavond opeens heel erg te kwaad mee kreeg, maar Christine snapt dat, want ze heeft zelf ook al wat traantjes gelaten.

Met tegenzin lopen we een paar uur later terug naar de metro. Die is alweer heel vol, maar we vinden nog een zitplaats. We zijn het erover eens, dat zo'n uitje naar de stad voelt als een minivakantie. Als de witte bloesembomen van Vienna weer in zicht komen voelt het echt als een terugkeer naar de realiteit (die overigens ook helemaal niet slecht is!).

De rest van de middag besteed ik aan het bewerken en online zetten van mijn foto's. Laura en Saskia zijn druk bezig dingen te vinden, waarmee ze geld kunnen inzamelen voor de Relay for Life. Ze gaan langs de deuren van de buren om te vragen of ze een karweitje kunnen doen voor hen, een soort "heitje voor een karweitje" dus. Ik vind het schattig te zien, hoe deze twaalf-jarigen (hun groep heet de Tazmanian Devils) zich aan het inzetten zijn voor een goed doel!

Ook Katja is weer heel druk bezig met dit evenement als "youth coordinator". Haar Pink Panthers team is ook weer bij elkaar. Dit jaar hoeven ze geen chaperone, want ze zijn allemaal achttien.

Arme Rick krijgt, omdat Saskia haar team heeft, echter geen jaar vrij van een nacht opblijven voor dit goede doel. Maar natuurlijk vindt hij dat helemaal niet erg, want hij staat helemaal achter dit doel. Als ik het lichamelijk aan zou kunnen, zou ik ook blijven waken, want behalve Ricks moeder zijn er nog heel wat mensen in ons leven, die door deze vreselijke ziekte zijn getroffen!

Als mensen, die dit blog lezen, een donatie willen geven aan de American Cancer Society via een van de teams van Katja of Saskia zouden de meisjes dat zeer op prijs stellen. Al geef ik altijd graag aan alle liefdadigheden, die ten bate gaan van bepaalde kankers, ik vind deze actie helemaal top, want die gaat ten bate van alle soorten kanker. Laten we allemaal hard werken om deze vreselijke ziekte uit te roeien!

vrijdag, maart 28, 2008

Mijn foto's worden gepubliceerd!

En dan is het opeens alweer vrijdagochtend! De dag, dat Rick weer thuis zal komen, hoera! Vrijdag is mijn favoriete dag van de week, het hele weekend ligt voor ons en iedereen is blij als hij of zij uit school of werk komt. Of zelfs, met de wetenschap, dat dit de laatste dag van de week is, als hij of zij naar school gaat.

Het vergt tenminste vanochtend absoluut geen moeite voor alle drie de kinderen om naar school te gaan! Katja lijkt helemaal beter, Kai antwoordt met een montere "Yes!" als ik hem om kwart over zes vraag of hij wakker is en zelfs Saskia staat voor kwart voor acht naast haar bed. En ik moet zeggen, ik voel me ook goed uitgeslapen, heerlijk!

En dan hoor ik "Piep, piep, piep" van een vrachtwagen of vuilniswagen. S***!!! Kai en ik zijn de recyclables (papier, karton, plastic, glas en aluminium etc.) vergeten buiten te zetten! Gelukkig kan ik alles, behalve het papier en karton, nog net afgeven, op blote voeten naar buiten rennend, want we hebben iedere week toch weer heel wat af te geven.

Op vakantie, toen mijn boek (overigens erg leuk, Remember me? van Sophie Kinsella, niets literairs, maar onderhoudend) onverwachts snel uit was heb ik met veel moeite (want er was maar heel weinig keus op de Keys) een paar tijdschriften gekocht voor leesvoer.

Een daarvan was Women's Health, een tijdschrift, dat ik eigenlijk nooit lees. Maar op reis dus wel en er stond een heel goede Yoga routine in, die je thuis kan doen. En dat leek mij voor vandaag de perfecte routine.

Daar heb ik geen spijt van, zelfs niet nu ik dit zo'n twaalf uur later typ! Het is een uitdagende routine, maar ook erg goed voor mijn spieren, want natuurlijk is yoga voornamelijk rekken en strekken. De routine, waarvan in het tijdschrift staat, dat hij drie kwartier zou moeten duren, is met een half uur klaar (ik adem gewoon te snel, dus dat moet ik nog leren). Al mijn spieren voelen "gebruikt" en ik voel me een stuk beter, dan de afgelopen dagen (misschien ook mede dankzij de massage van gisteren en de warme temperaturen van vandaag). Ongeacht de reden, ik ga weer meer aan yoga doen!

Het is super lekker weer vandaag, al schijnt de zon niet uitbundig. Het is bijna twintig graden en als de zon tevoorschijn komt warmer. Cosmo heeft zich in de achtertuin al "opgewarmd", want zo vroeg komt er heel wat volk langs met honden en kinderen.

Cosmo hijgt erg, als ik hem aanlijn, maar ik neem hem toch mee op een wandeling. We brengen een schaal terug in het cul de sac naast ons. Raffi is een goede vriend (al jarenlang) van Katja en Leah en hij had voor Katja een verjaardags"mud"cake gemaakt. Maar de schaal daarvan stond dus al een week op mijn tafel. Niemand is thuis, dus ik laat de schaal op de stoep achter. Ze zullen hem zo wel vinden.

Als ik verder wil gaan wandelen met Cosmo zet die zijn poten schrap. Oef, nu al? Ik wil niets dwingen, dus we lopen terug naar huis. Maar ik heb zo'n vermoeden, dat hij gewoon geen zin heeft en nu doorheeft, dat hij mij kan manipuleren met dat schrap zetten. Voor zijn huis zien we Don (onze naaste buur) en zijn hond Dallas (een maand ouder dan Cosmo). Don is bezig met zijn Corvette en Dallas is aangelijnd.

De honden hebben wel zin om te spelen, dus we laten ze los. Het gevolg is een geravot en geren door onze voortuinen. Ik vind het heerlijk een hond te hebben, die niet weg wil rennen. Cosmo luistert redelijk goed naar "Come", vooral als er een snoepje bij hoort. Brynna rende op deze leeftijd altijd meteen zo ver mogelijk weg, dus het is nu leuk een hond te hebben, die bij mij wil blijven!

Speelkameraadjes:


Een kluwen honden



Ziet er ruig uit!



Daar krijg je dorst van!



Hee, ik wil ook een bot!



Pfft, dat mat af!



Wat is zo'n botje dan lekker!

Terwijl Dallas en Cosmo spelen (hier geen teken van enige pijn aan Cosmo's kant) lees ik voor het eerst in lange tijd de Washington Post op het stoepje voor ons huis. Er staat onder anderen in het "World" gedeelte een lang artikel over de film van Geert Wilders in. Sindsdien zijn er online nog een aantal artikelen verschenen op de Washington Post site met dit onderwerp, het houdt de (Islamitische) gemoederen goed bezig, zo te lezen.

De honden rennen door onze voortuin en worstelen en ravotten en dan zie ik Cosmo met iets in zijn bek lopen. Mijn "drop it" gaat aan dove oren en ik zie, dat het een appelklokhuis is (ongetwijfeld door een van de kinderen achtergelaten). Op zich niets ernstigs, maar de appelpitten zijn giftig voor honden. Gelukkig laat hij het toch al snel vallen en ik gooi het weg.

De honden zijn werkelijk net twee peuters! Ze rollen over de grond, rennen, ruiken en lopen eens een stukje in de tuinen van andere buren (waaruit ik ze terug moet roepen, want een van die buren heeft kleine jochies, die bang zijn voor die grote honden).

En dan vinden ze iets, waar ik zelf van griezel: een dooie robin. Het beestje kan niet lang dood zijn, want het zit nog helemaal in de veren. Brrr! Ik beveel Cosmo het te laten vallen en pak het dan met een tuinschepje en plastic zak op. Weet je wel, hoe je soms een cartoon tekening ziet van een dood dier, die een X als pupil heeft? Dat had deze robin ook! Echt waar!

Als ze helemaal uitgespeeld zijn gaan de heren naast elkaar op botjes liggen knagen. Dallas neemt Cosmo's bot en Cosmo dat van Dallas. Eindelijk rust! Althans, dat denk ik. Want dan komt de postbode langs rijden. Gauw lok ik de honden met een snoepje en houd ze vast, tot het witte karretje met de blauwe vogel erop weer vertrokken is.

De Post is uit en het is bijna lunchtijd. Met moeite besluit ik, dat het tijd is om naar binnen te gaan. Gauw spring ik onder de douche en laat dan een vermoeide Cosmo thuis achter om bij Whole Foods te gaan shoppen. Overal hangen aankondigingen, dat na 31 maart de plastic tasjes verleden tijd zijn. Een prima initiatief!

Met mijn eigen boodschappentas loop ik binnen. Er is weer van alles te proeven en daarvan maak ik dankbaar gebruik. Vooral de maple butter, die ik nimmer nooit niet voor ons zal kopen, want dan eet ik het hele bakje meteen leeg, is een super traktatie! Ik houd me bij organische V8, sushi en diverse lekkere flessen wijn.

Thuis geniet ik van de sushi en een glas V8 voor de lunch. Tijdens het eten kijk ik op uitzendinggemist.nl en vind een nieuwe serie, "Natuur in de stad" en de eerste aflevering gaat over Amersfoort.

Omdat ik mijn middelbare schooltijd in Amersfoort heb doorgebracht en er in mijn kleutertijd een paar jaar heb gewoond heb ik altijd al een zwak voor deze stad gehad. Ook omdat het gewoon een heel mooie en bijzondere stad is. Erg leuk, om de bekende plekjes weer te zien, maar ook om te zien, hoeveel er nu wordt gedaan om de natuur te behouden itt zo'n 25 jaar geleden. De uitzending kun je hier bekijken.

Na de lunch ga ik weer luxe op het stoepje voor in de warmte zitten lezen, terwijl Cosmo me gezelschap houdt. Na half drie komen de tieners thuis en Leah brengt Diego om met Cosmo te spelen. Volgend jaar ga ik de verhalen van de tienermeisjes missen, want nu ben ik iedere middag zo ongeveer deel van een soap. Om je rot te lachen!

Katja en ik vertrekken ieder in onze eigen auto's naar de kapsalon (zij moet nog dingen maken voor de internationale avond op school vanavond). Mona roept mij naar achter om de nieuwe advertentie te bekijken. En daar staan zomaar vier van mijn foto's op haar scherm om straks afgedrukt te worden in een tijdschrift! Katja merkt nog op, dat de "L" en "T" van Health zijn verwisseld, tot opluchting van Mona.

Als de advertentie eenmaal gedrukt is zal ik ook een van de tijdschriften krijgen. Ik vind het toch wel heel bijzonder en ben er wel trots op, dat zoveel mensen mijn werk dan gaan zien!

Mona begint aan mijn haar, want dat moet geverfd. Dan knipt ze Katja's haar volgens haar wensen. Het is wel lekker om te weten, dat dit alles gratis gaat als betaling voor mijn fotografie werk! Volgende week krijgt Saskia nog een knipbeurt en dan zijn we weer "even". Dit bevalt mij veel beter, dan een geldbedrag vragen voor mijn werk (zo is het toch meer dan $200). En Mona bespaart het extravagante bedrag van een professionele fotograaf.

Ook mijn haar wordt iets anders gestileerd. In plaats van een pony heb ik nu een lok en het staat leuk, moet ik zeggen. Ook Rick, die inmiddels thuis is van zijn Seattle avontuur, keurt het zonder meer goed.

Wij willen samen uit eten en bestellen voor Kai en Charlie een pepperoni pizza bij Pizza Hut. Katja heeft een internationale avond op school, waarvoor ze zelfgemaakte guacemole mee moet nemen. Saskia gaat bij Tabatha logeren.

Rick en ik kiezen de Lebanese Taverna om bij te gaan eten. Daar worden we allerhartelijkst ontvangen en krijgen een gezellig tafeltje achterin het restaurant.

We bestellen een paar cocktails en krijgen lekker heet pita brood. Als gerechten bestel ik de artisjok salade en Kibbeh Nayeh. Rick bestelt een of andere worst als voorgerecht en dan gemixte sjawarma. Het is allemaal even lekker! En ik ben blij mijn mannetje weer veilig thuis te hebben!

donderdag, maart 27, 2008

Ups and downs

Saskia is gisteravond op tijd naar bed gebonjourd en staat vanochtend heel wat monterder op. Ik moet duidelijk meer op haar bedtijden letten! Als Rick er niet is, ligt zij naast mij te slapen en, als Katja en Kai naar school vertrekken, komt Cosmo zich ook tussen ons in vleien. Meike en Snickers (die inmiddels baas zijn over Cosmo) komen er ook bij en het feest is compleet! Dat zou een foto geweest zijn, maar niemand om hem te nemen!

Het miezert wat bij het opstaan, maar de temperatuur is zeer aangenaam. Ik neem Cosmo mee voor een wandeling in het stukje bos hier vlakbij. Ik wil nu even niet te ver met hem gaan, zodat de antibiotica nog verder kunnen werken. Ik ben best bezorgd om mijn hondebaby, hoewel hij net zo hard de tuin in rent en met Diego speelt, als anders.

Alweer zorgt Marceleus, dat Mary Ellen en ik flink onze spieren gebruiken. Vandaag zijn er vooral veel balans oefeningen en wordt er aan de "glutes" (bilspieren) gewerkt. Ik voel ze in ieder geval flink, dus die hebben het geweten!

Na een snelle douche maak ik me klaar om naar Fairfax Circle hier vlakbij te rijden. Ik heb er met Karin afgesproken om te lunchen bij Jaipur. Rick en ik hebben al vaker gedineerd bij dit goede Indiase restaurant, maar ze hebben ook een lunchbuffet, dat volgens Karin erg goed is.

Als ik het restaurant binnenloop, zie ik Karin net aan komen rijden. De geur alleen al binnen maakt, dat ik enorme trek krijg, heerlijk!!! We krijgen een gezellig tafeltje en vallen gelijk aan. Als drinken houden we het gewoon bij water, wat de hele tijd aangevuld wordt (hoewel het eten niet zo pittig is, als Indiaas eten kan zijn).


Jaipur betekent "roze stad" en veel van het decor in dit restaurant is die kleur

Er is een heerlijke frisse salade met allerlei groentes en kikkererwten, lekkere sauzen, twee vegetarische gerechten, een met bloemkool en een met Indiase cottage cheese en verder kip- en lamsgerechten in verschillende sauzen. Als toetje is er een heerlijke soort wortelpudding. En dat alles voor $10!

Het restaurant zit al gauw vol, vooral met zakenmensen. Op mijn vraag, of dat in Nederland ook zo is, merkt Karin op, dat dat toch wel erg Amerikaans is. In Nederland zijn zakenlunches niet zo gewoon, althans niet, waar zij vandaan komt. Wij smullen en kletsen ondertussen, onder anderen over onze vakanties en over onze oudsten, die straks samen bij Virginia Tech zullen gaan studeren. Al te gauw is het tijd om af te rekenen, want Karin heeft een afspraak om een uur.

Bij thuiskomst zie ik, dat Fidel, de tuinman, en zijn mannen zijn gearriveerd en een groot deel van onze voortuin al keurig heeft. Helemaal afgeknipt zijn de enorme vlinderstruiken voor het huis. Het is moeilijk voor te stellen, dat die in augustus weer net zo groot, zo niet groter, zullen zijn! Donkere houtsnippers maken, dat het geheel er weer keurig uitziet.

Ook achter gaan ze bezig en dat duurt wat langer. Er wordt geknipt, gezaagd, getrokken (het oude onkruid, dat zich helemaal in de struiken heeft gewoekerd) en gemaaid, want het gras is alweer begonnen met groeien. Dit geeft me zo'n gevoel, dat de zomer in aankomst is, ik word er helemaal vrolijk van.

Dan komt Laura om me een broodnodige massage te geven. Zij heeft vorige week ook op de poezen gepast. Ze is zo dol op die dieren, blijft uren met ze spelen en knipt hun nagels (wat ik heel fijn vind, want ze krabben best veel). Zoveel tijd, als zij met ze besteedt, zouden ze in een kennel nooit krijgen.

Meteen na haar massage van mijn nek voel ik mijn hoofdpijn minder worden. Voorlopig ga ik toch maar weer terug naar iedere twee weken, tot het echt warme weer komt.

En dan verneem ik het schokkende nieuws, dat een heel goede kennis in Nederland heel ernstig ziek is. Mijn gedachten zijn bij haar en haar familie, die nu een verschrikkelijk moeilijke tijd doormaken. Het is altijd moeilijk om zo van verre te weten hoe te reageren of wat te schrijven. Het enige wat je kan doen is laten weten, dat je in gedachten bij hen bent.

Omdat Katja een Relay for Life vergadering heeft, eten we vroeg. Mr. Fastman brengt vanavond Japans eten.

Op het menu van dit restaurant staat zelfs (als nieuw iets) "Indonesian Satay" en Saskia bestelt dat, want dat vindt ze in Nederland ook altijd lekker. Het komt inderdaad met een lekkere pindasaus, die wel heel erg op de Indonesische lijkt! Het draagt in ieder geval Saskia's goedkeuring ook weg.

woensdag, maart 26, 2008

Rondje langs het Tidal Basin

Met grote moeite krijg ik Saskia het bed uit vanmorgen. Ze is moe en klaagt, dat ze de hele vakantie niet uit heeft kunnen slapen. Hoe dat volgend jaar moet, als ze al om uiterlijk half zeven het bed uit moet, is me een raadsel. Hoe vroeg ik haar ook naar bed stuur, ze slaapt gewoon niet eerder dan tien uur en dat is te laat voor haar.

Na veel gedoe sluiten we een compromis. Saskia hoeft vanmiddag niet naar haar repetitie voor de School House Rock musical. Eigenlijk vind ik het ook overdreven, dat een kind in het koor daarvoor drie dagen per week tot vijf uur moet repeteren!

Saskia komt bijna iedere keer met hoofdpijn (van de honger, want ze krijgen tussen hun lunch om half twaalf en vijf uur niets te eten, een snack mag niet, waar ik ook razend om ben!). Enfin, gelukkig komt Laura haar ophalen en lijkt het humeur weer wat opgeklaard.

Het is prachtig weer en je kunt al voelen, dat het vandaag warm zal worden. Verder heb ik op het internet gelezen, dat de kersenbloesems in Washington op het randje van volle bloei zijn. En in dit seizoen moet je de koe bij de horens vatten, anders verandert het weer en is het niet meer mooi.

Maar eerst moet Cosmo nog uit. Ik besluit naar het W&OD pad te rijden daar een stuk op te lopen. Dat is ook vlakker, dan onze buurt, dus als Cosmo nog pijn voelt misschien makkelijker. Het is druk op het pad en het enige wilde dier, dat we zien is een schattig konijntje.

We lopen zo'n tweeeneenhalve mijl en komen een eenjarige Brittany (Brynna, onze vorige hond, was een Brittany) en zijn vrouwtje tegen. De honden maken kennis (gelukkig zie ik in Cosmo niets van de agressie jegens andere honden, die sommige Aussies volgens Carol, de trainster, hebben) en zij en ik kletsen wat. Toch grappig, zo'n spontaan gesprek alleen omdat we allebei jonge honden hebben.

Opeens merk ik, dat Cosmo toch wat mank loopt met een voorpoot. En dichtbij de van wil hij ook niet verder lopen. Kennelijk heeft hij nog steeds last van de pijn in zijn botten door de ziekte van Lyme. Wat een hekel heb ik aan die stomme teken, zeg! Hij is nog zo jong! Ik besluit vandaag toch de dierenarts weer te bellen en te vragen, hoe of wat.

Na een snelle douche rijd ik naar het metrostation en parkeer op Claudia's oprit. Het is wel heel handig, zo'n vriendin, die naast de metro woont, want er is op dit tijdstip van de dag daar geen parkeerplaats meer te vinden.

De trein staat al klaar en een kleine drie kwartier later stap ik uit bij het Federal Center SW station. Al meteen bovenaan de trap merk ik, dat het in de stad een heel stuk warmer is, dan bij ons. Een jas is absoluut niet nodig! Ook zitten er al beginnende blaadjes aan de bomen, terwijl die bij ons nog voornamelijk kaal zijn. Verbazingwekkend, zo'n verschil op maar twintig kilometer bij ons vandaan.

Lopend naar het American Indian Museum, waar ik, zoals gewoonlijk, wil gaan lunchen, zie ik al, dat het flink druk is. Rijen met bussen staan langs de mall te wachten. Duidelijk is het in andere gedeeltes van het land nu spring break, want er zijn ook heel wat gezinnen met schoolgaande kinderen.

Zaterdag begint ook het National Cherry Blossom Festival, dat drommen toeristen trekt. En terecht, want de bloeiende kersenbloesems tezamen met de monumenten is een van de mooiste dingen, die ik in mijn leven heb gezien. Ondanks de drukte is het iets, wat je gezien moet hebben om de pracht te begrijpen. Op foto's komt dat niet goed over.

Het Mitsitam Cafe is ook populair vandaag en vooral voor het gedeelte, waar je de buffalo burger en kip nuggets kunt krijgen is het druk. Ik heb geen zin om te wachten, dus besluit het minst populaire gedeelte uit te zoeken. Dat blijkt "Meso America" te zijn, waar ze een ceviche van inktvis in de inkt en een salade met jicama verkopen.

Gelukkig vind ik vrijwel alles lekker en dit lijkt me ook wel wat. Iedereen kijkt wat griezelend toe, terwijl mijn bordjes worden opgeschept. Maar het smaakt echt erg lekker. Ceviche is fris en zurig, maar de inktvis en de inkt geven er een pittig smaakje aan. En de saaie smaak van de jicama wordt verfrist met verse ananas en tomaat. Dit cafe blijft voortreffelijk eten voorschotelen.

Klaar om mooie bloemen te gaan bekijken loop ik de gezellig drukke Mall op. Daar heeft de National Park Service de hekken rond de grasvelden, die er de hele winter stonden, weggehaald. Groepen college studenten spelen er touch football en frisbee. Joggers weven zich een baan tussen de toeristen door en er wordt enthousiast gevliegerd, want er staat een stevige wind.

Even een klein stukje trivia, ik kan het niet laten. Veel mensen denken, als ze het woord "mall" horen in het Engels, aan een overdekt winkelcentrum. Het woord komt echter van "The Mall" in Londen (oorspronkelijk Pall Mall alley) en betekent in het geval van DC "een groot gebied met bomen omlijnd, gebruikt als wandelpad of promenade".

Verdergaand op mijn wandeling zie ik president Bush thuiskomen van een of ander iets. Drie militaire helicopters vliegen laag langs het Washington Monument en een vliegt door naar het Witte Huis, de anderen keren terug naar de basis.

Bij datzelfde Washington Monument is het een drukte van jewelste! Het is wel duidelijk, dat daar geen tickets meer voor te verkrijgen zijn. Drommen mensen wachten om naar boven te gaan.

Maar ik loop door naar het Tidal Basin. Daar loop ik helemaal omheen, stoppend in het Franklin Delano Roosevelt Memorial (waar ik op een bankje de dierenarts bel over Cosmo en die zegt gewoon te letten op zijn reacties, want zo weet ik, hoeveel hij kan hebben) en het Jefferson Memorial. Veel boompjes zitten nog in de knop, maar het zal nog maar een paar dagen duren voor het allemaal op zijn hoogtepunt zal zijn.

Op het water is het druk met waterfietsen en watervogels. Kleintjes voeden de eendjes en meeuwen wil ook wel een hapje. Ouderen zitten op de bankjes te genieten van al het moois om hen heen en onder de bomen zitten studenten te leren. Ik kijk mijn ogen uit!


Na iets meer dan een uur ben ik terug bij het Smithsonian Metro Station. Beneden zie ik, dat mijn trein over twee minuten zal aankomen. Ik haast me het perron op en, al is het druk, vind ook een zitplaats in de trein. Ik ben weer heel blij, dat ik gegaan ben, al was alles nog niet op het hoogtepunt. Het is nog maar afwachten, of we weer zo'n mooie dag krijgen de komende week. De van geeft een buitentemperatuur van 22 graden aan en dat was in de stad vast nog een paar graden meer.

In de trein belt Katja me. Ze is ook aangenomen bij UNCW en Mary Washington. Het is natuurlijk heel fijn om zo vaak te zien, dat een school je wel wil hebben, maar ik vind nog steeds, dat de school counselor ons vorig jaar verkeerd geadviseerd heeft. Zij deed het voorkomen alsof het voor Katja heel wat zou zijn om bij JMU of Virginia Tech, haar favorieten, aangenomen te worden. Daardoor werd Katja onzeker en meldde zich overal en nergens aan en dat kost toch iedere keer weer flink wat.

Verder heeft Katja de hele dag als een bonk zenuwen rondgelopen, vertelt ze. Er gaat namelijk een rumoer rond bij haar op school, dat Virginia Tech per ongeluk te veel mensen heeft aangenomen en dat 1000 a.s. studenten alsnog te horen zullen krijgen, dat ze toch niet welkom zijn.

Dat vind ik erg moeilijk te geloven en zeg Katja om VT's admission's office op te bellen. Als ik thuiskom heeft ze dat gedaan en blijkt het inderdaad om een hoax te gaan. Waarschijnlijk iemand, die het niet kan uitstaan geweigerd te zijn, maar gemeen is zoiets wel. De administratrice van Virginia Tech was er ook helemaal niet blij mee om opeens al die bezorgde telefoontjes van James Madison High School studenten te krijgen!

Na het eten ben ik doodmoe en we kijken tv, als er opeens een special report komt. En dan zien we live, hoe de space shuttle Endeavor een veilige landing maakt op Cape Canaveral. Een zeldzame landing in het donker en er wordt nog bij vermeld, dat het Space Station nu voor 70% voltooid is. Toch wel heel bijzonder, vind ik.

dinsdag, maart 25, 2008

Een dag vol van alles

Helaas is Katja nog steeds niet beter en komt melden, dat ze erge keelpijn heeft en thuis wil blijven. Tegen mijn suggestie, om dan eens een dokter te gaan bezoeken, protesteert ze hevig. Ik vind een en ander nogal lang duren en laat het nu nog even gaan, maar als het vrijdag nog niet beter is gaan we wel!

Van Rick nemen we vanochtend vroeg alweer afscheid. Hij heeft eerst een belangrijke vergadering en vliegt dan vanavond naar Seattle. Daar moet hij aanwezig zijn bij het Air Force Symposium en zal vrijdagavond weer thuiskomen.

Marceleus vindt, dat we na onze vakantie er flink tegenaan moeten en het halve uur vliegt voorbij. Ik heb het ook wel nodig, want ik heb enorme last van mijn nek en schouders en zijn oefeningen helpen daarbij.

Thuis ga ik verder met de letterlijke berg was, die er nog ligt van de vakantie! Gisteren was ik te moe en heeft Rick onze was voor me opgevouwen. En eigenlijk is de was van de kinderen Katja's taak, want zeker de helft is van haar. Maar a. er is superveel en b. zij is ziek, dus ik offer me maar op. Ik grapte gisteren nog met Rick, dat als zij volgend jaar naar college is, we de helft minder was zullen hebben! En het is nog waar ook, getuige wat ik allemaal opvouw hier vanochtend!

Christine komt voor een lange wandeling door Vienna. De bomen staan prachtig in bloei. Overal zie je rode, gele, witte en roze bloesem. Wel betekent het ook weer heel wat pollen en dus flink niezen voor veel mensen. Maar oh, wat is het weer mooi!


Overal bloeiende bomen, Park Street doet zijn naam eer aan

Cosmo gaat mee, maar na zo'n anderhalve mijl wil hij toch weer niet verder. Misschien heeft hij toch nog last van de Lyme en ik besluit geen risico te nemen en hem terug naar huis te brengen. Verder merk ik echter niets aan hem. Hij rent net zo hard met de hond van de buren langs het hek en heeft er helemaal geen moeite mee de trap op en af te rennen. Je zou denken, dat dat hem ook pijn zou doen, dan.

Christine en ik lopen verder en bij elkaar ongemerkt zo'n tien kilometer! Wat zal ik deze wandelingen over een paar maanden missen! Ik dwing mezelf echter om van het nu te genieten en niet aan het afscheid te denken, dat er deze zomer aan zit te komen. Volgend jaar zal ik wel wat meer reizen om haar en Katja op te zoeken!

Als ik thuiskom staat onze "tuinman" Fidel me op te wachten. Hij komt iedere lente om onze tuin op te ruimen (met zijn ploeg). Ik vind het wel netjes, dat hij zo op eigen gelegenheid komt. En hij is super aardig, maar ik kan de man van geen kanten verstaan!

Meestal draag ik Rick daarom op met hem te praten, maar die luxe heb ik vandaag niet. Hij spreekt vast heel goed Engels, maar spreekt het zo op zijn Spaans uit, dat ik me heel erg moet concentreren om het een beetje te volgen.

Maar hij komt binnenkort dus onze tuin opschonen en dat is hard nodig. Ik zou wel willen, dat we hem maandelijks konden veroorloven, want onkruid heeft schoon schip, vooral hierachter en in de zomer word ik lekgeprikt, als ik in de tuin ga werken. Daar werkt geen Off! tegenaan!

De rest van de middag werk ik aan mijn Florida foto's, waarvoor ik hopelijk later vanavond de link in dit blog kan plaatsen. Het is altijd weer leuk om de foto's te bewerken, want ik beleef dan vakantie dan weer een beetje opnieuw.

Als avondeten bestellen we makkelijk pizza van Vocelli. Ze zijn het duurste, maar ook het lekkerste pizzarestaurant, dat bezorgt hier. De pizza's komen al na twintig minuten, vers uit de oven. Op mijn favoriet (die ik vanavond ook heb) zit spinazie, champignons, tomaat, uien, knoflook en mozzarella met rode saus.

Mijn manier van pizza eten is wat ongewoon, want ik eet alle toppings en de saus en maar een heel klein beetje van het deeg gedeelte. Ik heb dus heel wat brood over en Cosmo weet dat. Hij mag van mij een stukje, wat ik in zijn etensbak leg en hij moet wachten, tot ik hem het ok geef het te eten.

Dat doet hij braaf, maar Cosmo is niet gek, want hij ziet ook, hoe ik de rest van dat lekkers weggooi. Ik ga weer zitten en zie hem opeens met nog een stuk pizza in zijn bek rondlopen! Eerst denk ik, dat een van de kinderen het hem gevoerd heeft, maar het blijkt, dat meneer eigenneuzig de vuilnisbak heeft geopend! En schuldig, dat hij kijkt! Daar kun je toch niet boos op worden?


Hoe schuldig kun je kijken?



Als ik haar niet aankijk valt het misschien mee



Ze staat daar maar met dat ding voor haar ogen, ik sluip gauw weg!

Dit jaar zal niet alleen Katja een Relay for Life team hebben, maar ook Saskia is hard bezig met het hare. Ze heeft al een heel aantal kinderen geinteresseerd gekregen en de naam van hun team is "Tasmanian Devils". Zo zuster, zo zus! Alleen Rick is er niet super-enthousiast over, want nu zal hij alweer een hele nacht chaperone moeten zijn. Maar ach, het is voor een heel goed doel!

PS: Het gros van de Floridiaanse foto's staat nu online, de eerste vijf albums (beginnend met Floridian Wildlife) hier. Ik hoop Ricks foto's er later bij te voegen.

PSPS: Nederlandse Amerikanen, meldt u! Ik kijk op het moment (nacht in Nederland) naar mijn statistieken en met een heel stel ben ik bekend. Maar ik zie ook mensen uit staten, waar ik nooit een reactie van heb gekregen (wie weet hebben jullie een weblog, dat leuk is voor mij om te lezen?). Ik zie mensen uit Illinois, verschillende gedeeltes van Texas, Iowa, Colorado, andere delen van Virginia, Connecticut, eigenlijk bijna elke staat wel. En allemaal niet hier door een of andere zoektocht, maar gewoon hup naar mijn weblog. Natuurlijk vind ik alle bezoekers leuk, maar het is extra speciaal, om er ook een persoon bij te weten. Zoals altijd, met meer dan 250 unieke bezoekers per dag op dit weblog zou ik het super die doeper (om met Barney (jee, dat is lang geleden!) te spreken) vinden, als meer mensen lieten weten, wie ze zijn. En als jij ook een weblog bijhoudt hoor ik daar graag over!

maandag, maart 24, 2008

Weer in het gareel

Tijdens de vakantie gaf ik de bedden in de hotels de schuld van mijn slechte slapen, maar ook thuis word ik vannacht om half vier wakker en kan de slaap niet meer vatten. Ik ga dan malen over van alles en nog wat en het lukt niet meer te slapen.

Het gevolg is, dat ik geradbraakt en met veel pijn opsta. Hopen maar, dat het de lange uren in de auto zijn. Eigenlijk zou ik het liefste de hele dag het bed in kruipen, maar weet, dat dat precies het verkeerde zou zijn om te doen.

Gelukkig heb ik ook vriendinnen, die me hebben gemist, en Christine belt om te vragen, of ik zin heb in een lange wandeling. We spreken om half elf bij haar af. En net als ik opgehangen heb belt Mary Ellen of ik zin heb erop uit te gaan.

Omdat beweging het best helpt om mijn spierpijn te verlichten neem ik beide uitnodigingen aan. Mary Ellen is ook naar Florida geweest vorige week. Haar schoonmoeder woont in Boca Raton, dus we zaten niet eens zo ver bij elkaar vandaan. Ook zij zijn naar de Everglades geweest, maar hebben een airboat tour gedaan.

Het wordt een lekkere wandeling door de buurt, waar alles langzaam in bloei aan het komen is. Het is bepaald niet warm, zelfs handschoenen zijn nog nodig, maar de bloeiende forsythia, maples, perenbomen, magnolia's en narcissen maken alles goed.

Voor ik naar Christine ga, wil ik Cosmo ophalen bij de kennel. Alleen heeft hij zijn bad nog niet gehad en ik weet uit ervaring, dat ik wel wil, dat hij wordt gewassen! Ik zeg dus, dat ik over een paar uur wel terug zal komen.

Christine en ik lopen lekker door het natuurgebied dichtbij hun huis (bijna niet meer hun huis, een vreemd iets om het "SOLD" bordje te zien!). Opeens rent er (te ver en te snel om een foto te maken) een prachtige vos voor ons uit! Ik blijf het wild, dat je hier zomaar tegenkomt, fantastisch vinden. Ook de eekhoorntjes hebben de lente in de bol, want ze rennen als gekken om elkaar heen.

Op de terugweg haal ik Cosmo dus op. Ik moet nog steeds wachten, tot hij droog is en krijg een half natte, maar wel mooi schone hond mee. En enthousiast, dat hij is! Super schattig! Hij heeft nu voor een maand antibiotica om de Lyme tegen te gaan. Hij lijkt er in ieder geval niet door aangedaan.

Gauw haal ik bij Whole Foods wat pasta voor het avondeten en een gallon melk, want die van vorige week is zuur geworden. Het is werkelijk altijd zo'n genoegen door deze winkel te lopen! Alles ziet er lekker en interessant uit en we mogen de lekkerste gerookte vispate proeven.

Saskia is, zoals altijd op maandag, vroeg thuis uit school. Zij heeft maar liefst drie vriendinnetjes te spelen! Graag zou ik even gaan liggen, want mijn energie is op, maar er zijn nog ladingen was te vouwen, altijd een logisch gevolg van een week vakantie!

Regelmatig kijk ik bij mijn weblog gegevens hoeveel bezoekers ik heb gehad op een dag en waar die vandaan komen. Het gros komt natuurlijk uit Nederland, maar verder zijn er ook bezoekers van over de hele wereld. De meesten komen speciaal om dit blog te lezen, maar er zijn ook mensen, die hier via een Google.nl of Google.com zoekopdracht belanden. En juist die opdrachten zijn dan soms zo grappig, hoe mijn blog daarbij tevoorschijn kwam is me een raadsel!

Vandaan kwamen mensen hier terecht onder anderen door de volgende zoekopdrachten in te typen:
-- ex-mormoon

-- mediterranees voortuin

-- borstel gedicht

-- ontgroening topless (waaat??)

-- Suske en Wiske Het Babbelende Bad samenvatting

-- ring schoonmaken

-- VS 800 nummers bellen

-- kayakker verdronken

en dan de meest pikante:

-- lekker naaien met Petra en Denise (ahem, geen idee, dat zulk soort dingen mijn toch wel heel nette blogje naar de top zouden doen drijven!)

En dan kijk ik de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Tussen Kunst en Kitsch en wie zie ik daar? Onze vroegere overbuurvrouw uit Leusden, die ik al zeker twintig jaar niet meer heb gezien (minuut 22, met een negentiende eeuwse copie van een zeventiende eeuws schilderij)!

zondag, maart 23, 2008

Weer thuis!

De wekker van Ricks horloge gaat onherroepelijk om kwart voor acht, maar ik was allang wakker van het lawaai van andere gasten in de hal. Ik zie er vreselijk naar uit om vannacht onder een fan in ons eigen bed te slapen!

Omdat ik toch wel enige teleurstelling bemerkte, vooral bij Saskia, over het missen van een Paasviering, vinden de kinderen een kleinigheidje naast hun kussen, door de Paashaas gebracht natuurlijk. Vroeger verstopte ik eieren in de hotelkamer, maar er was bij Universal niets paas-achtigs te vinden en we vertrokken eigenlijk te laat om nog tijd te nemen om daarvoor te gaan winkelen.

Het zijn een plastic ei met snoepjes erin en een doosje met Peeps, marshmallow kuikentjes. Dat ze toch nog wel erg kind zijn is te merken aan de blije gezichten en hoe het snoep meteen als ontbijt gegeten wordt. Het gros is al op voor we in de auto stappen!

We spelen het klaar om binnen het uur bepakt en bezakt weer op weg te gaan. Aan de overkant van het hotel ligt een McDonald's, waar we ons Paasontbijt gaan halen. Niet erg feestelijk, dus, maar ach, er zit ei op. Kennelijk hebben ze op deze Paasochtend niet genoeg personeel, want we moeten wel een kwartier wachten bij de drive thru, voor onze bestelling wordt opgenomen. Heel ongewoon voor deze keten, maar de sandwiches smaken wel goed en vers. Die arme jongen rent zich in zijn eentje de benen uit het lijf bij die drive thru, volgens mij!

Rick begint met rijden en zijn doel is de grens met North Carolina. Intussen bel ik met Nederland, want Petra gaat morgen haar eerste marathon lopen! Echt fantastisch, zoals zij daarvoor heeft getraind! Wat een zelf-discipline en ik wens haar (en haar man Erik, die een halve marathon gaat lopen) heel veel succes!

Terwijl ik met haar aan de telefoon zit, zoeft Rick met een rotvaart (zo'n 140km/u in een 110 km/u zone) langs een South Carolina state trooper, die dan ook prompt de weg op draait. Onze harten zitten in onze kelen en gauw neem ik afscheid van Petra. Rick is natuurlijk meteen langzamer gaan rijden, zeker, dat hij straks de blauwe zwaailichten in zijn spiegeltje zal zien.

Maar dan zien we tot onze verbazing, dat de politieauto langs ons heen racet! Hij gaat achter een witte van drie auto's voor ons aan. Opluchting alom bij Rick en mij, de kinderen hadden niet eens door, wat er gaande was. "Bel Petra gauw terug", zegt Rick, "dat kan nu wel, nu we die honderden dollars van een ticket bespaard zijn gebleven!" Hi hi!

Maar dit is nu de tweede keer deze reis, dat we de dans zijn ontsprongen, want op de heenreis gebeurde min of meer hetzelfde bij mij in North Carolina. We willen geen drie keer is scheepsrecht situatie, dus letten de rest van de weg op, dat we niet meer dan tien mijl over de snelheidslimiet rijden!

We passeren weer het kitsche South of the Border (grappig om te vermelden is, dat de South Carolina grens een van de mooiste is, die wij gezien hebben, met palmbomen en hekken en dergelijke, waarschijnlijk als tegenwicht voor al dat kitsch?) en bij een ruststop net over de grens met North Carolina geeft Rick het roer over aan mij. Hij moet nog wat werk verrichten online, dus ik rijd door het merendeel van North Carolina.

Al gauw begint Saskia te klagen, dat ze honger heeft. Geen wonder, want ze had enkel haar Paaszoetigheden als ontbijt en nu de kinderen ouder zijn nemen we eigenlijk geen snacks meer mee voor onderweg. Toch weet ik haar nog zo'n honderd mijl rustig te houden (of zouden het de afleveringen van de Office zijn, die Kai en zij op haar laptop kijken?).

Het verkeer is rustiger, dan ik had verwacht, en ik vermaak met het kijken naar de natuur. Die is in dit gedeelte precies in het stadium van het mooie prille lentegroen. Bovendien rijden we door een gebied met veel dennebossen, omdat we toch vrij dicht bij de kust zijn.

De mijlen glijden letterlijk onder ons weg. Ook mijn mede-weggebruikers zijn onderhoudend. De oude man bijvoorbeeld, die een enorme RV bestuurt met daarachter niet alleen een pick up truck, maar in de bak daarvan ook nog een golfkarretje. Living the good life! En hij passeert mij, terwijl ik al 80 mijl per uur rijd. Go, Opa!

Verder zien we heel veel Canadezen op de weg, waarschijnlijk is de VS voor hen nu ook een stuk goedkoper. Althans, dat vertelt mijn Canadese broer me. Rick en ik merken ook nog op, dat we deze hele bijna 4000 kilometer geen enkel ongeluk hebben gezien! Een unicum!

Na Rocky Mount, nog zo'n 220 mijl van huis, vind ik een Subway. Het is inmiddels kwart over een en arme Saskia heeft al twee uur honger. Ook mijn egg mcmuffin is al een paar uur geleden verteerd.

Gelukkig treffen we een Subway medewerker, die van de 6 inch zo ongeveer een 8 inch maakt (ik heb medelijden met degene, die de 4 inch andere helft van mijn oat broodje zal krijgen). Ik kies mijn favoriet: kipfilet met allerlei groentes (ook daarmee zijn ze veel guller, dan bij de Subway hier in Vienna!) en voor de verandering eens hun Buffalo saus. Nou, dat heb ik geweten! Die is toch heet! De tranen rollen over mijn wangen! Maar lekker, dat het is!

Rick gaat weer verder aan het laatste stukje kilometer vreten. Een groot gejuich gaat op in de auto als het wel bekende "Virginia welcomes you" (grappig is, dat we ons geen van allen herinneren of het het nieuwe of oude bord was!) bord met de cardinaal en de dogwood erop langskomt.

Bij Fredericksburg komen we dan toch nog in een file te staan, maar gelukkig kunnen we ontsnappen via route 1. Tien mijl later is de file weg en rijden we zonder verder oponthoud huiswaarts. Officiele tijd van thuiskomst is 17:05, wat betekent, dat we onderweg maar drie kwartier zijn kwijtgeraakt aan stops en eten (bij vertrek gaf de Garmin een aankomsttijd van 16:20 aan). Hoe ouder de kinderen worden, hoe minder er gestopt hoeft te worden, dat is wel duidelijk.

Het is heerlijk om ons huis weer te zien! De magnolia en narcissen bloeien voluit en het gras is zelfs weer aan het groeien. Het is wel koel, maar heerlijk zonnig buiten. En nu heb ik een heel blij katje spinnend naast mij liggen, Meike heeft me duidelijk gemist!

Ons Paasdiner, sushi en andere Japanse lekkernijen, wordt straks bezorgd. Het is heel fijn om weer thuis te zijn en we kijken terug op een superleuke week!

vrijdag, maart 21, 2008

Don't cry because it's over, smile because it happened

Aan deze uitspraak van Dr. Seuss houd ik me maar vast, terwijl we ons over de snelweg richting het noorden haasten. Al te snel is deze heerlijke vakantie ook alweer bijna ten einde!

Gisterochtend stonden Rick en ik prompt om acht uur naast ons bed. Beiden wel erg moe, want Saskia had flink gesnurkt. Ook de kinderen hadden slecht geslapen. Saskia en Kai sliepen in een bed en de helft van de nacht was dat een getouwtrek om de dekens. Volgens de beschrijving waren het queen size bedden, maar dan is die van ons thuis zeker een oversized queen! Deze bedden leken althans een stuk smaller!

De kinderen besloten om uit te slapen. Kennelijk zijn Rick en ik meer "kind" dan zij, want wij liepen om half negen al op "Citywalk". Bij Starbucks haalden we onze dagelijkse caffeinebom en gingen daarna het Universal Studios park in op zoek naar ontbijt.

Bij de ingang zagen we een bakkerijtje, waar ze croissants met ham, kaas en ei verkochten. Ook namen we een van de enorme borden met vers fruit! Echt heerlijk, drie soorten meloen, verse ananas, grapefruit en sinaasappel, we hebben ervan gesmuld!

Het was stralend weer, zo'n blauwe lucht als je in Florida eigenlijk maar zelden ziet. We hadden daarom onze spiegelreflex camera's mee en liepen rond om foto's te maken. We verwachtten, dat de kinderen ons vrij snel zouden volgen, maar toen dat niet het geval was, zijn we samen begonnen aan de attracties.

De regel, dat je, als je in een Universal hotel logeert, je sleutel als Express Pass mag gebruiken is werkelijk fantastisch! De Express Plus Pass kost gewoonlijk $55.99 per dag bovenop de ticket prijs. Voor ons vijven voor de drie dagen, dat we in de parken waren, dus een hele hap geld. En dan mag je bovendien maar een keer in iedere attractie, terwijl wij met onze sleutels er eindeloos in mochten.

We begonnen met de Mummy, een van mijn favorieten! Het is allemaal zo goed gedaan, vooral de honderden scarabees, die op je afkomen, brrr! En de achtbaan binnen is ook fantastisch!

Na lekker gegriezeld te hebben liepen we verder naar Men in Black. Hier moesten we onze fototoestellen in een kluisje doen, dat door middel van je vingerafdruk open en dichtging.

Al heel gauw konden we plaatsnemen in een van de karretjes van de attractie. Bij iedere stoel hoorde een "pistool", waarmee je zoveel mogelijk buitenaardse wezens moest "schieten". Het vergde nog wel even voor ik doorhad, hoe ik het beste mijn laserstraal moest richten, maar uiteindelijk won ik van Rick met 43000 punten tegen zijn 28000!

Buiten probeerde Rick zijn duimafdruk om het kluisje te openen, maar hij bleef de foutmelding, dat het kluisnummer niet zo bestaan, krijgen. En daar lagen onze dure cameras in! Gelukkig (of niet natuurlijk, het is maar hoe je het ziet) schijnt zoiets vaker voor te komen en kon een van de Universal medewerkers met een speciale pas het deurtje open krijgen!

Nog steeds hadden we niets van de kinderen gehoord, vooral tot ergernis van Rick, die zich helemaal niet voor kon stellen, dat ze hun tijd verdeden met slapen. Maar het lukte me hem over te halen gewoon te genieten van onze tijd samen, spoedig genoeg zouden we weer met zijn vijven zijn.

Helaas was de nieuwe attractie van de Simpsons nog niet open, maar die ziet er wel erg leuk uit! Onze volgende stop was dus E.T. . Toch grappig, hoe deze oude attractie zo populair blijft. Bij de ingang moest je je voornaam geven en uit ervaring weet ik, dat de mijne gewoon uitspreken tot de vreemdste spellingen leidt. Ik spelde mijn naam dus maar, maar aan het einde hoorde ik E.T. niets wat als mijn naam klonk zeggen en Rick ook niet. Jammer!

Op "straat" kwamen we een aantal karakters tegen. Eerst Bullwinkle en Curious George en later reed een auto met Lucille Ball erin voorbij. We vonden het jammer, dat Saskia er niet bij was om haar te zien (gezien zij vorige week Lucille Ball was bij het wassenbeeldenmuseum op school), maar later bleek, dat de kinderen haar ook hadden gezien.

Aangezien ik geen fan ben van de Terminator films was ik nog nooit in de Terminator 2 3D attractie geweest. Maar Rick wilde die erg graag zien, dus heb ik mij er ook toe gezet. En ik moet zeggen, het was heel goed gedaan met de speciale effecten en de overgang tussen 3D en echte acteurs. Het geheel was me een beetje te gewelddadig, maar toch niet zo eng als ik had verwacht.

Eindelijk, het was inmiddels al elf uur, ging Ricks mobieltje, dat de kinderen op het punt stonden de Shrek 4D attractie binnen te gaan. Ze hadden in het hotel al ontbeten. Gauw liepen wij ook naar die attractie, precies op tijd om met zijn vijven naast elkaar te zitten. Deze Shrek film hebben we al herhaalde malen gezien, maar hij blijft hilarisch!

Naast het Shrek paviljoen is een tijdelijk tentoonstelling ingericht over Lucille Ball, natuurlijk een grappig toeval voor Saskia. We keken naar de jurk, die Saskia zoveel mogelijk wilde nadoen en naar allerlei informatie over het leven van deze comedienne. Saskia vertelde er maar al te graag van alles bij, dat ze de afgelopen weken heeft geleerd! Toch wel leuk, dat zo iemand nu helemaal voor haar is gaan leven. Ze zal wel haar hele leven Lucy fan blijven, terwijl ze een paar maanden geleden nog nauwelijks van haar had gehoord.

Inmiddels rammelen de magen van Rick en mij en we gaan lunchen bij Finnegan's, de Ierse pub. Wat ik leuk vind aan de Universal parken is dat er echt goede restaurants zijn en dat je er ook lekker een wijntje of biertje kunt drinken.

Ook dit was weer erg smakelijk eten. Het menu was echt Iers met stew en shepherd's pie en Iers soda brood, ik zag er zelfs Shandy opstaan, een drankje, dat wij vroeger vaak dronken. Mijn salade smaakte voortreffelijk, er kwam een blue cheese dressing bij met enorme klonten blue cheese erin, heerlijk! En zo konden we er weer tegenaan.

Disaster stond als volgende op het programma, maar die was down. Dan maar naar Jaws, waar Saskia en Kai niet in wilden (Saskia was er bang voor en Kai vond het saai). Het is inderdaad wel een beetje gedateerde attractie en de haai ziet er absoluut niet echt uit!

De kinderen wilden daarna naar Men in Black, waar Rick buiten bleef wachten, omdat het inmiddels zo druk was, dat er een enorme rij voor de kluisjes stond. Dat is wel een nadeel van zo'n vingerafdruk systeem, snel gaat het absoluut niet.

Dit keer zat ik in het midden van een karretje en dat was te merken aan mijn punten totaal, dat niet eens boven de 5000 uitkomt. Kai daarentegen had de hoogste score van iedereen met 147000! Go, Kai!

E.T. bleek ook al down, dus probeerden we Disaster nog een keer. Saskia wilde, ondanks onze overredingspogingen en het feit, dat ze het al eerder gedaan heeft, absoluut niet mee naar binnen! Deze attractie is wat vernieuwd en er wel een stuk leuker op geworden.

Nu is er een heel goede interactie met een Universal medewerker en Christopher Walken en mogen mensen uit het publiek gekozen figureren. Dan ga je een tram in en maakt de aloude "aardbeving" in een metro station in San Francisco mee. Nieuw is, dat je ook in de tram moet acteren en dan later jezelf weer in het eind"rampen"filmpje "Mutha Nature" terug ziet. Helaas zat bij ons de tram vol en moesten we op de volgende groep wachten, waardoor we "ons" filmpje niet zagen.

Het liep inmiddels al tegen drieen en werd tijd, dat we naar Islands of Adventure gingen. Daar was Katja tenslotte nog nooit geweest en allemaal zijn we dol op de achtbanen daar. Saskia, die tot vorig jaar doodsbang was van achtbanen, heeft opeens helemaal de smaak te pakken en kon er geen genoeg van krijgen!

Terwijl Rick de grote fototoestellen terug ging brengen naar de hotelkamer begonnen de kinderen en ik met een ritje in de Hulk achtbaan. Saskia was hier helemaal weg van, eigenlijk was ze het liefst de hele dag achter elkaar de Hulk ingegaan!

Vervolgens gingen Katja, Kai en ik in de Dr. Doom's Fearfall. Hier schiet je naar boven in een toren en valt dan meteen weer naar beneden. Daar had Saskia geen moed voor en zij bleef in de winkel wachten. Deze "Fearfall" is een mak lammetje vergeleken bij de Tower of Terror van Disney, vandaar, dat ik hem wel leuk vind (Tower of Terror vind ik doodeng!).

Rick was nog niet terug, dus we besloten de Spiderman 3D attractie nog eens te doen. Gisteren waren we de 3D brillen voorbij gelopen en je kunt wel zeggen, dat die nodig zijn om de attractie echt mee te maken. Hij is super met 3D bril, kan ik wel zeggen!

Met Rick weer bij ons liepen we door naar Jurassic Park. Ook hier waagde Saskia zich niet in, bang als ze was voor de T-Rex. Flink nat kwamen we uit dit ritje langs die miljoenen jaren oude dieren. Vooral de vrije val tussen de poten van een T-Rex door is super (maar dus wel erg nat)! Gelukkig was het heerlijk warm weer en waren we ook zo weer opgedroogd.

Dan was het weer tijd om iets te doen, dat Saskia leuk vond en dat werden de twee "vechtende" achtbanen, Dueling Dragons. We hadden gisteren geen tijd meer voor "Ice", dus die was eerst aan de beurt. Ik prefereer "Fire", die is iets minder schokkerigs.

Natuurlijk volgde "Fire" meteen daarna, zodat we goed konden vergelijken. Met onze kamersleutel liepen we lekker langs de ellenlange rijen, die er inmiddels stonden. Sas en ik bleven nog even de achtbanen doen, want Rick en de tieners wilden naar Poseidon's Fury.

Dat heb ik een paar jaar geleden al gezien en Rick bleef toen bij Saskia. Ik offerde me dus dit keer op. We reden nog een paar maal, dan weer in de rode en dan weer in de blauwe achtbaan en toen voelde ik me wel genoeg heen en weer geslingerd.

De anderen waren nog lang niet terug, dus Saskia en ik liepen naar Seuss Landing. Dit gedeelte van het park is helemaal in de geest van Dr. Seuss gemaakt en het is mijn favoriete deel. Alleen al er gewoon doorheen lopen stemt me vrolijk! Die man had zo'n eindeloze fantasie en alles is zo leuk en kleurig. Er staan ook overal gedeeltes uit zijn verhaaltjes, het zou nogal wat tijd nemen om echt alles te zien hier.

Wij besloten het Cat in the Hat ritje te gaan maken. Dit is ook weer zo leuk gedaan met animatie en filmpjes. Je rijdt op de "sofa" van de kinderen uit het boek en ziet, wat voor troep de Kat en Thing 1 en Thing 2 maken. Overal in het park zag je ook mensen (zelfs volwassen mannen, wat ik geen gezicht vond) met rode t-shirts met Thing 1 of Thing 2 erop.

Intussen had ik een enorme blaar opgelopen op mijn hiel en was ook flink moe. Tenslotte liepen we eigenlijk al bijna tien uur achter elkaar nonstop! Toen de anderen uit Poseidon's Fury kwamen hebben we dan ook enkel de Cat in the Hat nog een keer gedaan en toen was het tijd voor onze reservering bij Emeril's.

Bij binnenkomst daar was ik even bang, dat we verkeerd gekleed waren (in capri's en nette t-shirts), want voor ons ging een ouder stel naar binnen in zeker hun sjiekste outfits! En binnen zag ik ook mannen in hun pak zitten. Maar aan de tafel ernaast zat weer een vrouw in een mouwloos topje, dus ik haalde opgelucht adem! Het was wel een vreemde mix van kleding, die meteen bij binnenkomst opviel.

Wat was ik blij, dat ik zat (en stiekem mijn schoenen uit kon doen onder tafel)! En de bediening was meer dan attent, eigenlijk op het overdrevene af. Rick en ik toasten op deze laatste officiele avond van onze vakantie met voor mij een martini met tomolives (een kruising tussen een tomaat en een olijf, waarvan ik nog nooit had gehoord) en voor Rick de, naar zijn zeggen, lekkerste margarita, die hij ooit geproefd had.

Ook het eten was voortreffelijk bereid. We deelden cajun calamari in een olijfsausje met zijn allen en mijn zalm kwam precies zo bijna rauw, als ik hem had besteld.

Helaas kwam mijn energie niet terug en Kai en ik keerden na het eten met de watertaxi (zodat ik mijn voeten kon ontzien) terug naar de hotelkamer. De anderen gingen verder de parken in.

Eerst hoopte ik nog na wat rust weer puf te hebben om naar het vuurwerk en de show bij Universal te gaan kijken, maar het hotelbed voelde te comfortabel. Kai is nog wel gaan kijken en Rick heeft de show gefilmd, dus die zal ik thuis wel bekijken. Ik denk ook niet, dat dit de laatste keer is, dat ik ooit in een Universal pretpark zal rondlopen.

Allemaal doodmoe van de lange dag gingen we vrijwel meteen nadat iedereen terug was in de kamer slapen.

Als ik iets negatiefs zou moeten zeggen over het Hard Rock Hotel, dan is het, dat ze geen comfortabele bedden hebben. De matras is kei- en keihard, waardoor ik midden in de nacht met heup- en hoofdpijn wakker werd.

Dat maakte het wel makkelijker om op tijd op te staan, echter, en alweer stonden Rick en ik om acht uur op. De kinderen klaagden erover slecht geslapen te hebben en hoe Rick ook zijn best deed, hij kreeg Kai en Katja niet uit bed. Saskia zag uiteindelijk toch wel in, dat dit haar kans was op meer achtbanen, dus zij kleedde zich snel aan.

Dit keer besloten we naar Islands of Adventure te gaan om te ontbijten. Ook daar was de croissant met ham, kaas en ei de enige optie (behalve een Cinnabon, maar we hadden geen trek in zoetigheid). Tijdens het eten begon het te regenen en het bleef verder ook bewolkt. We hebben gisteren duidelijk de beste dag gehad!

Saskia besloot er helemaal gebruik van te maken, dat zij alleen was met ons en we gingen ettelijke keren achter elkaar in de Hulk. Ter afwisseling van alle achtbanen had Rick gelezen, dat de Dr. Seuss trolley leuk was. En inderdaad, het was een grappig ritje, waarbij we allerlei van de auteurs fantasiefiguren "ontmoetten".

Maar dit was Saskia te tam en we werden meegesleept (welwillend, daar niet van) naar de Fire en Ice coasters. Wat een verschil tussen deze achtbaan-verslaafde twaalf jarige en twee jaar geleden, toen ze bijna ging huilen bij de gedachte aan een achtbaan alleen al! En daar is ze terecht heel trots op. Na een van de ritjes in de Hulk stonden we alle drie zo leuk op de foto, dat we hem gekocht hebben.

Net toen wij van plan waren van park te verhuizen belde Katja, dat zij in het Universal park waren aangekomen. Ze wachtten op ons om de Mummy te doen, want zo was het gisteren afgesproken. Saskia zat buiten, terwijl wij weer lekker griezelden. Rick heeft de attractie inmiddels zo vaak gedaan, dat hem opviel, dat er dingen niet werkten. Bij de uitgang vertelde hij die aan een medewerker, maar in hoeverre die er iets mee ging doen was niet duidelijk.

Van het hotel hadden we een late checkout gekregen tot uiterlijk half een. Iedereen was vrijwel ingepakt en Rick vond het zonde om met zijn allen terug te gaan. Hij wierp zich dus op om de kamer leeg te halen en de auto in te pakken, zodat wij nog wat langer lol konden hebben.

De keuze van de kinderen was nu om naar de Jimmy Neutron attractie te gaan. Hier stond een "gewone" wachttijd van meer dan een uur voor, maar de Express rij was ook heel lang. Na twintig minuten besloten we, dat het niet opschoot en we onze overgebleven tijd in de parken beter konden besteden.

We zijn dus weer naar Islands of Adventure gelopen en hebben nog een keer de Hulk en de Fire achtbanen gedaan. Net toen we uit de laatste kwamen belde Rick, dat hij klaar was en op weg naar Margaritaville voor de lunch.

Tot Saskia's teleurstelling lukte het dus niet er ook nog een Ice ritje uit te persen. Bij Margaritaville hadden we geluk, want er was een wachttijd voor tafels met vier mensen, maar wel meteen een grotere tafel open voor ons. We kregen een enthousiast stel meisjes (een is in training) als serveersters en de kinderen bestelden buffalo wings.

Het is een heel gezellig restaurant, dus we vermaakten ons prima, vooral ook met de liedjes van Jimmy Buffett. Maar we wachtten en wachtten op ons eten, terwijl we eigenlijk op weg wilden gaan! Er kwam een manager zich verontschuldigen en eindelijk kwamen de gerechten. De Caribische kipsalade, die ik had besteld. is lekker fris en ging er goed in.

Pas rond half drie liepen we het restaurant uit op weg naar de auto. Onderweg bedacht Rick zich, dat hij vergeten was, waar hij zijn Zune had gedaan. Opeens kreeg hij visioenen, dat hij hem op de hotelkamer had laten liggen en de afwezigheid van het apparaat in zijn volle tas met gadgets bevestigde dat vermoeden.

Gauw ging hij dus kijken of er iets was gevonden. Het duurde nogal een tijdje, maar toen kwam Rick met zijn witte korte broek onder zijn armen terug. De Zune was niet gevonden, maar de korte broek wel. Duidelijk balend begon Rick aan de autorit.

Het verkeer werkte enorm mee en voor we het wisten waren we Florida uit. Onderweg belde ik mijn zusje, want het was mijn neefje Stefans zesde verjaardag vandaag! Gefeliciteerd, Stefan! Helaas was de jarige zelf niet aanwezig, maar hij zou vanavond zijn verjaarsdiner krijgen bij Friendly's (Stefan is dol op uit eten gaan en hij wilde een restaurant dat hem cake zou geven en waar men voor hem zou zingen).

Dichtbij Savannah begon ik trek te krijgen. Het was inmiddels na zessen en tijd om een restaurant te zoeken. Dom genoeg (maar later bleek dat een goed iets) reden we langs de exits bij Savannah met een goede keuze aan restaurants.

Pas daarna kwamen we op de gedachte om de Garmin te laten kijken, waar de restaurants in de buurt waren. Een tijdje lang vond ik dat zeer deprimerend, want alle restaurants lagen achter ons! Het leek werkelijk of we het niemandsland van South Carolina waren ingereden!

Eindelijk liet de Garmin (wel heerlijk zo op reis, zo'n up to date GPS!) restaurants twintig mijl verderop zien. Ik belde de Ruby Tuesday op mijn mobieltje en die bleek vlak langs de snelweg te liggen en bovendien open te zijn tot middernacht (het werd al laat).

Verder rijden na het eten zou te laat worden, dus we zochten (alweer met de hulp van Garmin) een hotel bij die exit, 53 mijl South Carolina binnen. De Holiday Inn Express was eerste keus, maar daar werd ik de hele tijd op "hold" gezet en echt duidelijkheid over wat voor kamer ze hadden kreeg ik niet.

De volgende keuze, de Comfort Inn and Suites, daarentegen ging meteen goed. Er was een suite met twee queen bedden en een sofabed en de AAA prijs daarvoor slechts $125! Natuurlijk hebben we dat meteen geboekt!

Het eten bij Ruby Tuesday was lekker. We kregen een heel goede serveerster, die telkens kwam kijken of we nog iets nodig hebben. De meisjes en ik namen hun salad bar erbij, die allerlei verse groente als keuze heeft.

Bij het bestellen had ik specifiek gevraagd, of de "chef" (bij zulke restaurants twijfel ik aan die benaming) de zalm ook bijna rauw kan bereiden. De serveerster verzekerde me, dat dit kon (bij andere ketenrestaurants wordt daar vaak twijfelachtig over gedaan). Dus bestelde ik de zalm, die prompt zo droog en doorgekookt als de woestijn arriveerde! Potverdorie! Ook Ricks steak was te ver doorgekookt en grijs in plaats van rozerood.

Heel vervelend, maar ik vind droge zalm gewoon niet te pruimen. Ik krijg er kokhalsneigingen van. Dus toen de serveerster vroeg of alles goed was, zei ik toch, dat de zalm niet zo was bereid als gevraagd. Meteen kwam de manager om excuses te maken en een bedrag van onze rekening af te trekken. En het nieuwe bord met zalm was perfect voorbereid, het smolt op de tong. Waarom dat nu niet meteen in een keer zo goed kan?

De Comfort Inn blijkt tegenover het restaurant te liggen en Rick kwam al na twee minuten terug met de sleutels, zo makkelijk was de check in! Onze kamer is enorm en hopelijk slapen we goed, want morgen hebben we nog zo'n 500 mijl rijden voor de boeg!

donderdag, maart 20, 2008

Hard Rock Hotel

Piep, piep, piep, ik kom uit een diepe slaap en realiseer me, dat Rick zijn horloge wekker heeft gezet. We hebben namelijk met zijn allen besloten om zo vroeg mogelijk op weg te gaan naar Orlando.

Rick en ik zijn dan ook meteen op en maken ons klaar, maar voor de kinderen is het enthousiasme van gisteren wat verwaterd, nu er vroeg op gestaan moet worden. Toch staan er twee al gauw onder de douche en is de ETD (estimated time of departure) negen uur.

Natuurlijk is het water vanochtend helemaal glad en staat er geen zuchtje wind! De wet van Murphy! Het heeft voor ons gewoon niet zo mogen zijn en dus zullen we terug moeten naar de Keys om het duiken en snorkelen mee te maken.

Vanaf het balkon zie ik al, dat de zee-arenden op hun nest zitten. Als alles bijna in is gepakt probeer ik Kai zover te krijgen om erheen te lopen. Maar die is meer geinteresseerd in zijn skateboard. Saskia daarentegen wil wel mee kijken.

We lopen langs het pad achter onze kamer en zien daar ook een aantal kleine krabben. Het vreemde aan die beesten is, dat ze maar een schaar hebben! Als ik een foto wil maken gaat mijn onderwerp duidelijk in de verdedigende houding staan. Het is zo lachwekkend, want hij (of zij) is zo'n duizend keer kleiner dan ik. Het ontlokt aan Saskia het droge commentaar: "I have a claw and I'm not afraid to use it!". Dat werkt helemaal op mijn lachspieren en al giechelend lopen we verder.

De osprey (zeearend) vader (neem ik aan) zit op de stok voor het nest. Onze aanwezigheid doet hem weinig. Hij krabt zich een en kijkt dan vorstelijk op ons neer. Deze vogels zijn net iets minder mooi, dan de bald eagle, vind ik, maar niet minder indrukwekkend. Ook Saskia vindt het een machtig gezicht en Kai betreurt even later, dat hij niet mee is gegaan.

Dan zijn we klaar om de Keys gedag te zeggen en gaan op weg naar de luxe van Orlando. We kiezen ervoor om Florida's Turnpike, waarschijnlijk de snelste route, rechts te laten liggen. We hebben geen zin in de tol en de weg door centraal Florida lijkt veel interessanter.

En dat wordt bewaarheid. Zodra we de US 27 opdraaien belanden we in een heel leeg en onbewoond gebied. Overal waar we kijken zijn suikerplantages. Vrachtwagens vol suikerriet rijden af en aan en er staan borden van Domino, een van de grote suikerbedrijven hier in de VS. Eigenlijk had ik nooit gedacht, dat er zoveel suiker uit het zuiden van Florida kwam!

Intussen moet Katja naar de wc en er is in geen mijlen ook maar een tankstation te bekennen. Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe donkerder de lucht wordt en eindelijk vinden we een truckstop met toiletten. Terwijl we daar binnen zijn breekt de zondvloed los!

Gelukkig is het allemaal van korte duur, al zitten we kleddernat in de auto. Lange mijlen langs mooie meertjes, maar vooral eindeloos lijkende sinaasappelboomgaarden volgen. We zien hoe de werkers, die de sinaasappels moeten plukken, met witte schoolbussen worden aangevoerd. En hoe de volgeladen vrachtwagens met oranje vruchten op weg gaan naar hun bestemming. Het lokt om even te stoppen en wat sinaasappels voor onszelf te plukken, maar dat zou diefstal zijn, dus weerhouden we ons daarvan. Maar sappig ziet het er allemaal wel uit zo vanuit de auto!

Inmiddels is het ver na enen en hebben we in geen uren een fast food of gewoon restaurant gezien! Eindelijk doemt er een grote gele M voor ons op, mijn maag begon al flink te protesteren! We bestellen gauw bij de Drive Thru, want we willen snel verder. Behalve dat Saskia alweer genoegen moet nemen met een aardbeienshake in plaats van een shamrock shake (voor St. Patrick's Day, maar iedere McDonald's lijkt uitverkocht) smaakt alles voortreffelijk, vooral omdat we echt flinke trek hebben!

Eindelijk om een uur of drie bereiken we Orlando. We rijden langs het Disneyworld complex en het valt op, dat de naam van MGM Studios in Hollywood Studios is veranderd. Dat ziet er opeens heel vreemd uit. Wat precies de reden van de naamsverandering is, weten we niet. Het is even wennen in ieder geval.

Aangekomen bij het Hard Rock Hotel worden we warm verwelkomd. Onze bagage wordt overgenomen en we besluiten zelf de auto te parkeren ($14 versus $20+ voor valet parking). Bij het inchecken horen we, dat onze kamer nog niet klaar is, maar ze zullen ons op onze mobieltjes bellen, als dat wel het geval is.

Terwijl we wachten gaan we kijken bij het mooie zwembad (maar voor mij is het te koel om te gaan zwemmen) en bestellen wat te drinken bij de Beach Club, de bar daar. Ook hebben we wel zin in een snack. Katja bestelt een garnalencocktail en de rest een bord met nachos. Die laatste is meer dan genoeg voor vijf personen! Maar alles smaakt heerlijk!

Om vier uur is de check in en het is al na vieren en nog hebben we niets vernomen over onze kamer. Rick gaat vragen hoe het zit en belt dan, dat er gratis champagne is in de lobby. Ook heeft hij intussen de toegangskaarten voor de parken gekocht.

Met een lekker glas champagne gaan we de Hard Rock winkel binnen. Het lijkt ons handig om kettingen met plastic houders voor de sleutels van de kinderen te kopen. Die sleutels zijn hun (en onze) front of the line passen. Daarmee kunnen we iedere attractie zo binnen, zonder in de rij te wachten. Echt fantastisch!

We kopen drie houders en ikzelf kies voor een rugzakje. Daarmee komt een Hard Rock kaart, die ons van nu af aan, ongeacht de wachttijd, meteen een tafeltje zal bezorgen bij welke Hard Rock Cafe dan ook. Dat kan nog te pas komen, want zowel Washington als Baltimore hebben een populair Hard Rock Cafe.

Eindelijk gaat Ricks mobieltje, dat de kamer klaar is. Na het heel grote appartement van de afgelopen dagen lijkt deze kamer te klein voor vijf personen! Maar er zijn twee queen size bedden en er komt een "rollaway" bij voor de vijfde persoon. Het is krap, maar het past.

Na ons even opgefrist te hebben lopen we naar Islands of Adventure. Voor Katja is dit de eerste keer in lange tijd bij Universal, de rest van ons zijn er twee jaar geleden ook geweest.

We lopen meteen door naar de Hulk, waar we met onze kamersleutels zo door kunnen lopen. Verschil met voorgaande jaren is, dat Saskia nu ook in de achtbanen durft, al is ze flink zenuwachtig voor deze. Maar hij is zo leuk als wij hem allemaal herinneren en Saskia is klaar voor de rest van de uitdagingen!

De volgende attractie is Spiderman 3D, alleen vinden we nergens de 3D brillen! We doen de attractie dus zonder bril. Morgen kunnen we het overdoen en hopelijk de bril wel vinden!

Als laatste voor het avondeten lopen we naar Dueling Dragons. De kinderen kiezen hier Fire (de andere keuze is Ice). Eerst staan we per ongeluk in de lange rij voor het eerste karretje, maar dan zijn we al gauw aan de beurt. Ook deze achtbaan draagt Saskia's goedkeuring weg. Haar moed om de achtbanen in te gaan is helemaal nieuw voor Rick, Katja en Kai, ik heb het vorig jaar al gezien bij Kings Dominion.

Mijn sandalen zijn stuk en ik krijg een blaar van het lopen. Dus loop ik grotendeels op blote voeten terug naar het hotel. Wel luxe om zo heerlijk dichtbij te logeren!!!

We hebben een reservering bij The Kitchen, een gezellig ingericht restaurant. We genieten van een voorafje van calamari met een heel erg lekkere saus! Dan bestel ik de tonijn, zo rauw mogelijk. En daar gaat het mis! Zoals Rick zegt, ik moet gewoon geen tonijn bestellen!

Voor $28 krijgt ik namelijk een droog, doorgekookt stuk vis voorgeschoteld. Argh! Je zou denken, dat minder koken het makkelijkst zou zijn, maar dat is kennelijk niet zo. Ik krijg een gratis glas wijn ter compensatie (toch aardig) en even later staat er een heel lekker stuk tonijn voor mijn neus. Waarom dat nu niet meteen kon?

Kai en Saskia eten nog wat dessert, maar Katja en Rick willen een ijsje uit de ijssalon naast het restaurant. Daar horen we een paar mensen Nederlands praten en ik spreek ze aan.

Het blijkt om een Nederlands-Italiaans gezin uit Turijn te gaan. De moeder, Wilma, is getrouwd met een Italiaan en hun twee dochters (13 en 17) spreken ook Nederlands. Heel leuk is, dat de oudste deze zomer in Washington en New York zal zijn voor de Youth Leadership Conferenties, zoals Katja dat vorige zomer deed.

We wisselen kamernummers uit en de meisjes geven elkaar hun MSN adressen. Erg leuk, zo'n ontmoeting. Zoals Saskia later zei, meestal hebben Nederlandse mensen geen zin om te praten. Dat is inderdaad onze ervaring. Maar dit is ook een multicultureel gezin, dus dat is anders.

Kai, Saskia en ik ontspannen ons verder in de hotelkamer en Katja en Rick gaan nog verder genieten van de parken. We zitten hier echt met onze neus op de Universal parken en daar zullen we morgen ook al onze tijd doorbrengen.

woensdag, maart 19, 2008

Everglades National Park

Het geratel van de hordeur (bedankt, Petr@!) belooft al niet veel goeds. Als ik naar buiten kijk zie ik zelfs ergere witte koppen op de golven, dan gisteren. Even nog overleggen Rick en ik. Wat nu, als het snorkelen niet door kan gaan, maar het duiken wel?

Tja, dan zullen Saskia, Kai en ik ons een middagje vervelen, want ik vind toch, dat we daarvoor hierheen zijn gekomen. Bovendien heeft Katja tot nu toe niet zo'n leuke vakantie en gun ik het haar helemaal.

Maar de beslissing wordt voor ons gemaakt (tot opluchting van Rick, want die stond nog in tweestrijd): we bellen twee duikcentra en alle snorkel- en duiktochten zijn afgelast. Jammer, maar het verbaast ons niet echt, naar buiten kijkend.

Nu hebben we de keus tussen twee alternatieven: terug naar Key West of onze tocht naar het Everglades National Park een dag vervroegen, zodat we morgen meer tijd in Orlando zullen hebben. Het wordt met unanieme stemmen het laatste en dan wel fietsen op de Shark Valley tramroad. Hoe leuk we Key West ook vonden, we hebben geen van allen zin in weer die saaie twee uur erheen en 's avonds weer terug (vooral!).

Voor we vertrekken besluit ik nog even een half uurtje te gaan hardlopen. Of het nu is, omdat het hier warmer is of omdat er geen heuvels zijn, maar ik heb veel minder last van mijn hamstrings hier. Het loopt lekker en onderweg zie ik een paar Ospreys (zee-arenden) op hun nest zitten. Gauw neem ik wat foto's, want Rick geloofde niet, dat de palen met nesten er speciaal voor hen staan.

Halverwege de ochtend rijden we het vasteland weer op. Key Largo lijkt niet zo ver van Miami, maar door de tweebaansweg neemt het al gauw anderhalf uur! We krijgen allemaal trek voor de lunch en stoppen bij een Applebee's (ik had liever iets exotischer gehad, maar dat was in de wijde omgeving niet te bekennen).

Gloria wordt onze serveerster, een heerlijke kletskous (hoewel ik merk, dat Rick zich ergert). Ze vertelt honderduit over haar leven hier en hoe ze mango's zo van de bomen kan plukken. Ik kan me haar enthousiasme helemaal voorstellen!

Applebee's heeft een Weight Watchers menu en daarvan vind ik de chili lime kip salade wel erg lekker klinken. Dat blijkt een goede keuze, want hij smaakt heerlijk fris met lekker veel champignons ook, waar de rest van het gezin niet van houdt, dus vaak eet ik die niet.

Om een uur of twee komen we bij het bezoekcentrum van Shark Valley aan. Na het tonen van mijn America the Beautiful pas en mijn identiteitsbewijs (ik merk, dat dat steeds vaker gecheckt wordt, bezoekers aan nationale parken wees gewaarschuwd!) mogen we gaan parkeren.

We moeten even wachten op fietsen, want die zijn allemaal uitgehuurd. Gelukkig komen er net een paar gezinnen terug. Tijd om de hele rondrit te maken hebben we niet meer, want de fietsen moeten voor vier uur weer terug zijn (de rondrit duurt twee a drie uur).

Maar vrijwel meteen, als we het pad oprijden, zien we al alligators! Een paar kleintjes, maar daarna ook hele grote. Bij elkaar zien we er zeker twintig. In de aanwijzingen staat, dat je er vijf meter bij vandaan moet blijven, maar dat lukt bij velen niet eens.

Zo ligt er een gigantische vlak langs het pad te slapen. Hij opent, als wij stoppen, slechts een lui oog. Ook vinden we een moeder met allerlei heel kleine babies, alweer minder dan drie meter van ons weg.

Behalve alligators zien we ook zonnende schildpadden en anhinga's (mooi zwartwitte vogels). Op een veld zien we zelfs de bedreigde "wood stork" (hout ooievaar). Verder loopt er zo af en toe een mooi blauwkleurig vogeltje in het water en staan blauwe en witte reigers stokstil langs de waterkant. Het is werkelijk genieten hier en de temperatuur is niet te heet (de vorige keer, dat Rick en ik hier waren, was het meer dan dertig graden!).

Helaas voelt Katja zich na een half uurtje toch niet lekker genoeg om verder te gaan en Rick gaat met haar terug naar de van. Kai en Saskia willen nog even verder, dus ik ga met hen mee. We hebben de wind flink tegen, wat vooral voor Saskia flink trappen betekent. Maar de uitzichten over de eindeloze "sawgrass" vlakte en om de haverklap een alligator maken alles goed.

Op de terugweg vliegen we bijna, zo hebben we de wind in de rug. Ik stop nog wel een keer bij de moeder met babies, die inmiddels gezelschap heeft gekregen van een enorme alligator (de vader?). Ook loop ik nog even het Otter pad, maar de otters zijn nergens te bekennen. Ik zou hier nog veel langer kunnen blijven!

Terug in het hotel gaan de kinderen zwemmen. Katja voelt zich ernstig tekort gedaan door haar ziekte en we beloven haar, dat we in Orlando dingen gaan doen, die zij wil. Ze voelt zich nog steeds niet optimaal, als haar medicijn uitwerkt komen de hoofdpijn en bottenpijn terug. Echt balen, als je op vakantie bent, natuurlijk!

Rick en ik installeren ons met een drankje op het balkon. De wind is nu (zul je net zien) een stuk minder en voor het eerst zien we boten varen. Het mooie rif hier is ons dus ontgaan, helaas, maar gelukkig kunnen we ook terugkomen. We hebben ons hier op de Keys in ieder geval niet verveeld.

We gaan eten bij Snooks, vanwaar we de zonsondergang zien. Er is tegelijkertijd een functie voor de Relay for Life gaande, waarbij "dates" worden geveild. Erg onderhoudend en onvoorstelbaar, hoe sommige mensen meer dan $500 geven voor zo'n date, natuurlijk wel voor de American Cancer Society. Katja vindt het prachtig en doet ideeen op voor hun Relay for Life!

De zonsondergang is mooi, maar helaas krijgen we een heks van een serveerster. Haar lange haar doet haar er van achteren uitzien als jong, maar van voren is ze minstens zestig. Vanaf het begin doet ze of alles, wat we vragen, een enorme taak is. En als ze iets brengt wordt het voor ons neergeknald en weg is ze weer.

Het is een vrij duur restaurant en eerlijk gezegd is het eten lang niet zo lekker, als we de afgelopen avonden genoten hebben. Daar kan de serveerster natuurlijk niets aan doen, maar we hebben ook lege drinkglazen en krijgen geen brood of de salade, die bij ieder hoofdgerecht hoort. Als we daar na het hoofdgerecht, wanneer we eindelijk de kans krijgen iets tegen haar te zeggen, over klagen krijgen we alsnog de salades voor onze neus geworpen (letterlijk, want Ricks dressing valt zelfs van het bord af). Zo onaangenaam!

Op het menu stond, dat tafels van vijf of meer automatisch 18% fooi wordt aangerekend. Dat vinden Rick en ik niet verdiend, dus we vragen om een manager. Die is zeer verontschuldigend ("we hebben het ook zo druk", nooit een goed excuus in mijn boek, had ik als reisagente niet hoeven proberen!) en biedt aan ons dessert (3 Key Lime pies) van de rekening te halen. Bovendien mogen we zelf bepalen hoeveel tip we geven. Heel redelijk, dus.

De Key Lime pies zijn lekker, maar halen niet bij die van gisteren! Al met al komt dit restaurant pretentieuzer over, maar is de Sundowner eigenlijk beter. We laten een 15% fooi achter, meer vinden we echt niet nodig (en meestal tip ik 20%).

Dan is het inpakken geblazen, want we willen morgen op tijd op weg naar Orlando. Ik had het er met Rick nog over, hoe anders onze dagen daar zullen zijn! Was vandaag een en al natuur, dan zal het een en al spelen zijn.

dinsdag, maart 18, 2008

Zuidelijke wilde dieren

Al meteen bij het opstaan worden we geconfronteerd met een van de minder leuke wilde dieren hier in het zuiden. Kai slaapt op een matras op de grond (de sofa is vreselijk!) en naast die matras ziet Rick een kakkerlak van zo'n vijf centimeter op zijn rug liggen. Brrr!! Nadat Kai en Rick de meisjes even te hebben laten griezelen (het zijn ook wel twee jochies) gooit Rick het insekt over ons balkon de mangroven in.

De hele nacht heeft Kai last gehad van een klapperende hor. De horredeur (is dat een Nederlands woord?) is los geraakt en het waait keihard. En om acht uur beginnen de werklui aan het gebouw met boren en hamers, heel ergerlijk! Dat is ons bij de reservering niet verteld.

Katja voelt zich nog erger, dan gisterochtend, dus we laten haar uitslapen. Wij eten gewoon cereal en yoghurt en ik doe een half uur routine met mijn meegebrachte gewichten. Daar ben ik trots op, want in het verleden heb ik die gewichten voor niets meegesleept.

Een echt plan hebben we niet voor vandaag. De hoop is om te gaan snorkelen en voor Katja en Rick (of Rick alleen) om te gaan duiken. Dat was de reden voor ons verblijf hier in Key Largo, want we hoorden in Bonaire vorige zomer mensen hoog opgeven over het rif hier. We bellen het duikcenter van John Pennekamp State Park en zetten onze namen op de lijst voor de snorkeltocht van drie uur vanmiddag.

Maar het waait keihard en de golven voor ons hotel vertonen hoge witte koppen. Nog terwijl Rick aan de telefoon zit om de reservering te maken komt er woord, dat de ochtend boot vervroegd terug is gekomen vanwege gebrek aan zicht. De duik- en snorkelboten worden meteen voor de rest van de dag afgelast. Dat is balen!

Tijd voor een plan B dus. In ieder geval kan Katja even lekker uitrusten. Rick en ik gaan op onderzoek uit achter onze kamer. We lopen door de mangroven naar de zee. Het is vloed, dus het water komt tot aan het mangrovenbos (Rick zag het gisteren bij laag water). Het is mooi om te zien, maar dan zie ik iets, dat me een vlaag van paniek bezorgt.

In mijn kindertijd hebben wij een aantal jaren in Senegal gewoond en daar werden wij gewaarschuwd voor bepaalde zeedieren. Een daarvan was het Portugees oorlogsschip. Dat beest gaf me destijds letterlijk nachtmerries! En dat een aanraking daarmee geen pretje is kun je hier lezen.

En zo'n ding zie ik dus vlak naast Ricks voet liggen! Ik herken het meteen en waarschuw hem. Opeens ziet een snorkeltrip hier er veel minder interessant uit! Ook bij het strandje van het resort zien we nog twee van deze mooi uitziende, maar oh zo pijnlijke kwallen. Rick gelooft me eerst nog niet, maar ik zal nooit vergeten hoe die beesten eruit zien en een snelle Google zoektocht bevestigt mijn vermoeden. Het maakt me toch wat minder enthousiast om hier te gaan snorkelen, al zal ik vrijwel zeker een wetsuit aanhebben, want het water is ronduit koel te noemen.

Nu we weten, dat we het water niet op zullen gaan, besluiten we het Theater of the Sea te bezoeken. We laten Katja slapen en gaan een vroege lunch eten.

We willen allemaal buiten zitten en kiezen daarom de Wahoo's grill and bar op Islamorada (spreek uit "ailamorada"). Dit restaurant ligt op de tweede verdieping en kijkt uit over de Atlantische oceaan (die er hier echt heel anders uitziet, dan bij ons in de Mid-Atlantic!).

Het waait behoorlijk, waar we zitten en we hebben mooi uitzicht op de kite surfers verderop. De oesters en garnalensalade smaken voortreffelijk en ook de anderen smullen. Saskia vermaakt zich met haar nieuwe hobby: foto's maken met mijn kleinere fototoestel. Vooral een slapende pelicaan is een favoriet model.

Dan rijden we naar Theater of the Sea en kunnen zo naar binnen (natuurlijk na de ingangsprijs betaald te hebben, we kregen $3 korting uit een van de toeristenboekjes). We kunnen meteen doorlopen om de dolfijnenshow te zien.

Nu zijn wij enorm verwend, want we hebben het Baltimore aquarium en ook Seaworld een aantal keren bezocht. Deze dolfijnenshow is daar niets bij vergeleken, maar het is toch interessant. Iedere keer als ik een dolfijn van zo dichtbij zie vind ik het mooi. Dit zijn dieren, die mij (en met mij velen, dat is duidelijk) fascineren. In deze show doen de twee mannelijke dolfijnen van elf jaar zeker hun best.

Na een half uurtje is de show afgelopen en worden we het zeeleeuwen "stadion" ingeloodst. We denken, dat het, omdat alle snorkel en duik tochten zijn afgelast, extra druk is. In ieder geval komen we helemaal in de hoek te zitten en zie ik niet veel van de show, die "Mimi", de zeeleeuw, laat zien. Toch is het vermakelijk te zien, wat zo'n dier kan doen.

De hele menigte wordt daarna naar een of ander schip geleid, maar daar hebben wij geen zin in. Wij willen wel in de lagune zwemmen, die zo mooi wordt geadverteerd. Onderweg zien we mooie papegaaienvissen, die de kinderen mogen voeren. Ook de schildpadden zijn mooi en de papegaaien en kaketoes ook.

Maar Saskia en ik hebben het warm en willen zwemmen. Gauw lopen we naar de lagune. Maar wat een teleurstelling! Het blijkt een "bad" vol algen met papegaaienvissen. Het "strand" stelt niets voor en het water is koud en ziet er vies uit. Dat lokt niet!

In de vijver ernaast zie ik enorme roggen zwemmen. Maar om daarmee te zwemmen moet je weer honderden dollars neertellen. En is het het dan waard? Het water ziet er troebel uit en de dieren hebben weinig plaats. Al probeert dit park zich als een eco-vriendelijk park voor te doen, dat gevoel krijg ik toch niet. Er is sowieso te weinig plaats om alle dieren hun ruimte te geven.

In de auto bellen we Katja om te kijken hoe het met haar gaat. We willen naar de Wild Bird Center en denken, dat dat ook wel iets voor haar is. Ze voelt zich een stuk beter en heeft wel zin in een uitje.

Dit opvangcentrum voor gewonde vogels, dat bijna recht tegenover ons hotel ligt, is gratis te bezoeken. We komen net op tijd voor het voeren van de pelikanen aan de kust, wat iedere dag om 16:30 plaatsvindt. Het hele "strand" staat vol met pelikanen! Een prachtig gezicht!

Ze zijn zo tam, dat er eentje op mijn tenen gaat staan! Het lukt me zo heel mooie close ups te maken van hun prachtige koppen en snavels.

Ook de andere vogels zijn de moeite waard: de ibissen met hun lange rode snavel, de grote witte reigers en de kleinere witte vogels met hun typische gele pootjes. Verder zitten in grote kooien de gewonde vogels. Daaronder een prachtige uil, die zich van alle mensen niets aantrekt en staat te slapen. Tot onze verbazing brengen we hier zeker een uur door!

Terug bij het hotel kleden we ons meteen in badkleding en gaan het zwembad eens proberen. Het is een lekker groot 25 meter bad. Tot mijn genoegen is het water niet te koud en kan ik fijn tien baantjes trekken.

Voor het avondeten hebben we een reservering bij Sundowners. Dit restaurant wordt aanbevolen om zijn zonsondergangen. We krijgen een tafel aan het water, maar helaas is de zonsondergang alweer voor een groot deel bewolkt. Toch gaat er niets boven lekker buiten eten in deze subtropische temperaturen.

Terwijl we op het eten wachten vermaken Katja en Saskia zich met de poezen, die er bedelend rondlopen. Het valt ons op, dat er op deze eilanden enorm veel katten rondlopen, al dan niet wild. Ook bij ons hotel vertoeven er een aantal.

Het eten is voortreffelijk. Ik heb Key lime seafood besteld, een soort cioppino, maar dan lekkerder. En als toetje delen we natuurlijk een paar stukken Key lime pie. Die smaakt op de Keys zelf natuurlijk het allerlekkerst!

Op de hotelkamer kijken we naar American Idol en gaan dan bijtijds slapen. De hoop is, dat het morgen (woensdag) minder zal waaien, zodat we kunnen gaan duiken en snorkelen!