Don't cry because it's over, smile because it happened

Aan deze uitspraak van Dr. Seuss houd ik me maar vast, terwijl we ons over de snelweg richting het noorden haasten. Al te snel is deze heerlijke vakantie ook alweer bijna ten einde!

Gisterochtend stonden Rick en ik prompt om acht uur naast ons bed. Beiden wel erg moe, want Saskia had flink gesnurkt. Ook de kinderen hadden slecht geslapen. Saskia en Kai sliepen in een bed en de helft van de nacht was dat een getouwtrek om de dekens. Volgens de beschrijving waren het queen size bedden, maar dan is die van ons thuis zeker een oversized queen! Deze bedden leken althans een stuk smaller!

De kinderen besloten om uit te slapen. Kennelijk zijn Rick en ik meer "kind" dan zij, want wij liepen om half negen al op "Citywalk". Bij Starbucks haalden we onze dagelijkse caffeinebom en gingen daarna het Universal Studios park in op zoek naar ontbijt.

Bij de ingang zagen we een bakkerijtje, waar ze croissants met ham, kaas en ei verkochten. Ook namen we een van de enorme borden met vers fruit! Echt heerlijk, drie soorten meloen, verse ananas, grapefruit en sinaasappel, we hebben ervan gesmuld!

Het was stralend weer, zo'n blauwe lucht als je in Florida eigenlijk maar zelden ziet. We hadden daarom onze spiegelreflex camera's mee en liepen rond om foto's te maken. We verwachtten, dat de kinderen ons vrij snel zouden volgen, maar toen dat niet het geval was, zijn we samen begonnen aan de attracties.

De regel, dat je, als je in een Universal hotel logeert, je sleutel als Express Pass mag gebruiken is werkelijk fantastisch! De Express Plus Pass kost gewoonlijk $55.99 per dag bovenop de ticket prijs. Voor ons vijven voor de drie dagen, dat we in de parken waren, dus een hele hap geld. En dan mag je bovendien maar een keer in iedere attractie, terwijl wij met onze sleutels er eindeloos in mochten.

We begonnen met de Mummy, een van mijn favorieten! Het is allemaal zo goed gedaan, vooral de honderden scarabees, die op je afkomen, brrr! En de achtbaan binnen is ook fantastisch!

Na lekker gegriezeld te hebben liepen we verder naar Men in Black. Hier moesten we onze fototoestellen in een kluisje doen, dat door middel van je vingerafdruk open en dichtging.

Al heel gauw konden we plaatsnemen in een van de karretjes van de attractie. Bij iedere stoel hoorde een "pistool", waarmee je zoveel mogelijk buitenaardse wezens moest "schieten". Het vergde nog wel even voor ik doorhad, hoe ik het beste mijn laserstraal moest richten, maar uiteindelijk won ik van Rick met 43000 punten tegen zijn 28000!

Buiten probeerde Rick zijn duimafdruk om het kluisje te openen, maar hij bleef de foutmelding, dat het kluisnummer niet zo bestaan, krijgen. En daar lagen onze dure cameras in! Gelukkig (of niet natuurlijk, het is maar hoe je het ziet) schijnt zoiets vaker voor te komen en kon een van de Universal medewerkers met een speciale pas het deurtje open krijgen!

Nog steeds hadden we niets van de kinderen gehoord, vooral tot ergernis van Rick, die zich helemaal niet voor kon stellen, dat ze hun tijd verdeden met slapen. Maar het lukte me hem over te halen gewoon te genieten van onze tijd samen, spoedig genoeg zouden we weer met zijn vijven zijn.

Helaas was de nieuwe attractie van de Simpsons nog niet open, maar die ziet er wel erg leuk uit! Onze volgende stop was dus E.T. . Toch grappig, hoe deze oude attractie zo populair blijft. Bij de ingang moest je je voornaam geven en uit ervaring weet ik, dat de mijne gewoon uitspreken tot de vreemdste spellingen leidt. Ik spelde mijn naam dus maar, maar aan het einde hoorde ik E.T. niets wat als mijn naam klonk zeggen en Rick ook niet. Jammer!

Op "straat" kwamen we een aantal karakters tegen. Eerst Bullwinkle en Curious George en later reed een auto met Lucille Ball erin voorbij. We vonden het jammer, dat Saskia er niet bij was om haar te zien (gezien zij vorige week Lucille Ball was bij het wassenbeeldenmuseum op school), maar later bleek, dat de kinderen haar ook hadden gezien.

Aangezien ik geen fan ben van de Terminator films was ik nog nooit in de Terminator 2 3D attractie geweest. Maar Rick wilde die erg graag zien, dus heb ik mij er ook toe gezet. En ik moet zeggen, het was heel goed gedaan met de speciale effecten en de overgang tussen 3D en echte acteurs. Het geheel was me een beetje te gewelddadig, maar toch niet zo eng als ik had verwacht.

Eindelijk, het was inmiddels al elf uur, ging Ricks mobieltje, dat de kinderen op het punt stonden de Shrek 4D attractie binnen te gaan. Ze hadden in het hotel al ontbeten. Gauw liepen wij ook naar die attractie, precies op tijd om met zijn vijven naast elkaar te zitten. Deze Shrek film hebben we al herhaalde malen gezien, maar hij blijft hilarisch!

Naast het Shrek paviljoen is een tijdelijk tentoonstelling ingericht over Lucille Ball, natuurlijk een grappig toeval voor Saskia. We keken naar de jurk, die Saskia zoveel mogelijk wilde nadoen en naar allerlei informatie over het leven van deze comedienne. Saskia vertelde er maar al te graag van alles bij, dat ze de afgelopen weken heeft geleerd! Toch wel leuk, dat zo iemand nu helemaal voor haar is gaan leven. Ze zal wel haar hele leven Lucy fan blijven, terwijl ze een paar maanden geleden nog nauwelijks van haar had gehoord.

Inmiddels rammelen de magen van Rick en mij en we gaan lunchen bij Finnegan's, de Ierse pub. Wat ik leuk vind aan de Universal parken is dat er echt goede restaurants zijn en dat je er ook lekker een wijntje of biertje kunt drinken.

Ook dit was weer erg smakelijk eten. Het menu was echt Iers met stew en shepherd's pie en Iers soda brood, ik zag er zelfs Shandy opstaan, een drankje, dat wij vroeger vaak dronken. Mijn salade smaakte voortreffelijk, er kwam een blue cheese dressing bij met enorme klonten blue cheese erin, heerlijk! En zo konden we er weer tegenaan.

Disaster stond als volgende op het programma, maar die was down. Dan maar naar Jaws, waar Saskia en Kai niet in wilden (Saskia was er bang voor en Kai vond het saai). Het is inderdaad wel een beetje gedateerde attractie en de haai ziet er absoluut niet echt uit!

De kinderen wilden daarna naar Men in Black, waar Rick buiten bleef wachten, omdat het inmiddels zo druk was, dat er een enorme rij voor de kluisjes stond. Dat is wel een nadeel van zo'n vingerafdruk systeem, snel gaat het absoluut niet.

Dit keer zat ik in het midden van een karretje en dat was te merken aan mijn punten totaal, dat niet eens boven de 5000 uitkomt. Kai daarentegen had de hoogste score van iedereen met 147000! Go, Kai!

E.T. bleek ook al down, dus probeerden we Disaster nog een keer. Saskia wilde, ondanks onze overredingspogingen en het feit, dat ze het al eerder gedaan heeft, absoluut niet mee naar binnen! Deze attractie is wat vernieuwd en er wel een stuk leuker op geworden.

Nu is er een heel goede interactie met een Universal medewerker en Christopher Walken en mogen mensen uit het publiek gekozen figureren. Dan ga je een tram in en maakt de aloude "aardbeving" in een metro station in San Francisco mee. Nieuw is, dat je ook in de tram moet acteren en dan later jezelf weer in het eind"rampen"filmpje "Mutha Nature" terug ziet. Helaas zat bij ons de tram vol en moesten we op de volgende groep wachten, waardoor we "ons" filmpje niet zagen.

Het liep inmiddels al tegen drieen en werd tijd, dat we naar Islands of Adventure gingen. Daar was Katja tenslotte nog nooit geweest en allemaal zijn we dol op de achtbanen daar. Saskia, die tot vorig jaar doodsbang was van achtbanen, heeft opeens helemaal de smaak te pakken en kon er geen genoeg van krijgen!

Terwijl Rick de grote fototoestellen terug ging brengen naar de hotelkamer begonnen de kinderen en ik met een ritje in de Hulk achtbaan. Saskia was hier helemaal weg van, eigenlijk was ze het liefst de hele dag achter elkaar de Hulk ingegaan!

Vervolgens gingen Katja, Kai en ik in de Dr. Doom's Fearfall. Hier schiet je naar boven in een toren en valt dan meteen weer naar beneden. Daar had Saskia geen moed voor en zij bleef in de winkel wachten. Deze "Fearfall" is een mak lammetje vergeleken bij de Tower of Terror van Disney, vandaar, dat ik hem wel leuk vind (Tower of Terror vind ik doodeng!).

Rick was nog niet terug, dus we besloten de Spiderman 3D attractie nog eens te doen. Gisteren waren we de 3D brillen voorbij gelopen en je kunt wel zeggen, dat die nodig zijn om de attractie echt mee te maken. Hij is super met 3D bril, kan ik wel zeggen!

Met Rick weer bij ons liepen we door naar Jurassic Park. Ook hier waagde Saskia zich niet in, bang als ze was voor de T-Rex. Flink nat kwamen we uit dit ritje langs die miljoenen jaren oude dieren. Vooral de vrije val tussen de poten van een T-Rex door is super (maar dus wel erg nat)! Gelukkig was het heerlijk warm weer en waren we ook zo weer opgedroogd.

Dan was het weer tijd om iets te doen, dat Saskia leuk vond en dat werden de twee "vechtende" achtbanen, Dueling Dragons. We hadden gisteren geen tijd meer voor "Ice", dus die was eerst aan de beurt. Ik prefereer "Fire", die is iets minder schokkerigs.

Natuurlijk volgde "Fire" meteen daarna, zodat we goed konden vergelijken. Met onze kamersleutel liepen we lekker langs de ellenlange rijen, die er inmiddels stonden. Sas en ik bleven nog even de achtbanen doen, want Rick en de tieners wilden naar Poseidon's Fury.

Dat heb ik een paar jaar geleden al gezien en Rick bleef toen bij Saskia. Ik offerde me dus dit keer op. We reden nog een paar maal, dan weer in de rode en dan weer in de blauwe achtbaan en toen voelde ik me wel genoeg heen en weer geslingerd.

De anderen waren nog lang niet terug, dus Saskia en ik liepen naar Seuss Landing. Dit gedeelte van het park is helemaal in de geest van Dr. Seuss gemaakt en het is mijn favoriete deel. Alleen al er gewoon doorheen lopen stemt me vrolijk! Die man had zo'n eindeloze fantasie en alles is zo leuk en kleurig. Er staan ook overal gedeeltes uit zijn verhaaltjes, het zou nogal wat tijd nemen om echt alles te zien hier.

Wij besloten het Cat in the Hat ritje te gaan maken. Dit is ook weer zo leuk gedaan met animatie en filmpjes. Je rijdt op de "sofa" van de kinderen uit het boek en ziet, wat voor troep de Kat en Thing 1 en Thing 2 maken. Overal in het park zag je ook mensen (zelfs volwassen mannen, wat ik geen gezicht vond) met rode t-shirts met Thing 1 of Thing 2 erop.

Intussen had ik een enorme blaar opgelopen op mijn hiel en was ook flink moe. Tenslotte liepen we eigenlijk al bijna tien uur achter elkaar nonstop! Toen de anderen uit Poseidon's Fury kwamen hebben we dan ook enkel de Cat in the Hat nog een keer gedaan en toen was het tijd voor onze reservering bij Emeril's.

Bij binnenkomst daar was ik even bang, dat we verkeerd gekleed waren (in capri's en nette t-shirts), want voor ons ging een ouder stel naar binnen in zeker hun sjiekste outfits! En binnen zag ik ook mannen in hun pak zitten. Maar aan de tafel ernaast zat weer een vrouw in een mouwloos topje, dus ik haalde opgelucht adem! Het was wel een vreemde mix van kleding, die meteen bij binnenkomst opviel.

Wat was ik blij, dat ik zat (en stiekem mijn schoenen uit kon doen onder tafel)! En de bediening was meer dan attent, eigenlijk op het overdrevene af. Rick en ik toasten op deze laatste officiele avond van onze vakantie met voor mij een martini met tomolives (een kruising tussen een tomaat en een olijf, waarvan ik nog nooit had gehoord) en voor Rick de, naar zijn zeggen, lekkerste margarita, die hij ooit geproefd had.

Ook het eten was voortreffelijk bereid. We deelden cajun calamari in een olijfsausje met zijn allen en mijn zalm kwam precies zo bijna rauw, als ik hem had besteld.

Helaas kwam mijn energie niet terug en Kai en ik keerden na het eten met de watertaxi (zodat ik mijn voeten kon ontzien) terug naar de hotelkamer. De anderen gingen verder de parken in.

Eerst hoopte ik nog na wat rust weer puf te hebben om naar het vuurwerk en de show bij Universal te gaan kijken, maar het hotelbed voelde te comfortabel. Kai is nog wel gaan kijken en Rick heeft de show gefilmd, dus die zal ik thuis wel bekijken. Ik denk ook niet, dat dit de laatste keer is, dat ik ooit in een Universal pretpark zal rondlopen.

Allemaal doodmoe van de lange dag gingen we vrijwel meteen nadat iedereen terug was in de kamer slapen.

Als ik iets negatiefs zou moeten zeggen over het Hard Rock Hotel, dan is het, dat ze geen comfortabele bedden hebben. De matras is kei- en keihard, waardoor ik midden in de nacht met heup- en hoofdpijn wakker werd.

Dat maakte het wel makkelijker om op tijd op te staan, echter, en alweer stonden Rick en ik om acht uur op. De kinderen klaagden erover slecht geslapen te hebben en hoe Rick ook zijn best deed, hij kreeg Kai en Katja niet uit bed. Saskia zag uiteindelijk toch wel in, dat dit haar kans was op meer achtbanen, dus zij kleedde zich snel aan.

Dit keer besloten we naar Islands of Adventure te gaan om te ontbijten. Ook daar was de croissant met ham, kaas en ei de enige optie (behalve een Cinnabon, maar we hadden geen trek in zoetigheid). Tijdens het eten begon het te regenen en het bleef verder ook bewolkt. We hebben gisteren duidelijk de beste dag gehad!

Saskia besloot er helemaal gebruik van te maken, dat zij alleen was met ons en we gingen ettelijke keren achter elkaar in de Hulk. Ter afwisseling van alle achtbanen had Rick gelezen, dat de Dr. Seuss trolley leuk was. En inderdaad, het was een grappig ritje, waarbij we allerlei van de auteurs fantasiefiguren "ontmoetten".

Maar dit was Saskia te tam en we werden meegesleept (welwillend, daar niet van) naar de Fire en Ice coasters. Wat een verschil tussen deze achtbaan-verslaafde twaalf jarige en twee jaar geleden, toen ze bijna ging huilen bij de gedachte aan een achtbaan alleen al! En daar is ze terecht heel trots op. Na een van de ritjes in de Hulk stonden we alle drie zo leuk op de foto, dat we hem gekocht hebben.

Net toen wij van plan waren van park te verhuizen belde Katja, dat zij in het Universal park waren aangekomen. Ze wachtten op ons om de Mummy te doen, want zo was het gisteren afgesproken. Saskia zat buiten, terwijl wij weer lekker griezelden. Rick heeft de attractie inmiddels zo vaak gedaan, dat hem opviel, dat er dingen niet werkten. Bij de uitgang vertelde hij die aan een medewerker, maar in hoeverre die er iets mee ging doen was niet duidelijk.

Van het hotel hadden we een late checkout gekregen tot uiterlijk half een. Iedereen was vrijwel ingepakt en Rick vond het zonde om met zijn allen terug te gaan. Hij wierp zich dus op om de kamer leeg te halen en de auto in te pakken, zodat wij nog wat langer lol konden hebben.

De keuze van de kinderen was nu om naar de Jimmy Neutron attractie te gaan. Hier stond een "gewone" wachttijd van meer dan een uur voor, maar de Express rij was ook heel lang. Na twintig minuten besloten we, dat het niet opschoot en we onze overgebleven tijd in de parken beter konden besteden.

We zijn dus weer naar Islands of Adventure gelopen en hebben nog een keer de Hulk en de Fire achtbanen gedaan. Net toen we uit de laatste kwamen belde Rick, dat hij klaar was en op weg naar Margaritaville voor de lunch.

Tot Saskia's teleurstelling lukte het dus niet er ook nog een Ice ritje uit te persen. Bij Margaritaville hadden we geluk, want er was een wachttijd voor tafels met vier mensen, maar wel meteen een grotere tafel open voor ons. We kregen een enthousiast stel meisjes (een is in training) als serveersters en de kinderen bestelden buffalo wings.

Het is een heel gezellig restaurant, dus we vermaakten ons prima, vooral ook met de liedjes van Jimmy Buffett. Maar we wachtten en wachtten op ons eten, terwijl we eigenlijk op weg wilden gaan! Er kwam een manager zich verontschuldigen en eindelijk kwamen de gerechten. De Caribische kipsalade, die ik had besteld. is lekker fris en ging er goed in.

Pas rond half drie liepen we het restaurant uit op weg naar de auto. Onderweg bedacht Rick zich, dat hij vergeten was, waar hij zijn Zune had gedaan. Opeens kreeg hij visioenen, dat hij hem op de hotelkamer had laten liggen en de afwezigheid van het apparaat in zijn volle tas met gadgets bevestigde dat vermoeden.

Gauw ging hij dus kijken of er iets was gevonden. Het duurde nogal een tijdje, maar toen kwam Rick met zijn witte korte broek onder zijn armen terug. De Zune was niet gevonden, maar de korte broek wel. Duidelijk balend begon Rick aan de autorit.

Het verkeer werkte enorm mee en voor we het wisten waren we Florida uit. Onderweg belde ik mijn zusje, want het was mijn neefje Stefans zesde verjaardag vandaag! Gefeliciteerd, Stefan! Helaas was de jarige zelf niet aanwezig, maar hij zou vanavond zijn verjaarsdiner krijgen bij Friendly's (Stefan is dol op uit eten gaan en hij wilde een restaurant dat hem cake zou geven en waar men voor hem zou zingen).

Dichtbij Savannah begon ik trek te krijgen. Het was inmiddels na zessen en tijd om een restaurant te zoeken. Dom genoeg (maar later bleek dat een goed iets) reden we langs de exits bij Savannah met een goede keuze aan restaurants.

Pas daarna kwamen we op de gedachte om de Garmin te laten kijken, waar de restaurants in de buurt waren. Een tijdje lang vond ik dat zeer deprimerend, want alle restaurants lagen achter ons! Het leek werkelijk of we het niemandsland van South Carolina waren ingereden!

Eindelijk liet de Garmin (wel heerlijk zo op reis, zo'n up to date GPS!) restaurants twintig mijl verderop zien. Ik belde de Ruby Tuesday op mijn mobieltje en die bleek vlak langs de snelweg te liggen en bovendien open te zijn tot middernacht (het werd al laat).

Verder rijden na het eten zou te laat worden, dus we zochten (alweer met de hulp van Garmin) een hotel bij die exit, 53 mijl South Carolina binnen. De Holiday Inn Express was eerste keus, maar daar werd ik de hele tijd op "hold" gezet en echt duidelijkheid over wat voor kamer ze hadden kreeg ik niet.

De volgende keuze, de Comfort Inn and Suites, daarentegen ging meteen goed. Er was een suite met twee queen bedden en een sofabed en de AAA prijs daarvoor slechts $125! Natuurlijk hebben we dat meteen geboekt!

Het eten bij Ruby Tuesday was lekker. We kregen een heel goede serveerster, die telkens kwam kijken of we nog iets nodig hebben. De meisjes en ik namen hun salad bar erbij, die allerlei verse groente als keuze heeft.

Bij het bestellen had ik specifiek gevraagd, of de "chef" (bij zulke restaurants twijfel ik aan die benaming) de zalm ook bijna rauw kan bereiden. De serveerster verzekerde me, dat dit kon (bij andere ketenrestaurants wordt daar vaak twijfelachtig over gedaan). Dus bestelde ik de zalm, die prompt zo droog en doorgekookt als de woestijn arriveerde! Potverdorie! Ook Ricks steak was te ver doorgekookt en grijs in plaats van rozerood.

Heel vervelend, maar ik vind droge zalm gewoon niet te pruimen. Ik krijg er kokhalsneigingen van. Dus toen de serveerster vroeg of alles goed was, zei ik toch, dat de zalm niet zo was bereid als gevraagd. Meteen kwam de manager om excuses te maken en een bedrag van onze rekening af te trekken. En het nieuwe bord met zalm was perfect voorbereid, het smolt op de tong. Waarom dat nu niet meteen in een keer zo goed kan?

De Comfort Inn blijkt tegenover het restaurant te liggen en Rick kwam al na twee minuten terug met de sleutels, zo makkelijk was de check in! Onze kamer is enorm en hopelijk slapen we goed, want morgen hebben we nog zo'n 500 mijl rijden voor de boeg!