Zuidelijke wilde dieren

Al meteen bij het opstaan worden we geconfronteerd met een van de minder leuke wilde dieren hier in het zuiden. Kai slaapt op een matras op de grond (de sofa is vreselijk!) en naast die matras ziet Rick een kakkerlak van zo'n vijf centimeter op zijn rug liggen. Brrr!! Nadat Kai en Rick de meisjes even te hebben laten griezelen (het zijn ook wel twee jochies) gooit Rick het insekt over ons balkon de mangroven in.

De hele nacht heeft Kai last gehad van een klapperende hor. De horredeur (is dat een Nederlands woord?) is los geraakt en het waait keihard. En om acht uur beginnen de werklui aan het gebouw met boren en hamers, heel ergerlijk! Dat is ons bij de reservering niet verteld.

Katja voelt zich nog erger, dan gisterochtend, dus we laten haar uitslapen. Wij eten gewoon cereal en yoghurt en ik doe een half uur routine met mijn meegebrachte gewichten. Daar ben ik trots op, want in het verleden heb ik die gewichten voor niets meegesleept.

Een echt plan hebben we niet voor vandaag. De hoop is om te gaan snorkelen en voor Katja en Rick (of Rick alleen) om te gaan duiken. Dat was de reden voor ons verblijf hier in Key Largo, want we hoorden in Bonaire vorige zomer mensen hoog opgeven over het rif hier. We bellen het duikcenter van John Pennekamp State Park en zetten onze namen op de lijst voor de snorkeltocht van drie uur vanmiddag.

Maar het waait keihard en de golven voor ons hotel vertonen hoge witte koppen. Nog terwijl Rick aan de telefoon zit om de reservering te maken komt er woord, dat de ochtend boot vervroegd terug is gekomen vanwege gebrek aan zicht. De duik- en snorkelboten worden meteen voor de rest van de dag afgelast. Dat is balen!

Tijd voor een plan B dus. In ieder geval kan Katja even lekker uitrusten. Rick en ik gaan op onderzoek uit achter onze kamer. We lopen door de mangroven naar de zee. Het is vloed, dus het water komt tot aan het mangrovenbos (Rick zag het gisteren bij laag water). Het is mooi om te zien, maar dan zie ik iets, dat me een vlaag van paniek bezorgt.

In mijn kindertijd hebben wij een aantal jaren in Senegal gewoond en daar werden wij gewaarschuwd voor bepaalde zeedieren. Een daarvan was het Portugees oorlogsschip. Dat beest gaf me destijds letterlijk nachtmerries! En dat een aanraking daarmee geen pretje is kun je hier lezen.

En zo'n ding zie ik dus vlak naast Ricks voet liggen! Ik herken het meteen en waarschuw hem. Opeens ziet een snorkeltrip hier er veel minder interessant uit! Ook bij het strandje van het resort zien we nog twee van deze mooi uitziende, maar oh zo pijnlijke kwallen. Rick gelooft me eerst nog niet, maar ik zal nooit vergeten hoe die beesten eruit zien en een snelle Google zoektocht bevestigt mijn vermoeden. Het maakt me toch wat minder enthousiast om hier te gaan snorkelen, al zal ik vrijwel zeker een wetsuit aanhebben, want het water is ronduit koel te noemen.

Nu we weten, dat we het water niet op zullen gaan, besluiten we het Theater of the Sea te bezoeken. We laten Katja slapen en gaan een vroege lunch eten.

We willen allemaal buiten zitten en kiezen daarom de Wahoo's grill and bar op Islamorada (spreek uit "ailamorada"). Dit restaurant ligt op de tweede verdieping en kijkt uit over de Atlantische oceaan (die er hier echt heel anders uitziet, dan bij ons in de Mid-Atlantic!).

Het waait behoorlijk, waar we zitten en we hebben mooi uitzicht op de kite surfers verderop. De oesters en garnalensalade smaken voortreffelijk en ook de anderen smullen. Saskia vermaakt zich met haar nieuwe hobby: foto's maken met mijn kleinere fototoestel. Vooral een slapende pelicaan is een favoriet model.

Dan rijden we naar Theater of the Sea en kunnen zo naar binnen (natuurlijk na de ingangsprijs betaald te hebben, we kregen $3 korting uit een van de toeristenboekjes). We kunnen meteen doorlopen om de dolfijnenshow te zien.

Nu zijn wij enorm verwend, want we hebben het Baltimore aquarium en ook Seaworld een aantal keren bezocht. Deze dolfijnenshow is daar niets bij vergeleken, maar het is toch interessant. Iedere keer als ik een dolfijn van zo dichtbij zie vind ik het mooi. Dit zijn dieren, die mij (en met mij velen, dat is duidelijk) fascineren. In deze show doen de twee mannelijke dolfijnen van elf jaar zeker hun best.

Na een half uurtje is de show afgelopen en worden we het zeeleeuwen "stadion" ingeloodst. We denken, dat het, omdat alle snorkel en duik tochten zijn afgelast, extra druk is. In ieder geval komen we helemaal in de hoek te zitten en zie ik niet veel van de show, die "Mimi", de zeeleeuw, laat zien. Toch is het vermakelijk te zien, wat zo'n dier kan doen.

De hele menigte wordt daarna naar een of ander schip geleid, maar daar hebben wij geen zin in. Wij willen wel in de lagune zwemmen, die zo mooi wordt geadverteerd. Onderweg zien we mooie papegaaienvissen, die de kinderen mogen voeren. Ook de schildpadden zijn mooi en de papegaaien en kaketoes ook.

Maar Saskia en ik hebben het warm en willen zwemmen. Gauw lopen we naar de lagune. Maar wat een teleurstelling! Het blijkt een "bad" vol algen met papegaaienvissen. Het "strand" stelt niets voor en het water is koud en ziet er vies uit. Dat lokt niet!

In de vijver ernaast zie ik enorme roggen zwemmen. Maar om daarmee te zwemmen moet je weer honderden dollars neertellen. En is het het dan waard? Het water ziet er troebel uit en de dieren hebben weinig plaats. Al probeert dit park zich als een eco-vriendelijk park voor te doen, dat gevoel krijg ik toch niet. Er is sowieso te weinig plaats om alle dieren hun ruimte te geven.

In de auto bellen we Katja om te kijken hoe het met haar gaat. We willen naar de Wild Bird Center en denken, dat dat ook wel iets voor haar is. Ze voelt zich een stuk beter en heeft wel zin in een uitje.

Dit opvangcentrum voor gewonde vogels, dat bijna recht tegenover ons hotel ligt, is gratis te bezoeken. We komen net op tijd voor het voeren van de pelikanen aan de kust, wat iedere dag om 16:30 plaatsvindt. Het hele "strand" staat vol met pelikanen! Een prachtig gezicht!

Ze zijn zo tam, dat er eentje op mijn tenen gaat staan! Het lukt me zo heel mooie close ups te maken van hun prachtige koppen en snavels.

Ook de andere vogels zijn de moeite waard: de ibissen met hun lange rode snavel, de grote witte reigers en de kleinere witte vogels met hun typische gele pootjes. Verder zitten in grote kooien de gewonde vogels. Daaronder een prachtige uil, die zich van alle mensen niets aantrekt en staat te slapen. Tot onze verbazing brengen we hier zeker een uur door!

Terug bij het hotel kleden we ons meteen in badkleding en gaan het zwembad eens proberen. Het is een lekker groot 25 meter bad. Tot mijn genoegen is het water niet te koud en kan ik fijn tien baantjes trekken.

Voor het avondeten hebben we een reservering bij Sundowners. Dit restaurant wordt aanbevolen om zijn zonsondergangen. We krijgen een tafel aan het water, maar helaas is de zonsondergang alweer voor een groot deel bewolkt. Toch gaat er niets boven lekker buiten eten in deze subtropische temperaturen.

Terwijl we op het eten wachten vermaken Katja en Saskia zich met de poezen, die er bedelend rondlopen. Het valt ons op, dat er op deze eilanden enorm veel katten rondlopen, al dan niet wild. Ook bij ons hotel vertoeven er een aantal.

Het eten is voortreffelijk. Ik heb Key lime seafood besteld, een soort cioppino, maar dan lekkerder. En als toetje delen we natuurlijk een paar stukken Key lime pie. Die smaakt op de Keys zelf natuurlijk het allerlekkerst!

Op de hotelkamer kijken we naar American Idol en gaan dan bijtijds slapen. De hoop is, dat het morgen (woensdag) minder zal waaien, zodat we kunnen gaan duiken en snorkelen!