Waarom raken batterijen altijd 's nachts leeg?

Om vier uur vannacht word ik gewekt door een luide piep. Oh nee, he, niet weer een rookalarm of koolmonoxide alarm, waarvan de batterijen midden in de nacht op raken! Ik probeer heel hard de piepen om de vijf minuten te negeren, maar slapen lukt niet meer.

Na ongeveer een uur wordt het piepen luider en vaker en eindelijk heeft ook Rick er genoeg van. Het blijkt het koolmonoxide alarm te zijn, rotding! Gelukkig hoeft Rick niet op de ladder, zoals bij de rookalarms, want deze hangt aan de muur. Het wordt weer stil, maar ik kan de slaap niet meer vatten, dus sta heel moe op.

Maar de zon schijnt uitbundig en Mary Ellen en ik gaan er, nadat onze jongsten naar school zijn vertrokken, weer samen op uit. Helaas voelen we ons geen van beiden zo goed als zaterdag en wandelen we het grootste gedeelte van de vijf kilometer. Mijn benen doen al een tijdje iedere ochtend flinke pijn en gelukkig helpt het lopen daar wel wat bij.

Overal zijn de bomen al aan het uitlopen. Vooral de grappige "bloemetjes" aan de maples zijn mooi. Er hangt een rode waas over alles daardoor. Ook zijn eindelijk de eerste narcissen open. Niets mooier, dan de prille, ontwakende natuur en het beetje kleur, dat eindelijk terugkomt.

Voor het eerst sinds we er trainingen volgen komen Cosmo en ik als eerste de leskamer binnen! Gelukkig ligt Hunter, de twaalfjarige Weimaraner van Carol, de trainer, er al, anders zou ik denken, dat er geen les was.

Alleen Patty met Gunnar, de labrador, komen ook opdagen. Het is weleens fijn om zo'n semi-prive les te hebben. Carol geeft me allerlei ideeen om Cosmo het erge trekken als hij een andere hond ziet af te leren. Ik ben ook trots op hem, want hij blijft op mijn commando maar liefst vijf minuten liggen, terwijl ik door de winkel loop! Ik merk zo echt, dat hij ouder wordt en veel gehoorzamer.

Na benzine getankt te hebben (voor $3,13 per gallon, maar liefst tien cent goedkoper, dan hier in Vienna!) en een paar pakketjes naar het postkantoor te hebben gebracht, rijd ik naar Christine's huis.

We lopen het bos in hun buurt in. We hebben een uur en zo even in de natuur zijn is heerlijk. Op de terugweg zien we een hele kudde witstaart herten vlak langs het pad. Cosmo heeft ze het eerst door, maar blaft dit keer niet. Er zijn er ook zeker tien, misschien is dat ook voor hem wat te intimiderend. Ik blijf het fantastisch vinden ze zo van dichtbij gade te slaan (en zij ons!).






Op deze foto kun je goed zien, waarom ze witstaart herten heten
Op de terugweg haal ik ravioli en tortellini voor het avondeten bij Whole Foods. De ravioli voor Rick en mij, twee verschillende soorten, gevuld met gruyere en spinazie en gorgonzola en champignons. Daarbij een Fra Diavolo saus, lekker pittig! De kinderen krijgen driekleurige tortellini met kaas gevuld en marinara saus.

Saskia en Laura wachten me thuis al op. Er moet geoefend worden op Saskia's haardracht als "Lucille Ball". Het lukt redelijk haar pony flink te krullen en als de rest in een knotje achterop te doen. Ze zal er als een goede Lucy uitzien.

Omdat mijn pijnen naar mate de middag vordert een stuk erger worden, maakt Katja het avondeten. Dat vindt ze heel leuk om te doen en ze biedt aan vaker te koken. Nou, graag, want dat is allerminst mijn favoriete bezigheid!