Aankomst in de Keys

Rick en ik staan, na een heerlijke nachtrust om acht uur op. De airconditioning in het hotel werkte perfect en ze hebben een heerlijk donzen dekbed, dus het was nog even moeilijk uit dat lekkere nestje te komen!

Terwijl ik in de kamer wat rek- en strekoefeningen om mijn spieren voor te bereiden op de lange autorit naar het zuiden. De anderen maken zich intussen klaar en binnen het uur zitten we weer helemaal bepakt en bezakt in de van.

Al biedt het hotel wel een gratis ontbijtje, er wordt unaniem besloten om naar een McDonald’s te gaan zoeken. Die vinden we al gauw, met een Starbucks drive thru aan de overkant, waar we voor iedereen lattes halen. Alleen Kai houdt helemaal niet van koffie, dus die kiest voor de jus d’orange van McDonald’s. Bij ons gaan de egg mcmuffins er goed in. Deze McDonald’s heeft ze niet in de magnetron gehad en ze smaken vers gemaakt.

We hebben vandaag nog zo’n 413 mijl af te leggen en hoeven pas vanavond in Tavernier op de Keys te zijn. We besluiten dus een paar leuke afwijkingen van de saaie interstate 95 te maken.

Als eerste is dat een bezoek aan Daytona Beach. Al zijn Rick en ik daar vele jaren geleden al eens geweest (Rick zelfs eens met een spring break, toen hij nog naar college ging), we herinneren ons daar weinig van. Bovendien zijn we er nog nooit met de auto het strand op gegaan. En het is toch wel uniek om te kunnen zeggen, dat je op het strand hebt gereden.

We gaan dus als eerste op zoek naar de ingang naar het strand. Die vinden we al gauw en tegen betaling van $5 mogen we het zand op. Overal langs de kant staan auto’s en vans geparkeerd met zonnende of strandspelletjes spelende mensen.

Het is een heel breed strand met zeer dichtgepakt zand, al vrees ik toch een paar keer, dat de van vast zal komen te zitten in de rullere gedeeltes. We rijden zo een paar mijl (snelheidslimiet is 10 mijl per uur), filmen en nemen wat foto’s en gaan dan de geasfalteerde weg weer op. Het was toch grappig, dat eens gedaan te hebben!

Op de weg terug naar de I-95 komen we langs het enorme stadion, waar de Daytona 500 wordt gereden. Ik heb niets met autoraces, maar als ik dat gevaarte zie lijkt het me toch ook wel leuk om eens een race als toeschouwer mee te maken. De sfeer lijkt me geweldig. Vlak naast het stadion staat nog een kleiner stadion voor greyhound races, ook een sport die hier in Florida populair is.

De interstate zet zich saai voort en het is werkelijk kilometervreten. Het enige interessante, dat we onderweg zien, is een enorme citrus boomgaard. Aan veel bomen hangen vruchten, maar we kunnen van deze afstand niet zien, om welke soort citrus het gaat.

Saskia, die verkouden is, begint ineens over erge oorpijn te klagen. Ook hebben we reclameborden over Ron Jon’s surfshop in Cocoa Beach gezien en zouden daar weleens willen gaan rondneuzen.

Rick draait dus de weg naar Cocoa Beach in, waarlangs we gelukkig ook meteen een CVS vinden. Daar koop ik oordruppeltjes voor Saskia. Het arme kind zit inmiddels zachtjes te huilen. Gelukkig gaat het met wat ibuprofen een half uurtje later alweer beter.

Dan schrikt Rick, want hij heeft niet goed opgelet hoe het met het benzineniveau zat en nu geeft de vans computer aan, dat er nog maar voor tien mijl benzine is! En natuurlijk rijden we in een gedeelte, waar geen station te bekennen is.

Na even flink zweten en niet van de warmte duikt er eindelijk, met nog 3 mijl benzine en een verwoest waarschuwende computer, een Hess station op. Ik zag ons al langs de verlaten weg in de warmte met een kind met oorpijn staan, maar gelukkig is ons dat bespaard gebleven!

Het is inmiddels allang lunchtijd en we zoeken een restaurantje in Cocoa Beach voor we de surfshop gaan bezoeken. Dat wordt “Shark Pit” in de Sheraton. We moeten even op een tafeltje wachten, maar dan worden we wel heel leuk bediend! Het eten is ook lekker, alleen hadden Katja en ik niet verwacht, dat onze vistaco’s gefrituurd zouden zijn.

Na het eten gaan we dus de gigantische surfshop binnen. Deze beslaat twee verdiepingen en er worden enkel surfspullen, surfkleding en badkleding verkocht. Saskia heeft een nieuwe bikini nodig, dus ik help haar, terwijl de anderen elders rondkijken. Ook Rick vindt een nieuwe zwembroek, hoog tijd, want ik vond zijn oude vreselijk!

Deze stop heeft langer geduurd, dan we wilden, maar het was ook wel even lekker om uit de auto te zijn. We rijden aan een stuk naar Miami. In de verte zien we West Palm Beach en Fort Lauderdale, beiden plaatsen, waar we, toen de kinderen klein waren, een aantal vakanties hebben doorgebracht. Helaas ontbreekt de tijd om dichter langs de kust te rijden.

Wel willen we in South Beach in Miami gaan eten. De Garmin leidt ons bekwaam naar de A1A langs de kust en hoe zuidelijker we rijden, hoe drukker het wordt! Ik begin ons besluit al te betreuren, helemaal als we aan het begin van de bekende Ocean Drive muurvast komen te staan. Het verkeer beweegt gewoon niet! Ook lijken alle parkeerplaatsen vol en ik wil niet in een parkeergarage parkeren, want we hebben spullen bovenop het dak liggen.

Dan lacht er iemand van boven op ons neer en een minivan vertrekt aan de overkant van de weg. Niemand anders lijkt geinteresseerd in parkeren, dus Rick laat zien hoe goed hij de van kan maneuvreren en draait hem zo in de plaats!

Bij het Front Porch Cafe vlakbij krijgen we een tafeltje buiten en kunnen zo goed alle mensen, die langs komen flaneren, gadeslaan. En wat een auto’s zitten daarbij! In prachtige Ferrari’s en, mijn favoriet, een Jaguar XK zitten donkergebruinde mannen met al dan niet een hoogblonde, net zo donkergebruinde dame aan hun zijde. Ook op straat lopen zulke types, dat we onze ogen uitkijken!

Het eten is lekker, hoewel niet om over naar huis te schrijven, en voldaan beginnen we aan de laatste ruk van vandaag. De afstand naar ons hotel bedraagt nog ongeveer 80 mijl, maar dat gaat vrij langzaam, nu er geen interstate meer is en we komen om half elf eindelijk aan.

De check in gaat lekker snel en we krijgen een suite van twee slaapkamers. Eigenlijk is een betere benaming een apartement, want er zit een volle keuken en woon- en eetkamer bij en twee badkamers. Een slaapkamer heeft een king bed en de ander twee eenpersoonsbedden, waar Katja en Saskia gaan slapen. Kai ligt op het sofabed in de woonkamer.

Het is al laat en een lange dag geweest, bovendien voelen Saskia en Katja zich niet lekker. De lichten gaan dus al heel gauw uit, ik ben benieuwd naar het uitzicht, want dat zou oceanview moeten zijn, maar het is zo donker, dat dat niet te zien is nu.