Een dag vol van alles

Helaas is Katja nog steeds niet beter en komt melden, dat ze erge keelpijn heeft en thuis wil blijven. Tegen mijn suggestie, om dan eens een dokter te gaan bezoeken, protesteert ze hevig. Ik vind een en ander nogal lang duren en laat het nu nog even gaan, maar als het vrijdag nog niet beter is gaan we wel!

Van Rick nemen we vanochtend vroeg alweer afscheid. Hij heeft eerst een belangrijke vergadering en vliegt dan vanavond naar Seattle. Daar moet hij aanwezig zijn bij het Air Force Symposium en zal vrijdagavond weer thuiskomen.

Marceleus vindt, dat we na onze vakantie er flink tegenaan moeten en het halve uur vliegt voorbij. Ik heb het ook wel nodig, want ik heb enorme last van mijn nek en schouders en zijn oefeningen helpen daarbij.

Thuis ga ik verder met de letterlijke berg was, die er nog ligt van de vakantie! Gisteren was ik te moe en heeft Rick onze was voor me opgevouwen. En eigenlijk is de was van de kinderen Katja's taak, want zeker de helft is van haar. Maar a. er is superveel en b. zij is ziek, dus ik offer me maar op. Ik grapte gisteren nog met Rick, dat als zij volgend jaar naar college is, we de helft minder was zullen hebben! En het is nog waar ook, getuige wat ik allemaal opvouw hier vanochtend!

Christine komt voor een lange wandeling door Vienna. De bomen staan prachtig in bloei. Overal zie je rode, gele, witte en roze bloesem. Wel betekent het ook weer heel wat pollen en dus flink niezen voor veel mensen. Maar oh, wat is het weer mooi!


Overal bloeiende bomen, Park Street doet zijn naam eer aan

Cosmo gaat mee, maar na zo'n anderhalve mijl wil hij toch weer niet verder. Misschien heeft hij toch nog last van de Lyme en ik besluit geen risico te nemen en hem terug naar huis te brengen. Verder merk ik echter niets aan hem. Hij rent net zo hard met de hond van de buren langs het hek en heeft er helemaal geen moeite mee de trap op en af te rennen. Je zou denken, dat dat hem ook pijn zou doen, dan.

Christine en ik lopen verder en bij elkaar ongemerkt zo'n tien kilometer! Wat zal ik deze wandelingen over een paar maanden missen! Ik dwing mezelf echter om van het nu te genieten en niet aan het afscheid te denken, dat er deze zomer aan zit te komen. Volgend jaar zal ik wel wat meer reizen om haar en Katja op te zoeken!

Als ik thuiskom staat onze "tuinman" Fidel me op te wachten. Hij komt iedere lente om onze tuin op te ruimen (met zijn ploeg). Ik vind het wel netjes, dat hij zo op eigen gelegenheid komt. En hij is super aardig, maar ik kan de man van geen kanten verstaan!

Meestal draag ik Rick daarom op met hem te praten, maar die luxe heb ik vandaag niet. Hij spreekt vast heel goed Engels, maar spreekt het zo op zijn Spaans uit, dat ik me heel erg moet concentreren om het een beetje te volgen.

Maar hij komt binnenkort dus onze tuin opschonen en dat is hard nodig. Ik zou wel willen, dat we hem maandelijks konden veroorloven, want onkruid heeft schoon schip, vooral hierachter en in de zomer word ik lekgeprikt, als ik in de tuin ga werken. Daar werkt geen Off! tegenaan!

De rest van de middag werk ik aan mijn Florida foto's, waarvoor ik hopelijk later vanavond de link in dit blog kan plaatsen. Het is altijd weer leuk om de foto's te bewerken, want ik beleef dan vakantie dan weer een beetje opnieuw.

Als avondeten bestellen we makkelijk pizza van Vocelli. Ze zijn het duurste, maar ook het lekkerste pizzarestaurant, dat bezorgt hier. De pizza's komen al na twintig minuten, vers uit de oven. Op mijn favoriet (die ik vanavond ook heb) zit spinazie, champignons, tomaat, uien, knoflook en mozzarella met rode saus.

Mijn manier van pizza eten is wat ongewoon, want ik eet alle toppings en de saus en maar een heel klein beetje van het deeg gedeelte. Ik heb dus heel wat brood over en Cosmo weet dat. Hij mag van mij een stukje, wat ik in zijn etensbak leg en hij moet wachten, tot ik hem het ok geef het te eten.

Dat doet hij braaf, maar Cosmo is niet gek, want hij ziet ook, hoe ik de rest van dat lekkers weggooi. Ik ga weer zitten en zie hem opeens met nog een stuk pizza in zijn bek rondlopen! Eerst denk ik, dat een van de kinderen het hem gevoerd heeft, maar het blijkt, dat meneer eigenneuzig de vuilnisbak heeft geopend! En schuldig, dat hij kijkt! Daar kun je toch niet boos op worden?


Hoe schuldig kun je kijken?



Als ik haar niet aankijk valt het misschien mee



Ze staat daar maar met dat ding voor haar ogen, ik sluip gauw weg!

Dit jaar zal niet alleen Katja een Relay for Life team hebben, maar ook Saskia is hard bezig met het hare. Ze heeft al een heel aantal kinderen geinteresseerd gekregen en de naam van hun team is "Tasmanian Devils". Zo zuster, zo zus! Alleen Rick is er niet super-enthousiast over, want nu zal hij alweer een hele nacht chaperone moeten zijn. Maar ach, het is voor een heel goed doel!

PS: Het gros van de Floridiaanse foto's staat nu online, de eerste vijf albums (beginnend met Floridian Wildlife) hier. Ik hoop Ricks foto's er later bij te voegen.

PSPS: Nederlandse Amerikanen, meldt u! Ik kijk op het moment (nacht in Nederland) naar mijn statistieken en met een heel stel ben ik bekend. Maar ik zie ook mensen uit staten, waar ik nooit een reactie van heb gekregen (wie weet hebben jullie een weblog, dat leuk is voor mij om te lezen?). Ik zie mensen uit Illinois, verschillende gedeeltes van Texas, Iowa, Colorado, andere delen van Virginia, Connecticut, eigenlijk bijna elke staat wel. En allemaal niet hier door een of andere zoektocht, maar gewoon hup naar mijn weblog. Natuurlijk vind ik alle bezoekers leuk, maar het is extra speciaal, om er ook een persoon bij te weten. Zoals altijd, met meer dan 250 unieke bezoekers per dag op dit weblog zou ik het super die doeper (om met Barney (jee, dat is lang geleden!) te spreken) vinden, als meer mensen lieten weten, wie ze zijn. En als jij ook een weblog bijhoudt hoor ik daar graag over!