Hard Rock Hotel

Piep, piep, piep, ik kom uit een diepe slaap en realiseer me, dat Rick zijn horloge wekker heeft gezet. We hebben namelijk met zijn allen besloten om zo vroeg mogelijk op weg te gaan naar Orlando.

Rick en ik zijn dan ook meteen op en maken ons klaar, maar voor de kinderen is het enthousiasme van gisteren wat verwaterd, nu er vroeg op gestaan moet worden. Toch staan er twee al gauw onder de douche en is de ETD (estimated time of departure) negen uur.

Natuurlijk is het water vanochtend helemaal glad en staat er geen zuchtje wind! De wet van Murphy! Het heeft voor ons gewoon niet zo mogen zijn en dus zullen we terug moeten naar de Keys om het duiken en snorkelen mee te maken.

Vanaf het balkon zie ik al, dat de zee-arenden op hun nest zitten. Als alles bijna in is gepakt probeer ik Kai zover te krijgen om erheen te lopen. Maar die is meer geinteresseerd in zijn skateboard. Saskia daarentegen wil wel mee kijken.

We lopen langs het pad achter onze kamer en zien daar ook een aantal kleine krabben. Het vreemde aan die beesten is, dat ze maar een schaar hebben! Als ik een foto wil maken gaat mijn onderwerp duidelijk in de verdedigende houding staan. Het is zo lachwekkend, want hij (of zij) is zo'n duizend keer kleiner dan ik. Het ontlokt aan Saskia het droge commentaar: "I have a claw and I'm not afraid to use it!". Dat werkt helemaal op mijn lachspieren en al giechelend lopen we verder.

De osprey (zeearend) vader (neem ik aan) zit op de stok voor het nest. Onze aanwezigheid doet hem weinig. Hij krabt zich een en kijkt dan vorstelijk op ons neer. Deze vogels zijn net iets minder mooi, dan de bald eagle, vind ik, maar niet minder indrukwekkend. Ook Saskia vindt het een machtig gezicht en Kai betreurt even later, dat hij niet mee is gegaan.

Dan zijn we klaar om de Keys gedag te zeggen en gaan op weg naar de luxe van Orlando. We kiezen ervoor om Florida's Turnpike, waarschijnlijk de snelste route, rechts te laten liggen. We hebben geen zin in de tol en de weg door centraal Florida lijkt veel interessanter.

En dat wordt bewaarheid. Zodra we de US 27 opdraaien belanden we in een heel leeg en onbewoond gebied. Overal waar we kijken zijn suikerplantages. Vrachtwagens vol suikerriet rijden af en aan en er staan borden van Domino, een van de grote suikerbedrijven hier in de VS. Eigenlijk had ik nooit gedacht, dat er zoveel suiker uit het zuiden van Florida kwam!

Intussen moet Katja naar de wc en er is in geen mijlen ook maar een tankstation te bekennen. Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe donkerder de lucht wordt en eindelijk vinden we een truckstop met toiletten. Terwijl we daar binnen zijn breekt de zondvloed los!

Gelukkig is het allemaal van korte duur, al zitten we kleddernat in de auto. Lange mijlen langs mooie meertjes, maar vooral eindeloos lijkende sinaasappelboomgaarden volgen. We zien hoe de werkers, die de sinaasappels moeten plukken, met witte schoolbussen worden aangevoerd. En hoe de volgeladen vrachtwagens met oranje vruchten op weg gaan naar hun bestemming. Het lokt om even te stoppen en wat sinaasappels voor onszelf te plukken, maar dat zou diefstal zijn, dus weerhouden we ons daarvan. Maar sappig ziet het er allemaal wel uit zo vanuit de auto!

Inmiddels is het ver na enen en hebben we in geen uren een fast food of gewoon restaurant gezien! Eindelijk doemt er een grote gele M voor ons op, mijn maag begon al flink te protesteren! We bestellen gauw bij de Drive Thru, want we willen snel verder. Behalve dat Saskia alweer genoegen moet nemen met een aardbeienshake in plaats van een shamrock shake (voor St. Patrick's Day, maar iedere McDonald's lijkt uitverkocht) smaakt alles voortreffelijk, vooral omdat we echt flinke trek hebben!

Eindelijk om een uur of drie bereiken we Orlando. We rijden langs het Disneyworld complex en het valt op, dat de naam van MGM Studios in Hollywood Studios is veranderd. Dat ziet er opeens heel vreemd uit. Wat precies de reden van de naamsverandering is, weten we niet. Het is even wennen in ieder geval.

Aangekomen bij het Hard Rock Hotel worden we warm verwelkomd. Onze bagage wordt overgenomen en we besluiten zelf de auto te parkeren ($14 versus $20+ voor valet parking). Bij het inchecken horen we, dat onze kamer nog niet klaar is, maar ze zullen ons op onze mobieltjes bellen, als dat wel het geval is.

Terwijl we wachten gaan we kijken bij het mooie zwembad (maar voor mij is het te koel om te gaan zwemmen) en bestellen wat te drinken bij de Beach Club, de bar daar. Ook hebben we wel zin in een snack. Katja bestelt een garnalencocktail en de rest een bord met nachos. Die laatste is meer dan genoeg voor vijf personen! Maar alles smaakt heerlijk!

Om vier uur is de check in en het is al na vieren en nog hebben we niets vernomen over onze kamer. Rick gaat vragen hoe het zit en belt dan, dat er gratis champagne is in de lobby. Ook heeft hij intussen de toegangskaarten voor de parken gekocht.

Met een lekker glas champagne gaan we de Hard Rock winkel binnen. Het lijkt ons handig om kettingen met plastic houders voor de sleutels van de kinderen te kopen. Die sleutels zijn hun (en onze) front of the line passen. Daarmee kunnen we iedere attractie zo binnen, zonder in de rij te wachten. Echt fantastisch!

We kopen drie houders en ikzelf kies voor een rugzakje. Daarmee komt een Hard Rock kaart, die ons van nu af aan, ongeacht de wachttijd, meteen een tafeltje zal bezorgen bij welke Hard Rock Cafe dan ook. Dat kan nog te pas komen, want zowel Washington als Baltimore hebben een populair Hard Rock Cafe.

Eindelijk gaat Ricks mobieltje, dat de kamer klaar is. Na het heel grote appartement van de afgelopen dagen lijkt deze kamer te klein voor vijf personen! Maar er zijn twee queen size bedden en er komt een "rollaway" bij voor de vijfde persoon. Het is krap, maar het past.

Na ons even opgefrist te hebben lopen we naar Islands of Adventure. Voor Katja is dit de eerste keer in lange tijd bij Universal, de rest van ons zijn er twee jaar geleden ook geweest.

We lopen meteen door naar de Hulk, waar we met onze kamersleutels zo door kunnen lopen. Verschil met voorgaande jaren is, dat Saskia nu ook in de achtbanen durft, al is ze flink zenuwachtig voor deze. Maar hij is zo leuk als wij hem allemaal herinneren en Saskia is klaar voor de rest van de uitdagingen!

De volgende attractie is Spiderman 3D, alleen vinden we nergens de 3D brillen! We doen de attractie dus zonder bril. Morgen kunnen we het overdoen en hopelijk de bril wel vinden!

Als laatste voor het avondeten lopen we naar Dueling Dragons. De kinderen kiezen hier Fire (de andere keuze is Ice). Eerst staan we per ongeluk in de lange rij voor het eerste karretje, maar dan zijn we al gauw aan de beurt. Ook deze achtbaan draagt Saskia's goedkeuring weg. Haar moed om de achtbanen in te gaan is helemaal nieuw voor Rick, Katja en Kai, ik heb het vorig jaar al gezien bij Kings Dominion.

Mijn sandalen zijn stuk en ik krijg een blaar van het lopen. Dus loop ik grotendeels op blote voeten terug naar het hotel. Wel luxe om zo heerlijk dichtbij te logeren!!!

We hebben een reservering bij The Kitchen, een gezellig ingericht restaurant. We genieten van een voorafje van calamari met een heel erg lekkere saus! Dan bestel ik de tonijn, zo rauw mogelijk. En daar gaat het mis! Zoals Rick zegt, ik moet gewoon geen tonijn bestellen!

Voor $28 krijgt ik namelijk een droog, doorgekookt stuk vis voorgeschoteld. Argh! Je zou denken, dat minder koken het makkelijkst zou zijn, maar dat is kennelijk niet zo. Ik krijg een gratis glas wijn ter compensatie (toch aardig) en even later staat er een heel lekker stuk tonijn voor mijn neus. Waarom dat nu niet meteen kon?

Kai en Saskia eten nog wat dessert, maar Katja en Rick willen een ijsje uit de ijssalon naast het restaurant. Daar horen we een paar mensen Nederlands praten en ik spreek ze aan.

Het blijkt om een Nederlands-Italiaans gezin uit Turijn te gaan. De moeder, Wilma, is getrouwd met een Italiaan en hun twee dochters (13 en 17) spreken ook Nederlands. Heel leuk is, dat de oudste deze zomer in Washington en New York zal zijn voor de Youth Leadership Conferenties, zoals Katja dat vorige zomer deed.

We wisselen kamernummers uit en de meisjes geven elkaar hun MSN adressen. Erg leuk, zo'n ontmoeting. Zoals Saskia later zei, meestal hebben Nederlandse mensen geen zin om te praten. Dat is inderdaad onze ervaring. Maar dit is ook een multicultureel gezin, dus dat is anders.

Kai, Saskia en ik ontspannen ons verder in de hotelkamer en Katja en Rick gaan nog verder genieten van de parken. We zitten hier echt met onze neus op de Universal parken en daar zullen we morgen ook al onze tijd doorbrengen.