Key West

Om half acht staat Katja naast ons bed. Ze heeft het warm, keelpijn en heel erge hoofdpijn. Dat belooft niet veel goeds! Ze komt naast mij liggen en Rick verhuist naar haar bed.

Nu ben ik toch wakker, dus sta maar op. Inderdaad hebben we een prachtig uitzicht over de oceaan, met nog een kleinere key recht tegenover ons. Ik heb zin om lekker een stuk te gaan wandelen en joggen.

In de brochure van het hotel had men het over "nature trails", maar als ik daar iemand van het personeel naar vraag, hebben ze geen idee, waar ik het over heb. Ik loop dus maar richting het aangegeven Harry Harris park. Het waait behoorlijk, maar de weg is vlak, dus het gaat lekker.

In het park aangekomen zie ik waarschuwingen voor boten, dat er manatees kunnen zijn. Ik blijf even kijken en in de hoop er een te zien drijven, maar helaas. Onderweg terug kom ik een heel stel andere wandelaars tegen. Bij elkaar wil ik 3,5 mijl lopen, dus ik ga ook op ontdekkingstocht bij het resort.

Het cafe blijkt niet open en het strand stelt niet veel voor. De Keys zijn niet bekend om hun stranden, want ze zijn deel van een groot rif. De kust is dus vooral hard koraal.

Terug in de kamer vind ik tot mijn verbazing iedereen nog in diepe rust. Katja voelt zich miserabel, dus we laten haar slapen. We zijn dus genoodzaakt ons schema aan te passen, want we zouden direct na het ontbijt naar Key West vertrekken voor de dag. Nu besluiten we maar lekker rustig ergens te gaan ontbijten. De keuze valt op Harriette's, waar het flink druk is op deze St. Patrick's Day.

Het is maar een klein restaurant in een geel gebouwtje, maar al gauw wordt duidelijk, waarom het populair is. De koffie en het eten smaken namelijk voortreffelijk! Ik heb gepocheerde eieren, fruit en de lekkerste toast, die ik ooit geproefd heb, heel knapperig, maar niet verbrand. De serveersters zijn allemaal uitgedost in het groen met klavertjes en de sfeer is zeer gemoedelijk.

Na het eten gaan we naar de Winn Dixie supermarkt vlakbij. Hier kopen we DayQuill en NyQuill voor Katja's verkoudheid en spullen voor het ontbijt van de komende dagen.

Terug bij het hotel gaan Kai en Saskia even zwemmen, terwijl we wachten tot het medicijn bij Katja gaat werken. Gelukkig knapt ze al snel genoeg op om mee te gaan.

De weg naar Key West is langer en langzamer, dan we hadden verwacht. Onderweg komen we door onder anderen Islamorada, het Key Deer refuge (waar de bedreigde hertensoort "Key Deer" leeft, als enige plek op aarde, de hertjes zijn ongeveer zo groot als een hond) en over een zeven mijl lange brug. Het water is mooi turquoise en er groeien overal mangroven langs de weg.

Omdat het heel hard waait en dat morgen weer zal doen, zijn we bang, dat er niet gesnorkeld of gedoken zal kunnen worden. We gaan dus alvast op zoek naar alternatieven en ik bel een paar van de plaatsen, waar je met dolfijnen kunt zwemmen. Zoals eigenlijk wel verwacht zitten die allemaal vol (bovendien zijn de kosten dusdanig, dat we er sowieso vanaf hadden gezien).

Na een uur of twee rijden we eindelijk Key West binnen. Het is al laat in de middag en iedereen heeft wel zin in een snack. We rijden door een Checkers drive thru en nemen allemaal een kleine portie van hun superlekker gekruide frietjes.

Dan rijden we naar het historische centrum op zoek naar een parkeerplaats. Het is de bedoeling, dat we de Stieglers (Leahs familie en onze buren) voor het avondeten gaan ontmoeten en zij hebben ook gezegd, dat we als gasten op de parkeerplaats van hun hotel mogen staan.

Dat is natuurlijk heel handig, ware het niet, dat daar absoluut geen plaats is. Een speurtocht volgt, waarbij we langs het Hemingway huis rijden, maar er zo uit de auto weinig van zien. Dit is het enige, dat ik echt in Key West wilde bezoeken en ik zie, dat het tot vijf uur open is. Het is op dat moment net na vieren, dus ik heb goede hoop.

Maar het duurt zeker nog een kwartier voor we eindelijk voor $20 kunnen parkeren. Wel handig dichtbij Duval Street en Mallory Square, maar, zo blijkt even later, een heel stuk lopen van het Hemingway huis. Dat zullen we niet meer halen en even baal ik heel erg, dat we geen hotel in Key West hebben. Het is zo'n leuk stadje en nu zullen we er maar heel weinig van zien, want die twee uur heen en terug zijn gewoon teveel.

Maar als ik dan een wijntje en een half dozijn rauwe oesters voor me heb bij de Hog's Breath Saloon is dat baalgevoel al weer weg. Hoe kan het ook anders omringd met vrolijke mensen gekleed in de vreemdste St. Patrick's Day outfits, die je je maar kunt bedenken?

Na dat gezellige intermezzo gaan we op zoek naar Mallory Square. Aan ons de taak om een terrasje met zicht op de zonsondergang te vinden, waar plaats is voor negen mensen. Dat blijkt verbazingwekkend makkelijk.

We krijgen drie tafeltjes aan de rand van het water op een terrasje van het Westin Resort vlak naast het beroemde Mallory Square, waar we goed zicht hebben op alle straatartiesten.

Al gauw zien we Paul, Janet, Leah en hun nichtje Tara ook aan komen lopen. Het is wel heel leuk elkaar in zo'n ongewone omgeving te treffen! Het wordt een gezellige maaltijd. De kinderen kunnen rustig de artiesten gaan bekijken, terwijl wij van de ondergaande zon en leuk gezelschap genieten. Helaas zijn er wolken aan de horizon en blijft daardoor de befaamde groene flits aan de horizon onzichtbaar.

Na lekker gegeten te hebben (tonijn voor de tweede avond achtereen, realiseer ik me later) lopen we met zijn allen terug naar onze auto. Daar nemen we afscheid en beginnen aan de terugweg. Negentig mijl lijkt niet zoveel, maar het duurt voor ons gevoel eindeloos om weer bij ons hotel te komen.

Pas om kwart voor elf stommelen we onze kamer weer binnen. Het was erg leuk om wat van Key West te zien, maar ik wil er zeker terug! Die paar uur waren niet genoeg. Hopelijk voelt Katja zich morgen beter, want Rick en zij willen hier heel graag ook duiken!

PS: We hebben hier geen WiFi of high speed, dus opladen van foto's lukt niet. Dat zal tot later moeten wachten!