Weer een leuke ontmoeting

"Mammie, heb jij zin om woensdag met mij te gaan ontbijten?", vroeg Katja een paar dagen geleden. Verbaasd keek ik haar aan, maar zij legde uit, dat de juniors vanochtend SOL testen hebben en er daarom tijdens haar Spaanse les niets uitgevoerd zou worden.

Me wel bewust van het feit, dat zo'n ontbijt volgend jaar niet meer zo spontaan kan, zei ik natuurlijk meteen ja. Dus om half negen lopen we de IHOP (International House of Pancakes) binnen. Het is alweer jaren geleden, dat we hier gegeten hebben. Want eigenlijk zou dat alleen in het weekend zijn en dan staan er rijen tot buiten de deur hier!

Nu krijgen we een leuk tafeltje aan het raam en het enorme ontbijt menu. Tot mijn verbazing zijn we bepaald niet de enigen in het restaurant. Er zijn bijvoorbeeld een aantal zakenlieden druk aan het vergaderen boven een stapel pannenkoeken. Dat maakt zo'n vergadering vast een stuk leuker!

Omdat ik weet, dat ik ook buitenshuis zal lunchen, houd ik het rustig met een "eggs benedict" zonder Hollandaise saus. Dat zijn twee gepocheerde eieren boven op Canadese bacon en een Engelse muffin.

Katja daarentegen besluit het ervan te nemen: een stapel pannenkoeken met chocolade chips met daarop aardbeien en banaan en slagroom met chocolate chips. Het ziet er heerlijk uit, maar veel! Gelukkig mag ik ook een paar hapjes, maar ze krijgt het bij lange niet op, natuurlijk. Het is wel heel gezellig zo met zijn tweetjes spijbelen!


Ja, ze ziet er heel happy uit, ha ha!

Thuis droogt Katja gauw haar haar en gaat dan naar school. Ik maak me klaar om naar Arlington te rijden. Daar kom ik drie minuten vroeger dan de afgesproken tijd van half elf aan om Anja op te halen van haar hotel. Zij is deze week hier met haar man mee op zakenreis en we gaan vandaag samen de Virginia countryside in.

Anja staat al klaar en ik herken haar meteen van de foto's van haar weblog. Van het begin af klikt het en onze monden staan niet stil. Zo leuk, weer!

We rijden naar het westen en laten al gauw het stedelijk gebied achter en rijden het heuvelachtige Virginia landschap in. We passeren door het schattige plaatsje Aldie en zijn dan al gauw in Middleburg.

Dit stadje midden in "horse country", waar vossenjachten en steeple chases worden gehouden, blijft een van de meest pittoreske in dit gebied. Ik parkeer de van en we lopen de hoofdstraat op en neer. Daar zijn allerlei schattige winkeltjes vol snuisterijen.


Een ervan is helemaal voor honden, Wylie Wagg! In de etalage staat een bar met pluche honden. Binnen zien we allerlei lekkers, dat er ook voor ons goed uitziet, maar dat speciaal voor honden is gemaakt. Er is zelfs een hondenbier (zonder alcohol, hoor)!!




Natuurlijk moet ik daar wat voor Cosmo kopen en met een "donut" met blauw en geel glazuur en Frontline (tegen teken en vlooien, minder leuk voor hem, maar wel nodig) lopen we weer naar buiten.

Inmiddels is het twaalf uur en hebben we beiden wel zin in een hapje eten. De Red Fox Inn is altijd mijn keuze als we in Middleburg zijn. Dit restaurant, waar Jackie Kennedy Onassis ook ooit at (je kunt haar brieven lezen), is zo gezellig en ademt helemaal de jachtsfeer, die in het hele stadje hangt.


Zoals altijd hier of bij Gadsby's Tavern in Alexandria raad ik de pinda soep aan. En zoals al mijn gasten, inclusief de Amerikanen van een paar weken geleden, reageert Anja nogal weifelend. Pinda soep? Dat is zo ongewoon. Maar het is typisch Virginiaans en als het dan eenmaal komt vindt iedereen het erg lekker. En dat is ook nu weer het geval. Grappig detail is, dat de twee restaurants een heel andere soep serveren, maar beiden zijn erg de moeite waard.

Verder doet Anja zich tegoed aan de spinazie salade met gegrilde kip, die er werkelijk heerlijk uitziet. Ik heb erge zin in crab en neem de crabcake sandwich, die inderdaad voornamelijk van het witte vlees van de crab is gemaakt. Het voedsel en de bediening in van super kwaliteit, Jackie Onassis was niet dom!

De volgende stop op het programma is de wijngaard Chrysalis. Deze wijn is genoemd naar een vlinder, die uit zijn cocon komt, zoals de wijn uit de druif komt, een mooie metafoor.

Na een korte rit over een onverharde weg bevinden we ons helemaal in de "country". Het uitzicht is prachtig en de hele omgeving straalt rust uit. Ik laat Anja het graf van Sarah Girtrude Lynn zien, waarnaar twee van de wijnen van deze wijngaard genoemd zijn. Sarah werd maar 16, ze stierf aan tb en haar graf was verloren, tot de eigenaresse van de wijngaard haar terras wilde bouwen en de steen en het graf vond.


Binnen begroet Ed, die oorspronkelijk uit Duitsland komt (hij is er al sinds 1986 niet geweest, maar ik hoor het aan zijn accent), ons heel vriendelijk. Wij zijn (ongewoon hier) de enige klanten en kiezen ervoor om zes van de wijnen te proeven. Dat kost $5, maar we krijgen er ook het glas met het mooie logo van de wijngaard bij.

Dit is een van mijn favoriete wijngaarden hier in Virginia. Hun wijnen zijn stuk voor stuk erg lekker. En wat ik zo leuk vind is de Norton druif, die oorspronkelijk uit dit gebied komt en nu, na tijdens de Burgeroorlog vrijwel uitgeroeid te zijn, door onder anderen deze wijngaard weer helemaal teruggebracht wordt. Een van hun wijnen lijkt een rode wijn, maar is in werkelijkheid wit. Deze wijn is helemaal van de Norton druif gemaakt en het sap van die druif is rood. Heel uniek!

We kopen na het proeven ieder wat wijn en mogen dus het glas meenemen. Dan zijn we klaar voor het volgende avontuur: Great Falls. Het is prachtig weer en zo'n dertien graden, perfect om de watervallen te gaan bekijken.

De weg erheen is ook erg mooi, er is niet veel te zien van het wilde weer, dat we vannacht gehad hebben (orkaankracht wind, hoewel ik er helemaal doorheen heb geslapen). Met mijn America the Beautiful pas rijd ik zo binnen, zo langzamerhand kom ik al dicht bij de $80, die de pas heeft gekost.

Al van verre horen we de watervallen en alweer zien ze er heel anders uit, dan een paar weken geleden. Dit keer zien we zelfs een regenboog bij de grote waterval. Ook interessant is, dat het water er daar bruin uitziet en aan de rechterkant met de kleine watervallen groen. Dat kleurverschil zie je nog lang in de rivier verderop, waar het van komt, geen idee!






Nadat we alle uitkijkpunten hebben bezocht en vele foto's hebben gemaakt, gaan we weer richting Vienna. Daar neem ik Anja mee naar de Freeman Store. Daar verkopen ze allerlei Virginia produkten, waaronder de Virginia pinda's. En zo ziet ze ook het historische straatje van onze plaats.

Behalve de pinda's vindt Anja ook een theedoek met historische plekken in Vienna leuk om als souvenir mee te nemen. Grappig om die plekken te zien, want ze zijn inderdaad bekend natuurlijk, maar dat ze zo oud waren, daar had ik niet bij stilgestaan.

Bij ons thuis gaan we even wat drinken en zo ziet Anja waarover ze al lang op mijn weblog leest. Kai is thuis en Cosmo (natuurlijk) ook, maar de meisjes zijn de hort op. Gelukkig is Cosmo vandaag niet weer in de vijver gevallen, ik neem aan, dat hij zijn les heeft geleerd gisteren, want hij houdt helemaal niet van water!

Anja ontvangt een telefoontje van haar man, dat hij met collega's en bekenden gaat eten. Perfekt, dan kan zij hier gezellig blijven eten en brengen Rick en ik haar later naar huis. We bestellen Thais eten, wat Anja nog nooit heeft gehad, en eten gezellig met zijn zessen.

Na nog wat nakletsen brengen Rick en ik Anja terug naar haar hotel. Onderweg hebben we nog een verschil van mening (sorry, Anja!), want Rick wil naar mijn mening omrijden daarheen. Wat dat betreft zijn we aan elkaar gewaagd, want ik ben overtuigd, dat mijn route sneller is.

We houden dus de tijd in de gaten en in 24 minuten zijn we bij de Embassy Suites. We nemen afscheid van Anja en ik hoop, dat we elkaar toch weer zullen zien, of op een van hun reizen hier of als wij in Utah zijn (zit in de plannen).

Op de terugreis neemt Rick met tegenzin "mijn" weg. Ik vergeet halverwege, dat we ons daarover aan het druk maken waren, maar hij niet. Zijn eerlijkheid gebiedt hem toe te geven, dat mijn route vier minuten sneller was. Ha!