Weer thuis!

De wekker van Ricks horloge gaat onherroepelijk om kwart voor acht, maar ik was allang wakker van het lawaai van andere gasten in de hal. Ik zie er vreselijk naar uit om vannacht onder een fan in ons eigen bed te slapen!

Omdat ik toch wel enige teleurstelling bemerkte, vooral bij Saskia, over het missen van een Paasviering, vinden de kinderen een kleinigheidje naast hun kussen, door de Paashaas gebracht natuurlijk. Vroeger verstopte ik eieren in de hotelkamer, maar er was bij Universal niets paas-achtigs te vinden en we vertrokken eigenlijk te laat om nog tijd te nemen om daarvoor te gaan winkelen.

Het zijn een plastic ei met snoepjes erin en een doosje met Peeps, marshmallow kuikentjes. Dat ze toch nog wel erg kind zijn is te merken aan de blije gezichten en hoe het snoep meteen als ontbijt gegeten wordt. Het gros is al op voor we in de auto stappen!

We spelen het klaar om binnen het uur bepakt en bezakt weer op weg te gaan. Aan de overkant van het hotel ligt een McDonald's, waar we ons Paasontbijt gaan halen. Niet erg feestelijk, dus, maar ach, er zit ei op. Kennelijk hebben ze op deze Paasochtend niet genoeg personeel, want we moeten wel een kwartier wachten bij de drive thru, voor onze bestelling wordt opgenomen. Heel ongewoon voor deze keten, maar de sandwiches smaken wel goed en vers. Die arme jongen rent zich in zijn eentje de benen uit het lijf bij die drive thru, volgens mij!

Rick begint met rijden en zijn doel is de grens met North Carolina. Intussen bel ik met Nederland, want Petra gaat morgen haar eerste marathon lopen! Echt fantastisch, zoals zij daarvoor heeft getraind! Wat een zelf-discipline en ik wens haar (en haar man Erik, die een halve marathon gaat lopen) heel veel succes!

Terwijl ik met haar aan de telefoon zit, zoeft Rick met een rotvaart (zo'n 140km/u in een 110 km/u zone) langs een South Carolina state trooper, die dan ook prompt de weg op draait. Onze harten zitten in onze kelen en gauw neem ik afscheid van Petra. Rick is natuurlijk meteen langzamer gaan rijden, zeker, dat hij straks de blauwe zwaailichten in zijn spiegeltje zal zien.

Maar dan zien we tot onze verbazing, dat de politieauto langs ons heen racet! Hij gaat achter een witte van drie auto's voor ons aan. Opluchting alom bij Rick en mij, de kinderen hadden niet eens door, wat er gaande was. "Bel Petra gauw terug", zegt Rick, "dat kan nu wel, nu we die honderden dollars van een ticket bespaard zijn gebleven!" Hi hi!

Maar dit is nu de tweede keer deze reis, dat we de dans zijn ontsprongen, want op de heenreis gebeurde min of meer hetzelfde bij mij in North Carolina. We willen geen drie keer is scheepsrecht situatie, dus letten de rest van de weg op, dat we niet meer dan tien mijl over de snelheidslimiet rijden!

We passeren weer het kitsche South of the Border (grappig om te vermelden is, dat de South Carolina grens een van de mooiste is, die wij gezien hebben, met palmbomen en hekken en dergelijke, waarschijnlijk als tegenwicht voor al dat kitsch?) en bij een ruststop net over de grens met North Carolina geeft Rick het roer over aan mij. Hij moet nog wat werk verrichten online, dus ik rijd door het merendeel van North Carolina.

Al gauw begint Saskia te klagen, dat ze honger heeft. Geen wonder, want ze had enkel haar Paaszoetigheden als ontbijt en nu de kinderen ouder zijn nemen we eigenlijk geen snacks meer mee voor onderweg. Toch weet ik haar nog zo'n honderd mijl rustig te houden (of zouden het de afleveringen van de Office zijn, die Kai en zij op haar laptop kijken?).

Het verkeer is rustiger, dan ik had verwacht, en ik vermaak met het kijken naar de natuur. Die is in dit gedeelte precies in het stadium van het mooie prille lentegroen. Bovendien rijden we door een gebied met veel dennebossen, omdat we toch vrij dicht bij de kust zijn.

De mijlen glijden letterlijk onder ons weg. Ook mijn mede-weggebruikers zijn onderhoudend. De oude man bijvoorbeeld, die een enorme RV bestuurt met daarachter niet alleen een pick up truck, maar in de bak daarvan ook nog een golfkarretje. Living the good life! En hij passeert mij, terwijl ik al 80 mijl per uur rijd. Go, Opa!

Verder zien we heel veel Canadezen op de weg, waarschijnlijk is de VS voor hen nu ook een stuk goedkoper. Althans, dat vertelt mijn Canadese broer me. Rick en ik merken ook nog op, dat we deze hele bijna 4000 kilometer geen enkel ongeluk hebben gezien! Een unicum!

Na Rocky Mount, nog zo'n 220 mijl van huis, vind ik een Subway. Het is inmiddels kwart over een en arme Saskia heeft al twee uur honger. Ook mijn egg mcmuffin is al een paar uur geleden verteerd.

Gelukkig treffen we een Subway medewerker, die van de 6 inch zo ongeveer een 8 inch maakt (ik heb medelijden met degene, die de 4 inch andere helft van mijn oat broodje zal krijgen). Ik kies mijn favoriet: kipfilet met allerlei groentes (ook daarmee zijn ze veel guller, dan bij de Subway hier in Vienna!) en voor de verandering eens hun Buffalo saus. Nou, dat heb ik geweten! Die is toch heet! De tranen rollen over mijn wangen! Maar lekker, dat het is!

Rick gaat weer verder aan het laatste stukje kilometer vreten. Een groot gejuich gaat op in de auto als het wel bekende "Virginia welcomes you" (grappig is, dat we ons geen van allen herinneren of het het nieuwe of oude bord was!) bord met de cardinaal en de dogwood erop langskomt.

Bij Fredericksburg komen we dan toch nog in een file te staan, maar gelukkig kunnen we ontsnappen via route 1. Tien mijl later is de file weg en rijden we zonder verder oponthoud huiswaarts. Officiele tijd van thuiskomst is 17:05, wat betekent, dat we onderweg maar drie kwartier zijn kwijtgeraakt aan stops en eten (bij vertrek gaf de Garmin een aankomsttijd van 16:20 aan). Hoe ouder de kinderen worden, hoe minder er gestopt hoeft te worden, dat is wel duidelijk.

Het is heerlijk om ons huis weer te zien! De magnolia en narcissen bloeien voluit en het gras is zelfs weer aan het groeien. Het is wel koel, maar heerlijk zonnig buiten. En nu heb ik een heel blij katje spinnend naast mij liggen, Meike heeft me duidelijk gemist!

Ons Paasdiner, sushi en andere Japanse lekkernijen, wordt straks bezorgd. Het is heel fijn om weer thuis te zijn en we kijken terug op een superleuke week!