Bloesem

Zaterdag

Stralende zon lacht me tegemoet bij het opstaan. Rick, die met drie uur tijdsverschil te kampen heeft, blijft nog even lekker uitslapen. Als ik naar buiten stap om Cosmo uit te laten bevries ik bijna meteen! Bij wijze van spreken dan, want de temperatuur is, geloof ik, net boven het vriespunt. Wat een verschil met de warmte van gisteren!

Als ik Mary Ellen bel om te kijken of ze nog wil gaan lopen, blijkt, dat er iets mis was met onze telefoon. Zij had herhaalde malen gebeld om te vragen of ik met haar de 5k, die vanochtend bij de high school zou worden gehouden, wilde lopen. Inmiddels is zij daar alweer van terug. Jammer, want ik had graag meegelopen!

In plaats daarvan doe ik dan maar de derde gewichtenroutine van deze week. Cosmo helpt hard mee, door onder me en over me te gaan lopen. Gelukkig merk ik vandaag helemaal geen mank lopen bij hem, dus hopelijk is zijn pijn weg aan het gaan.

Omdat de zon zo mooi schijnt neem ik Cosmo mee op een wandeling(etje) door de buurt. Mijn fototoestel gaat ook mee, want ik hoef niet naar Washington om prachtige bloesem te fotograferen. Overal staan witte en roze bomen in de tuinen en ook de magnolia's en forsytia's staan in volle bloei.


Na de lunch heb ik zin om met Saskia iets leuks te gaan doen. Ze heeft geen oren naar een bezoek aan een natuurpark en dan bedenk ik me, dat ik gisteren heel goede recensies heb gelezen over de Dr. Seuss film "Horton hears a Who". Als ik dat noem, zie ik Ricks ogen ook oplichten.

Katja heeft haar (flink verlate!) verjaarsfeest vanmiddag samen met Raffi. Iets, waar wij enkel de snacks en het drinken voor hoefden te regelen. De rest deden ze zelf. En Kai heeft geen zin in een kinderfilm en gaat naar Michael, waar hij is uitgenodigd voor een logeerpartij ter ere van diens verjaardag. Dus tijgen Rick, Saskia en ik met zijn drieen naar de bioscoop.

Ondanks, dat de film al een paar weken uit is, zit de zaal flink vol. En terecht, want ik vind het werkelijk een superleuke film! Heel erg kleurig gedaan, een leuk verhaal, dat toch goed vasthoudt aan het erfgoed van Dr. Seuss en de kinderen leert, dat ze verder moeten kijken, dan hun wereld klein is.

Thuis is het tijd voor Rick en mij om ons klaar te maken voor ons dinertje met Mary Ellen en Phil. Eindelijk hebben we een avond gevonden, waarop we allemaal kunnen! Een zoektochtje online bij Washingtonian.com, want Mary Ellen en ik willen iets nieuws proberen, en we komen terecht bij de Liberty Tavern in Arlington.

Phil rijdt en voor de verandering is er helemaal geen verkeer op weg naar Arlington (dat naast Washington ligt). Ook vinden we meteen een gratis parkeerplaats in de buurt. Het restaurant is gezellig druk (later zelfs in de bar superdruk) en wij worden meegenomen naar het restaurant gedeelte boven.

Daar is het opeens een stuk stiller, terwijl je je beneden niet verstaanbaar kan maken. Heel goed, hoe ze die acoestiek hebben aangepakt. De bediening is zeer voorkomend en het eten origineel en lekker.

Na een salade vooraf van ijsbergsla met geitenkaas, geroosterde pistaches en een heel lekkere dressing bestaat mijn hoofdgerecht uit een visgerecht met artisjokken, venkel en aardappelvingers. De smaken gaan heel goed samen. Ook Ricks steak gerecht is prima en ik zie Mary Ellen en Phil met genoegen hun gerechten eten.

Als dessert delen zij een kaasplankje en Rick en ik een ananastaartje. Het is supergezellig en de conversatie heel geanimeerd. Ik hoop, dat we toch meer tijd met hun kunnen doorbrengen, want ook de mannen kunnen het erg goed met elkaar vinden.

Bij thuiskomst is Saskia opgehaald voor een logeerpartij bij Emily. We horen al in de garage de geluiden van het tienerfeestje, dat zich nu naar ons huis heeft verplaatst. Ze hebben grote lol met de karaoke en spelen pingpong. Pas na middernacht (laat voor hier) vertrekken Katja's laatste gasten.

Zondag

Ondanks de late avond van gisteren word ik toch uitgeslapen wakker. Terwijl het hele gezin nog in diepe rust ligt, drink ik mijn koffie en eet een wafel als ontbijt. Een blik naar buiten op de thermometer doet me rillen, alweer is het om het vriespunt. Gelukkig niet lager, want dan zouden alle bloemen bevriezen en dat zou zonde zijn.

Met Christine heb ik afgesproken naar de kersenbloesems te gaan kijken en om half tien rijdt zij onze oprit op. We rijden naar de metro, waar we meteen een parkeerplaats vinden (dat is doordeweeks wel anders!). Met onze Smartrip kaarten zijn we zo door de poortjes en de trein staat al klaar.

In de trein is het al vrij druk, gezien het feit, dat het voor tienen op zondagochtend is. Als we uitstappen merken we, dat we bij lange niet de enigen zijn, die de bloesems mooi vinden! Gisteren is het National Cherry Blossoms Festival begonnen en daar komt men letterlijk in drommen op af! In een menigte lopen we naar het Tidal Basin, waar de bomen inderdaad als roze wolken staan. Het is nog een stuk mooier, dan woensdag!

We lopen rond de grote vijver heen en genieten van de uitzichten, maar ook van de mensen, die om ons heen lopen. Zo zien we een bruidspaar en hoor ik alweer heel veel Duits gesproken. Er lopen ook heel veel honden en natuurlijk moeten een paar daarvan gewoon geaaid worden! Mij wordt regelmatig gevraagd om een foto van een familiegroep te maken. De bloesems maken ook wel een mooie roze achtergrond voor zoiets. Deze foto in de Washington Post laat zien, dat er nog andere "gasten" rondlopen ook.


Voor grotere versies en de rest van de foto's kun je hier terecht

Helaas is de zon van eerder vanochtend al vrijwel helemaal achter de wolken verdwenen, maar het lukt toch mooie foto's te maken. Het is dan ook werkelijk zo ontzettend mooi! Na een uur komen we bij het Jefferson Memorial aan en hebben eigenlijk wel genoeg van de drukte.

We besluiten in de stad te gaan lunchen en ik stel Zaytinya voor. Dit is een Mediterranees/Turks/Grieks restaurant met vooral allemaal kleine gerechtjes (mezze genoemd) op het menu. We lopen richting Capitool en dan naar boven, richting Chinatown. Zaytinya ziet er zowel van buiten, als van binnen heel modern uit.

De hostess heet ons hartelijk welkom en we krijgen een leuke serveerster, die zelf uit Turkije komt. Dit is een van mijn favoriete restaurants in Washington, want ik ben dol op kleine tapas (Spaans) of mezze (Mediterranees), zodat je veel verschillende smaken krijgt in een maaltijd.

Christine en ik kiezen ervoor verschillende hapjes te delen. We kiezen twee salades, een gerecht met steak, heerlijke wilde champignons met dadels en amandelen en wat worstjes met een lekker sausje. "Toe" proberen we een geitenkaas in een druivenblad gerold.

Alles smaakt voortreffelijk en Christine is helemaal weg van dit restaurant. Zij kan niet overal eten, vanwege haar schaaldieren allergie, en dit restaurant bereidt alles apart, dus is perfekt voor haar. Ze kan niet wachten Chuck en Mallory erheen te nemen.

We nemen lekker de tijd voor alles en bespreken vooral, hoe onze vriendschap zal veranderen na hun verhuizing. Het gaat nu allemaal heel snel. Hun huis is verkocht en ze hebben al een nieuw huis in Huntsville, Alabama. Op 18 april verhuizen ze naar een gemeubileerd appartement en dan waarschijnlijk voorgoed naar Alabama twee maanden later op 18 juni. Ik moet toegeven, dat ik het daar vrijdagavond opeens heel erg te kwaad mee kreeg, maar Christine snapt dat, want ze heeft zelf ook al wat traantjes gelaten.

Met tegenzin lopen we een paar uur later terug naar de metro. Die is alweer heel vol, maar we vinden nog een zitplaats. We zijn het erover eens, dat zo'n uitje naar de stad voelt als een minivakantie. Als de witte bloesembomen van Vienna weer in zicht komen voelt het echt als een terugkeer naar de realiteit (die overigens ook helemaal niet slecht is!).

De rest van de middag besteed ik aan het bewerken en online zetten van mijn foto's. Laura en Saskia zijn druk bezig dingen te vinden, waarmee ze geld kunnen inzamelen voor de Relay for Life. Ze gaan langs de deuren van de buren om te vragen of ze een karweitje kunnen doen voor hen, een soort "heitje voor een karweitje" dus. Ik vind het schattig te zien, hoe deze twaalf-jarigen (hun groep heet de Tazmanian Devils) zich aan het inzetten zijn voor een goed doel!

Ook Katja is weer heel druk bezig met dit evenement als "youth coordinator". Haar Pink Panthers team is ook weer bij elkaar. Dit jaar hoeven ze geen chaperone, want ze zijn allemaal achttien.

Arme Rick krijgt, omdat Saskia haar team heeft, echter geen jaar vrij van een nacht opblijven voor dit goede doel. Maar natuurlijk vindt hij dat helemaal niet erg, want hij staat helemaal achter dit doel. Als ik het lichamelijk aan zou kunnen, zou ik ook blijven waken, want behalve Ricks moeder zijn er nog heel wat mensen in ons leven, die door deze vreselijke ziekte zijn getroffen!

Als mensen, die dit blog lezen, een donatie willen geven aan de American Cancer Society via een van de teams van Katja of Saskia zouden de meisjes dat zeer op prijs stellen. Al geef ik altijd graag aan alle liefdadigheden, die ten bate gaan van bepaalde kankers, ik vind deze actie helemaal top, want die gaat ten bate van alle soorten kanker. Laten we allemaal hard werken om deze vreselijke ziekte uit te roeien!