In Jacksonville, Florida

Na de opwinding van gisteren is het even moeilijk vanochtend vroeg wakker te worden. Maar we willen vandaag heel wat afstand afleggen, dus gaat de wekker al om zeven uur.

Rick gaat meteen Cosmo naar het hondenpension brengen. Ik druk hem op het hart om een Lyme test te vragen, want het feit, dat Cosmo telkens niet verder wil wandelen zit me niet lekker. Ook moet Cosmo zijn hondsdolheidsprik. Wat dat betreft is het fijn, dat het pension bij de dierenarts hoort. Het kan allemaal tijdens zijn logeerpartij gedaan worden.

Met een lekkere grote koffie en ontbijtje van Starbucks komt Rick terug. Inmiddels heb ik de kinderen ook op en zijn we bijna klaar. Toch halen we ons doel van een vertrek om negen uur niet. Dat had ik ook niet verwacht en ik ben heel tevreden, als we om kwart voor tien de oprit afrijden.

Omdat mijn oude MIO GPS stuk is, heeft Rick me verrast met een nieuwe Garmin. Die programmeren we voor Florence, South Carolina, waar we volgens het ding al om kwart voor vier zouden zijn.

Dat vinden we wel erg vroeg om te stoppen. Dus maar eens kijken hoe ver het is naar Jacksonville. Het zou natuurlijk wel erg leuk zijn om Florida te halen vandaag. Maar de Garmin laat meer dan 900 mijl zien en een aankomst tijd van middernacht. Dat gaat dus niet lukken, denken wij!

Eigenlijk hebben we voor deze reis geen GPS nodig, want een kind kan de was doen. We rijden na de Washington Beltway de Interstate 95 op en zullen die tot net voorbij Miami blijven volgen.

Gelukkig besluit Rick dan ook meteen de express lanes te nemen, want niet veel later zien we, dat er op de gewone banen een enorme file staat door een ongeluk. Daar rijden wij dus fijn helemaal langs. Wel is het uitkijken geblazen, want automobilisten, die genoeg van de file hebben, maken allerlei gevaarlijke maneuvres om ook op de express lanes te geraken.

Daarna gaat het lekker snel. We maken na een paar uur gauw een pit stop bij een McDonald's, waarbij ik het stuur van Rick overneem, en rijden na zo'n tweeeneenhalf uur de grens met North Carolina over.

De 95 is in Virginia ronduit saai. Aan beide kanten zie je niets dan bossen. In North Carolina is het niet veel beter, maar dan rijd je tenminste langs velden, waar 's zomers tabak, mais en katoen wordt verbouwd. Daar vertoeft dan tenminste nog zo af en toe wel een dier (ook te zien aan alle "roadkill" langs de weg, varierend van eekhoorntjes en raccoons tot herten).

De natuur is hier duidelijk een stukje verder, dan de onze, en het saaie landschap wordt regelmatig opgevrolijkt door mooi paars en wit bloeiende bomen. Ook staan her en der opeens velden met narcissen. Wie die hier in niemandsland in de grond gezet heeft mag Joost weten!

Na een paar uur en zo'n driehonderd mijl onderweg is het lunchtijd. Dit is zo'n verlaten gebied, dat het nog wel even duurt voor we een Subway, het restaurant van keuze, hebben gevonden.

We schieten zo lekker op, dat we besluiten het broodje in de auto op te eten. Wie weet halen we de Florida grens dan vandaag toch nog. Mijn ham en kalkoen broodje gaat er zeer goed in!

Vlak voor de South Carolina grens bij Lumberton zien we een enorme file. Nu komt de Garmin wel van pas, want ik druk de "detour" toets in en zowaar, hij leidt ons zo om, dat we de hele file omzeilen. Het is nog een mooie omleiding ook door het platteland van North Carolina.

En dan is daar de Palmetto State met als verwelkoming het verschrikkelijk kitsche South of the Border complex. Al mijlen van tevoren zagen we billboards met advertenties als "Chili today, Hot tamale" en de mascotte Pedro vrolijk zwaaiend. Maar hoe kitsch ook, het is toch altijd een welkom gezicht, want voor mij betekent het binnenrijden van South Carolina altijd, dat we echt in het zuiden beland zijn.

Volgens de Garmin hebben we nog meer dan 400 mijl te gaan, voor we in Savannah, Georgia aankomen. Dat betekent, dat dat de beste plaats is voor onze overnachting, want dan zouden we rond negen uur daar aankomen. Ik zoek dus een Springhill Suites daar uit in het AAA boek en maak een reservering.

Maar niet veel later zien we op een bord langs de weg, dat Savannah maar 160 mijl verderop is, wat nog maar twee uur rijden zou zijn. De berekening van de Garmin klopt dus van geen kanten. En dan gaat er een lichtje branden, want dan klopt de berekening naar Jacksonville vast ook niet.

We doen een reset op het ding en dan gaat het wel goed. Jacksonville blijkt opeens maar zo'n 270 mijl weg te zijn en we zouden daar rond acht uur aankomen. Reken daar een uur stoppen voor het avondeten bij en het is nog een heel redelijke tijd om te stoppen met rijden.

Rick wordt er helemaal vrolijk van, want die baalde, dat we Florida niet zouden halen. Gauw bel ik de Springhill Suites, die ik gelukkig nog kan annuleren, en maak een reservering bij een Residence Inn net voorbij Jacksonville.

Ook zien we, dat we morgen dan nog maar zo'n vierhonderd mijl naar onze bestemming, Tavernier bij Key Largo, hoeven te rijden. Ik had verwacht in mijn planning, dat we zover niet zouden komen en nog iets noordelijker zouden moeten overnachten. Gauw bel ik ons hotel daar en we kunnen er gelukkig nog een nacht bij boeken! Scheelt weer een keer in- en uitpakken! We zijn helemaal opgewonden, dat we deze hele rit morgen al kunnen afsluiten!

Dan gaat Ricks mobieltje. Het is de dierenarts. Cosmo testte inderdaad positief voor de ziekte van Lyme. Ondanks, dat hij verder geen symptomen toonde (een hond van vrienden ging de hele tijd door zijn knieen), heb ik dus toch goed aangevoeld, dat zijn weigeringen om verder te lopen niet gewoon waren.

Hopelijk hebben we het vroeg bemerkt en wordt hij na de antibioticakuur weer helemaal de oude. Ik zou nu zo graag mijn hondebaby even knuffelen! Kennelijk krijgen die rotdiertjes dus toch houvast, ondanks het feit, dat ik de hele winter door anti-vlooien- en tekenspul op hem heb gesmeerd!

Bij Savannah zoeken we naar een restaurant voor het avondeten. We gaan dit keer het mooie oude stadje niet in, want dat hebben we een paar jaar geleden al gedaan. Op zaterdagavond zitten de restaurants daar propvol en tijd om te wachten hebben we niet.

Dit keer valt de keuze op een Houlihan's dichtbij de snelweg. We hebben nog nooit eerder bij deze keten gegeten, dus willen het weleens proberen. De hostess brengt ons naar een grote booth (bankje met een tafel ervoor). We kunnen wel merken, dat we in het zuiden zijn, want de airconditioning blaast keihard op ons, brrr!

Het menu is uitgebreid en lekker. Rick en ik proberen gefrituurde asperges, wat nog erg goed smaakt ook. Als hoofdgerecht kiezen Katja en ik de gegrilde garnalen (zij is echt mijn dochter, helemaal dezelfde smaak met eten en kleding), ook zeer appetijtelijk bereid.

We zitten vlakbij de bar en hebben goed zicht op de televisies. De Weather Channel staat aan en we zien, dat er in het gebied, waar we net doorheen hebben gereden allerlei tornado waarschuwingen zijn. We zijn het letterlijk ontsnapt, een paar uur later en we hadden er middenin gereden. Aan het paars op de radar te zien waren we dan vandaag beslist niet zover gekomen, want daar kun je niet doorheen rijden, dan zie je geen hand voor ogen.

Hoewel het keihard waait, zo hard, dat Rick echt moe wordt van het in toom houden van de van, rijden wij bij de prachtig ondergaande zon verder naar het zuiden. Zoals altijd is het bord "Welcome to Florida" een heel welkom gezicht! En niet veel later rijden we het parkeerterrein van de Residence Inn op.

We krijgen een suite met twee slaapkamers, twee badkamers, een volledige keuken en een sofabed voor de AAA prijs van $159. Zeer comfortabel! Vooral de twee badkamers zullen morgenochtend goed van pas komen.

Of ik de komende dagen op de Keys internet heb, weet ik niet. De website van het hotel vermeldt het niet. Zo niet, dan zijn we donderdag in Orlando en daar zullen we het zeker hebben.

PS: Hartelijk dank voor alle felicitaties voor Katja! Ik heb haar doorgegeven hoeveel mensen met haar meeleven. Als een trotse "Hokie" reist ze met ons mee.