Lofty fotoserie

Het lijkt werkelijk wel of het met de komst van de zomertijd makkelijker is om wakker te worden en op te staan. Dat klopt eigenlijk niet, want het is nu weer donker, als de eerste wekker gaat. Misschien is het het vrolijke zonlicht of (hopelijk) beginnen mijn schildklier medicijnen te werken.

In ieder geval voel ik me iets beter, dan gisteren, toen ik toch weer vrij wanhopig was van de pijn. Ik zie uit naar de personal training, want dat helpt meestal wel goed om de spieren los te krijgen. Maar Mary Ellen belt, dat Marceleus ziek is.

Dan besluiten we maar een stuk te gaan lopen. Cosmo gaat met graagte mee en ik heb een zakje snoepjes voor hem mee. Hij doet het goed, we komen een heel aantal honden tegen en over het algemeen zijn de snoepjes interessanter.

Dat verandert, als hij een paar shelties, die hij kent, aan de overkant ziet. Ik zou zweren, dat hij tegen mij begint te zeuren! Hij doet, wat ik zeg, maar piept en zucht, het is bijna lachwekkend! Maar hij luistert en dat is het belangrijkste.

Thuis zijn de schoonmaaksters nog bezig, maar als die vertrekken begin ik alsnog aan een half uur "Marceleus" routine. Mijn spieren hebben dat gewoon nodig, ik heb te veel pijn om het te negeren. Het klinkt raar, maar naderhand is de pijn echt wat minder.

Bij Giant en Whole Foods haal ik benodigdheden voor het avondeten. Bij Whole Foods valt er, zoals gewoonlijk, heel wat te proeven, waaronder nieuwe sushi met "multi grain" rijst, die er wat rozig uitziet. Het smaakt super en ik besluit mezelf te trakteren op die sushi met zalm en avocado voor lunch. Daarbij een bakje met mini gele, rode en oranje paprika's en ik smul!

Op de terugweg naar huis belt Christine me op mijn mobieltje. Ze hebben een contract op hun huis! De prijs is net iets boven het minimum, wat ze wilden accepteren, maar dat is in deze onzekere markt zeker iets om te vieren!

Nu moeten ze voor 19 april een apartement vinden om met zijn drieen en de katten te wonen tot 1 juli. Ik ben natuurlijk heel blij voor ze, maar dit brengt de verhuizing wel weer een stap dichterbij. Maar ik hou mezelf maar voor, dat er volgend jaar nieuwe plaatsen te bezoeken zullen zijn.

Direct na de lunch begeef ik me naar Lofty Salon. Mona heeft gevraagd, of ik weer een fotoserie van haar salon wil maken. Ze heeft die nodig voor een advertentie van een pagina in een tijdschrift.

Net als de vorige keer zal ze me met kapbeurten betalen (ze heeft ook geld aangeboden, maar daar voel ik me niet goed bij). Ik ben toch altijd wat nerveus, want het gaat tenslotte om het promoten van haar zaak en goede foto's zijn dan wel essentieel.

Dit keer heeft Mona specifieke wensen. Ik maak een stel foto's van de wachtkamer en daarna van de kapsalon zelf. Een van Mona's klanten heeft haar haar net laten doen en Mona wil, dat ik haar ook fotografeer. De dame zelf is daar minder van gecharmeerd. Ze zit heel stijf en wil eigenlijk haar gezicht niet op de foto (stiekem doe ik het toch met een reflectie in de spiegel). Eerlijk gezegd ben ik daardoor niet heel blij met die foto's.

Intussen hebben Mona en de masseur, die voor haar werkt, de massage kamer klaargemaakt en een andere medewerkster figureert als "patiente". Ik maak daar een aantal foto's. Sommigen met gewone flits en sommigen met nachtflits, wat een langere sluitertijd en warmere tint als gevolg heeft. Een statief heb ik niet mee, want dat zou niet hoog genoeg zijn, maar had wel geholpen met de langere sluitertijden.

Als laatste is de nagelsalon aan de beurt, die er ook zeer sfeervol uitziet. Twee medewerksters figureren als klant en nagelstyliste. Maar mijn favoriete foto's zijn zonder mensen.

Al met al lukt het me, volgens mij, mooie foto's te maken. Ik hoop, dat er in ieder geval een paar tussen zitten, die gebruikt kunnen worden. Maar ik heb Mona ook gezegd me terug te halen, als ze er niet tevreden over is! Zij is echter overtuigd van mijn kunsten (ik heb haar met Kerst ook een setje van mijn fotokaarten cadeau gedaan). Ik wou, dat ik zelf zo overtuigd was...


Thuis bewerk ik de foto's en al gauw is het tijd om Saskia op te halen van haar repetitie. Ik breng haar klasgenootje Rachel ook thuis en krijg een klaagzang te horen van Saskia. Eigenlijk heeft ze er helemaal geen zin meer in.

Ze heeft iedere keer hoofdpijn na de repetities (het is ook wel lang, tot vijf uur drie dagen per week) en vindt haar rol niet leuk. Ik leg uit, dat het nu echt te laat is om te stoppen en dat realiseert Saskia zich ook. In ieder geval mogen we 17 en 18 april wel komen om haar in actie te zien (ik krijg nog steeds van allerlei andere moeders te horen, hoe goed ze donderdagavond zong!).

Als avondeten hebben we de overgebleven pitas van zaterdag en eten die met ham of kalkoenborst, kaas, tomaat, olijf, augurk of wat de kinderen erin willen stoppen. Een lekkere en makkelijke maaltijd, die iedereen lekker vindt.

En dan is het weer tijd voor American Idol. Het thema is liedjes van John Lennon en Paul McCartney, heerlijk! Halverwege zijn Brooke en Carly mijn favorieten, de jongens vind ik tot nu toe vanavond niet zo daverend en Amanda vind ik al van het begin maar niets.