Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, oktober 31, 2009

Halloween weekend

Zaterdag

Rick en ik zijn al vroeg uit de veren. We gaan vanochtend in Washington meelopen in de "Walk now for Autism" wandeling rond de National Mall. Een collega van Rick heeft een autistisch zoontje en een klein team van Microsoft geregeld.

Vanwege Halloween mogen we of in costuum komen of, om ons "team" iets homogeens te geven, met iets met het Microsoft logo erop. Nu zijn onze costuums absoluut niet geschikt om 2,5 mijl mee over de natte Mall te wandelen, dus we gaan op zoek naar het laatste. Voor Rick niet moeilijk, want die heeft zo ongeveer ieder kledingstuk wel met het Microsoft embleem. Voor mij zijn die allemaal veel te groot, dus ik houd het bij een Microsoft petje.

Ruim op tijd zijn we in de stad en vinden al meteen een (gratis) parkeerplekje recht tegenover het Washington Monument. Het is maar somber weer, mistig en miezerig, dus ik ben blij, dat ik mijn regenjas aanheb.

Het weer weerhield honderden families met autistische kinderen er niet van om op te dagen. Van een groot podium worden allerlei speeches gehouden en er zijn spelletjes en lekkernijen voor de kinderen. Het duurt even voor we de tros groene ballonnen van Ricks collega Carolyn ontdekken in de menigte.

Vanwege de regen hebben zes mensen afgezegd, wat ons team nog kleiner maakt. Uiteindelijk beginnen we om tien uur met zijn twaalven aan de wandeling. Met alle kinderen erbij gaat die heel langzaam. We lopen eerst voor het Capitool langs en dan achter het Washington Monument voor een totale afstand van 2,5 mijl. Vorig jaar had Carolyns zoontje er na een mijl al genoeg van, maar dit jaar houdt hij het helemaal vol.


Dan is het geduld van de kinderen ook op, dus Carolyn en haar gezin nemen gauw afscheid. Ook de twee mannen, die Rick niet kende, nemen afscheid. Teresa, de vice president van Microsoft Federal, en haar man en zoon nodigen Rick en mij uit voor de lunch bij Elephant and Castle.

Teresa ken ik wel van zo af en toe een praatje tijdens een Microsoft feestje, maar het is leuk om zo ontspannen met hen te gaan eten. Hun zestienjarige zoon, Elliott, kletst lekker mee. Hun oudste zoon gaat naar de bekende militaire academie Westpoint. Het is interessant om te horen, hoe rigoureus en streng het er daar aan toegaat!

We bestellen pretzels met mosterd en "chips" (frietjes) met Indiase kerriesaus als voorafjes. Dat vind ik al veel, dus ik houd het verder bij een kom tomatensoep. Die is enorm lekker, met veel verse groente erin. De andere bestellen beduidend machtigere gerechten, de echte "pub grub" (zo heeft Rick de meatloaf) en genieten daar ook zichtbaar van.

Na Teresa en haar man voor de lunch te hebben bedankt, zoeken we Ricks auto weer op en rijden naar huis. Daar beginnen Saskia en ik aan het uitsnijden van haar pompoen. Eerst wil ze er een gewone Jack O'Lantern van maken, maar ik haal haar over een van de vele patronen, die wij voor de pompoenen hebben, uit te zoeken.

Het wordt een spookje met een kaarsenkandelaar, die langs een raam vliegt. Het spookje uitsteken lukt Saskia wel, maar de kandelaar vindt ze te moeilijk. Die neem ik dus voor mij rekening. Het resultaat vindt Saskia toch ook wel leuker, dan de geijkte Jack O'Lantern.

Ook Kai, die net na vieren thuiskomt van zijn gitaarrepetitie, moet eraan geloven van mij. Hij kiest een grappig vleermuizenpatroon. Net op tijd voor het beginnen van het Trick or Treaten staan onze pompoenen met kaarsjes aan op de stoep.


Saskia heeft haar vriendinnen al om half zes uitgenodigd, dus we eten gauw even pizza. Helaas willen de dames niet op de foto en kan ik pas na veel gesoebat Saskia tenminste overhalen mij een foto van haar alleen te laten nemen. Heel jammer, want ze zien er allemaal super uit.

Alexandra en Kaylee zijn als jongen verkleed, Laura is Mario van Super Mario Brothers en Aoife de Hartenkoningin uit Alice in Wonderland. Saskia zelf is een heel leuk heksje. Gewapend met kussenslopen gaat de groep op weg.

Kai heeft zijn vrienden Michael en Charlie op bezoek. De heren krijgen op een gegeven moment toch wel opeens de geest en verkleden zich eng en gek. Ook op je zeventiende is Trick or Treaten nog leuk. Een van onze buurmannen vertelde, dat zij vroeger op die leeftijd juist "tricks" gingen uithalen en dingen van mensen vernielden. Hij zei, dat hij het daarom zo leuk vindt, dat de tieners hier nog gewoon verkleed langs de deuren gaan. Daar ben ik het roerend mee eens!

Rick, Cosmo en ik hebben intussen ook onze metamorfose doorgemaakt. Rick ziet er ontzettend griezelig uit! Hij doet zijn masker wel uit voor de kleintjes, anders durven die niet dichterbij te komen. Mijn feeenkostuum past net, hoe zogenaamd mensen tot en met maat 14 (vijf maten groter, dan ik) dat zouden moeten aankunnen, is me een raadsel.


Cosmo lijkt onaangedaan door zijn eekhoorncostuum. Het lijfje is, ondanks, dat het de grootste maat is, toch nog te klein voor Cosmo. Met een paar touwtjes om zijn borst en middel is dat ook opgelost. Cosmo is niet de enige verklede hond in de cul de sac. Sandy van de buren (een cockapoo) heeft een Barbie truitje aangekregen.


De enge geluiden en het "vliegende" spookje gaan aan, de eerste zak met snoep in de bak en we zijn er klaar voor. De eerste trick or treaters zijn onze kleine buurkinderen. De jongetjes hebben Transformer pakjes aan, de meisjes zijn allerlei prinsesjes.

Rick deelt snoep uit, terwijl ik foto's probeer te maken. Dat laatste valt nog niet mee. De kinderen zijn zo opgewonden, dat ze maar net lang genoeg stilstaan om de snoepjes in hun tassen te laten gooien en dan doorrennen naar het volgende huis. Voor de flits zijn werk doet, is het kind dus al gevlogen. Zo heb ik meerdere foto's van de stoep, waar net nog een kind stond. Wel vermakelijk is het!


Een heel aantal kinderen heeft twee tassen mee, een voor zichzelf en een voor een ziek broertje of zusje. Zo vaak hebben we dat andere jaren niet meegemaakt. Duidelijk heeft de griep ook in onze buurt toegeslagen.

Helaas komt de voorspelde regen precies bij zonsondergang. Ik moet dus mijn plan om met fototoestel en statief door de buurt te lopen om de verlichtingen te fotograferen, laten varen. Ik probeer wat van de buurhuizen met mijn kleine cameraatje te fotograferen, maar dat lukt maar matig.




Behalve de geijkte prinsessen, feetjes, engeltjes, Power Rangers en ridders, komen er ook een aantal heel inventieve costuums voorbij. Een meisje is een organische wortel, bijvoorbeeld, een ander is een cadeau. Mijn favorieten zijn de Mad Scientist en Igor, de Paashaas (die het moeilijk heeft met deze economie en dus om snoepdonaties vraagt, ha ha!) en een zak met gekleurde paaseieren en een meisje, dat "the pick of the litter" is (het beste hondje van het nest).


Ondanks de regen is het wel warm en misschien is het daarom een stuk drukker, dan vorig jaar. Rond half negen hebben we zeker honderd kinderen langs de deur gehad en zijn we door al ons snoep. Ross en Jeanne, twee deuren verderop, zitten buiten op hun porch (in een volgend huis wil ik er ook een!) en we gaan even buurten.

Bij Michael en Denise zijn we voor hun jaarlijkse "after trick or treating party" uitgenodigd. Die wordt altijd in hun carport gehouden. Michael maakt de lekkerste cocktails en vrijwel iedereen is in costuum. Veel te laat gaan we huiswaarts en duiken doodmoe ons bed in! Gelukkig krijgen we morgen een extra uur.


Zondag

Als ik wakker word, hoor ik het geluid van de regen op het dak. Dat klinkt erg gezellig, maar lokt niet tot opstaan. Ik draai me dus nog maar eens om en word dan met schrik om tien uur wakker! Het duurt even voor het tot me doordringt, dat dat nu negen uur is. "Fall back" vind ik veel fijner, dan het uur naar voren springen in de lente! Het enige nadeel is het vroegere donker worden.

Rick is er al op uit voor ons Starbucks ontbijt. Saskia is gisteravond bij Shannon blijven logeren, maar Kai eet mee. Ik vind dat zondagse ontbijt, het enige in de week, dat we als gezin samen eten, altijd erg gezellig.

Gisteravond heb ik met Mary Ellen afgesproken vanochtend te gaan hardlopen. Eerst zou zij nog naar de kerk gaan. Het regent zo hard, dat ik vermoed, dat Mary Ellen af gaat zeggen. Ik begin dus maar een nieuwe Sports Active routine, die ik gisteren in elkaar heb gezet.

Tot mijn verbazing belt Mary Ellen halverwege, dat ze er over een kwartier aankomt. Dan ga ik ook wel graag mee, want ondanks de regen is het lekker om buiten te zijn. We moeten wel uitkijken, want de stoepen liggen bezaaid met natte, flink glibberige bladeren.

Het regent werkelijk pijpestelen, dus we maken niet de hele vijf kilometer vol. Daarom kiezen we expres een route met veel heuvels, dat traint de benen goed. Door en door nat komen we bij ons huis terug. Gelukkig heb ik Mary Ellen een regenjas geleend, anders was die echt van top tot teen doorweekt geweest. Veel mensen hier hebben geen regenjas, omdat het hier over het algemeen niet vaak regent. De afgelopen week was echter wel even wat anders!

Van Pat krijg ik een email, of ik met haar mee wil naar Philadelphia op woensdag. Ze heeft twee vervelende doktersafspraken en kan mijn steun goed gebruiken. Natuurlijk wil ik haar graag bijstaan, maar ik zou woensdag mijn griepprik krijgen bij Rick op kantoor.

Een andere optie is om bij een van apotheken die prik te gaan halen. Ik bel eens rond, wie hem heeft, want die prik is zo gewild, dat een aantal zaken uitverkocht is. Bij de CVS in Vienna hebben ze hem en kan ik zonder afspraak terecht.

Natuurlijk had ik kunnen weten, dat ik niet de enige zou zijn op een zondagmiddag. Ik had er ook geen idee van, dat dit feitelijk een soort urgent care kliniek is, die behalve prikken ook zieken behandelt. Vandaag lijkt het gros van de mensen er wel voor de prik te zijn.

Als eerste moeten we ons inschrijven op een computer. Iedereen doet daar zo lang over! Een vrouw gaat zelfs uitgebreid de "privacy policy" lezen. Misschien slecht, maar daar heb ik geen geduld voor, dus ik klik meteen, dat ik hem gelezen heb. Er zijn 21 wachtenden voor me! Oei, als die allemaal vijf minuten nodig hebben, ben ik er zeker anderhalf uur.

Maar goed, ik ben er nu toch en heb vanmiddag niets anders te doen. Ik pak een tijdschrift uit het rek en ga dat lezen, onderwijl mensen kijkend en luisterend. En dat is onderhoudend.

Er is een gezin met stomvervelende kinderen, waarvan de oudste zeker veertien is. Hij gaat een hele ruzie met zijn ouders aan, midden in de winkel, omdat hij niet langer wil wachten. Moeder dreigt met van alles en nog wat, die jongen zit straks in een kale kamer "grounded" te zijn! Gelukkig voor de ouders zijn ze daarna al gauw aan de beurt.

Kennelijk zijn er meer, die de lange wachttijd niet zagen zitten, dus op de ene na de andere omgeroepen naam wordt niet gereageerd. Zo zit ik al binnen het uur in de stoel bij de aardige Nurse Practitioner. En vijf minuten later sta ik, met griepprik, waarvan ik helemaal niets voelde, weer buiten.

Rick is inmiddels met beide kinderen bezig. Saskia helpt hij haar kamer wat uit te ruimen, zodat we hopelijk binnenkort het huidige meubilair te koop kunnen zetten en er daarna een leuke tienerkamer van kunnen maken. Met Kai vult hij college aanmeldingen in. Rick is soms best onzeker over zijn vaderschap, maar volgens mij kan hij geen betere vader zijn!

Bij Glory Days gaan we even gauw eten. Op zondagavond is het daar erg gezellig met allemaal footballfans. Vanavond zijn er een stel zeer luidruchtige Green Bay Packers fans. Helaas voor hen verliest hun team op het randje. Zoals altijd is het eten heel goed (de filet mignon spiesjes zijn supermals en zouden in een ander restaurant zeker dubbel zoveel kosten).

Kai en Saskia hebben, vanwege het einde van het kwartaal, een vierdaags weekend. We zijn dus pas halverwege, heerlijk! Morgen belooft ook eindelijk de zon weer tevoorschijn te komen.

vrijdag, oktober 30, 2009

Pompoenzaden roosteren

Sharon heeft een email gestuurd, dat ze zich beter voelt en dus graag de training op het W&OD pad wil laten doorgaan vanochtend. Met Cosmo ga ik erheen. Ik ben wel blij, dat het buiten is, want duidelijk is Sharon nog niet genezen. Haar kinderen zijn flink ziek, vertelt ze.

Vandaag wil ik nog wat intensiever sporten, dus ik doe thuis nog een half uur Sports Active. Daarna ga ik naar Party City, waar het enorm druk is. Ik kan nauwelijks een parkeerplaats vinden! Tientallen mensen staan in de rij voor kostuums.

Over kostuums gesproken, overal om me heen hoor ik van mensen, die zich als de "swine flu" (Mexicaanse griep) gaan verkleden. Mijn zus is er een van. Ze gaat een varkensneus aandoen en in pijama. Het is natuurlijk een supermakkelijk en goedkoop kostuum. Ik ben benieuwd hoeveel wij er morgenavond zullen zien.

De zwarte pruik om mijn costuum compleet te maken heb ik al gauw gevonden, gelukkig. Als ik ergens een hekel aan heb, is het drukke winkels!

Een van mijn bloglezeressen heeft ook fibromyalgie en vroeg mij haar wat Mineral Ice toe te sturen. Dat breng ik naar het postkantoor. Ik ben wel benieuwd, of het haar net zo zal helpen, als mij.

Het is weer een grijze, miezerige en koele dag. Ik heb zin in soep om me op te warmen en kan het niet laten de vis "pho" te halen bij Pho Tang Long. Gezond "comfort food" is dat, die pittige soep!

Tot Cosmo's grote genoegen ga ik de pompoenen uithollen. Hij blijkt dol op de slijmerige oranje inhoud daarvan te zijn. Als ik even opsta, steelt hij meteen een heel stuk. Ik moet wel lachen, want hij doet heel stiekem. Ik laat hem, want pompoen is heel gezond voor honden.


Als de pompoenen leeg zijn, maak ik de zaden schoon en leg ze te drogen. Andere jaren gooide ik ze altijd weg, maar ik hoorde van een vriendin, dat zij ze altijd roostert. Dat lijkt me ook leuk om te doen en ik zoek online naar wat recepten.

Een ervan klinkt erg lekker, dus die ga ik maken. Ik rooster de zaden en roer er dan een beetje olijfolie door en besprenkel ze met een mengsel van zout, cayennepeper, chili- en knoflookpoeder. Erg lekker! Zelfs Saskia smult ervan en dat wil wat zeggen.


Saskia vraagt, of ze vanavond een Halloweenfeestje mag houden. Dat mag van mij wel, maar dan moeten we wel meteen aan de slag ermee. Laura, Susan en Samira zijn er al, dus met vier meisjes rijd ik naar het winkelcentrum.

Bij Michaels halen we wat knutselspulletjes, waaronder veiligheidsspelden en kraaltjes om Halloween "broches" te maken. Daarvoor kunnen ze dan deze patroontjes gebruiken.

Natuurlijk horen er ook spookachtige snacks en drankjes bij zo'n feestje. De Halloweenkoekjes van Safeway zien er heerlijk uit. Ook wil Saskia zwarte punch serveren. Daarvoor kopen we ginger ale, frambozensorbet en zwarte kleurstof.

De helft van de "genodigden" is er dus al, de andere helft komt zodra we weer thuis zijn. Al gauw zit de stemming er goed in. Er wordt op Halloweenmuziek gedanst en zodra het donker is verdwijnt de groep naar buiten om spookachtige verstopspelletjes te spelen.

De pizza wordt met smaak verorberd en ook de zwarte punch gaat er, ondanks, dat het er niet bepaald lekker uitziet, goed in. Om negen uur wordt iedereen weer opgehaald en Saskia kan weer terugkijken op een geslaagd Halloweenfeestje.

donderdag, oktober 29, 2009

Halloween kostuum

Wat ben ik blij, dat ik vorige week ruim de tijd heb genomen om de herfstkleuren te fotograferen! De kleuren zijn er nog wel, maar de meeste maples hier in de buurt beginnen flink te kalen en het weer is telkens bewolkt. Nu heb ik tenminste niet het gevoel al het moois te hebben gemist (al was ik er deze week ook weer graag op uit gegaan).

Sharon, onze trainster, emailt, dat drie van haar vier kinderen Mexicaanse griep (hier wordt het in de volksmond nog steeds varkensgriep (swine flu) genoemd) hebben. Zij voelt zich ook niet optimaal, dus ze last onze klas van vandaag af. Even later lees ik een email van Saskia's school, dat steeds meer leerlingen met griepverschijnselen absent zijn. De griep lijkt nu dus goed toe te slaan.

Na een intensieve Sports Active routine is het tijd voor Kai en Saskia's flu mist, het jaarlijkse griepvaccin. Saskia is thuisgebleven, want zij heeft nog erge last van haar sinusitis. Kai haal ik van school op.

Bij de kinderarts is er een aparte ingang voor zieke en gezonde kinderen. Ik ben dus verbaasd, als ik, in het "gezonde" gedeelte, een duidelijk ziek meisje voor me zie zitten. Ze hoest en hangt tegen haar moeder aan.

Als Kai en Saskia naar achteren worden geroepen voor hun vaccin, hoor ik de moeder verbaasd tegen de verpleegster zeggen, dat ze geen idee had, dat haar dochter koorts had. Ze was opeens niet lekker geworden. Die heeft dus met een kind met griep in het gezonde gedeelte gezeten.

Duidelijk was de verpleegster daar niet al te blij mee, want er staat uitdrukkelijk, dat je je kind, als het hoest of koorts heeft, een masker op moet doen. En natuurlijk aan de ziekenkant gaan zitten. De "gezonde" wachtkamer zat propvol met kleine kinderen en een paar babies. Hopelijk is geen van hen besmet!

Nadat ik de kinderen op school heb afgezet, loop ik met Cosmo naar Claudia. Met de honden lopen we Nottoway Park in. Claudia is bijna klaar met haar PhD in Neuroscience! Ik ben daar echt van onder de indruk. Ze had een vreselijk scheiding en heeft haar leven helemaal omgegooid en is nu zover gekomen!

Laura komt om mij een heel nodige massage te geven. Mijn linkerschouder doet al een paar weken "raar" en de pijn trekt naar mijn hand. Voor ik toch maar een dokter ga bezoeken, hoop ik, dat massages gaan helpen. Ik heb namelijk geen zin in pillen, die ongetwijfeld voorgeschreven zullen gaan worden, tenzij het absoluut niet anders kan.

Saskia heeft eindelijk besloten, wat ze wil worden met Halloween. Na heel veel nadenken, boos zijn op vriendinnetjes, omdat die niet iets samen wilden doen, en nog meer nadenken is ze er eindelijk uit. Ze wordt (tromgeroffel)... een heks. Maar natuurlijk niet zomaar een heks, want op haar leeftijd draagt niemand een gewoon in de Halloweenwinkel gekocht costuum. Het moet bij elkaar geraapt worden.

We gaan dus naar Art Stone, wat gewoonlijk een simpele danswinkel is, maar met Halloween omgetoverd wordt in een Halloween costuumwinkel. Saskia zoekt een tule zwarte rok voor haar costuum en vindt die ook.

Terwijl ik afreken, valt mijn oog op een feeencostuum, dat precies is, wat ik voor Halloween wil zijn! Ik ben dol op feeen en andere fantasiefiguren. Het costuum blijkt 40% afgeprijsd te zijn, wat het $18 maakt (online zie ik het nu voor $40!). Dat is natuurlijk voorbestemming. Nu moet ik er alleen nog een pruik bij zoeken.

Saskia en Rick gaan na het eten nog naar de mall voor de rest van Saskia's costuum en dat van Rick. Kai heeft hoegenaamd geen interesse in Halloween meer, helaas. Saskia komt terug met een leuk samenraapsel, die haar een prima heksje gaan laten zijn. Rick wordt een zombie piraat. We hebben er zin in!

woensdag, oktober 28, 2009

De rondleiding

Gisteravond om elf uur waren Rick en ik ons klaar aan het maken om naar bed te gaan, toen we een enorme explosie vlak naast ons huis hoorden. Hij was zo hard, dat het leek, alsof er een kanon werd afgeschoten. Meteen ging alle electriciteit uit. Gelukkig waren we bijna klaar en konden zo naar bed.

Omdat het hier 's nachts nog vrij warm kan zijn, had ik de ramen wijd open gezet, nu onze fan niet werkte. Om half drie kwam het electriciteitsbedrijf eindelijk met een luidruchtige wagen en mannen, die naar elkaar gilden. Ik kon letterlijk verstaan, wat ze zeiden, dus het moet vlak naast ons huis zijn geweest.

Eindelijk sprong na een uur de stroom weer aan en dachten Rick en ik weer te kunnen slapen. Dat lukte mij eventjes, maar toen werd ik weer wakker van een heel vreemd geluid. Even dacht ik, dat het een gillend kind was, maar welk kind gilt nu om vijf uur 's ochtends vlakbij ons huis?

Eenmaal goed wakker drong het tot me door, dat het een dier moest zijn. Het geluid was ook telkens hetzelfde en een beetje eng, zo in het donker. Het ging een goede tien minuten door en toen hoorde ik het verder weggaan. Na wat zoeken op het internet blijkt het een vos geweest te zijn (luister naar call.wav hier), Rick, die zei wakker te zijn, heeft het niet gehoord.

Al te snel gaat daarom Ricks telefoonwekker. We hebben beiden erbarmelijk geslapen! Gelukkig slapen de kinderen aan de voorkant van het huis, dus die hebben, behalve de ontploffing, niets gehoord.

Opgelucht zie ik, dat de harde regen van vannacht (die waarschijnlijk ook die ontploffing heeft veroorzaakt) weg is getrokken. Het miezert nog een beetje, maar we zullen in ieder geval niet in de stromende regen door Alexandria hoeven lopen.

Het verkeer in dit gebied kennende, wil ik ruim de tijd nemen om naar Alexandria te rijden. Gauw laat ik Cosmo uit en ga dan op pad. Meteen kom ik in de file terecht. Ik rijd eigenlijk nooit meer in het ochtendspitsuur en ik ben meteen blij, dat ik dat niet hoef.

Wat een gestress is dat toch! De avondspits is ook vervelend, maar dan hoef je tenminste niet op een bepaalde tijd ergens te zijn. Gelukkig rijdt het verkeer op de Beltway rond Washington op gewone snelheid, dus ik kom zeker een half uur voor de groep in het stadje aan. Onder City Hall kan ik met gemak parkeren.

Om de tijd wat te doden loop ik het leuke straatje King Street op en neer. De winkels zijn nog gesloten, dus het is heel rustig. Een winkelier staat zijn stoep te schrobben, ondanks de regen van vannacht. "Getting the slippery leaves off," vertelt hij mij, als ik langsloop. Inderdaad maken de vele natte bladeren op de stoep het af en toe flink glad.


Een eekhoorntje is druk bezig met eikels verzamelen

De groep mensen, die ik zal rondleiden, zijn de echtenotes en een echtgenoot van de Honoraire Consuls hier in Noord-Amerika. Ook de echtgenoot van de Nederlandse ambassadrice (de eerste vrouwelijke Nederlandse ambassadeur hier in Washington!) is er. Meteen valt het me op, hoe aardig en enthousiast de groep is! De paar zenuwen, die ik nog had, verdwijnen meteen.

We hebben tien minuten, voor we bij het Carlyle House worden verwacht. Naamkaartjes worden uitgereikt en ik stel mezelf voor. Daarna vertel ik wat over de geschiedenis van de stad Alexandria.

Bij het Carlyle House worden we vriendelijk ontvangen. Terwijl de groep de film kijkt (die ik al een keer heb gezien), reken ik af. Daarna ga ik mee met de rondleiding. De groep wordt in tweeen gedeeld, want de kames van het huis zijn niet groot genoeg om alle vijftien erin te proppen.

Dit is de tweede keer, dat ik de rondleiding in dit huis doe en het blijft interessant. "Leuke" bijkomstigheid is, dat ze in de maand oktober het huis in de rouw hebben. In die maand is John Carlyle overleden, dus zien we allerlei gewoontes omtrent de dood in de achttiende eeuw.

Opvallend vind ik vooral, dat alle spiegels zijn afgedekt. Dit is, omdat men niet wilde, dat je hier aan jezelf dacht, alle gedachten moesten naar de overledene gaan. Ook droegen de nabestaanden broches met haar van de overledene. Eens per jaar (vorige zaterdag dit jaar) wordt er een heuse begrafenisplechtigheid voor John Carlyle georganiseerd. Dat lijkt me wel interessant om eens mee te maken.

De docent vertelt heel onderhoudend en de groep is duidelijk erg geinteresseerd. Het uur vliegt dan ook voorbij en ik zie "mijn" tijd met de groep steeds korter worden. In gedachten pas ik mijn route van bezienswaardigheden aan, zodat we op tijd voor de lunch zullen zijn.

Als we weer buiten staan is zowaar de zon doorgebroken! Alle schietgebedjes naar de weergoden hebben geholpen! Ik leid het gezelschap naar Captain's Row en daarna naar het Old Presbyterian Meeting House. Die laatste is vooral interessant voor hen, omdat daar o.a. het graf van John Carlyle is.

Dan lopen we terug naar Gadsby's Tavern, waar we voor de lunch worden verwacht. Voor we naar binnen gaan, vertel ik het een en ander over deze taverne en de ernaast gelegen inn. Was ik van tevoren bang, dat ik de twee uur niet zou kunnen vullen met een rondwandeling, nu weet ik, dat dat met zo'n groep met gemak zal gaan!




Deze bordjes zijn voor de brandverzekering

Gadsby's Tavern is altijd een goede afsluiting van de historische wandeling. Binnen is alles nog, zoals het in de Coloniale tijd was, inclusief de klederdracht van de serveersters. Grappig vandaag vind ik, dat een van hen een hoofddoek draagt. In de tijd van George Washington waren er nog geen moslims te vinden in Alexandria, wil ik wedden. Aangepast aan de moderne tijden is deze taverne dus (gelukkig) wel.

Zoals altijd raad ik iedereen de pindasoep hier aan. Dat is zo'n Virginiaans gerecht, het hoort er gewoon bij (en is nog heerlijk ook). Het doet me genoegen, dat vrijwel iedereen die bestelt. Zelf neem ik hem dit keer niet, want hij is wel erg machtig. Mijn gerookte "SLT" (salmon lettuce and tomato) sandwich smaakt heerlijk en de rest van het gezelschap geniet ook.

De conversatie is intussen geanimeerd. Ik zit op het hoekje met de echtgenote van de consul in Houston naast mij en de echtgenote van de consul in Denver tegenover mij. Beiden zijn Nederlands (niet alle echtgenoten spreken Nederlands, dus ik heb de rondleiding in het Engels gedaan). De echtgenoot van de ambassadrice zit schuin tegenover mij. Hij is Brits, maar spreekt enorm goed Nederlands. Het is heel interessant te horen, hoe het allemaal werkt, zo'n consulaat en over het leven van een ambassadeur.

Al te gauw is de lunch voorbij. Ik neem van iedereen individueel afscheid. Zo te horen hebben ze een leuke ochtend gehad, wat mij natuurlijk enorm goed doet. Vanmiddag gaan ze nog naar het Hillwood Museum (ook op mijn "te doen" lijstje). Morgen gaan de meesten weer naar huis.

Na het afscheid besluit ik nog even de andere kant van Alexandria in te lopen, nu het weer lekker zonnig is. Gisteren las ik over een "spite house" op Queen Street. Dat is een heel nauw huisje, dat werd gebouwd om de steeg tussen twee huizen op te vullen. Dat "spite" slaat op het feit, dat mensen dit vaak deden om hun buren dwars te zitten. Met zo'n huisje konden die niet meer van het steegje gebruik maken en werd er licht weggenomen van het buurhuis.


Sommige huizen lijken klein, maar lopen ver door



Queen Street

Inderdaad vind ik twee "spite houses" aan Queen Street. Ze zijn beiden maar net iets breder, dan mijn lengte, als ik zou gaan liggen. Heel bijzonder! Een ervan werd niet zo lang geleden voor $135.000 verkocht, las ik!


"Spite houses", heel smal



Het loopt tegen drieen, dus tijd om naar huis te gaan voor de drukte van de spits. Ik moet zeggen, ik heb echt genoten. Dit is mijn ding! Of het nu een persoon is, die ik rondleid, of een groep, het voelt iedere keer weer nieuw, al ken ik de locaties als mijn broekzak. Ik begrijp de docenten in de verschillende musea steeds beter.

Thuis ga ik zowaar nog even buitenzitten. Het is opeens 23 graden! Saskia en Laura zijn druk bezig met Halloween. Saskia heeft eindelijk bepaald, dat ze een "gewone" heks wil zijn. Hopelijk krijgen we morgen de kans naar een kostuum te gaan kijken.

Vanavond is de jaarlijkse Halloween parade in Vienna en natuurlijk willen Saskia en vriendinnen daarheen. Kai gaat met vrienden, die zelf rijden. Rick en ik zetten de meisjes af, maar hebben zelf niet zoveel interesse in de parade. Het is niet echt "Halloween", maar voornamelijk politiek gedoe, omdat de verkiezingen volgende dinsdag zijn.

Wij gaan dus samen eten bij het Maple Ave restaurant. Zij hebben "small plates", "main plates" en "sweet plates". Dit lijkt goed aan te slaan, want het zit altijd vol. Ik neem drie "small plates": squash soep, mosselen in een lekker pittig sausje en zoete aardappel gnocchi met champignons. Alles smaakt heel goed, ik hoop, dat dit restaurant uit gaat breiden, want nu hebben ze maar een paar tafeltjes.

We willen nog even naar de parade gaan kijken, maar zien van verre, dat het nog steeds politieke wagens zijn. Ik ben ook moe, dus ga liever lekker naar huis. Wat een heerlijke dag en ik ben stiekem trots op mezelf, want al die kennis van Alexandria heb ik mezelf met de jaren aangeleerd en nu werpt dat zijn vruchten af.

De volgende stap is een naam bedenken voor mijn "bedrijfje" (het zal nog wel even duren, voor het dat wordt), zodat ik een website kan maken. Behalve Alexandria zal ik ook excursies naar andere delen van Virginia aanbieden en natuurlijk in Washington. Iemand een briljant idee?

dinsdag, oktober 27, 2009

Natte wandeling en doktersbezoek

Door het open raam hoor ik de auto's door de enorme plas, die zich bij regen altijd op de weg naast ons huis vormt, rijden. Dat was niet de bedoeling! De regen zou pas vanmiddag komen!

Dat is een streep door de rekening van Kirsten en mij, want wij wilden vandaag nog eens rond Burke Lake lopen. Dat zal nu te modderig zijn en de uitzichten natuurlijk ook niet zo mooi. Het lijkt vanochtend verder wel droog te blijven, dus we spreken als alternatief af op het W&OD pad te gaan lopen.

Omdat de regen nog steeds wordt voorspeld voor morgenochtend bel ik vol goede hoop het Carlyle House op. Mijn opluchting is groot, als de vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn er absoluut geen moeite mee heeft onze groep te boeken! We kunnen om half elf terecht en de rondleiding zal ongeveer een uur duren. Dat is perfect, want dat geeft mij ook nog tijd om wat meer van het mooie stadje te laten zien voor de lunch.

Blij rijd ik met Cosmo naar Whole Foods. Daar komt Kirsten ook even later. Het mist wat, als we aan ons loopje beginnen, en het is heel rustig op het pad. Alleen de "regulars" zijn aanwezig.

De oudere man met de kleine gewichtjes, die gewoonlijk met ontbloot bovenlijf loopt, maar vandaag even niet. Cosmo moet niets van hem hebben! De sjofel geklede vrouw op de fiets, die schijnbaar doelloos heen en weer fietst. Zou ze dakloos zijn? En de Whole Foods medewerkster, die kennelijk altijd naar haar werk loopt.

Of het het slechte weer is, of de rust, er zijn heel wat dieren te zien vandaag. De eekhoorns zijn weer heel hard bezig met hun wintervoorraad (ik heb vandaag alleen al vijf keer voor een kamikaze eekhoorn moeten remmen!). Ook de chipmunks rennen overal, ik zie er zeker vijf. Cosmo heeft er zelfs even eentje te pakken, helaas voor hem (maar gelukkig voor ons) ontsnapt het diertje wel.

Na tweeeneenhalve mijl maken we rechtsomkeerts, want Kirsten wil op tijd thuis zijn en ik moet Saskia van school halen. Grappig genoeg lopen we zo bij elkaar toch verder, dan de omtrek van Burke Lake, maar, zoals Kirsten terecht opmerkt, we stoppen ook niet zo vaak voor foto's.

Op de terugweg gaat dat echter niet helemaal op. Ten eerste stapt Cosmo bijna op een schattige doosschildpad. Dat zijn mijn favoriete schildpadden! Deze schildpadden staan nog niet op de "endangered species" lijst, maar komen helaas steeds minder voor.

Even later zien we een hert in het voetbalveld staan. Cosmo wordt er helemaal wild van, maar het is te ver weg voor hem om iets mee te doen. Anders is het, als een ander hert langs de kant van het pad naar ons staat te kijken. Kirsten heeft Cosmo vast en staat versteld van zijn kracht, als hij opeens op het hert afgaat. Natuurlijk is dat ook niet van gisteren en verdwijnt in het struikgewas.


Inmiddels is de motregen overgegaan is echte regen. Ik heb mijn regenjas aan, maar Kirsten niet. Maar het is niet koud en we kunnen wel tegen wat water. Als het morgen zo is, tijdens de wandeling door Alexandria, is dat met een paraplu best te doen.

Bij Whole Foods gaan we nog even naar binnen. Ik zie, dat ze verse ravioli met wilde paddestoelen hebben! Heerlijk! Ik ben dol op champignons en andere paddestoelen en Rick ook. De kinderen echter niet, dat is iets, wat ik er niet in krijg. Voor hen koop ik dus gewone kaasravioli, zo eten we toch (bijna) hetzelfde.

Om een uur haal ik Saskia uit school voor haar doktersafspraak. Ze is nu al vanaf half september niet helemaal gezond en ik hoop dit keer een dokter te treffen, die echt wil uitzoeken, wat er gaande is.

Deze week is er op Saskia's school iedere dag een thema qua kleding van de kinderen. Gisteren was het pijamadag (heerlijk lijkt me dat!) en vandaag "Wacky" dag. Saskia heeft een gek shirt aan, twee verschillende sokken en twee verschillende schoenen. Ze ziet er heel "wacky" uit, dus wil zich wel even verkleden voor we naar de dokter gaan.

We krijgen een vrouwelijke dokter, die ik nog niet heb ontmoet. Deze praktijk is heel groot, maar ook erg goed. Wat ik er ook fijn aan vind, zeker nu met de H1N1, is dat ze aparte ingangen hebben voor zieke en gezonde kinderen. Omdat Saskia niet besmettelijk is, gebruiken we dit keer de gezonde ingang.

Dr. Sadak hoort ons aan en komt dan tot dezelfde conclusie, die ik allang heb getrokken. Ze vermoedt een allergie voor schimmels, die veel mensen in dit jaargetijde hebben. Ook ziet ze, dat Saskia's voorhoofdsholtes ontstoken zijn. We krijgen een recept voor anti-allergie neusspray en antibiotica mee.

Op mijn vraag, of ze op het moment veel H1N1 zien, antwoordt de dokter meteen beamend. Saskia vertelde me in de auto, dat het zusje van het meisje naast haar bij gym het heeft en dat dat meisje vandaag ook ziek was. Het vaccin is nog nergens te bekennen, helaas. Zoals ik iemand op het nieuws hoorde zeggen, komt dat straks, als de meeste mensen het virus al hebben gehad.

Bij Rite Aid halen we de medicijnen op en weet ik weer, dat ik een echt meisje als dochter heb. Ze komt met allerlei make up en schoonheidsspulletjes aandragen. Deze dertienjarige heeft meer nodig, dan ik! Ik vind het wel grappig, al weiger ik dus de zoveelste mascara van $10 te kopen.

De ravioli is met dit regenachtige weer het perfecte "comfort food". Rick en ik smullen ervan! Deze ga ik vaker kopen, je proeft de verschillende paddestoelen heel goed.

Na het eten kijk ik weer eens naar de Biggest Loser. Mijn hemel, wat sommigen van de deelnemers dit keer hebben meegemaakt! Een van de vrouwen is haar hele gezin, man en twee kleintjes, door een autoongeluk kwijtgeraakt. Hoe leef je dan verder? Ik kan me dan dat overgewicht wel voorstellen, hoor! Een ander had een zwaar aan drugs verslaafde moeder en werd in de kast gestopt, als die weer eens geld moest verdienen als hoer. Jakkes! Wat hebben wij dan een gewoon leven met al onze vreemde gewoontes!

maandag, oktober 26, 2009

Voorbereidingen

Meteen als ik beneden kom, kijk ik naar het weerbericht voor woensdag. Dat werd tijdens het weekend steeds slechter, maar ik had nog hoop, dat minder bekwame meteorologen dat weerbericht samenstelden. Helaas, de maandagmorgen weerspecialisten hebben nog slechter nieuws: het zal woensdagochtend gaan regenen!

Vandaag zal het prachtig weer worden, morgen bewolkt, maar droog, donderdag zal de zon weer uitbundig schijnen, maar precies tijdens de twee uur, dat ik een groep mensen moet rondleiden, staat er "regen"! Gelukkig heeft Alexandria ook wel wat alternatieven, die binnen zijn. Het is nu helemaal belangrijk, dat ik vanmiddag ga.

Eerst neem ik Cosmo mee naar Sharons training. Zo krijgt hij alvast een flinke wandeling. Het is koud, als ik uit de van stap (thuis staat hij in de garage, dus voel ik de buitentemperatuur niet). Ik ben eigenlijk te licht gekleed en had mijn handschoenen mee moeten nemen. Gelukkig zetten we flink de pas erin en warmt de zon alles al snel op. Alweer is het uur zo voorbij, de gymzaal is bijna klaar, dus dit is een van de laatste keren buiten.

Thuis laat ik Cosmo nog wat langer uit, ook om nog van de mooie herfstkleuren in de buurt te genieten. Die zijn nu nog mooi, maar een windstorm en het is gedaan. Wat gaat dat toch snel, zo jammer!! Zoals de weerman gisteren grapte, kijk maar goed, voor je het weet zijn het weer vijf maanden lang saaie grijze stammen.

Om me heen hoor ik steeds meer verhalen over de H1N1 griep (hier nog varkensgriep genoemd, in Nederland Mexicaanse griep). Ik maak me zorgen om Kai en Saskia, want volgens Sharon zijn er heel veel zieken op de high school vooral. De dokter van een van de vrouwen, waarvan de kinderen asthma hebben en dus in de risicogroep zitten, heeft een neti pot en gorgelen met Listerine aangeraden om de neus en keel te ontsmetten.

Over zo'n neti pot heb ik al eerder gehoord bij sinus infecties. Aangezien Saskia zoveel last van haar voorhoofdsholtes heeft, besluit ik er een voor haar te kopen. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Bij Whole Foods koop ik er een, in de hoop, dat het haar iets zal helpen. Daarbij hoop ik, dat ze opschieten met meer vaccin maken, want ik wil de kinderen ingeent hebben.

Na een snelle lunch rijd ik naar Alexandria. Het verkeer is goed, dus ik ben er binnen het halve uur. Na de van onder City Hall te hebben geparkeerd, begin ik aan mijn voorbereidingen voor woensdag.

Eerst wil ik de voorgenomen wandeling lopen en er zeker van zijn, dat ik de juiste straatjes insla. Alexandria doet erg Europees aan, maar gelukkig zijn de straten wel vrij recht toe recht aan. Ik loop langs het Carlyle House, dat vandaag helaas gesloten is. Geen paniek, nog, want er zijn andere musea.

Bij het Gadsby's Tavern Museum hangt echter ook een "closed" bord! Oh jee, alle musea zullen toch vandaag niet dicht zijn? Daar heb ik eigenlijk geen rekening mee gehouden, gewend als ik ben, dat alles iedere dag open is.

Gelukkig tref ik in de Christ Church de docente, Dell, wel aanwezig. Zij zit daar met een paar toeristen uit Michigan. Dell vraagt of ze me kan helpen en ik leg mijn regendilemma uit. Helaas is zij altijd pas na twaalven aanwezig en kan ze woensdagochtend niet eerder komen, want ze heeft al een afspraak. Dat gaat lekker zo!


Dell nodigt mij uit mee te luisteren met het stel uit Michigan naar haar verhaal over de kerk. Dat doe ik graag en probeer alle informatie op te slaan, dan kan ik die woensdag weer gebruiken. Intussen gaan er schietgebedjes naar Moeder Natuur om het alsjeblieft niet te hard te laten regenen! Straks word ik door 17 mensen met rotte tomaten bekogeld!

Vandaag is het werkelijk heerlijk weer, dus ik geniet van mijn wandeling door het stadje. Heel veel mensen hebben Halloweenversieringen aangebracht, wat het extra leuk maakt. Ik loop de hele route en doe daar minder dan een uur over. Nu loop ik snel en klaagt iedereen daarover, dus ik neem me voor woensdag een stuk langzamer te lopen.


Een gratis optie om binnen dingen te bekijken, is de Torpedo Factory. Ik loop er binnen en kijk rond en bedenk me, dat men zich hier zeker twintig minuten zal kunnen vermaken. Dat is een schuilplek, eindelijk!

Het Carlyle House is vandaag echt gesloten, vertelt een onafhankelijke gids mij. Het valt me op, dat de meeste gidsen hier oudere dames zijn. Het Gadsby's Tavern Museum is inmiddels open. Helaas komt hier woensdagochtend uitgerekend een schoolgroep, maar de vriendelijke man geeft mij het kaartje van de curator van dit museum om te bellen.

Een paar blokken verderop is het Apotheekmuseum ook open. Opgelucht loop ik er binnen en vertel, dat ik graag met een groep van zeventien mensen zou komen op woensdag. De mensen hier zien er zo aardig uit, dat ik helemaal hoop krijg! Die vervliegt echter meteen, want... dit museum is op woensdag gesloten! Maar ik kan de curator bellen (dezelfde als het Gadsby's Tavern Museum) en die weet er misschien wel wat op.

Buiten doe ik dat meteen, want ik zie mezelf inmiddels met zeventien ongelukkige, druipende toeristen door het stadje lopen. Liz is er niet, maar zal me vanmiddag nog terugbellen, verzekert haar collega mij.

De moed is me inmiddels genoeg in de schoenen gezonken, dat ik mijn contact bij de Nederlandse ambassade bel. Ik vertel haar, dat ik maar bar weinig succes heb met de musea tot nu toe. De hoop is, dat de regen meevalt en dat de meeste mensen toch Nederlands zijn, want die zijn wel wat nattigheid gewend.

Op zoek naar meer schuilmogelijkheden stuit ik op het Lyceum, het historische museum van Alexandria. Hier zit een heel aardige dame, die me verzekert, dat het geen probleem zal zijn om hier zeventien mensen rond te laten kijken. Het is een klein museum, ik denk, dat men hier in een kwartier is uitgekeken. Maar het is een optie.

De dame bij het Lyceum stelt ook het George Washington Masonic Memorial voor. Dat is gratis te bezoeken. Tot mijn schande ben ik daar in de vijfentwintig jaar nog nooit geweest! Wel duizend keer langsgereden, maar het was altijd net te ver weg om te bezoeken.

Er is een gratis trolley, die de hele hoofdstraat afrijdt, van de rivier naar onderaan het Masonic Memorial. Alleen komt die nu net even niet langs en ik moet op tijd terug zijn voor Saskia's chiropractor afspraak. Ik besluit dus de tien blokken naar het Memorial te lopen.

Dit is geen straf, want aan weerszijden van King Street liggen leuke boetiekjes en restaurantjes in kleurige panden. Eenmaal bij het Monument is het klimmen geblazen, het ligt boven op een heuvel (zoals alle Grand Masonic Lodges, las ik). Eigenlijk wel erg leuk om dit nu te zien, na het lezen van Dan Brown's "The Lost Symbol"!

Hijgend van alle trappen loop ik naar binnen. Ik kom terecht in een grote hal met een enorm standbeeld van George Washington. Aan weerszijden zijn kolommen en muurschilderingen en erg mooie glas in lood ramen. Ik kijk er wat rond en ben net van plan weer weg te gaan, als een van de medewerkers me vraagt, of ik geinteresseerd ben om mee naar het observatiedeck te gaan.


Natuurlijk ben ik dat! Er staat nog een groepje mensen, waaronder een Frans stel. We gaan met de lift naar de negende verdieping (althans, dat is het nummer, dat hij indrukt). Boven worden we getracteerd op een prachtig uitzicht over Alexandria, Washington, Virginia en Maryland! Wat een verrassing en wat een geluk, dat ik net om drie uur binnenliep. Deze rit naar boven wordt maar vier keer per dag gemaakt, namelijk.

Na de nodige foto's gaan we weer naar beneden. Inmiddels ben ik flink dorstig geworden, dus koop, terug op King Street, bij een van de gezellige koffiezaken een Fuze drankje. Ik ga ook even zitten, want mijn voeten laten nu wel weten, dat ze genoeg werk hebben gedaan vandaag!

Als ik mijn telefoon check, zie ik, dat Liz van Gadsby's heeft gebeld. Met al het straatlawaai heb ik het telefoontje gemist. Helaas heeft ze slecht nieuws. Gadsby's is volgeboekt met schoolkinderen en ze heeft niemand bereid kunnen vinden om het Apotheekmuseum op de vrije dag toch voor ons te openen.

Haar alternatieve suggesties zijn het Lyceum, het Carlyle House en de Torpedo Factory. Dat zijn mijn eieren nu ook, ik hoop morgen het Carlyle House te kunnen regelen, anders zullen het rauwe eieren worden, die men naar mijn (onschuldige) hoofd zal kunnen gooien.

Zover zal het hopelijk niet komen en het liefst zie ik het woensdag droog, zodat de wandeling door kan gaan, want het stadje is dan veel leuker. In ieder geval zijn er een paar alternatieven om te schuilen. Nu maar hopen, dat het geen twee uur durende zondvloed wordt (heel goed mogelijk hier). Ok, ik weet het, het zal vast goedkomen, maar dit is heel belangrijk voor mij!

Precies op tijd om Saskia naar de chiropractor te nemen, ben ik thuis. Zij zit erg vol en heeft de typische sinushoofdpijnen. Morgen maak ik een afspraak voor haar! Gelukkig is Kai, behalve een vervelende hoest, wel weer de oude.

Het werd vandaag twintig graden en is dus heerlijk grill weer. Vanochtend heb ik kippenborsten gekocht en gemarineerd in zoete en pittige barbeque saus. Rick legt ze op de grill en we eten er spinazie en zoete aardappelfrietjes bij. Die laatsten zijn van Whole Foods en hebben Chipotle kruiden erop, super lekker!

zaterdag, oktober 24, 2009

Renaissance Festival

Zaterdag

Terwijl ik Cosmo uitlaat, valt me op, hoe warm het is! Het blijkt opeens om negen uur al twintig graden te zijn. Wel worden er regen- en onweersbuien voorspeld, voornamelijk vanmiddag. De vochtigheid maakt, dat het nog warmer aanvoelt.

Janet belt om te vragen, of we nog gaan fietsen. Ik kijk op de radar en daar is geen regen in ons gebied op te zien. Het is zo lekker warm, dus we besluiten het erop te wagen.

Als even later Peapod komt met onze boodschappen, zie ik, dat het plenst! Ik doe dus voor de zekerheid toch maar een regenjas aan op de fiets.

Een paar weken geleden vond een ex-collega van mijn eerste baan hier mij op Facebook. Ze vertelde, dat ze nu iedere zaterdag op de Vienna farmer's market staat om koffie te verkopen. Aangezien we vlak langs die markt fietsen, ga ik even hallo zeggen. Mimi vindt dat duidelijk heel leuk. Grappig, alweer een gezicht uit mijn verre verleden terug.

Janet en ik vervolgen onze tocht over het mooi verkleurde W&OD pad. De lucht ziet er dreigend uit, maar de temperatuur is aangenaam. Voor we het weten, hebben we er tien mijl opzitten. Het pad is erg rustig, waardoor we de hele weg naast elkaar kunnen fietsen.

Net als we op de terugweg zijn, openen de hemelsluizen zich! Mijn hemel, als het hier regent, dan plenst het ook meteen! Drijfnat fietsen we verder. Voor ik mijn regenjas dicht kon doen, was ik al doorweekt! Gelukkig is het een warme regen en we genieten desondanks van de rit. Na 32 kilometer zijn we weer thuis.

Na een snelle douche ga ik naar Safeway. Voor school hebben de kinderen ontsmettende hand-gel nodig en Kai en Saskia hebben de hunne beiden opgemaakt. Safeway heeft zelfs een heel "griep voorkomend" schap heeft gecreeerd!

Bij de Starbucks tracteer ik mezelf op een misto met hazelnoot siroop. Inmiddels zijn de donderbuien gearriveerd, dus ik ga lekker op de bank Nederlandse shows kijken met Cosmo aan mijn voeten. "Model in een dag" vind ik heel leuk!


Hondenportretten

Saskia is naar een verjaarsfeestje met een origineel programma. Ze doen een speurtocht in Tysons Corner (gelukkig hebben ze een locatie binnen gekozen ervoor!). Saskia wint niet met haar team, maar ze vond het wel heel erg leuk.

Als ze thuiskomt, gaan we weer aan de slag met koekjes bakken. Saskia heeft nog twee "service" uren nodig. We bakken chocolate chip koekjes en brengen die dit keer naar het brandweerstation in Vienna. Daar worden ze weer heel enthousiast ontvangen.

Het nieuwe kwartaal op school begint volgende week en dan moeten er weer vijf vrijwilligerswerkuren gedaan worden. Ik vind het wel een goed initiatief, maar het is heel moeilijk om bedrijven bereid te vinden een dertienjarige vrijwilligerswerk voor ze te laten doen. Het vergt dus altijd even zoeken.

Saskia gaat met Delaney mee naar Theater Sports op school. Dit is een grappige competitie tussen middle schoolers. Teams van verschillende scholen krijgen een thema en moeten daarop improviseren. Een jury bepaalt welk team dat het beste doet.

Wij eten zalmkabobs en dan wil Rick de nieuwe breedscherm tv inwijden. Hij gaat een film halen bij Blockbuster. De keuze valt op "Imagine That" met Eddie Murphy. Een lekker makkelijke en vermakelijke film is het en het beeld op de tv in HD is natuurlijk super! Binnenkort zal ik eens een foto maken van hoe ons theatertje er nu uitziet.

Zondag

Voor mijn doen ben ik vroeg wakker. Het is dan ook prachtig zonnig weer, de gele bomen maken onze slaapkamer nog lichter, dan gewoonlijk. Ik hoop Mary Ellen zover te krijgen om te gaan hardlopen, maar die gaat helaas naar de kerk vanochtend. Dan doe ik, na mijn wandeling met Cosmo, maar een flinke Sports Active routine.

Intussen eet de rest van het gezin, inclusief Delaney, die hier heeft gelogeerd, ontbijt. Het plan is om vandaag naar het Renaissance Festival in Maryland te gaan. Hier gaan we vrijwel ieder jaar heen, maar het is er dit jaar nog niet van gekomen. Vandaag is de laatste dag van het festival, dus we grijpen onze kans.

De rit naar Maryland gaat vlot, tot we zo'n twee mijl van het festival verwijderd zijn. Dan komen we in een lange file terecht. Het is geen straf om hier te wachten, want aan weerszijden van de weg staan felgekleurde bomen. Zo laat in het jaar zijn we hier nog niet eerder geweest.


In de file

Als we, een vol uur later, eindelijk de van kunnen parkeren, rommelen de magen flink, want het is na enen. We nemen ons voor volgend jaar eerder te vertrekken van huis. Er staat (vreemd genoeg) geen rij bij de kassa, dus de kaartjes zijn zo gekocht.

Dit festival wordt gehouden in een permanent park met gebouwen uit het tijdsperk van Hendrik VIII. Het ligt ook in het bos en na de regen van gisteren is het een modderbad, waar we doorheen lopen. Gelukkig hadden we dat al voorzien en dragen het juiste schoeisel daarvoor. We zien mensen op blote voeten lopen, omdat ze hun schoenen niet willen verpesten!

We haasten ons naar het gedeelte met restaurants. Daar vinden we wonder boven wonder plaats aan een tafeltje. Voor Kai (om wie ik me zorgen maak, want hij hoest nog steeds flink en zegt soms benauwd te zijn) ga ik gefrituurde augurk en kaasbrood halen. De meisjes halen hun eigen eten, o.a. "lint" frietjes (in een heel dun lint gesneden en gefrituurde aardappel) en zoete aardappelfrietjes.


Rick haalt een kalkoenpoot en een broodje met crabcake. Ik bestel zalmkroketjes, die ontzettend lekker zijn! Verder snack ik wat mee van de frietjes van de meisjes. Het is me allemaal een beetje te vet, al smaakt het wel erg goed. Nadeel is wel, dat het wespentijd is. Saskia eet er bijna een op!

Na het eten gaan we rondlopen. Gelukkig is de modder verderop in het park wat minder. Ik vermaak me met mensen in kostuum te fotograferen. We kijken in de veschillende winkeltjes en Rick haalt wat mead voor mij. Deze honingwijn vind ik erg lekker, maar drink het alleen bij dit festival.

Kai koopt een ukelele bij een van de winkeltjes. De meisjes gaan van de hoge houten glijbaan af en hebben grote lol. Rick en ik vermaken ons vooral met de verschillende kostuums, die mensen aanhebben. Er lopen prachtige bij, maar ook waarvan je denkt "Hoe kun je het aantrekken?".

Sommige vrouwen hebben wel heel gewaagde topjes aan! Rick vertelt zelfs, dat bij een van de vrouwen, waar hij zijn kalkoenpoot kocht, een deel van de tepel te zien was. Zij was allerminst slank te noemen, dus appetijtelijk vond Rick het aanzicht niet.


Langzaam lopen we door het park. Op deze laatste dag is het flink druk. Kai en de meisjes luisteren naar een tovertruc, de meisjes proberen een "wench" met ballen gooien in het water te krijgen (Drench a wench) en we zien allerlei acrobaten bezig.

De meisjes willen ook graag naar binnen in het Museum of Unnatural History. Daar zie je allerlei fantasiefiguren, elven e.d., die net echt zijn. Rick, Kai en ik zijn er al meerdere malen in geweest, dus blijven buiten wachten.


Al zie ik veel mooie dingen, ze zijn allemaal heel duur en wij hebben niet meer spullen nodig in ons huis. Ik weersta dus de draakjes, feetjes en andere fantasiecreaties, die allemaal zo professioneel zijn gemaakt. De artiesten hier hebben werkelijk enorm veel talent. Het is bijna onvoorstelbaar, dat al deze dingen handgemaakt zijn (daardoor zijn ze ook zo duur, natuurlijk).


Saskia en Delaney willen graag hun hand in was laten maken. Daarbij willen ze ieder hun hand zo houden, dat ze bij elkaar een hart vormen. Dat lukt goed, dus de dames zijn tevreden.


Zoals ieder jaar hebben we weer van dit festival genoten. Er is zoveel te zien en doen, een bezoek is eigenlijk te weinig. Dit keer hebben we geen van de shows of het steektoernooi gezien. Dat maakt, dat we volgend jaar weer terug willen komen!


Mooie boerderij onderweg



Thuis eten we gauw avondeten en gaan Kai en Saskia vroeg naar bed. Ik maak me om beider gezondheid nog steeds zorgen. Kai hoest nog flink en met de H1N1 griep rondwaaiend vind ik dat maar niets. Saskia is weer verstopt, dus die is echt ergens allergisch voor. Alleen helpen de antihistamines haar niet. Ik zie weer een doktersbezoek in onze nabije toekomst, helaas.

vrijdag, oktober 23, 2009

Herfstwandelingen

Gisteren heb ik met Sharon afgesproken vandaag onze honden mee te nemen naar het W&OD pad. Zij heeft een mini-Australische herder, Gracie. Natuurlijk gaat Cosmo maar al te graag mee!

Gracie, die ongeveer zo groot is, als onze katten, moet niks van die grote soortgenoot hebben en keft er heftig op los. Het is comisch om te zien, hoe Cosmo, die vervaarlijk blaft tegen honden van zijn kaliber, voorzichtig terugdeinst voor dit felle diertje!

Opeens zijn alle bomen verkleurd. Als het eenmaal begint, gaat het ook zo snel! We lopen een stukje naar het westen en doen dan onze beenoefeningen met de banden. De honden wachten geduldig tot we klaar zijn. Na de eerste luidruchtige kennismaking negeren ze elkaar verder.

Omdat we de honden meehebben lopen we vandaag langer. Het is bewolkt en minder warm, maar de temperatuur is nog zeer aangenaam. Het uur vliegt weer voorbij. De tijd lijkt voorbij te vliegen, tijdens deze trainingen buiten. Toch hoop ik, dat de gymzaal gauw klaar is, want binnen is het veel intensiever trainen.

Toen we in Miami waren, bleek de vrouw van een collega van Rick een vriendin van mij van meer dan twintig jaar geleden te zijn. Toen ik vorige week op mijn Facebook schreef, dat ik bij Burke Lake was gaan wandelen, reageerde zij, dat zij daar vlakbij woont en er ook vaak wandelt.

Dat leek ons een goede gelegenheid om weer eens helemaal bij te kletsen, dus om elf uur ontmoet ik Scarlett op een van de parkeerplaatsen bij het meer. Cosmo is ook mee, dus die heeft vandaag twee lange wandelingen achter elkaar en geniet daar duidelijk van.

De herfstkleuren rond het meer zijn nog verder gevorderd, maar ik ben helaas mijn camera vergeten. Met mijn kleine toestelletje lukt het niet echt om de kleuren te laten zien. Het is wel weer windstil, dus de reflecties zijn prachtig. Gelukkig zijn Kirsten en ik van plan hier dinsdag nog eens heen te gaan.

Scarlett en ik pakken onze vriendschap makkelijk weer op. Het is erg leuk om haar weer gevonden te hebben! Onze mannen kunnen het ook prima met elkaar vinden, dus we spreken af binnenkort iets met zijn vieren te ondernemen.

We lopen niet helemaal rond het meer, want Scarlett is een paar weken geleden geopereerd en nog niet helemaal de oude. Maar dit is zeker voor herhaling vatbaar, vinden we beiden. Volgende keer zal Scarlett haar hond, een labradorvrouwtje, ook meenemen.


Op de terugweg naar huis zijn de herfstkleuren langs de weg zo mooi, dat ik er bij ieder stoplicht foto's van probeer te nemen. Helaas geven die lang niet de diepvurige kleuren weer, die het mensenoog ziet.

Bij Whole Foods zie ik, dat de pompoenen zijn afgeprijsd, twee voor $10. Kennelijk is er dit jaar een goede oogst, want overal liggen stapels van de enorme oranje vruchten. Ik kies er een paar mooie ronde uit, die we volgende week zullen uitsnijden.

De rest van de middag besteed ik vooral aan het (nog) meer leren over de verschillende historische gebouwen in Alexandria en hun oorspronkelijke bewoners. Zodoende "struikel" ik, bij het lezen over het George Washington Masonic Memorial, ook over deze website, waarin de dingen, die Dan Brown over de Vrijmetselaars schrijft, aan de werkelijkheid worden getoest. Wellicht interessant voor mensen, die "The Lost Symbol" inmiddels hebben gelezen.

Rick wil graag gaan eten bij Bazins on Church vanavond. Ik betwijfel, of we daar zonder reservering een tafeltje kunnen krijgen, maar niet geschoten is altijd mis, natuurlijk.

Dat dit een nogal pretentieus restaurant is, wisten we al. Maar we worden zo vreemd ontvangen! De maitre d', die nota bene gewoon een spijkerbroek draagt, dat is kennelijk ook "hip" nu, vraagt ons op een nogal hooghartige toon, hoe hij ons kan helpen. Nou, dat lijkt ons duidelijk, we zouden graag een tafeltje voor twee hebben.
Die heeft hij niet zonder reservering, antwoordt hij kortaf. We kunnen aan de bar gaan zitten, daar wordt ook het volle menu geserveerd, gebaart hij.

Daar hebben Rick en ik echter geen zin in. Alweer op een toon van "als het moet, dan moet het maar", zegt hij, dat er over twintig minuten misschien een tafeltje vrij is. Rick en ik kijken elkaar en bedanken voor de eer. Ik kan het niet goed omschrijven, maar we hadden beiden geen zin meer om hier ons geld te besteden na de houding van die maitre d'! Alsof wij blij mochten zijn, dat we in zijn restaurant mochten eten, zo kwam het op ons over. Ik heb mensen hier al vaker over horen klagen bij dat restaurant.

Gelukkig hebben we een ruime keuze aan restaurants hier in Vienna. Bij Sushi Yoshi een paar deuren verderop worden we met open armen ontvangen. Dit keer zitten we wel aan de bar, want we vinden het beiden leuk om de sushi chefs gade te slaan.

Het valt Rick en mij op, dat 95% van de dinerenden hier Aziatisch zijn. Een blik op het menu zegt ons waarom. Er staan een heel aantal authentieke gerechten op, die we nog nooit bij de andere Japanse restaurants hebben gezien.

Rick is dol op makreel en bestelt de gegrilde makreel. Hij denkt gewoon stukjes makreel te krijgen, maar krijgt een hele vis, kop en staart en al, voorgeschoteld. Dat niet alleen, maar hij heeft alleen stokjes om mee te eten. Ik stel voor, dat hij om een vork en mes vraagt, maar daar wil Rick niets van weten. Hij wil de authentieke ervaring hebben en krijgt daardoor ook een heel stel graten mee.


Rick met zijn vis

Mijn sashimi is ook "interessant". Ik bestel een paar vissoorten, die ik nog nooit heb geproefd, zoals gestippelde sardine en ook een van de drie soorten makreel op het menu. Natuurlijk mogen de zoete garnalen met hun gefrituurde kopjes ook niet ontbreken. Tot mijn verbazing wordt de makreel ook met gefrituurde kop, graten en staart geserveerd.


Mijn sashimi

Een van de sushi chefs is nogal spraakzaam en vertelt mij, dat die graten gewoonlijk alleen aan hun Aziatische klanten worden geserveerd. De Amerikanen griezelen ervan, zegt hij. Omdat ik ook de gefrituurde garnalenkopjes heb besteld, gingen ze ervan uit, dat ik een "authentieke" eetster was en niet Amerikaans. Toch leuk en het gefrituurde visskelet smaakt bijzonder goed!

De rest van de avond vermaak ik me met het kijken naar een paar, voor mij nieuwe, Nederlandse series op Programmagemist.nl. Ik werd via een emaillijst attent gemaakt op "Grenzeloos Verliefd". Een aflevering speelt zich af in Senegal, waar ik als kind gewoond heb, en ik vind het heel leuk weer beelden uit Dakar te zien! Ooit hoop ik Rick en de kinderen daarheen mee te nemen om te laten zien, waar wij toen woonden.

donderdag, oktober 22, 2009

Great Falls

Een beetje te laat kom ik vanochtend bij het W&OD pad aan. Sharon, Mai Lan en Karin zijn al op weg gegaan. Ik ren er met mijn vijf pond gewichten achteraan. Zo krijg ik meteen al wat goede oefening. Het buiten trainen is wel leuk, maar niet zo intensief, als in de sportschool.

Opvallend is, dat heel opeens alle bomen aan het verkleuren zijn, vooral de maples. Door de buurt rijden alleen al is een genot. Rood, geel, groen, bruin, ik hoef er niet eens voor naar de parken. Niet voor niets is Vienna "Tree City USA", in de herfst merk je dat helemaal (ook omdat er eindeloos geharkt zal moeten worden, straks!).

Volgens het weerbericht wordt het vandaag de laatste zomerse dag van in de twintig graden. Daar wil ik natuurlijk optimaal gebruik van maken. Dan komt het luxe probleem: waar ga ik met Cosmo wandelen vandaag?

Veel tijd heb ik niet, dus ik kies tussen de Maryland en Virginia kant van Great Falls. Eens kijken, hoever de herfstkleuren daar zijn gevorderd. Omdat ik de watervallen wil zien en Cosmo daar in Maryland niet heen mag over de boardwalk, kies ik Virginia.

De weg erheen is al schitterend. De maples staan in volle glorie en met de enorme huizen ziet het er spectaculair uit. Bij de ingang herkent de ranger mij al en wuift me zo door. Als ik niet zo eerlijk was, zou ik volgens mij dit hele jaar met mijn pas kunnen wapperen, zonder dat hij naar de maand kijkt!

Cosmo heeft alweer helemaal door, waar we zijn. Al meteen krijgt hij alle aandacht van een paar oudere Russische dames. We lopen richting Riverbend Park langs de rivier. Hier is het nog erg groen. Daar klaag ik zeker niet over, want, hoe mooi ik de herfstkleuren ook vind, ik sta niet te trappelen om de bomen en struiken weer kaal te hebben.


Onderweg komen we weinig mensen tegen, maar bij het eerste uitkijkpunt voor de watervallen des te meer. Een hele klas kleine kinderen klautert daar van rots naar rots. Natuurlijk wil iedereen Cosmo aaien. Op mijn bevel gaat die lief zitten en de kleinste kinderen mogen hem aaien. Wat dat betreft is hij echt superlief! Andere honden tijdens de wandeling is een ander verhaal.

Dit keer ga ik alleen naar het eerste uitkijkpunt over de watervallen. Al met al is de wandeling een uur en het is lunchtijd. Ik bel Kai om te vragen, of hij iets lekkers wil voor de lunch. Hij voelt zich nog steeds niet goed en hoest erg. Ik ben blij, dat ik hem heb opgedragen deze week nog thuis te blijven. Met de H1N1 rondwaaiend wil ik, dat hij echt helemaal beter is, voor hij teruggaat.

De keuze valt op Noodles & Company. Daar is het flink druk. Overal trouwens, iedereen zit buiten op de terrasjes. Het is natuurlijk ook ongekend om op 22 oktober met korte mouwen te lopen.

Thuis eten Kai en ik de kippensoep (voor Kai, meer een maaltijd, dan soep) en Udon Japanse pasta (voor mij) op het deck op. Het is zo warm, dat ik op het deck kan zitten computeren. Om mij heen vlammen de maples, geel, rood, het geeft een heel andere lichtval, dan in de zomer. De geluiden om me heen zijn ook anders. Vogels zingen minder, de cicades zijn stil, er is enkel het rustige krekelgezang te horen.

Van zo'n unieke dag midden in de herfst moet ik optimaal buiten genieten, vind ik. Ik bel Laura, die om drie uur zou komen voor een massage, op om die uit te stellen. Ja, ik heb het nodig, maar een uur binnen op een bed liggen wil ik niet vandaag. Laura begrijpt dat helemaal en nu komt ze volgende vrijdag. Ook Saskia's chiropractor stel ik uit, want Saskia wil liever buiten spelen.

Nu is de hele middag vrij om te genieten van het lekkere weer. Het is zomers luieren geblazen (niemand, die nu de berg was ziet, die zich deze week heeft opgestapeld, natuurlijk). Ik lees een tijdschrift, kijk naar Boer zoekt Vrouw en klets met de kinderen. Voor die was heb ik straks op zaterdag, als er regen wordt voorspeld, alle tijd. Deze lekkere middag neemt niemand ons af.

Gisteren kreeg ik een email van de Nederlandse ambassade. Ik heb (voorzichtig) mijn voelsprieten uitgestoken en kenbaar gemaakt, dat ik graag rondleidingen geef in dit gebied. Volgende week komt een groep mensen op bezoek en ik kreeg een email, dat er interesse was in een gids.

Zoals het er nu uitziet, zal ik mijn eerste groep ooit rondleiden in Old Town Alexandria op woensdagochtend. Dit is de eerste keer, dat ik dit professioneel zal doen, dus het maakt me wel wat zenuwachtig. Aan de andere kant ken ik Old Town ook echt goed. Ik zal, voor de rondleiding, nog meer lezen over de verschillende gebouwen, maar hoop nu al heel wat kennis te kunnen overbrengen.

Dit is iets, wat ik heel erg leuk vind! Ik hoop zo een klein bedrijfje op te zetten. Dit is dus wel de vuurdoop. Ik weet genoeg over Alexandria, ik weet alleen niet, hoe lang zo'n rondleiding zal duren. Er staat twee uur voor en mijn angst is om na een uur al klaar te zijn. Enfin, ik ga het proberen, wens me succes!

Saskia heeft vanavond een koorconcert. Rick komt er speciaal vroeg voor thuis uit zijn werk. We eten snel ons avondeten en dan vertelt Saskia ons, dat ze ons er echt niet bij wil hebben. Saskia heeft dit al vaker gehad. Ze heeft een vreemde schaamte en vindt het moeilijker, als wij wel aanwezig zijn.

Rick wordt er boos over, begrijpelijk, want hij kwam er vroeg voor thuis. Ik besluit naar Saskia's tegenwerpingen te luisteren. Dit concert is volgens Saskia echt niet de moeite waard. We spreken af, dat Rick en ik vanavond niet gaan, maar dan mag ze voor de komende concerten niets meer zeggen. Dan komen wij gewoon met camera's en al. Tot mijn verbazing stemt Saskia daarmee in.

Rick zet haar dus bij school af en komt meteen weer terug. Een paar uur later wordt Saskia door een andere ouder thuisgebracht. Volgens haar hebben wij een saai geheel gemist, zij vond het in ieder geval niet leuk. Het volgende concert is het Kerstconcert, daar mogen we dus, gelukkig, wel bij zijn!

woensdag, oktober 21, 2009

Virginia's Byways ontdekken

Vandaag belooft het zelfs nog warmer te worden, dan gisteren! De staalblauwe lucht, die zo vaak te bewonderen valt in de herfst, begroet me bij het openen van de lamellen. Na het ontbijt neem ik Cosmo mee voor een "power walk" van een uur. Intussen klets ik bij met Christine en mijn zus. De maples in de buurt beginnen nu echt te kleuren! De felblauwe lucht en het diepe rood en geel zijn prachtig! Op het Alles Amerika forum vroegen we ons af, waarom de kleuren hier zoveel sprekender zijn, dan in Europa. Een forumlid plaatste deze link, een interessante uitleg. Geen enkele foto kan overbrengen, wat een kleurenpracht het hier is in de herfst! Kai hoest nog erg en heeft vannacht erg getranspireerd, wat me doet denken, dat de koorts is gebroken. Met al het nieuws over de H1N1 griep, die overal circuleert, wil ik hem deze week thuishouden. Dat is toch, wat de CDC aanraadt, dus we volgen dat advies. Kai kan hopelijk wel al wat schoolwerk doen thuis, zodat hij volgende week niet te ver achterloopt. Na Kai van zijn natje en droogje te hebben voorzien, ga ik Pat ophalen. De herfstkleuren zullen maar een paar weken duren, dus wij willen er alles uithalen. Dit keer besluiten we iets noordwestelijker te gaan, dan dinsdag. Wellicht zijn de kleuren daar al verder gevorderd, dan in de Shenandoah. Via de US 50 (die ik ooit eens van kust tot kust wil rijden) arriveren we in Middleburg. Daar strijken we neer voor de lunch bij de Red Fox Inn. We vragen en krijgen een tafeltje op het terrasje van de inn. Het is druk, want veel mensen willen van dit onverwachte warme weer genieten op een terras. Pat bestelt de tosti met kaas en tomaat en tomatensoep. Dat is een hele hap, ze kan maar de helft op! Mijn tonijnsalade met witte bonen, rode paprika, kappertjes en vinaigrette is lekker licht en heel lekker. Na het eten gaan we op weg. Dit gedeelte van de staat is prachtig en dus zijn er allerlei "scenic byways" (mooie weggetjes). Vanuit Middleburg stel ik mijn GPS in op Bluemont. Via bochtige landweggetjes met de mooiste uitzichten rijden we de dertien mijl daarheen. Zoveel moois, maar zo moeilijk om op de gevoelige plaat te leggen! Vooral ook, omdat er nergens parkeerplaatsen zijn. Die hebben ze hier in de heuvels niet speciaal voor ons fotografen aangelegd, verdorie! Als we een hele laan maples zien, die in brand lijken te staan, moeten we er gewoon uit om te fotograferen! Ik parkeer de van in het gras langs de kant en Pat neemt haar statief mee. Dat maakt, dat ze veel langer de tijd neemt om foto's te nemen, dan ik. Ik heb na vier foto's de maples wel gezien. Maar dan valt me op, dat er van alles opspringt, als ik door het gras loop. Het zit werkelijk vol met sprinkhanen!! Het is hier heel stil en het enige, dat je hoort, is insektengesjirp. Ik dacht, dat het krekels waren, maar die zijn niet groen. Mijn doel wordt een goede sprinkhaanfoto te maken. Dat valt absoluut niet mee, want de diertjes staan geen moment stil! Eentje op de maple bladeren We rijden verder naar Bluemont, een lieflijk dorpje in de heuvels. We hebben een lijstje van dingen, die we vandaag willen zien. Daarop staat o.a. een rode schuur en die vinden we hier. Er staat zelfs een Amerikaanse vlag opgeschilderd, wat willen we nog meer! De schuur staat naast een oude boerderij uit 1806, die mooi gerestaureerd is. Pat vindt er alweer meer te fotograferen, dan ik. Ik heb gewoon het geduld niet om van een gebouw tien foto's te maken. Het is grappig, hoe anders wij zijn in hoe wij fotograferen en wat wij fotograferen. Hier vind ik een heel klein, maar eng uitziend, spinnetje. Het wordt vandaag duidelijk gedeeltelijk een insektenfotografeerdag voor mij. Even denk ik met een zwarte weduwe spin te maken te hebben, maar die hebben een rode tekening op hun rug en deze spin een oranje. Hij kijkt mij toch vervaarlijk aan door de telelens en ik hoop van harte, dat hij (of zij) niet kan springen! We rijden verder, nu richting Paris, Virginia. We komen langs rustieke schuren, beekjes en rijden een stuk langs de mooie Shenandoah rivier. Ik ben echt verliefd op Virginia! Er is zoveel moois te zien hier! Niet op ons lijstje stonden de herten, die we onderweg zien. Helaas zijn ze veel schuwer, dan langs het W&OD pad, en laten ze zich niet fotograferen. Paris lijkt niet in de verste verte op zijn naamgenoot aan de overkant van de plas. Sterker nog, we rijden er doorheen zonder er erg in te hebben! Wat wil je ook met 51 inwoners. Even verlaten we de "byways" en nemen US 50 weer terug naar Upperville. Daar slaan we weer af, een byway op. richting Rectortown. Onderweg stoppen we bij een oprit, die gelijnd is met vlammende maples. De eigenaar komt net naar buiten en maakt een praatje. We zijn hier in de "country", iedere voorbijrijdende automobilist zwaait. Iedereen is supervriendelijk. Meer plaatjes Even later komen we langs een stel mooie schuren en een weide vol koeien. Voor de meeste Nederlanders is een weide vol koeien een gewoon aanzicht, maar wij moeten daarvoor een stuk rijden. Dus moeten Pat en ik deze dieren, die ik altijd schattig vind, fotograferen. Je weet maar nooit, wanneer het onderwerp van een fotowedstrijd boerderijdieren is! Nieuwsgierig, dat ze zijn! Om de een of andere reden poseren de koeien veel beter voor Pat, die rechts van mij staat, dan voor mij. Ik probeer dus naast haar te gaan staan. Er zit hoog gras tussen ons in en gelukkig kijk ik eerst, want ik zie een enorme tijgerspin omhoog kruipen! Wie weet, wat er nog meer in dat droge gras schuilt!! Ik loop dus maar om! De tijgerspin We rijden terug naar Middleburg en nemen dan onze laatste byways, route 626 en 55. Inderdaad worden we getracteerd op de mooiste uitzichten op gekleurde heuvels, de bomen zijn hier inderdaad verder, dan zuidelijker. Ook komen we langs een heel stel wijngaarden, deze weg moet ik of met Rick of met Christine nog eens rijden. Nog wat mooie schuren Na een stop bij de Sheetz voor wat ijsthee en jerky (mijn favoriete "zuidelijke" snack) komt er in Hay Market een einde aan al het moois. Via de interstate 66 rijd ik terug en zet Pat thuis af. We hebben beiden weer genoten van de natuurpracht van deze staat en New Jerseyan Pat begint Virginia ook erg te waarderen! Moe en zelfs een beetje verbrand in mijn gezicht kom ik thuis. Wat een heerlijke dag was het weer. We weten, dat we heel veel geluk hebben, dat we dit soort dingen zomaar kunnen doen. Juist daarom genieten we er dubbel van.

dinsdag, oktober 20, 2009

Burke Lake

Al vroeg moeten we uit de veren, want Rick heeft vanochtend de loodgieter besteld. Ten eerste om een nieuwe kraan in de keuken te installeren. Ten tweede was onze waterrekening schrikbarend hoog, dus Rick wil er zeker van zijn, dat er niet ergens een lek zit.

Dat vindt de loodgieter gelukkig niet, maar hij stelt voor, dat we wat voedingskleurstof in de bak van de toiletten doen en dan kijken, of die een uur of zo later in de pot te zien is. Dat zou betekenen, dat de toiletten lekken, wat op den duur flink aan kan tikken. Dat experiment gaan we dus binnenkort doen, zodra ik wat kleurstof heb gekocht.

De nieuwe kraan staat mooi en modern, maar is helaas te hoog om mijn IKEA vensterplankje terug te kunnen zetten. Dat is net zo'n handig ding, want voor de ramen zitten hier geen vensterbanken. Rick gaat er nu wat blokjes hout onder bevestigen, zodat het plankje boven de kraan kan.

Kai voelt zich gelukkig een stuk beter vandaag. Zijn baas belt en klinkt erg aardig. Hij begrijpt, dat Kai in ieder geval vandaag en morgen niet kan werken, maar wil graag donderdag horen, of hij vrijdag beter is. Duidelijk is de straffe taal in de werkvoorwaarden bedoeld om af te schrikken en ontslaat hij niemand, die ook echt ziek is.

Kai heeft echter intussen al besloten, dat hij niet verder wil met deze baan. Hij gaat morgen, als hij hopelijk weer een beetje een stem heeft, ontslag nemen. Ik vind het wel prima, want heel veilig lijkt me dat in het donker langs de deuren gaan niet. Hopelijk vindt hij snel een "gewoon" baantje!

Met Cosmo rijd ik naar Kirsten. Het is alweer schitterend weer en zal vandaag zelfs 23 graden worden! We hebben besloten te gaan kijken, hoe ver de herfstkleuren langs Burke Lake zijn gevorderd. Als we er aankomen vallen onze monden open bij het zien van de kleurenpracht! Rood, geel, bruin en groen weerspiegelt in het gladde water van het meer.


Tijdens de wandeling stop ik regelmatig om foto's te nemen. Die zijn wel mooi, maar doen de ware pracht geen eer aan. Dat grootse is onmogelijk op de foto te zetten! We hebben enorm geluk, dat het windstil is, want aan het einde van de wandeling begint het een beetje te waaien en meteen is het gedaan met de mooie reflecties.


De viereneenhalve mijl rond het meer neemt altijd meer tijd in beslag, dan we verwachten. We rammelen dan ook van de honger! Bij Whole Foods halen we een salade voor de lunch en ik neem voor Kai ook gelijk iets lekkers mee.

Vanavond hebben we weer een avondje met het Nederlandse clubje en dit keer heb ik beloofd het voorgerecht (of althans het hapje voor het eten) mee te nemen. Ik kies brie met de vijgenjam van Whole Foods op crackertjes. Dat is zo'n lekkere combinatie!


Ook in de buurt begint het nu flink te kleuren

Als Saskia uit school komt gaan we meteen naar Fair Oaks Mall. Saskia wil een nette jurk voor haar koorconcert op donderdagavond. We lopen de enorme Forever 21 binnen, maar zien eigenlijk maar een leuke jurk! Gelukkig staat die Saskia ook fantastisch, dus we zijn gauw klaar.

Na nog een bh voor Saskia bij Victoria's Secret te hebben gekocht, verlaten we de mall weer. Het is veel te mooi weer om binnen te gaan winkelen! Saskia gaat dan ook meteen skaten met ons overbuurmeisje. Haar huiswerk komt vanavond wel.

Rick is al vroeg thuis om de nieuwe televisie verder te installeren. De oude tv, die, schat ik, een paar honderd pond weegt, wordt met vereende krachten naar de van van Jose gedragen. Doordat die oude tv zo diep was, is er nu een leeg gat in het theatertje beneden. Jose, die timmerman is van beroep, en zijn medewerker gaan de nieuwe tv zo installeren, dat er van dat gat niets meer te zien zal zijn. Ik ben heel benieuwd!

Zo meteen ga ik dus weer gezellig Nederlands kletsen. Ik ben benieuwd, wat voor lekkers iedereen deze maand weer gekokkereld heeft!

maandag, oktober 19, 2009

Shenandoah National Park

Eindelijk zijn de wolken en regen verdreven en schijnt de zon fel aan een onbewolkte hemel. Het ene kind gaat terug naar school, terwijl het andere kind ziek thuisblijft. Zo wisselen ze elkaar wel af!

Het is maar net boven het vriespunt, als ik naar het W&OD pad rijd. Dat betekent winterjas en handschoenen aan! Sharon en vier anderen zijn al aanwezig en het is inderdaad flink koud, al lopen we zo snel mogelijk. Dan doen we allerlei beenoefeningen, lopen nog een stuk, en als laatste arm- en schouderoefeningen. Het uur gaat buiten veel sneller voorbij, dan in de sportzaal! We zijn het erover eens, dat we graag zo af en toe, als de zaal eenmaal klaar is, met mooi weer naar buiten willen gaan.

Thuis tref ik Rick nog aan, die is bezig met zijn theater. Onze oude enorme tv daar heeft het begeven. De kans voor Rick dus, om zijn verjaarscadeau (wel een maand te vroeg, maar goed, dan kan hij er langer van genieten), een grote plasma tv, vroeg te krijgen.

Gelukkig heeft Rick een van de mannen, die hier soms klusjes komt doen, bereid gevonden om $100 voor de oude tv te betalen en hem mee te nemen, want dat ding is loodzwaar! Ik ben erg benieuwd naar de nieuwe tv, want die heeft dan ook HD en dat moet op zo'n groot scherm fantastisch zijn.

De telefoon gaat en ik zie Katja's nummer verschijnen. Zij moest vanochtend bloed laten afnemen voor testen en ik verwacht, dat ze daar verslag van zal uitbrengen. Katja is zich echter lam geschrokken!

Het bloed afnemen ging prima (Katja heeft een fobie voor naalden) en ze voelde zich na afloop goed. Tot ze opeens, rijdend terug naar huis, zich weg voelde glijden. Goddank heeft ze haar auto gauw geparkeerd, want daarna is ze flauwgevallen!

Katja is natuurlijk een beetje in paniek, want ze voelt zich nog niet lekker, en durft niet terug naar huis te rijden. Iedereen, die ze kent, zit op school, dus niemand kan haar op komen halen. Ik druk Katja op het hart te wachten, tot ze zich beter voelt en te bellen, als ze eenmaal weer veilig thuis is. Zij is echt iemand, die "makkelijk" flauwvalt!!

Als ik terugkom van mijn wandeling met Cosmo, hoor ik net de telefoon gaan. Katja is veilig thuis. In zulke gevallen ben ik heel blij, dat Katja mij meteen belt, dat deed ik met mijn moeder niet. Aan de andere kant voel ik me dan ook heel machteloos, want natuurlijk zou ik degene willen zijn, die haar ueberhaupt al naar die test had gereden. Maar ja, dat moederkloekgevoel moet ik laten varen. Gelukkig is alles goed met haar!

Gauw maak ik me klaar en voorzie Kai van eten en drinken. Hij voelt zich flink miserabel en leeft van Advil naar Advil. Duidelijk gaat hij morgen niet werken. We zullen zien, of hij daardoor zijn baan verliest. Rick gaat vanavond Kai's baas opbellen om hem mee te delen, dat hij morgen niet zal werken. We zullen wel zien wat ervan komt.

Pat komt mij ophalen om naar de Shenandoah te gaan. Met Rick thuis kan ik er vandaag toch op uit, anders zou ik het niet fijn vinden Kai alleen te laten. Het weer is schitterend en de verwachting is, dat de herfstkleuren in het Shenandoah National Park nu ongeveer op hun hoogtepunt zullen zijn.

Zonder oponthoud rijden we naar Front Royal. Daar parkeren we in het oude centrum en gaan naar de Daily Grind om te lunchen. Hier hebben we een aantal maanden geleden ook geluncht. Het restaurant, waar we eigenlijk heen wilden gaan, staat helaas te koop.


The Daily Grind is een gezellig koffiehuis met gratis Wifi en lekkere koffie. Hun sandwiches zijn ook erg lekker, ik bestel een panini met gegrilde groentes, zeer smakelijk!

Vreemd genoeg gaat er vandaag niemand voor ons het park in, terwijl ik donderdag in de rij stond. Met mijn America the Beautiful pas kunnen we zo door. Ik ga voor het einde van de maand proberen nog eens te gaan, want daarna moet ik een nieuwe pas kopen.

Al meteen valt het ons op, dat de herfstkleuren er nog niet zijn. Vooral de uitkijkpunten over de Shenandoah vallei zijn nog heel groen! Een enkele heuvelrug heeft kleur, maar het merendeel is nog groen.

We besluiten hetzelfde stuk van Skyline Drive te rijden, dat ik donderdag reed. Dit keer is er dus wel een "skyline". Het is zo helder, als ik het ooit heb gezien. Maar ja, die kleur, waar we op hoopten, die is er nog niet. Desalniettemin genieten we van de uitzichten en werken onze fototoestellen overtijd.


Zoals altijd ben ik een snellere fotografe, dan Pat, die geen vaste hand heeft en altijd een statief moet gebruiken. Al jaren wil ik gewoon eens rustig op de rand gaan zitten en de natuur in me opnemen. Dat lukt vandaag! Ik vind het helemaal niet erg, dat zij meer tijd nodig heeft. Het geeft mij de gelegenheid dit park echt in me op te nemen.

Hoger en hoger rijden we en op een gegeven moment ligt er sneeuw! Ik had al gehoord, dat er dit weekend sneeuw was gevallen, maar had niet verwacht, dat er vandaag nog wat zou liggen. Met de bladeren nog aan de bomen is het erg mooi, dus we stoppen om foto's te maken.


De middag vordert en het wordt tijd om naar de uitgang te rijden. Twee mijl daarvoor zien we een auto geparkeerd en een man stapt uit om foto's te nemen. Daar moet iets te zien zijn! Pat keert om, maar wij hebben de beer net gemist. Verderop keren we weer om en zien een drietal auto's geparkeerd staan. Gauw stappen we uit, maar alweer is de beer net in het struikgewas verdwenen.


Wat is het toch met mij en beren? Iedereen ziet er altijd een stel in dit park en ik heb er, na zeker twintig bezoeken, pas een gezien!!! Petra, jij moet terugkomen, dat was de enige keer, dat een beer zich echt goed liet zien!

Terug rijden we over de mooie 211, langs allerlei wijngaarden en boerderijen. In een van de velden zien we een hele kudde herten staan, die laten zich tenminste wel zien! Pat en ik zijn het erover eens, dat we, ondanks het gebrek aan herfstkleuren, genoten hebben van de natuur. In de komende paar weken hopen we zeker nog eens te gaan.

Tegen zessen zijn we weer thuis. Dit "rondje" is echt goed te doen, want we hebben heel wat tijd buiten de auto doorgebracht. Ik raad het een ieder, die Washington bezoekt, van harte aan. De "countryside" van Virginia heeft ook iets echt zuidelijks, wat aan de charme bijdraagt.

zaterdag, oktober 17, 2009

Het regent, het zegent

Zaterdag

Een blik naar buiten en ik weet, dat het wekelijkse loopje met Mary Ellen niet door zal gaan. Het regent flink en is maar vijf graden, brrr!!! Ik weet het, wij zijn verwend, meerdere dagen regen achter elkaar is hier ongewoon, dus ik mag eigenlijk niet klagen (maar doet het lekker toch).

Kai moet vanochtend werken en ik heb enorm met hem te doen. Hij moet langs de deuren en komt kleddernat en verkleumd terug. Hij voelt zich sinds gisterochtend al niet lekker en de koude nattigheid helpt daar zeker niet bij. Hij heeft nu koorts en hoest flink en gaat terug naar bed.

De voorwaarden van deze baan zijn erg streng. Ziekte is geen reden om niet te werken en kan ontslag tot gevolg hebben, bijvoorbeeld. Hierdoor heeft Kai zich niet ziek gemeld! Dat vinden Rick en ik toch echt te gortig. Straks heeft Kai longontsteking! Dat is ons dat baantje niet waard, dus als hij dinsdag nog ziek is, zegt hij het maar af. Als ze hem daarom ontslaan, so be it. Leuk vindt Kai dat langs de deuren gaan toch niet en wij vragen ons af hoe veilig het is voor hem.

Saskia voelt zich gelukkig vandaag voor het eerst weer als vanouds. Kennelijk moest haar lichaam iets verwerken en ik hoop, dat ze nu een tijdje gezond blijft! Ik ben erg opgelucht, want ik vond het niet weten, waar die ernstige vermoeidheid vandaan kwam, maar zorgwekkend.

Op een regenachtige dag is de Wii Sports Active echt een uitkomst! Ik doe een programma van een uur en dat gaat lekker snel. Behalve de oefeningen zijn de muziek en de vrolijke achtergrond redenen, dat ik het programma zo leuk vind.

Rick en ik hebben een aantal dingen nodig van de mall en besluiten eens naar Fair Oaks Mall te gaan. Ook al ligt deze mall ongeveer net zo ver van ons, als Tysons Corner, ben ik er alweer een tijd niet geweest.

Zoals altijd op regenachtige dagen is het beredruk en moeten we even zoeken naar een parkeerplaats. Het is lunchtijd en ik heb enorme zin in een kop warme soep. Dat lijkt Rick ook wel wat en we vinden wonder boven wonder een tafeltje bij de Corner Bakery. Hier hebben ze een heerlijke linzen-groentesoep, die in een uitgehold sourdough broodje wordt geserveerd. Precies goed voor een kille dag als vandaag!

Na het eten lopen we naar Macy's. Daarvan zijn er maar liefst twee in deze mall, kennelijk doen ze het goed genoeg om beide winkels (een ervan was voorheen een plaatselijke keten, die is opgekocht door Macy's) open te houden.

Rick gaat op zoek naar een broek en heeft allerlei kortingsbonnen mee. Helaas voor hem laat Dockers het niet toe om de korting te geven, maar de caissiere heeft medelijden met Rick en geeft hem toch twintig procent korting.

De Kerstafdeling is alweer helemaal opgezet en we zien een heel aantal leuke versieringen. Ik kan nu echt nog niet aan Kerst denken, eerst Halloween en Thanksgiving nog! Rick wel, die koopt een traditionele "augurk", die, nadat de boom is versierd gevonden moet worden. Onze oude augurk is vorig jaar gesneuveld. Als een kind zo blij is Rick ermee, ha ha!

Nu het weer kouder wordt heb ik nieuwe kniekousen nodig. Ook hier heeft Rick geen geluk met zijn bonnen. Hij moet er erg aardig uitzien, want nogmaals geeft de caissiere hem een flinke korting. Dat niet alleen, maar ze geeft hem ook een coupon voor $25, die vandaag besteed moet worden.

Al een tijdje vinden we, dat we aan nieuw bestek toezijn. Toevallig lopen we door de servies- en bestekafdeling en zien daar een heel aantrekkelijke set voor twaalf personen van Henckels. Die kost $140, maar we hebben die $25, dus besluiten ervoor te gaan.

Bij de kassa blijkt de set afgeprijsd naar $99 en kan Rick de $25 gebruiken, plus nog een bon voor 20% korting!! Nu hebben we een heel mooie set voor minder dan de helft van de oorspronkelijke prijs! Zo willen we wel vaker winkelen!!

Kai's nieuwe bed heeft een langere matras nodig, dan de gewoonlijke "twin size". Het toeval wil, dat er bij zijn school vandaag matrassen worden verkocht voor een flinke korting. De opbrengst daarvan komt ten goede aan het Lacrosse team, waarvan onze buurjongen Cameron deel uitmaakt.

Vanochtend heeft Rick al polshoogte genomen bij de verschillende matrassenwinkels in Vienna (we hebben maar liefst drie van die winkels aan de hoofdstraat liggen!!!) over hun prijzen voor zo'n matras. Hij komt dus beslagen ten ijs en de prijzen bij de school zijn erg goed. We bestellen een matras, die over ongeveer drie weken bezorgd zal worden. Zo krijgt Cameron ook de eer van het verkopen van een matras.

De tijd vliegt vandaag en het is al laat in de middag. Ondanks, dat hij zich ziek voelt, staat Kai erop mee te doen aan het "Best of the Season" concert van zijn School of Rock. Gelukkig hoeft hij maar een nummer te spelen.

Saskia eet bij Kaylee, dus Rick, Kai en ik rijden naar Ned Devine's Irish Village in Sterling. Daar is het al een drukte van jewelste. Kai vraagt of hij na het spelen van zijn lied naar huis mag en dat is goed. Gelukkig speelt hij redelijk aan het begin van het concert, dat tot negen uur zal duren.

De muziek, die wordt gespeeld, is 100% Rock 'n Roll. Nu is dat nooit mijn favoriete genre geweest, al kan ik de bekende liedjes wel waarderen. Maar dat geram op drums en gitaren en gegil in de microfoon heeft me nooit kunnen bekoren.

Ook nu weer is er veel gegil en geram, waardoor ik mijn vingers in mijn oren heb. Ik heb best gauw, dat hard geluid me teveel is. Rick vindt het maar vreemd, hij heeft er geen last van. Opeens zie ik mijn gymgenote Marcella, wiens zoon Aaron ook speelt. Zij heeft oordopjes in, wat me een stuk beter doet voelen!

Kai's lied, "At the Hop", vind ik wel heel leuk. Er moet voor mij gewoon een melodie inzitten. De klassieke rock vind ik wel mooi. Het meisje, dat "At the Hop" zingt, heeft ook een bijzonder mooie stem.


Het is inmiddels bijna half acht en we hebben nog niet gegeten. Gewoonlijk schijnt er eten te zijn bij de concerten, maar dit keer om de een of andere reden niet. Glory Days Grill ligt naast de Ierse bar, dus we strijken daar neer voor een snelle hap.

Op de tv schermen zien we Virginia Tech spelen tegen Georgia Tech. Helaas verliezen de Hokies de wedstrijd. Kai en ik delen Southwest "eggrolls" (loempiaatjes met mais, zwarte bonen, kip en Mexicaanse kruiden) en zoete aardappelfrietjes. Rick neemt de "sliders", mini-kaasburgertjes, die helemaal de rage zijn op restaurantmenu's op het moment.

Thuis duikt Kai gauw zijn bed weer in. Het is echt een bikkel, want hij heeft meer dan 39 graden koorts en toch gewerkt, gemusiceerd en nog even naar een restaurant geweest!

Zondag

Aangezien de voorspelling toch niet goed is, neem ik aan, dat de fietstocht, die ik met Janet had gepland, niet door zal gaan. We slapen dus lekker uit. Terwijl Rick op weg is om ons zondagse Starbucks ontbijt op te halen, belt Janet.

Volgens haar is het droog, dus zij wil wel gaan fietsen. We spreken om tien uur af. Als Rick terugkomt, verklaart hij mij voor gek, want het regent nog wel degelijk. Ook is het bepaald koud te noemen, buiten.

Denkend, dat Rick wel zal overdrijven, eet ik mijn ontbijt en maak me dan klaar om te gaan. Ik doe wel mijn skijack en handschoenen aan, want het is maar net boven het vriespunt. Buiten voel ik meteen de koude regen en weet, dat Rick helemaal gelijk had. De wens was de vader van de gedachte, want hier doorheen fietsen zal mijn spieren enkel kwaad doen.

Janet komt naar buiten en is verbaasd, dat het nog zo regent. We spreken af om het over een paar uur nog eens te proberen, want volgens het weersbericht moet het vanmiddag droog worden.

Kai is inmiddels ook op en nog zieker, dan gisteren. Hij heeft hoge koorts, hoest en is duizelig. Rick neemt hem mee naar de Urgent Care Clinic in Oakton. Kai wordt o.a. getest op H1N1, maar de snelle test is negatief. De uiteindelijke diagnose luidt bronchitis en hij krijgt antibiotica mee.

Intussen zijn Laura, Kaylee en Alexandra gearriveerd. In de achtste klas moet iedereen ieder kwartaal minstens vijf uur vrijwilligerswerk doen. De meisjes hebben besloten (een suggestie op de lijst, die ze meekregen) om koekjes te gaan bakken voor brandweerlieden.

Dat is nog niet zo makkelijk, als ze hadden gedacht. Ten eerste hebben ze niet goed nagedacht over de ingredienten en moet er boter "geleend" worden van de buren. Daarna lukt het ze maar niet om de oventemperatuur goed te krijgen en een heel aantal koekjes verbrandt. Uiteindelijk word ik naar de supermarkt gestuurd voor Nestle Toll House deeg, zodat ze het enkel nog in de oven te hoeven steken.

Terwijl de meisjes bezig zijn onze keuken in een slachtveld te veranderen (toch leuk, hoor, dat alles altijd hier plaatsvindt!), ga ik met Janet overleggen. Het miezert nog steeds flink en we hebben geen van beiden een regenbroek. Als het nu tien graden warmer was geweest, was ik gegaan, maar met deze kou is het vragen om moeilijkheden. Janet krijgt vanavond gasten, dus heeft geen tijd om langer te wachten. We lassen de fietstocht daarom met tegenzin af.

Natuurlijk komt nog geen half uur later een waterig zonnetje tevoorschijn. Ik moet "iets" doen qua beweging, dus ik neem Cosmo mee voor een frisse wandeling. Eigenlijk had ik met dit koude weer verwacht, dat de bomen opeens flink verkleurd zouden zijn, maar dat valt mee (of tegen?). De kleur begint wel te komen, maar er is nog veel groen.


Eindelijk hebben de meisjes drie schalen met koekjes klaar. De verbrande koekjes hebben ze half opgegeten, half weggegooid. Ze hebben dus alle vier een volle buik van koekjes en kunnen ze niet meer zien!

Nu moeten ze dus weggebracht naar de brandweerkazerne. Met vier giebelende tieners (ik vind het altijd leuk om de gesprekken te volgen, moet ik toegeven) rijd ik naar het Vienna Volunteer Fire Department. We moeten even verderop, bij het Community Center, parkeren, dus rillend lopen we erheen.

Er staan allerlei borden over Bingo op zondag, dus ik grap tegen Saskia, dat we dat vanavond gaan spelen. Die ziet daar de humor niet van in. Op het moment lijkt er echter niemand aanwezig hier. We drukken herhaalde malen op de bel, zonder reactie. Helaas voor de Vienna brandweerlieden, maar de koekjes gaan hun neus voorbij.

Een paar mijl verderop is de Dunn Loring brandweerkazerne, die een grote 13 boven de garage heeft hangen. Onderweg bedenk ik me, dat we, op zondag, wel eens nergens mensen aanwezig zouden kunnen treffen. Gelukkig zien we al meteen een paar brandweermannen met de grote gele wagen van deze kazerne werken.

Eerst lopen we naar de ingang, maar daar hangt een briefje, dat er niemand is. Dan moeten de meisjes toch de moed opvatten om een van de werkende brandweermannen aan te spreken. Die, Dave geheten, is dolenthousiast over de koekjes, tot groot genoegen van de meiden. Hij roept zijn collega, Carl, toe, dat er koekjes zijn.

Om te laten zien, dat ze dit gedaan hebben, hebben de meisjes ook de handtekening van de brandweermannen nodig op hun schoolformulier. Die wordt met graagte gegeven. Dave poseert nog even vriendelijk met de meisjes voor de brandweerwagen en dan mag ik een stel opgewonden en enthousiaste dames weer naar huis rijden.


Wel een goed initiatief, die "service hours", maar het heeft al met al zeker vijf uur van deze zondag genomen, wat de meisjes te veel vinden om op hun formulieren te zetten. Ze schrijven drie uur op hun formulier. Dat betekent, dat we tussen nu en volgende zondag nog "even" twee uur vrijwilligerswerk moeten vinden.

Er zijn weer een paar films, die Rick en ik graag willen zien. Een daarvan is Couples Retreat met o.a. Vince Vaughn. De officiele recensies voor de film zijn niet zo goed, maar daar luisteren we meestal niet naar. Maar goed ook, want het is een onderhoudende film, lekker licht en luchtig. Als je gewoon zin hebt in een grappig verhaal is hij perfect. Niets diepgaands, zeker niet, maar dat is ook weleens lekker.

Op de terugweg halen we eten van Plaka Grill. Hun kipsouvlaki is heerlijk! Kai's medicijnen lijken al wat te helpen, want hij eet goed mee. Beide kinderen gaan vroeg naar bed. Ik ga het ook niet laat maken en hoop morgen de zon weer te zien!