De rondleiding

Gisteravond om elf uur waren Rick en ik ons klaar aan het maken om naar bed te gaan, toen we een enorme explosie vlak naast ons huis hoorden. Hij was zo hard, dat het leek, alsof er een kanon werd afgeschoten. Meteen ging alle electriciteit uit. Gelukkig waren we bijna klaar en konden zo naar bed.

Omdat het hier 's nachts nog vrij warm kan zijn, had ik de ramen wijd open gezet, nu onze fan niet werkte. Om half drie kwam het electriciteitsbedrijf eindelijk met een luidruchtige wagen en mannen, die naar elkaar gilden. Ik kon letterlijk verstaan, wat ze zeiden, dus het moet vlak naast ons huis zijn geweest.

Eindelijk sprong na een uur de stroom weer aan en dachten Rick en ik weer te kunnen slapen. Dat lukte mij eventjes, maar toen werd ik weer wakker van een heel vreemd geluid. Even dacht ik, dat het een gillend kind was, maar welk kind gilt nu om vijf uur 's ochtends vlakbij ons huis?

Eenmaal goed wakker drong het tot me door, dat het een dier moest zijn. Het geluid was ook telkens hetzelfde en een beetje eng, zo in het donker. Het ging een goede tien minuten door en toen hoorde ik het verder weggaan. Na wat zoeken op het internet blijkt het een vos geweest te zijn (luister naar call.wav hier), Rick, die zei wakker te zijn, heeft het niet gehoord.

Al te snel gaat daarom Ricks telefoonwekker. We hebben beiden erbarmelijk geslapen! Gelukkig slapen de kinderen aan de voorkant van het huis, dus die hebben, behalve de ontploffing, niets gehoord.

Opgelucht zie ik, dat de harde regen van vannacht (die waarschijnlijk ook die ontploffing heeft veroorzaakt) weg is getrokken. Het miezert nog een beetje, maar we zullen in ieder geval niet in de stromende regen door Alexandria hoeven lopen.

Het verkeer in dit gebied kennende, wil ik ruim de tijd nemen om naar Alexandria te rijden. Gauw laat ik Cosmo uit en ga dan op pad. Meteen kom ik in de file terecht. Ik rijd eigenlijk nooit meer in het ochtendspitsuur en ik ben meteen blij, dat ik dat niet hoef.

Wat een gestress is dat toch! De avondspits is ook vervelend, maar dan hoef je tenminste niet op een bepaalde tijd ergens te zijn. Gelukkig rijdt het verkeer op de Beltway rond Washington op gewone snelheid, dus ik kom zeker een half uur voor de groep in het stadje aan. Onder City Hall kan ik met gemak parkeren.

Om de tijd wat te doden loop ik het leuke straatje King Street op en neer. De winkels zijn nog gesloten, dus het is heel rustig. Een winkelier staat zijn stoep te schrobben, ondanks de regen van vannacht. "Getting the slippery leaves off," vertelt hij mij, als ik langsloop. Inderdaad maken de vele natte bladeren op de stoep het af en toe flink glad.


Een eekhoorntje is druk bezig met eikels verzamelen

De groep mensen, die ik zal rondleiden, zijn de echtenotes en een echtgenoot van de Honoraire Consuls hier in Noord-Amerika. Ook de echtgenoot van de Nederlandse ambassadrice (de eerste vrouwelijke Nederlandse ambassadeur hier in Washington!) is er. Meteen valt het me op, hoe aardig en enthousiast de groep is! De paar zenuwen, die ik nog had, verdwijnen meteen.

We hebben tien minuten, voor we bij het Carlyle House worden verwacht. Naamkaartjes worden uitgereikt en ik stel mezelf voor. Daarna vertel ik wat over de geschiedenis van de stad Alexandria.

Bij het Carlyle House worden we vriendelijk ontvangen. Terwijl de groep de film kijkt (die ik al een keer heb gezien), reken ik af. Daarna ga ik mee met de rondleiding. De groep wordt in tweeen gedeeld, want de kames van het huis zijn niet groot genoeg om alle vijftien erin te proppen.

Dit is de tweede keer, dat ik de rondleiding in dit huis doe en het blijft interessant. "Leuke" bijkomstigheid is, dat ze in de maand oktober het huis in de rouw hebben. In die maand is John Carlyle overleden, dus zien we allerlei gewoontes omtrent de dood in de achttiende eeuw.

Opvallend vind ik vooral, dat alle spiegels zijn afgedekt. Dit is, omdat men niet wilde, dat je hier aan jezelf dacht, alle gedachten moesten naar de overledene gaan. Ook droegen de nabestaanden broches met haar van de overledene. Eens per jaar (vorige zaterdag dit jaar) wordt er een heuse begrafenisplechtigheid voor John Carlyle georganiseerd. Dat lijkt me wel interessant om eens mee te maken.

De docent vertelt heel onderhoudend en de groep is duidelijk erg geinteresseerd. Het uur vliegt dan ook voorbij en ik zie "mijn" tijd met de groep steeds korter worden. In gedachten pas ik mijn route van bezienswaardigheden aan, zodat we op tijd voor de lunch zullen zijn.

Als we weer buiten staan is zowaar de zon doorgebroken! Alle schietgebedjes naar de weergoden hebben geholpen! Ik leid het gezelschap naar Captain's Row en daarna naar het Old Presbyterian Meeting House. Die laatste is vooral interessant voor hen, omdat daar o.a. het graf van John Carlyle is.

Dan lopen we terug naar Gadsby's Tavern, waar we voor de lunch worden verwacht. Voor we naar binnen gaan, vertel ik het een en ander over deze taverne en de ernaast gelegen inn. Was ik van tevoren bang, dat ik de twee uur niet zou kunnen vullen met een rondwandeling, nu weet ik, dat dat met zo'n groep met gemak zal gaan!




Deze bordjes zijn voor de brandverzekering

Gadsby's Tavern is altijd een goede afsluiting van de historische wandeling. Binnen is alles nog, zoals het in de Coloniale tijd was, inclusief de klederdracht van de serveersters. Grappig vandaag vind ik, dat een van hen een hoofddoek draagt. In de tijd van George Washington waren er nog geen moslims te vinden in Alexandria, wil ik wedden. Aangepast aan de moderne tijden is deze taverne dus (gelukkig) wel.

Zoals altijd raad ik iedereen de pindasoep hier aan. Dat is zo'n Virginiaans gerecht, het hoort er gewoon bij (en is nog heerlijk ook). Het doet me genoegen, dat vrijwel iedereen die bestelt. Zelf neem ik hem dit keer niet, want hij is wel erg machtig. Mijn gerookte "SLT" (salmon lettuce and tomato) sandwich smaakt heerlijk en de rest van het gezelschap geniet ook.

De conversatie is intussen geanimeerd. Ik zit op het hoekje met de echtgenote van de consul in Houston naast mij en de echtgenote van de consul in Denver tegenover mij. Beiden zijn Nederlands (niet alle echtgenoten spreken Nederlands, dus ik heb de rondleiding in het Engels gedaan). De echtgenoot van de ambassadrice zit schuin tegenover mij. Hij is Brits, maar spreekt enorm goed Nederlands. Het is heel interessant te horen, hoe het allemaal werkt, zo'n consulaat en over het leven van een ambassadeur.

Al te gauw is de lunch voorbij. Ik neem van iedereen individueel afscheid. Zo te horen hebben ze een leuke ochtend gehad, wat mij natuurlijk enorm goed doet. Vanmiddag gaan ze nog naar het Hillwood Museum (ook op mijn "te doen" lijstje). Morgen gaan de meesten weer naar huis.

Na het afscheid besluit ik nog even de andere kant van Alexandria in te lopen, nu het weer lekker zonnig is. Gisteren las ik over een "spite house" op Queen Street. Dat is een heel nauw huisje, dat werd gebouwd om de steeg tussen twee huizen op te vullen. Dat "spite" slaat op het feit, dat mensen dit vaak deden om hun buren dwars te zitten. Met zo'n huisje konden die niet meer van het steegje gebruik maken en werd er licht weggenomen van het buurhuis.


Sommige huizen lijken klein, maar lopen ver door



Queen Street

Inderdaad vind ik twee "spite houses" aan Queen Street. Ze zijn beiden maar net iets breder, dan mijn lengte, als ik zou gaan liggen. Heel bijzonder! Een ervan werd niet zo lang geleden voor $135.000 verkocht, las ik!


"Spite houses", heel smal



Het loopt tegen drieen, dus tijd om naar huis te gaan voor de drukte van de spits. Ik moet zeggen, ik heb echt genoten. Dit is mijn ding! Of het nu een persoon is, die ik rondleid, of een groep, het voelt iedere keer weer nieuw, al ken ik de locaties als mijn broekzak. Ik begrijp de docenten in de verschillende musea steeds beter.

Thuis ga ik zowaar nog even buitenzitten. Het is opeens 23 graden! Saskia en Laura zijn druk bezig met Halloween. Saskia heeft eindelijk bepaald, dat ze een "gewone" heks wil zijn. Hopelijk krijgen we morgen de kans naar een kostuum te gaan kijken.

Vanavond is de jaarlijkse Halloween parade in Vienna en natuurlijk willen Saskia en vriendinnen daarheen. Kai gaat met vrienden, die zelf rijden. Rick en ik zetten de meisjes af, maar hebben zelf niet zoveel interesse in de parade. Het is niet echt "Halloween", maar voornamelijk politiek gedoe, omdat de verkiezingen volgende dinsdag zijn.

Wij gaan dus samen eten bij het Maple Ave restaurant. Zij hebben "small plates", "main plates" en "sweet plates". Dit lijkt goed aan te slaan, want het zit altijd vol. Ik neem drie "small plates": squash soep, mosselen in een lekker pittig sausje en zoete aardappel gnocchi met champignons. Alles smaakt heel goed, ik hoop, dat dit restaurant uit gaat breiden, want nu hebben ze maar een paar tafeltjes.

We willen nog even naar de parade gaan kijken, maar zien van verre, dat het nog steeds politieke wagens zijn. Ik ben ook moe, dus ga liever lekker naar huis. Wat een heerlijke dag en ik ben stiekem trots op mezelf, want al die kennis van Alexandria heb ik mezelf met de jaren aangeleerd en nu werpt dat zijn vruchten af.

De volgende stap is een naam bedenken voor mijn "bedrijfje" (het zal nog wel even duren, voor het dat wordt), zodat ik een website kan maken. Behalve Alexandria zal ik ook excursies naar andere delen van Virginia aanbieden en natuurlijk in Washington. Iemand een briljant idee?