Een lange wandeling langs de rivier

Van de voorspelde bewolking is vanochtend niets te bekennen. In tegendeel, de lucht is staalblauw en de temperatuur zo vroeg al twintig graden. Tijd om er met Cosmo opuit te trekken dus, want van dit schitterende weer moet genoten worden.

Mijn keuze valt op Theodore Roosevelt Island, want daar ben ik alweer een hele tijd niet geweest. Onderweg hoor ik op de radio, dat er een "wind advisory" is met windstoten van maar liefst 50 mijl per uur (80 km/u).

Na enig oponthoud, want er zijn werkzaamheden aan de George Washington Memorial Parkway, bereiken we de parkeerplaats bij het eiland. Eenmaal in het bos is de wind goed te merken. Ik vind het een beetje eng, vooral als er vlak naast mij een enorme tak neerploft. We lopen een rondje over het eiland en bekijken het grote beeld van Theodore Roosevelt even en dan zet ik onze wandeling voort op het Mount Vernon trail.


Even later splitst het pad en ik heb eigenlijk nog nooit het pad naar boven genomen. Laat ik eens avontuurlijk zijn en kijken, waar dat toe leidt. Het blijkt over de Roosevelt Bridge te gaan, de stad in. Over die brug heb ik nog nooit gelopen!

Van hieraf is er prachtig zicht op het Kennedy Center, het Watergate hotel en Washington Harbour. Onder ons zie ik schildpadjes op stronken zonnen. Rechts van ons zoeft het verkeer de brug over. Dit is bepaald niet de mooiste brug over de Potomac, die eer heeft de Memorial Bridge.

Eenmaal over de brug leidt het pad langs het Kennedy Center. Ik wil echter niet Georgetown in, maar via het pad langs deze kant van de rivier naar het Lincoln Memorial en dan de Memorial Bridge terugnemen. Dat Washington een voetganger- en fietsersvriendelijke stad is, blijkt hier ook weer. Tussen het Kennedy Center en Watergate Hotel loopt een pad naar de rivier, dat aansluit aan het rivierpad.

Het waait werkelijk enorm, er zitten flinke koppen op de hier anders zo rustige rivier. Vandaar dat er waarschijnlijk helemaal geen kayakers of roeiers zijn vandaag. Wel is het pad drukbezocht met joggers en fietsers. Cosmo poseert lief voor mij met Georgetown op de achtergrond en even later met het Lincoln Memorial en Washington Monument. Hij heeft het zeer naar zijn zin op deze wandeling, zo te zien.

Nu, als voetganger, zie ik, dat de mooie bronzen beelden aan het begin van de Memorial Bridge door Italie cadeau zijn gedaan aan de VS. Als we de lange brug over zijn, zie ik niet meteen een aansluiting met het Mount Vernon trail terug naar Roosevelt Island, maar zie, dat anderen daar al een oplossing voor gevonden.

Door het gras loopt een uitgeslepen zandpad en na twee keer oversteken (wel uitkijken, want de snelheid hier is hoog) lopen we weer langs de rivier aan de Virginia kant. Na vijf mijl zijn we terug bij de parkeerplaats, maar ik ben eigenlijk ook nieuwsgierig, waar het pad de andere kant op heenleidt.

We lopen naar boven en daar zie ik, dat je zo de Key Bridge over kunt gaan, Georgetown in. We lopen over de brug naar de andere kant, maar nu waait het zo hard, dat het zand in mijn gezicht snijdt. Ik vrees, dat we het in onze ogen zullen krijgen, dus loop terug naar de van.


Bij elkaar hebben we meer dan tien kilometer gelopen. Nu ik weet, hoe je de bruggen overkomt, heb ik ook meteen een paar nieuwe fietsroutes in gedachten om met Janet te gaan verkennen.

Na al die droge wind hebben Cosmo en ik enorme dorst. Ik heb maar een klein flesje water mee, dat Cosmo helemaal opdrinkt! Het is inmiddels ook lunchtijd, dus ik rijd door de McDonald's drive thru voor een medium Diet Coke, zonder ijs, en een snackwrap met gegrilde kip en barbecue saus.

Als ik onze oprit oprijd, doet de afstandsbediening van de garage het niet. Vreemd! Ik stap uit en probeer de nummercombinatie. Wat ik ook probeer, de garage gaat niet open. Blij, dat ik de huissleutel mee heb, want we gaan het huis eigenlijk nooit door de voordeur in.

Binnen is het een gepiep van jewelste, dus ik weet meteen, wat er aan de hand is: de electriciteit is uitgevallen! Nu gebeurt dat regelmatig, als er erge wind is, dus ik verwacht, dat het ieder moment weer aangaat. Maar dat gebeurt dit keer niet.

Voor de zekerheid, al weet ik, dat onze buren dat ook al gedaan heb, bel ik Dominion Power om de uitval te melden. Inderdaad zijn ze al op de hoogte en het automatische berichtje meldt half vijf voor de stroom terug zal zijn (het is nu half twee).

Na de lange wandeling heb ik zin in een douche. Net op tijd bedenk ik me, dat ik beter mijn haar niet kan wassen, want ik kan het niet drogen en dan zie ik er als een spook uit (zou wel bij de versieringen buiten passen, daar niet van). In het donker was ik me. Make up opdoen gaat ook al niet, gelukkig hebben we naast onze kast ook nog een grote spiegel, want zonder oogpotlood en mascara zie ik er niet uit!

Op mijn "te doen" lijstje stond van alles op de computer en dat gaat nu niet lukken. Tijd dus om de tijdschriften bij te lezen. Voor het huis in de zon ga ik met de stapel zitten. De bakstenen zijn zo heet, dat ik op een kussen moet zitten.

Intussen bel ik Dominion Power nog eens en nu staat er op het berichtje, dat onze stroom om drie uur terug moet zijn. Even later gaat de telefoon en vertelt een vrouwenstem ons heel vriendelijk, dat de problemen opgelost zijn. Niet, dus. Wij hebben nog geen electriciteit.

Nu merk ik, hoeveel we electriciteit gebruiken voor de kleinste dingen! Ik heb dorst en wil wat ijs en water uit de ijskast tappen. Dat werkt ook al niet! Dan maar uit de kraan, maar het water is nog warm. De telefoons werken niet, behalve die in onze badkamer en in Saskia's kamer.

Vorig jaar is Dominion Power ons vier dagen "vergeten", dus ik zorg er nu voor met een live persoon te praten, want dat willen we niet nog eens. Zij rapporteert het probleem en later hoor ik op het automatische berichtje, dat we dit keer voor kwart voor zeven onze electriciteit terug zullen krijgen.

De kinderen komen thuis uit school en Kai heeft zichzelf te dun gezaaid. Niet alleen had hij sandwich club op school en komt daarvan pas na drieen thuis, hij moet ook nog met twee honden wandelen (doet hij vandaag tegelijk) en om vier uur present zijn voor zijn nieuwe baan.

Dat laatste lukt dus niet en Kai komt om half vijf onverrichterzake terug. Hij was te laat en zijn baas was al weg. De baas was niet te spreken (natuurlijk) over Kai's late verschijnen en vertelde hem duidelijk, dat hij niet met hem kan werken, als hij niet op tijd is. Kai's verlegenheid komt nu naar voren, want hij had gewoon moeten zeggen, dat hij woensdagmiddag al allerlei verplichtingen heeft. De werktijden zijn tenslotte flexibel. Duidelijk moeten we hierin toch ook nog even leiden.

Eindelijk om vijf uur springt de electriciteit weer aan. Al het gepiep is meteen voorbij, dat is echt om gek van te worden! Heb je geen electriciteit, denk je volle stilte, maar nee, allerlei electronische apparaten hebben nog wel genoeg energie om te piepen. Rick weet al (geloof me!), dat dat veranderd moet worden.

Saskia gaat met een vriendin naar de mall en zal daar eten. Rick, Kai en ik gaan naar Glory Days. Daar is het enorm druk! We nemen een open tafeltje in de bar, liever dan wachten op een tafel. Dat is altijd grappig hier, als het restaurant vol is, is er meestal nog wel plaats in de bar, waar je het gewone menu kunt bestellen.

Alweer is het eten van superieure kwaliteit voor zo'n goedkoop restaurant. Ik bestel de biefstukstokjes en de biefstuk is zo mals, het valt van het stokje! Daarbij heb ik gestoomde broccoli en worteltjes en zoete aardappelfrietjes. Allemaal is het even lekker. Ook de mannen smullen van hun crabcake en steak en Buffalo kip "sliders".

Een van de televisieseries, die we allemaal erg leuk vinden, speelt vanavond. Glee is een soort Fame, maar dan anders. Echt een goede serie, voor degenen, die er nog niet mee bekend zijn.

Eindelijk zijn de Miami foto's ook online, klik hier om ze te zien.