Herfstwandelingen

Gisteren heb ik met Sharon afgesproken vandaag onze honden mee te nemen naar het W&OD pad. Zij heeft een mini-Australische herder, Gracie. Natuurlijk gaat Cosmo maar al te graag mee!

Gracie, die ongeveer zo groot is, als onze katten, moet niks van die grote soortgenoot hebben en keft er heftig op los. Het is comisch om te zien, hoe Cosmo, die vervaarlijk blaft tegen honden van zijn kaliber, voorzichtig terugdeinst voor dit felle diertje!

Opeens zijn alle bomen verkleurd. Als het eenmaal begint, gaat het ook zo snel! We lopen een stukje naar het westen en doen dan onze beenoefeningen met de banden. De honden wachten geduldig tot we klaar zijn. Na de eerste luidruchtige kennismaking negeren ze elkaar verder.

Omdat we de honden meehebben lopen we vandaag langer. Het is bewolkt en minder warm, maar de temperatuur is nog zeer aangenaam. Het uur vliegt weer voorbij. De tijd lijkt voorbij te vliegen, tijdens deze trainingen buiten. Toch hoop ik, dat de gymzaal gauw klaar is, want binnen is het veel intensiever trainen.

Toen we in Miami waren, bleek de vrouw van een collega van Rick een vriendin van mij van meer dan twintig jaar geleden te zijn. Toen ik vorige week op mijn Facebook schreef, dat ik bij Burke Lake was gaan wandelen, reageerde zij, dat zij daar vlakbij woont en er ook vaak wandelt.

Dat leek ons een goede gelegenheid om weer eens helemaal bij te kletsen, dus om elf uur ontmoet ik Scarlett op een van de parkeerplaatsen bij het meer. Cosmo is ook mee, dus die heeft vandaag twee lange wandelingen achter elkaar en geniet daar duidelijk van.

De herfstkleuren rond het meer zijn nog verder gevorderd, maar ik ben helaas mijn camera vergeten. Met mijn kleine toestelletje lukt het niet echt om de kleuren te laten zien. Het is wel weer windstil, dus de reflecties zijn prachtig. Gelukkig zijn Kirsten en ik van plan hier dinsdag nog eens heen te gaan.

Scarlett en ik pakken onze vriendschap makkelijk weer op. Het is erg leuk om haar weer gevonden te hebben! Onze mannen kunnen het ook prima met elkaar vinden, dus we spreken af binnenkort iets met zijn vieren te ondernemen.

We lopen niet helemaal rond het meer, want Scarlett is een paar weken geleden geopereerd en nog niet helemaal de oude. Maar dit is zeker voor herhaling vatbaar, vinden we beiden. Volgende keer zal Scarlett haar hond, een labradorvrouwtje, ook meenemen.


Op de terugweg naar huis zijn de herfstkleuren langs de weg zo mooi, dat ik er bij ieder stoplicht foto's van probeer te nemen. Helaas geven die lang niet de diepvurige kleuren weer, die het mensenoog ziet.

Bij Whole Foods zie ik, dat de pompoenen zijn afgeprijsd, twee voor $10. Kennelijk is er dit jaar een goede oogst, want overal liggen stapels van de enorme oranje vruchten. Ik kies er een paar mooie ronde uit, die we volgende week zullen uitsnijden.

De rest van de middag besteed ik vooral aan het (nog) meer leren over de verschillende historische gebouwen in Alexandria en hun oorspronkelijke bewoners. Zodoende "struikel" ik, bij het lezen over het George Washington Masonic Memorial, ook over deze website, waarin de dingen, die Dan Brown over de Vrijmetselaars schrijft, aan de werkelijkheid worden getoest. Wellicht interessant voor mensen, die "The Lost Symbol" inmiddels hebben gelezen.

Rick wil graag gaan eten bij Bazins on Church vanavond. Ik betwijfel, of we daar zonder reservering een tafeltje kunnen krijgen, maar niet geschoten is altijd mis, natuurlijk.

Dat dit een nogal pretentieus restaurant is, wisten we al. Maar we worden zo vreemd ontvangen! De maitre d', die nota bene gewoon een spijkerbroek draagt, dat is kennelijk ook "hip" nu, vraagt ons op een nogal hooghartige toon, hoe hij ons kan helpen. Nou, dat lijkt ons duidelijk, we zouden graag een tafeltje voor twee hebben.
Die heeft hij niet zonder reservering, antwoordt hij kortaf. We kunnen aan de bar gaan zitten, daar wordt ook het volle menu geserveerd, gebaart hij.

Daar hebben Rick en ik echter geen zin in. Alweer op een toon van "als het moet, dan moet het maar", zegt hij, dat er over twintig minuten misschien een tafeltje vrij is. Rick en ik kijken elkaar en bedanken voor de eer. Ik kan het niet goed omschrijven, maar we hadden beiden geen zin meer om hier ons geld te besteden na de houding van die maitre d'! Alsof wij blij mochten zijn, dat we in zijn restaurant mochten eten, zo kwam het op ons over. Ik heb mensen hier al vaker over horen klagen bij dat restaurant.

Gelukkig hebben we een ruime keuze aan restaurants hier in Vienna. Bij Sushi Yoshi een paar deuren verderop worden we met open armen ontvangen. Dit keer zitten we wel aan de bar, want we vinden het beiden leuk om de sushi chefs gade te slaan.

Het valt Rick en mij op, dat 95% van de dinerenden hier Aziatisch zijn. Een blik op het menu zegt ons waarom. Er staan een heel aantal authentieke gerechten op, die we nog nooit bij de andere Japanse restaurants hebben gezien.

Rick is dol op makreel en bestelt de gegrilde makreel. Hij denkt gewoon stukjes makreel te krijgen, maar krijgt een hele vis, kop en staart en al, voorgeschoteld. Dat niet alleen, maar hij heeft alleen stokjes om mee te eten. Ik stel voor, dat hij om een vork en mes vraagt, maar daar wil Rick niets van weten. Hij wil de authentieke ervaring hebben en krijgt daardoor ook een heel stel graten mee.


Rick met zijn vis

Mijn sashimi is ook "interessant". Ik bestel een paar vissoorten, die ik nog nooit heb geproefd, zoals gestippelde sardine en ook een van de drie soorten makreel op het menu. Natuurlijk mogen de zoete garnalen met hun gefrituurde kopjes ook niet ontbreken. Tot mijn verbazing wordt de makreel ook met gefrituurde kop, graten en staart geserveerd.


Mijn sashimi

Een van de sushi chefs is nogal spraakzaam en vertelt mij, dat die graten gewoonlijk alleen aan hun Aziatische klanten worden geserveerd. De Amerikanen griezelen ervan, zegt hij. Omdat ik ook de gefrituurde garnalenkopjes heb besteld, gingen ze ervan uit, dat ik een "authentieke" eetster was en niet Amerikaans. Toch leuk en het gefrituurde visskelet smaakt bijzonder goed!

De rest van de avond vermaak ik me met het kijken naar een paar, voor mij nieuwe, Nederlandse series op Programmagemist.nl. Ik werd via een emaillijst attent gemaakt op "Grenzeloos Verliefd". Een aflevering speelt zich af in Senegal, waar ik als kind gewoond heb, en ik vind het heel leuk weer beelden uit Dakar te zien! Ooit hoop ik Rick en de kinderen daarheen mee te nemen om te laten zien, waar wij toen woonden.