Het regent, het zegent

Zaterdag

Een blik naar buiten en ik weet, dat het wekelijkse loopje met Mary Ellen niet door zal gaan. Het regent flink en is maar vijf graden, brrr!!! Ik weet het, wij zijn verwend, meerdere dagen regen achter elkaar is hier ongewoon, dus ik mag eigenlijk niet klagen (maar doet het lekker toch).

Kai moet vanochtend werken en ik heb enorm met hem te doen. Hij moet langs de deuren en komt kleddernat en verkleumd terug. Hij voelt zich sinds gisterochtend al niet lekker en de koude nattigheid helpt daar zeker niet bij. Hij heeft nu koorts en hoest flink en gaat terug naar bed.

De voorwaarden van deze baan zijn erg streng. Ziekte is geen reden om niet te werken en kan ontslag tot gevolg hebben, bijvoorbeeld. Hierdoor heeft Kai zich niet ziek gemeld! Dat vinden Rick en ik toch echt te gortig. Straks heeft Kai longontsteking! Dat is ons dat baantje niet waard, dus als hij dinsdag nog ziek is, zegt hij het maar af. Als ze hem daarom ontslaan, so be it. Leuk vindt Kai dat langs de deuren gaan toch niet en wij vragen ons af hoe veilig het is voor hem.

Saskia voelt zich gelukkig vandaag voor het eerst weer als vanouds. Kennelijk moest haar lichaam iets verwerken en ik hoop, dat ze nu een tijdje gezond blijft! Ik ben erg opgelucht, want ik vond het niet weten, waar die ernstige vermoeidheid vandaan kwam, maar zorgwekkend.

Op een regenachtige dag is de Wii Sports Active echt een uitkomst! Ik doe een programma van een uur en dat gaat lekker snel. Behalve de oefeningen zijn de muziek en de vrolijke achtergrond redenen, dat ik het programma zo leuk vind.

Rick en ik hebben een aantal dingen nodig van de mall en besluiten eens naar Fair Oaks Mall te gaan. Ook al ligt deze mall ongeveer net zo ver van ons, als Tysons Corner, ben ik er alweer een tijd niet geweest.

Zoals altijd op regenachtige dagen is het beredruk en moeten we even zoeken naar een parkeerplaats. Het is lunchtijd en ik heb enorme zin in een kop warme soep. Dat lijkt Rick ook wel wat en we vinden wonder boven wonder een tafeltje bij de Corner Bakery. Hier hebben ze een heerlijke linzen-groentesoep, die in een uitgehold sourdough broodje wordt geserveerd. Precies goed voor een kille dag als vandaag!

Na het eten lopen we naar Macy's. Daarvan zijn er maar liefst twee in deze mall, kennelijk doen ze het goed genoeg om beide winkels (een ervan was voorheen een plaatselijke keten, die is opgekocht door Macy's) open te houden.

Rick gaat op zoek naar een broek en heeft allerlei kortingsbonnen mee. Helaas voor hem laat Dockers het niet toe om de korting te geven, maar de caissiere heeft medelijden met Rick en geeft hem toch twintig procent korting.

De Kerstafdeling is alweer helemaal opgezet en we zien een heel aantal leuke versieringen. Ik kan nu echt nog niet aan Kerst denken, eerst Halloween en Thanksgiving nog! Rick wel, die koopt een traditionele "augurk", die, nadat de boom is versierd gevonden moet worden. Onze oude augurk is vorig jaar gesneuveld. Als een kind zo blij is Rick ermee, ha ha!

Nu het weer kouder wordt heb ik nieuwe kniekousen nodig. Ook hier heeft Rick geen geluk met zijn bonnen. Hij moet er erg aardig uitzien, want nogmaals geeft de caissiere hem een flinke korting. Dat niet alleen, maar ze geeft hem ook een coupon voor $25, die vandaag besteed moet worden.

Al een tijdje vinden we, dat we aan nieuw bestek toezijn. Toevallig lopen we door de servies- en bestekafdeling en zien daar een heel aantrekkelijke set voor twaalf personen van Henckels. Die kost $140, maar we hebben die $25, dus besluiten ervoor te gaan.

Bij de kassa blijkt de set afgeprijsd naar $99 en kan Rick de $25 gebruiken, plus nog een bon voor 20% korting!! Nu hebben we een heel mooie set voor minder dan de helft van de oorspronkelijke prijs! Zo willen we wel vaker winkelen!!

Kai's nieuwe bed heeft een langere matras nodig, dan de gewoonlijke "twin size". Het toeval wil, dat er bij zijn school vandaag matrassen worden verkocht voor een flinke korting. De opbrengst daarvan komt ten goede aan het Lacrosse team, waarvan onze buurjongen Cameron deel uitmaakt.

Vanochtend heeft Rick al polshoogte genomen bij de verschillende matrassenwinkels in Vienna (we hebben maar liefst drie van die winkels aan de hoofdstraat liggen!!!) over hun prijzen voor zo'n matras. Hij komt dus beslagen ten ijs en de prijzen bij de school zijn erg goed. We bestellen een matras, die over ongeveer drie weken bezorgd zal worden. Zo krijgt Cameron ook de eer van het verkopen van een matras.

De tijd vliegt vandaag en het is al laat in de middag. Ondanks, dat hij zich ziek voelt, staat Kai erop mee te doen aan het "Best of the Season" concert van zijn School of Rock. Gelukkig hoeft hij maar een nummer te spelen.

Saskia eet bij Kaylee, dus Rick, Kai en ik rijden naar Ned Devine's Irish Village in Sterling. Daar is het al een drukte van jewelste. Kai vraagt of hij na het spelen van zijn lied naar huis mag en dat is goed. Gelukkig speelt hij redelijk aan het begin van het concert, dat tot negen uur zal duren.

De muziek, die wordt gespeeld, is 100% Rock 'n Roll. Nu is dat nooit mijn favoriete genre geweest, al kan ik de bekende liedjes wel waarderen. Maar dat geram op drums en gitaren en gegil in de microfoon heeft me nooit kunnen bekoren.

Ook nu weer is er veel gegil en geram, waardoor ik mijn vingers in mijn oren heb. Ik heb best gauw, dat hard geluid me teveel is. Rick vindt het maar vreemd, hij heeft er geen last van. Opeens zie ik mijn gymgenote Marcella, wiens zoon Aaron ook speelt. Zij heeft oordopjes in, wat me een stuk beter doet voelen!

Kai's lied, "At the Hop", vind ik wel heel leuk. Er moet voor mij gewoon een melodie inzitten. De klassieke rock vind ik wel mooi. Het meisje, dat "At the Hop" zingt, heeft ook een bijzonder mooie stem.


Het is inmiddels bijna half acht en we hebben nog niet gegeten. Gewoonlijk schijnt er eten te zijn bij de concerten, maar dit keer om de een of andere reden niet. Glory Days Grill ligt naast de Ierse bar, dus we strijken daar neer voor een snelle hap.

Op de tv schermen zien we Virginia Tech spelen tegen Georgia Tech. Helaas verliezen de Hokies de wedstrijd. Kai en ik delen Southwest "eggrolls" (loempiaatjes met mais, zwarte bonen, kip en Mexicaanse kruiden) en zoete aardappelfrietjes. Rick neemt de "sliders", mini-kaasburgertjes, die helemaal de rage zijn op restaurantmenu's op het moment.

Thuis duikt Kai gauw zijn bed weer in. Het is echt een bikkel, want hij heeft meer dan 39 graden koorts en toch gewerkt, gemusiceerd en nog even naar een restaurant geweest!

Zondag

Aangezien de voorspelling toch niet goed is, neem ik aan, dat de fietstocht, die ik met Janet had gepland, niet door zal gaan. We slapen dus lekker uit. Terwijl Rick op weg is om ons zondagse Starbucks ontbijt op te halen, belt Janet.

Volgens haar is het droog, dus zij wil wel gaan fietsen. We spreken om tien uur af. Als Rick terugkomt, verklaart hij mij voor gek, want het regent nog wel degelijk. Ook is het bepaald koud te noemen, buiten.

Denkend, dat Rick wel zal overdrijven, eet ik mijn ontbijt en maak me dan klaar om te gaan. Ik doe wel mijn skijack en handschoenen aan, want het is maar net boven het vriespunt. Buiten voel ik meteen de koude regen en weet, dat Rick helemaal gelijk had. De wens was de vader van de gedachte, want hier doorheen fietsen zal mijn spieren enkel kwaad doen.

Janet komt naar buiten en is verbaasd, dat het nog zo regent. We spreken af om het over een paar uur nog eens te proberen, want volgens het weersbericht moet het vanmiddag droog worden.

Kai is inmiddels ook op en nog zieker, dan gisteren. Hij heeft hoge koorts, hoest en is duizelig. Rick neemt hem mee naar de Urgent Care Clinic in Oakton. Kai wordt o.a. getest op H1N1, maar de snelle test is negatief. De uiteindelijke diagnose luidt bronchitis en hij krijgt antibiotica mee.

Intussen zijn Laura, Kaylee en Alexandra gearriveerd. In de achtste klas moet iedereen ieder kwartaal minstens vijf uur vrijwilligerswerk doen. De meisjes hebben besloten (een suggestie op de lijst, die ze meekregen) om koekjes te gaan bakken voor brandweerlieden.

Dat is nog niet zo makkelijk, als ze hadden gedacht. Ten eerste hebben ze niet goed nagedacht over de ingredienten en moet er boter "geleend" worden van de buren. Daarna lukt het ze maar niet om de oventemperatuur goed te krijgen en een heel aantal koekjes verbrandt. Uiteindelijk word ik naar de supermarkt gestuurd voor Nestle Toll House deeg, zodat ze het enkel nog in de oven te hoeven steken.

Terwijl de meisjes bezig zijn onze keuken in een slachtveld te veranderen (toch leuk, hoor, dat alles altijd hier plaatsvindt!), ga ik met Janet overleggen. Het miezert nog steeds flink en we hebben geen van beiden een regenbroek. Als het nu tien graden warmer was geweest, was ik gegaan, maar met deze kou is het vragen om moeilijkheden. Janet krijgt vanavond gasten, dus heeft geen tijd om langer te wachten. We lassen de fietstocht daarom met tegenzin af.

Natuurlijk komt nog geen half uur later een waterig zonnetje tevoorschijn. Ik moet "iets" doen qua beweging, dus ik neem Cosmo mee voor een frisse wandeling. Eigenlijk had ik met dit koude weer verwacht, dat de bomen opeens flink verkleurd zouden zijn, maar dat valt mee (of tegen?). De kleur begint wel te komen, maar er is nog veel groen.


Eindelijk hebben de meisjes drie schalen met koekjes klaar. De verbrande koekjes hebben ze half opgegeten, half weggegooid. Ze hebben dus alle vier een volle buik van koekjes en kunnen ze niet meer zien!

Nu moeten ze dus weggebracht naar de brandweerkazerne. Met vier giebelende tieners (ik vind het altijd leuk om de gesprekken te volgen, moet ik toegeven) rijd ik naar het Vienna Volunteer Fire Department. We moeten even verderop, bij het Community Center, parkeren, dus rillend lopen we erheen.

Er staan allerlei borden over Bingo op zondag, dus ik grap tegen Saskia, dat we dat vanavond gaan spelen. Die ziet daar de humor niet van in. Op het moment lijkt er echter niemand aanwezig hier. We drukken herhaalde malen op de bel, zonder reactie. Helaas voor de Vienna brandweerlieden, maar de koekjes gaan hun neus voorbij.

Een paar mijl verderop is de Dunn Loring brandweerkazerne, die een grote 13 boven de garage heeft hangen. Onderweg bedenk ik me, dat we, op zondag, wel eens nergens mensen aanwezig zouden kunnen treffen. Gelukkig zien we al meteen een paar brandweermannen met de grote gele wagen van deze kazerne werken.

Eerst lopen we naar de ingang, maar daar hangt een briefje, dat er niemand is. Dan moeten de meisjes toch de moed opvatten om een van de werkende brandweermannen aan te spreken. Die, Dave geheten, is dolenthousiast over de koekjes, tot groot genoegen van de meiden. Hij roept zijn collega, Carl, toe, dat er koekjes zijn.

Om te laten zien, dat ze dit gedaan hebben, hebben de meisjes ook de handtekening van de brandweermannen nodig op hun schoolformulier. Die wordt met graagte gegeven. Dave poseert nog even vriendelijk met de meisjes voor de brandweerwagen en dan mag ik een stel opgewonden en enthousiaste dames weer naar huis rijden.


Wel een goed initiatief, die "service hours", maar het heeft al met al zeker vijf uur van deze zondag genomen, wat de meisjes te veel vinden om op hun formulieren te zetten. Ze schrijven drie uur op hun formulier. Dat betekent, dat we tussen nu en volgende zondag nog "even" twee uur vrijwilligerswerk moeten vinden.

Er zijn weer een paar films, die Rick en ik graag willen zien. Een daarvan is Couples Retreat met o.a. Vince Vaughn. De officiele recensies voor de film zijn niet zo goed, maar daar luisteren we meestal niet naar. Maar goed ook, want het is een onderhoudende film, lekker licht en luchtig. Als je gewoon zin hebt in een grappig verhaal is hij perfect. Niets diepgaands, zeker niet, maar dat is ook weleens lekker.

Op de terugweg halen we eten van Plaka Grill. Hun kipsouvlaki is heerlijk! Kai's medicijnen lijken al wat te helpen, want hij eet goed mee. Beide kinderen gaan vroeg naar bed. Ik ga het ook niet laat maken en hoop morgen de zon weer te zien!