Met Nederlands bezoek naar Great Falls

Hoera, het regent niet meer! Hier ben ik heel blij om, want het weerbericht was nogal wishy-washy (geen woordspeling bedoeld (die uitdrukking "no pun intended" heb ik, geloof ik, nog nooit in het Nederlands gehoord, bestaat die wel?)). Op het programma staat Great Falls, dus regen kunnen we dan missen als kiespijn!

Met mijn zestien pond vest aan en Cosmo, die er maar matig zin in heeft, loop ik door de prachtig bloeiende buurt. Ik weet nog steeds niet, of ik dat vest ga durven dragen zonder jas eroverheen, ik voel me nu al het Michelin mannetje ermee. Gaandeweg klaart het op en steeds grotere stukken blauwe lucht zijn te zien.

Vorige week schreef ik in dit blog over zonnebrandcreme met Mexoril erin. Een aantal lezeressen boden aan me dat toe te sturen, iets, wat ik heel erg waardeer! Ik heb geen familie in Nederland, die ik er makkelijk om zou vragen, dus ik ben heel dankbaar, dat jullie bereid zouden zijn het op te sturen. Saskia heeft zo'n lichte huid, die in dit klimaat moeilijk te beschermen is.

Onder die aanbiedingen zat een email van Ingrid. Het toeval wilde, dat Ingrid en haar man Eugene zondagmiddag hier in Washington zouden aankomen. Zij bood aan dan gelijk een paar flessen zonnebrandcreme mee te nemen. We hebben al af en toe email contact gehad en het leek Ingrid erg leuk elkaar te ontmoeten. Ik was daar ook helemaal voor te vinden, dus we spraken voor vandaag af.

Ingrid en Eugene arriveren niet alleen met een paar flessen zonnebrandcreme, maar ook met de, naar hun zeggen, beste Goudse stroopwafels (na er net een geprobeerd te hebben, kan ik dat beamen) en een leuk pakje "Delfts blauwe" servetjes. Het klinkt vreemd, maar het voelt net of ik oude vrienden verwelkom, zo gemakkelijk gaat het gesprek. Alsof we elkaar al jaren kennen!

Gisteren hebben ze de stad bekeken, dus vandaag hadden ze zin in wat natuur. Waar beter om dat te vinden in deze buurt, dan Great Falls? Cosmo gaat ook mee. Die kent de weg naar Great Falls al, kennelijk, want hij is helemaal opgewonden onderweg.

De park ranger bij de ingang wuift ons door zonder naar mijn kaart te kijken. Hij herkent mij waarschijnlijk al, zo vaak als ik kom met mijn zeer opvallende hond (ik heb geen illusies, dat ik zelf zo opvallend ben).

We lopen naar de rivier en aan het geraas hoor ik al, dat die flink vol zit. Inderdaad is de grootste waterval twee keer zo breed als gewoonlijk. Bruin kolkend water dondert naar beneden. Zoals altijd word ik helemaal blij, als ik de watervallen aanschouw. Iedere keer zijn ze weer anders en, zoals ik tegen Ingrid zeg, er gaat een gevoel van eeuwigheid vanuit.




Na alle drie de uitkijkpunten bezocht te hebben, lopen we het bos in langs de rivier. Ik wil Ingrid en Eugene de bluebells laten zien, die hier ook langs het pad groeien. Er zijn er niet zoveel, als bij Bull Run, maar genoeg om mooi te zijn.


Net als het pad te drassig wordt om verder te gaan, zien we een statief met een fototoestel met telelens staan. Iets verderop staat een man duidelijk iets te fotograferen, maar wij zien niet, wat het is. We staan te turen in de verte en dan wijst de fotograaf ons op een bald eagle's nest aan de overkant van de rivier.

Het is nogal ver weg, met mijn 200mm lens kan ik slechts zien, dat er een vogel op het nest zit. Maar we mogen ook door zijn 500mm lens kijken en zien dan duidelijk de witte kop en gele snavel van de adelaar. De fotograaf vertelt, dat de adelaar regelmatig over de rivier vliegt om te vissen.


Op het nest (heel erg ingezoemd, maar je kunt zien, dat het een bald eagle is)



Het nest (waar de pijl op wijst)

Dat willen wij natuurlijk ook meemaken, dus we blijven kijken, in de hoop, dat de vogel gaat vliegen. Die verplaatst zich van het nest naar de boom ernaast, maar lijkt verder geen plannen te hebben. Na zo'n veertig minuten (het is zeker geen straf hier te staan kijken) geven we het op. Hier ga ik zeker terug, want de baby adelaars staan volgens de fotograaf op het punt om uit te vliegen.


Alsof hij ons gade zit te slaan

Na Cosmo thuis te hebben afgezet, gaan we naar Noodles & Company voor de lunch. Ingrid heeft hierover op dit blog gelezen en wil het ook graag proberen. Ingrid en ik kiezen beiden de Japanese pan noodles. Die heb ik nog nooit geprobeerd en ik wil eens iets anders, dan de Bangkok curry. Ik moet zeggen, dit is ook een heerlijk gerecht en weer heel verschillend van smaak. Eugene lijkt zijn Indonesian Peanut Saute ook lekker te vinden.

Om nog wat meer plekjes te laten zien, waar ik regelmatig over schrijf, rijd ik door het oude centrum van Vienna. Bij de Freeman Store willen we Virginia pinda's gaan kopen, maar die is helaas op dinsdag gesloten.

Laatst heb ik er ook een heel assortiment van bij Whole Foods gezien, dus gaan we daar ons geluk beproeven. Virginia pinda's zijn veel grotere pinda's, dan degenen, die je gewoonlijk vindt. Ik vind ze ook een heel lekkere smaak hebben. We kunnen kiezen tussen "gewone" met zout, maar ook hot&spicy, wasabi, Cajun, knoflook en meer smaken. Ik neem een doosje hot&spicy mee en de anderen een doosje gezouten en hot&spicy.

Thuis kijken we op de kaart naar de route, die Ingrid en Eugene zullen nemen naar Orlando. Ik raad ze een westelijke route aan, die gedeeltelijk voor het Shenandoah National Park loopt en ook Charlottesville aandoet. Daar willen ze vanavond dan eindigen.

Kai en Saskia komen thuis en maken kennis en dan is het tijd om afscheid te nemen. Als ze nog wat van het nationale park willen zien, moeten ze nu weg. Het was voor de zoveelste keer heel erg leuk om mensen via dit blog te ontmoeten! Ik wens hen een heel fijne rest van de vakantie toe en wie weet lukt het aan het einde ervan nog iets samen te doen.

Terwijl ik in het huis bezig ben hoor ik opeens een enorme donderklap. Ik kan me niet herinneren, dat Saskia al binnen is, dus ik roep haar. Ze antwoordt vanuit de basement, gelukkig. Er is een "severe thunderstorm warning" en de natuur gromt wel vervaarlijk, maar verder zit er niet veel pit in. We krijgen wat regen, maar het verdere spektakel blijft (helaas, want ik houd wel van een flink onweer) uit.

Tot slot nog een blog, waar ik hardop om heb moeten lachen (waarschuwing: 18+!). Een paar maanden geleden werd ik uitgenodigd voor een "ladies only" party, waar "volwassen speeltjes" zouden worden verkocht. Door omstandigheden kon ik er niet heen. Na het lezen van dit blog weet ik niet, of ik daar blij om moet zijn of het jammer te vinden de kans erover te schrijven gemist te hebben!