Over wasmachines, eieren zoeken en Bluebells

Zaterdag

Het gezellige geluid van harde regen wekt me al vroeg. Eens te meer ben ik blij, dat Rick en ik gisteren zo van het mooie weer hebben genoten en draai me nog eens om. Pas na negenen rollen we ons bed uit.

Ondanks de plenzende regen ga ik met Cosmo hardlopen. Ik besluit het gewoonlijke vijf kilometer rondje door de buurt te nemen. We zijn al gauw helemaal doorweekt, maar ik loop lekker. Cosmo wil een paar keer terug, maar verder loopt hij ook gestaag mee. De regen maakt de lentekleuren nog intenser. De maples gloeien vlammend rood (ik vergeet altijd hoe kleurrijk die ook in de lente zijn) en andere bomen hebben het mooie prille lentegroen.

Na een snelle douche gaan Saskia en ik erop uit om een paar laatste Paasboodschappen te doen. Zij haalt me over om bij Chipotle lunch te gaan halen, maar daar staat de rij tot buiten de deur! In plaats daarvan gaan we naar Noodles & Company, wat ik toch lekkerder en gezonder vind.

Precies als we thuiskomen rijdt ook de van van Sears voor. Daar is onze nieuwe wasmachine! Die ziet er gewoon futuristisch uit met allerlei opties in LED. We hebben uiteindelijk, na Consumer Reports gelezen te hebben (met dank nog aan Bibi!) en goede ervaringen van vrienden ermee, voor de Kenmore Elite 4779 gekozen. Hij ziet er in ieder geval mooi uit, hopelijk werkt hij ook goed.

De oude wasmachine hebben Rick en ik vanochtend leeggeschept en die wordt voor $10 meegenomen. Na een eerste lege was om hem in te wijden, wordt de nieuwe machine meteen flink in gebruik genomen, want alle was van de reis ligt er nog. Heel handig van deze machine is, dat hij laat zien, hoe lang de was gaat duren. Een express was duurt een half uur, fijn voor als je snel even iets wilt wassen. Saskia grapt, dat we nu ook een mooie nieuwe droger nodig hebben, maar hopelijk duurt dat nog even!

Voor het avondeten hebben we afgesproken met Niall en Serena bij Maplewood Grill te gaan eten. Wij halen ze op en Niall strompelt naar de auto. Hij heeft half maart een botje van de zijkant van zijn voet gebroken en zal maandag horen, hoe het verder moet. Een operatie is nog een mogelijkheid, als het bot zich niet goed vast heeft gezet. Hopelijk voor hem valt het mee!

Het wordt een gezellig etentje. Dit restaurant is enorm verbeterd na hun modernisatie. Het was een stoffig oud Frans restaurant, waar voornamelijk oudere stamklanten kwamen. Nu is het interieur lekker modern, maar nog erg gezellig. Het menu is ook dusdanig verbeterd, dat het klanten trekt. Voorheen was een reservering niet nodig, maar nu wel. Fijn voor de eigenaar en zijn zoon, die er chef is.

Ook wij eten er weer erg smakelijk. Mijn enige opmerking zou zijn, dat mijn scallops een beetje verdwenen in de saus. Maar ik ben nu eenmaal niet zo dol op sausjes. Serena heeft hetzelfde gerecht en vindt het juist erg lekker zo.

Tijdens het eten hebben we het erover naar Ierland te gaan volgend jaar. Niall is niet alleen Iers, maar heeft ook een reisbureau hier, dat reizen naar Ierland verzorgt. Hij zou ons dolgraag zijn land willen laten zien, dus wie weet gaan we volgend jaar met hen naar Ierland op vakantie. Natuurlijk lijkt ons dat zeker wat, want we zijn er nog nooit geweest en we vinden Niall en Serena heel makkelijk in de omgang, iets wat voor een vakantie toch wel belangrijk is.

Rick en ik delen drie soorten creme brulee (vanille, chocola en Grand Marnier) als dessert en Niall en Serena een chocolade"reep" toetje. Ter ere van Pasen wordt het met een schattig fondant eendje en konijntje geserveerd. We blijven nog even lekker natafelen en zetten de Leogues dan weer thuis af.

Zondag

Onze laatste uitslaapdag voor de scholen weer beginnen, dus we nemen het ervan. Gelukkig zijn onze kinderen op de leeftijd, dat zij altijd nog langer blijven slapen, dan wij, zodat Rick en ik onze Paashaastaken in alle rust kunnen volbrengen.

Gisteren hebben we de mandjes met chocola al klaargemaakt. Ieder kind krijgt een chocolade konijntje, wat eitjes en een paar truffels. Rick heeft voor mij ook een kaart, een doosje van mijn favoriete truffels van Lake Champlain en een schattig klein eendje voor mijn verzameling. Elk jaar klaagt Rick weer, dat er hier geen banketbakkers zijn, waar je chocolade eieren gevuld met eitjes kunt krijgen. Tien jaar geleden waren we met Pasen in Nederland en kreeg ik er zoeen van hem.

De regen van gisteren is helemaal verdwenen en heeft een staalblauwe lucht achtergelaten. Meestal zijn we met Pasen weg of is het slecht weer, dus het is voor het eerst in lange tijd, dat we buiten eieren kunnen verstoppen. Saskia en Kai hebben allebei aangegeven, dat eieren zoeken voor hen nog steeds bij Pasen hoort.

Wij verstoppen de tien echte eieren en nog zes plastic eieren in de voortuin. De rest van de plastic eieren verstop ik in de eetkamer, living room en family room. Nu de kinderen ouder zijn hebben Rick en ik er plezier in de meeste eieren heel moeilijk te verstoppen. Zo duurt het even, voor ze allemaal gevonden zijn.


Inmiddels staat de tafel al gedekt. Er zijn verse cinnamon rolls uit de oven, eieren, voor mij gekookt, voor de anderen roerei, bacon, gerookte zalm en prachtig rode aardbeien. Het gaat er allemaal prima in!

Met dit schitterende weer willen we niet binnen blijven zitten. Rick wil verder met de tuin en de kinderen en ik gaan meehelpen. Saskia heeft er al snel genoeg van en Cosmo moet uitgelaten. Maar in weer door de buurt wandelen heb ik geen zin, bovendien wil ik, dat Saskia ook buitenlucht krijgt.

Van verschillende kanten heb ik gehoord en gelezen, dat de Bluebells in Bull Run Park nu op hun hoogtepunt zijn. Deze wilde bloemen komen in vrijwel alle parken in deze omgeving voor, maar Bull Run staat er bekend om. Met Cosmo, Saskia en Samira, die er inmiddels is om te spelen, rijd ik naar Centreville. Als Fairfax County inwoners mogen we gratis het park in, voor niet-inwoners bedraagt de toegangsprijs per auto $7.

Bordjes wijzen ons naar de parkeerplaats voor het Bluebells trail. Tot mijn verbazing is het er niet heel erg druk, dus we vinden zo een parkeerplek. Het pad begint aan de overkant en is om te beginnen enorm modderig en drassig. Saskia loopt nota bene op haar slippers en ik heb spijt, dat ik mijn nieuwe hardloopschoenen heb aangedaan. Geen van beiden hebben we erbij nagedacht, dat het gisteren flink geplenst heeft.

Gelukkig zijn de ergste delen bedekt met een houten wandelpad, dus de schade valt uiteindelijk mee. Na zo'n halve kilometer zien we de blauwe waas van de Bluebells voor ons langs het pad. Foto's kunnen niet overbrengen, hoe uitgebreid de velden van blauwe bloemen zijn! Ze groeien aan beide kanten van Bull Run, zo ver je kunt zien is het groen met blauw.


We lopen een stuk langs het pad. Zo af en toe komen we een hond tegen voor Cosmo om te begroeten en veel mensen zijn hier net als ik speciaal om foto's te nemen. En foto's nemen doe ik! Wat een genot is het om hier rond te lopen. Saskia, die ik altijd moet overhalen om mee de natuur in te gaan, geeft ruiterlijk toe, dat ze niet verwacht had, dat het zo mooi zou zijn. De meisjes vermaken zich prima en houden Cosmo voor mij vast, zodat ik mijn handen vrij heb.


Na een uurtje lopen we terug naar de auto. Daar staat een stand van de Virginia Native Plant Society. Zij werken eraan de inheemse planten in onze staat te behoeden voor overwoekering door uitheemse planten, die hier niet van oorsprong voorkwamen. Hier in Virginia vallen die nog mee, maar verder naar het zuiden is Kudzu een groot probleem.

Van de dames van de Society leer ik ook, dat Virginia een Department of Conservation and Recreation heeft. Op haar website staat een uitspraak van Captain John Smith, waar ik het roerend mee eens ben: "Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia."

Met twee tetterende dames op de achterbank (ik leer altijd het meest over hun leventjes door naar die gesprekken te luisteren) en een voldaan slapende hond op de voorbank rijd ik blij terug naar huis. Wat het weer de komende week ook gaat doen, de Bluebells heb ik gezien!

Tegen het einde van de middag bel ik Katja eens op om te zien, hoe haar Pasen verloopt. Gisteren klonk ze nogal down over van alles en nog wat en ik mis haar vandaag erg tijdens haar eerste Pasen van huis. Maar als ik hoor, waar ze is, ben ik helemaal trots op haar.

Katja helpt mee de Paasmaaltijd voorbereiden voor het plaatselijke Ronald McDonald huis. Ze voelde zich gisteren niet fijn alleen (Leah is naar haar grootmoeder om Pasen te vieren) en wilde iets gaan doen, dat andere mensen een fijne Pasen zou geven. Zo kwam ze hier terecht, waar ze nog met graagte vrijwilligers aannamen. Na het koken eten de vrijwilligers ook samen met de gasten van het huis, zodat Katja ook nog een echte Paasmaaltijd krijgt.

Katja heeft al vanaf jongs af aan mensen, die het minder hebben, willen helpen. Toen ze zes was nam ik haar en Kai mee naar een opvanghuis voor mishandelde vrouwen en kinderen. We namen zelfgebakken koekjes en papier en stiften mee. Het heeft toen een onuitwisbare indruk op Katja gemaakt hoe blij die kinderen waren met een pakje stiften, terwijl zij en Kai het niets bijzonders vonden nieuwe stiften te krijgen. Sindsdien heeft zij heel veel vrijwilligerswerk verzet.

De mensen in het Ronald McDonald's huis zitten in de moeilijkste tijd van hun leven en het zal vast niet makkelijk zijn om daarmee geconfronteerd te worden. Katja wil oncologisch radiologe worden en ik begin te geloven, dat dat een heel goede roeping voor haar is (maar de weg erheen lang en moeilijk).

Wijzelf eten vanavond ook een traditioneel maal: ham, asperges (groene, in Nederland was ik witte gewend, maar groen is ook lekker) en aardappelpuree. Nu kijken we terug op een heel gezellige Paasdag en kunnen we met frisse moed (ahem) aan de werk- en schoolweek beginnen. Ik ben tot de conclusie gekomen, dat thuis zijn met Pasen wel erg leuk is, dus dat houden we, als het enigszins lukt, er de komende jaren in.